Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Τα Άγια Πνεύματα


           Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς,  ένα άδειο καρότσι σουπερ μάρκετ,  τα περιστέρια,  ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά και όλα αυτά στο κέντρο της πόλης;


Διπλός ελληνικός  γλυκός.  Στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου στην Πανόρμου βρέθηκα χωρίς να το έχω σχεδιάσει να πίνω καφέ μόνος μου.  Δεν το διάλεξα να πίνω μόνος καφέ, ούτε το μέρος διάλεξα.  Απλά έτυχε. Είχα πάει να εκτυπώσω μερικές φωτογραφίες για μια δουλειά.  Το φωτογραφείο που βρέθηκε στον δρόμο μου ήταν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μεγάλη η χάρη του… Μπήκα μέσα, όχι στην εκκλησία, στο φωτογραφείο, πολλές εικόνες μέσα, μερικές απ αυτές ήθελα να τις φιλήσω.  Έδωσα το στικάκι με τις φωτογραφίες, είκοσι πέντε λεπτά η μια κόστος, σαράντα πέντε λεπτά αναμονή .


Και τα λεπτά αλλάξανε χέρια και πετάξανε σαν περιστέρια. Τόσα πολλά περιστέρια μόνο στην Αθήνα και στο Άμστερνταμ έχω δει. Τα δικά μας βέβαια δεν είναι περιστέρια, είναι μεταλλαγμένα ποντίκια  με κόκκινα μάτια.  Έφυγα από το φωτογραφείο χωρίς να ξέρω ακόμα τι θα συμβεί με τα περιστέρια. Έπρεπε να σκοτώσω σαράντα πέντε λεπτά και την βαρεμάρα  μου, για αρχή ξεκίνησα να περπατάω χωρίς προορισμό. Κατέληξα να έχω κάνει τον κύκλο από Αλεξάνδρας , Κηφισίας και ξανά Πανόρμου. Πήρα  μια τυρόπιτα από τον Βενέτη  για αργότερα. Βρέθηκα στο ίδιο σημείο  απ όπου είχα ξεκινήσει και είχαν περάσει μόνο δεκαπέντε λεπτά.  Είπα να πιω έναν καφέ, πήγα απέναντι στην πλατεία και την άραξα σε ένα τραπεζάκι μόνος μου. Το μαγαζί λεγόταν Τρυποκάρυδος αλλά γύρω μου ήταν γεμάτο περιστέρια. Απίστευτα πολλά περιστέρια. Υπήρχε ένα περιστέρι το οποίο ακουμπούσε την κοιλιά του στο γρασίδι και έτρωγε ότι έφτανε χωρίς να κουνηθεί. Μου θύμισε εμένα στις στιγμές της άκρατης βαρεμάρας. Αυτή τη φορά για να νικήσω την βαρεμάρα είπα να αρχίσω να παρατηρώ το τοπίο γύρω μου. Δεν ξέρω γιατί , αλλά με  έπιασε μια μελαγχολία,  ακόμα και αυτή την ίδια εικόνα που βλέπω τώρα θα την έβλεπα εντελώς διαφορετικά όταν ήμουν ερωτευμένος. Τόσο απλό είναι να είσαι ερωτευμένος, όλα μοιάζουν διαφορετικά, όλα ακούγονται διαφορετικά και ο καφές είναι ποιο γευστικός. Μια απλή περιγραφή όμως του τοπίου, έστω και άνοστη δεν πάει χαμένη. Έτσι όπως καθόμουν μπροστά έβλεπα τον πέτρινο τοίχο της εκκλησίας, αριστερά ένα άδειο καρότσι σουπερ μάρκετ με πορτοκάλι χερούλι, προφανώς του Σκλαβενίτη, ήταν παρατημένο στο γρασίδι ακριβώς πίσω από την εκκλησία, σταματημένο κατά κάποιο τρόπο πάνω σε μια κολόνα . Απέναντι από το μπαράκι ήταν ένας ψαράς, είχε στήσει εκεί το αγροτικό και πουλούσε ψάρια.  Χαρακτηριστικός ψαράς, όχι light,  άσπρα μαλλιά, πάντα με το τσιγάρο στο στόμα, καθάριζε με ένα μαχαίρι τα λέπια από τα ψάρια. Αυτό που ζήλευα όμως ήταν όταν έπιανε τις ψαρόκολλες και τις έστριβε κάνοντας χωνί, σαν καπελάκια για party ήταν αυτά τα χωνιά. Θα μπορούσα να την κάνω άνετα αυτή τη δουλειά, όχι του ψαρά, το να στρίβω της ψαρόκολλες και να κάνω χωνιά. Είχε και ωραία  attitude ο μάστορας, περάσανε κάτι γκομενάκια του δικού  του βεληνεκούς, δυο ρωσίδες άνω των πενήντα με  παρδαλά κολάν, του γυαλίσανε τα γκομενάκια του φίλου μας και δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει καμάκι. «Έλα κυρία, έχω πράμα που σαλεύει» τις είπε με πονηρό χαμόγελο, τα κορίτσια γελάσανε και προχώρησαν προσποιούμενες ότι δεν του δίνουν σημασία. Ο ψαράς κοιτούσε τα πλαδαρά κωλαράκια που απομακρυνόταν και κουνούσε του κεφάλι με χαμόγελο.


