Late

Περίμενα καιρό αυτό το τηλέφωνο, και τελικά ήρθε, απρόσμενα.  Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα ότι έχεις σκοπό να πεις τελικά δεν λέγεται, η κουβέντα γυρίζει γύρω από τυπικές και ευχάριστες κουβέντες. Μέσα στα όλα τυπικά που μου ανέφερε ήταν και ότι πεινούσε και ότι ήθελε να φάει κάτι. Της είπα ότι θα μαγειρέψω εγώ κάτι για αυτήν και θα της το πάω, γέλασε, «εσύ; Είναι δυνατόν;» μου είπε, και όμως είναι, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ της είπα. Και όντως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ήταν απόγευμα και δεν είχε και τόσο καλό καιρό. Πήγα αγόρασα ένα βιβλίο συνταγών, διάλεξα την καλύτερη από αυτό το βιβλίο, κάτι που ήξερα ότι θα της άρεσε. Πήρα ότι υλικά χρειαζόταν, ξεκίνησα να μαγειρεύω, δυστυχώς ήταν περιπλοκή συνταγή και εγώ είμαι λίγο άσχετος, πράγμα που σήμαινε ότι θα αργούσα λίγο, άλλα έπρεπε να το κάνω σωστά. Της έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε ότι θα αργούσα, «πεινάω λέμε» μου απάντησε,  «δεν θα αργήσω πολύ, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ».  Ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα χαρούμενος που έκανα κάτι για αυτήν.

Τελικά δεν άργησα και πάρα πολύ, τέλειωσα λίγο αργότερα από τον χρόνο που έλεγε το βιβλίο μαγειρικής,  το παράξενο είναι ότι το έκανα σωστά, βγήκε αυτό ακριβώς που έπρεπε. Το σπίτι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό μύριζε όμορφα και εγώ είχα μια αυτοπεποίθηση  άνευ προηγουμένου. Έχει πλέον βραδιάσει και όλα μοιάζουν πολύ όμορφα εκεί έξω.  Την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι το φαγητό είναι έτοιμο.  Με ευχαρίστησε, αλλά μου είπε ότι έχει φάει, πεινούσε και δεν μπορούσε να περιμένει,  επίσης μου είπε ότι ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους μου  που έκανα κάτι τέτοιο. Ευγενικό; Τι χειρότερο μπορούσα να ακούσω; Της είπα να έρθει να δοκιμάσει ή να τα πιούμε ένα ποτό, να τα πούμε λίγο. Δεν μπορούσε,  είχε φάει πολύ και ήθελε να χαλαρώσει. «Κάποια άλλη στιγμή» μου είπε,  μου έστειλε και φιλάκια και κλείσαμε το τηλέφωνο. Έμεινα μόνος εκεί με το κωλοφαγητό που είχα μαγειρεύει για εκείνη,  το φαγητό που θα της άρεσε, τώρα ούτε που θα το δοκίμαζε. ¨Ένιωθα μαλάκας, μάζεψα το φαγητό και όπως ήταν το έριξα σε μια σακούλα. Βγήκα στο δρόμο, έκανε πολύ κρύο,  φυσούσε και αέρας,  τελικά το κρύο είναι ο καλύτερος μου φίλος, είναι πάντα εκεί,  ότι και αν έχω κάνει, όσο καλά ή άσχημα αισθάνομαι, είναι πάντα εκεί,  πάντα με βρίσκει. Περπατάω με τον καλύτερο μου φίλο συντρόφια και με σκυμμένο το κεφάλι, η σακούλα στα χέρια μου έχει το καλύτερο φαγητό που έκανα ποτέ μου, έχει τσαλακωμένα χαρτιά με ποιήματα,  έχει φωτογραφίες μιας πιθανής ζωής, έχει τα σωθικά μου,  είναι το κουτί της Πανδώρας που μόνο η ελπίδα είχε μείνει μέσα, και  τώρα πάω να το πετάξω. Ο φίλος μου σφυρίζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το ανατριχιαστικό του κρύο άγγιγμα με κάνει να σκύβω ακόμα περισσότερο. Κρύα υγρά σκουλήκια έχουν απλωθεί σε όλο μου το σώμα και  προσπαθούν να  μου τρυπήσουν την σάρκα και να μπούνε μέσα μου. Πονάει, στα αλήθεια πονάει, τι το ήθελα να το παίξω καλός; Τι το ήθελα να κάνω κάτι που δεν το είχα; Τώρα δεν ξέρω τίποτα, έμεινα με μια σακούλα στο χέρι  που θα τη πετάξω και με ένα βάρος στο κεφάλι που θα με βασανίζει για πολύ καιρό ακόμα.  Ο φίλος μου όμως είναι ανέμελος γυρνάει γύρω μου, ανεβαίνει πάνω κάτω, πειράζει τα φύλλα των δέντρων, τα μαλλιά των άλλων περαστικών και γυρνάει πάλι σε μένα και με πειράζει,  μα δεν καταλαβαίνει τι περνάω; Γιατί με ενοχλεί; Κρύος… τι να πεις