Μια σταλιά συναίσθημα να είχα και θα τα έβλεπα όλα διαφορετικά.  Μ αυτή την σκέψη το μυαλό μου πήγε σε αυτήν που εν πολλοίς φταίει για την απουσία κάθε συναισθήματος από την ψυχή μου. Έχουν περάσει πόσα χρόνια κι όμως είμαι ακόμα εδώ για να την κατηγορώ.  Ζώντας την απόλυτα σουρεαλιστική ζωή , πλέον δεν μου φαίνεται τίποτα παράξενο, παράξενο και άκρως σουρεαλιστικό  ήταν το πώς βρεθήκαμε τότε, παράξενο και άκρως απρόσμενο  ήταν πως χαθήκαμε. Παρόλα αυτά μου φάνηκε πολύ παράξενο όταν την είδα να περνάει από μπροστά μου με τον γκόμενο της, λες και βγήκε από το μυαλό μου την ώρα που την σκέφτηκα.  Έμεινα με το καφέ στο χέρι, λίγο πριν το φλιτζάνι φτάσει στο στόμα μου. Δεν με είδε, δεν μίλησα, πέρασε και έφυγε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν κοιτούσα τον κώλο της καθώς έφευγε. Σπάστηκα,  έπιασα το σακουλάκι με την τυρόπιτα και το τσαλάκωσα.  Επιτέλους ένα συναίσθημα. Θυμός. Όχι για αυτήν, αλλά για μένα.  Η τυρόπιτα και η ψυχή μου έγιναν χίλια κομμάτια.  Είχα γίνει πολύ σκοτεινός τότε, ακόμα έχει μείνει λίγο από  σκοτάδι μέσα μου. Βούλιαξα στην καρέκλα και κοιτούσα ψηλά, έβλεπα την ομπρέλα από κάτω, σκεφτόμουν τι είχε γίνει τότε.  «Μην χάσεις ποτέ το διαβολάκι που κρύβεις μέσα σου» μου είχε πει τότε που πηγαίνανε  όλα καλά, μετά σκοτάδι. «Κυνηγητό ναι, κρυφτό όχι» της είπα όταν άρχισε να στραβώνει το πράγμα, μετά σκοτάδι.  Το σκοτάδι τριγύριζε μέσα στο μυαλό μου.  ¨Όταν ξανακοίταξα μπροστά αυτοί είχαν γυρίσει και καθόταν σε ένα σκαλοπάτι της εκκλησίας, ακόμα δεν με είχαν δει. Περίμεναν κάτι. Λες να πήγαν στο ίδιο φωτογραφείο; Δεν αποκλείεται και δεν έχει σημασία.
  Αυτή ακόμα πανέμορφη  όπως τότε που της το έλεγα με κάθε τρόπο, αυτός μάτια πλάνα και αυτιά αεροπλάνα, γίδερμαν, βλαχοτηνέητζερ. Την ξέρω την ιστορία του,  κάποτε τον είχαν πάρει σαν πειραματόζωο για μια έρευνα, έπρεπε να μιμείται  συνεχεία την φωνή του γαιδάρου, θέλανε να βρούνε οι επιστήμονες σε τι βαθμό μπορεί να μιμηθεί ο άνθρωπος τη φωνή αυτού του ζώου, ο τυπάκος πέρασε δυο μήνες κάνοντας την φωνή του γαιδάρου, απ αυτό ζούσε. Έτσι έγινε γαϊδουρόφωνος . Μέτα τον έβαλαν τρεις μήνες να περπατάει στα τέσσερα για να δουν αν ο άνθρωπος μπορεί να περπατάει σαν ζώο, μετά άλλους τρεις μήνες τους πέρασε σε ένα κοτέτσι μαζί με κότες, ήθελαν να δουνε αν ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τις συνήθειες των πτηνών, την είδε κόκορας. Έτσι έγινε κοκορόμυαλος .  Μετά τον ξαναπήραν για την φωνή του γαιδάρου, θα ήταν ποιο εξελιγμένο πείραμα, θα έπρεπε να κάνει την φωνή του γαιδάρου έχοντας ένα αγγούρι με μουστάρδα στον κώλο, τα αποτελέσματα δεν τα έμαθα ποτέ. Τέλος πάντων αυτός είναι μ αυτήν και εγώ είμαι μόνος και καμένος και πίνω καφέ.  Ο τυπάκος έτρωγε πασατέμπο, ένα περιστέρι ήρθε κοντά τους να φάει ένα φλούδι από πασατέμπο που έπεσε κάτω, ο μαλάκας το κλώτσησε δυνατά. Το περιστέρι εκσφενδονίστηκε προς το μέρος μου. Η τύπισσα με είδε και έμεινε κάγκελο. Κάτι έπρεπε να γίνει τώρα πια, κάποιος έπρεπε να κάνει  κάτι.
Να ι λοιπόν, είπα να πάρω την πρωτοβουλία. Δεν θα μείνω σαν το παιδάκι που ντρέπεται να τους αντιμετωπίσει ή σαν ένας μικρόψυχος που δεν θα πει ούτε γεια. Αν και δεν ξέρω πώς να πω γεια στα γαϊδουρινά.  Είμαι ένας ώριμος και κατασταλαγμένος άντρας κοντά στα τριάντα, έχω γνώσεις και εμπειρίες. Έχω πυγμή και ακεραιότητα. Θα το αντιμετωπίσω με σοβαρότητα αυτό το θέμα!

Άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι, πήρα το σακουλάκι με την τσαλακωμένη τυρόπιτα και πήγα προς μέρος τους. Περιττό να πω ότι μου είχαν κοπεί τα πόδια (μεταφορικά μιλάω, έτσι; αν μου είχαν κοπεί στα αλήθεια δεν θα περπατούσα, θα σερνόμουν), άρχισα να ιδρώνω και νόμιζα ότι εξαϋλώνομαι. Μια υποσυνείδητη άμυνα του εαυτού μου να κρυφτεί από την ταπείνωση προκαλούσε αυτή την εξαΰλωση.  Όταν έφτασα μπροστά της τα πάντα έσβησαν, ούτε άγχος, ούτε ιδρώτας, ούτε εξαΰλωση, έγινα ξανά ο εαυτός μου. Την κοίταξα  όντας πολύ σοβαρός.
-Τι κάνεις; μου είπε.
Δεν απάντησα ,κοιτούσα μια αυτόν, μια αυτήν.
Δεν ήθελα να της  απαντήσω
 Έγινα ο εαυτός μου. Έβγαλα την τυρόπιτα από το σακουλάκι και την πέταξα στα πόδια της,  γύρισα το σακουλάκι και άδειασα όλα τα τρίματα μπροστά τους. Ξαφνικά και όπως το περίμενα , όλα τα περιστέρια της πλατείας σηκώθηκαν και ήρθαν καταπάνω τους, εγώ έφυγα τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να μην με πετυχαίνουν τα περιστέρια στα μούτρα. Όλα τα περιστέρια  από  όλα τα δέντρα, από  όλα τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, από τον ουρανό, όλα τα περιστέρια του κόσμου πετούσαν προς το μέρος τους, σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν μαζευτεί χιλιάδες περιστέρια και γινόταν της πουτάνας μπροστά τους. Σκόνες και πούπουλα. Τρέχοντας κοίταξα λίγο πίσω, τα πουλιά της ανακάτωναν τα μαλλιά, ένα περιστέρι πήγε και έκατσε στο αυτί του τύπου. Συνέχισα  περπατώντας, συνέχισα να φεύγω μακριά τους, είναι κάτι που ξέρω να το κάνω καλά.  Ένα περιστέρι έστριψε από μια γωνία και πήγαινε σαν τρελό προς το μέρος τους. Έγινα ξανά ο εαυτός μου, χαμογέλασα,   μου άνοιξε η όρεξη,   μια τυρόπιτα θα ήταν ότι έπρεπε τώρα……