Το φαγητό που είχα ετοιμάσει για αυτήν τώρα είναι σαν διαμελισμένο πτώμα μέσα στην σακούλα του, βρίσκω δύο αδέσποτα σκυλιά στο δρόμο, ανοίγω την σακούλα και τους δίνω το πτώμα, το τρώνε με βουλιμιά, ούτε που με κοίταξαν να με ευχαριστήσουν,  ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Γυρνάω προς το σπίτι, πάντα με τον καλύτερο μου φίλο παρέα, θα ήθελα να του πω γιατί έχω ενοχληθεί τόσο με ότι έγινε αλλά δεν θα καταλάβαινε, είναι κρύος.  Σκέφτομαι να σκοτώσω ότι καλύτερο έχω για να μην με βασανίζει πια, ναι σκοτώσω την καλή μου πλευρά είναι ή αιτία των όσων περνάω,  είναι η μαλακισμένη τάση να κάνεις το σωστό, αλλά κανένας ποτέ δεν μου είπε ότι ο κόσμος δεν είναι σωστός. Θα μου πεις εγώ είμαι;  Αν ήμουν δεν θα ήμουν εδώ τώρα με σκυμμένο το κεφάλι και τα χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες να γυρνάω μόνος μου στο σπίτι, το μόνο εύκολο είναι να κατηγορείς πάντα τους άλλους, δεν μου άρεσαν ποτέ οι αναρχικές θεωρίες, ο καθένας μόνος του φταίει για αυτό που συμβαίνει και αν δεν  μπορεί να το αλλάξει φταίει αυτός και κανένας άλλος. Τι έπρεπε να κάνω σ αυτήν περίπτωση; Δεν ξέρω, ίσως και να μην έπρεπε  να κάνω τίποτα, ίσως να έπρεπε να το αφήσω να κυλήσει σαν ποτάμι και ότι βγει, και αυτό εύκολο είναι να το λές  αλλά έλα που δεν γίνεται....το συμπέρασμα  είναι .....
 Αλλά άστο άλλη φορά… αρκετά κάηκα….

Έτσι απλά καθόμουν στη δουλειά και πήρα τηλέφωνο για ένα καφέ και μια μπουγάτσα κρέμα, η κοπέλα μου είπε ότι θα αργήσει λίγο γιατί τώρα έβαλαν τις μπουγάτσες στο φούρνο. Τελικά δεν άργησε, έβαλαν τον φούρνο πιο δυνατά για να βγουν οι μπουγάτσες νωρίτερα, δεν ψήθηκαν καλά και έτσι έφαγα την πιο μαλακία μπουγάτσα ever, τουλάχιστον μου έδωσε την αφορμή να σκεφτώ την ιστορία που έγραψα παραπάνω….

 Από τα πρόχειρα τραβηγμένο, την δευτέρα η συνέχεια της Ιλιάδας

ΥΓ. Δεν έχω ιντερνετ ,γι αυτό αργώ να απαντήσω…. θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα διορθωθεί σύντομα