ΥΓ 1 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το λέω αυτό για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στον ψαρά. Το κάθε πρόσωπο που αναφέρεται εδώ είναι compilation πολλών προσώπων.

ΥΓ2 Αυτή η ιστορία ήταν μάλλον η τελευταία αυτού του είδους, βλέπω ότι έχω βρεθεί να  επαναλαμβάνω το ίδιο μοτίβο και αυτό με χαλάει κάπως. Οπότε.....

12 σχόλια:

roza είπε...

OXI!!! Nα το ξανακάνεις!! Πάντα μου αρέσει να γίνεται πραγματικότητα η διαολεμένη σκέψη, αυτή η σκέψη που σου φέρνει ένα μικρό χαμόγελο κακίας στα χείλη...

Έχεις καταλάβει για ποιά μιλάω... Ήταν η ίδια σκέψη όπως όταν στόχευες τον "Στέλιο" με το καλαμάκι του χυμού ροδάκινου ,όπως οταν έριξες την τυρόπιτα πάνω στη κοπελά και την κατασπάραξαν τα περιστέρια!!!

Ε λοιπόν,αυτές οι σκέψεις συνήθως δεν είναι πραγματοποιήσιμες!!! Μένουν μονάχα στο μυαλό μας και μας κερνάν που και που χαμόγελα κακίας!!! Αλλα όταν γίνονται ιστορία, παίρνουν ζωή!! Το ευχαριστιέσαι,ρε παιδί μου!! Παίρνεις εκδίκηση και ας μην έγινε ποτέ αυτο που σκέφτηκες!!
--Σαλιάγκι

mr.alobar είπε...

Ετυχε να πινεις καφε στην Πανορμου;

zoyzoy είπε...

Τώρα εγώ γιατί πιστεύω ότι όντως πέρασε με τον τύπο από μπροστά σου!

Πάντως φοβερή η εισαγωγή σου περιμένεις να'ναι αλληλένδετες έννοιες και όμως έχουν τόσο όμορφο δέσιμο στην ιστορία.

Και μάλλον η έννοια σου για τις ρωσίδες με τον χαλαρό κώλο είναι και όχι για τον ψαρά:))

Καλό μήνα με θαλασσινά:))

NamNaira είπε...

Άτσα! Άκου καμάκι ο ψαράς!!!!

Καλή θέληση να υπάρχει, και με μια τυρόπιτα η δουλειά γίνεται!!

Φίλε μου nicotine, προσποιούμαι ότι το ΥΓ2 δεν το διάβασα!!

Gina είπε...

Τέλειοοοοοο!Που τα βρίσκεις αυτά ρε παιδάκι μου??Όπως είπε και η φίλη πιο πάνω,αγνοώ παντελώς το ΥΓ2!!!Μην τολμίσεις..!!
Φιλακια μακ..κι μου!

Prisoned Soul είπε...

->Όταν γράφεις μια ιστορία σαν αυτή, λέγοντας απλά τι έγινε στη μέρα σου, και ερμηνεύοντας όσο πιο σύνθετα γινεται τι θα ήθελες να γίνει(ή να κάνεις) καταβάθος, δεν ακολουθείς κάποιο μοτίβο, τίποτα δεν είναι το ίδιο πίστεψέ με.
Σε έπεισα; το ελπίζω γιατί εκτός από μένα θέλουν κι άλλοι να διαβάζουν κάτι τέτοια και να καίγονται!!
->Όταν είσαι ερωτευμένος τα βλεπεις όλα ζωντανά, όταν είσαι πληγωμένος, μόνος, τα βλέπεις όλα νεκρά, ασπρόμαυρα...

Nicotine είπε...

Roza

Πρέπει να σου πω ότι δεν έχω internet, έβαλα το ρούτερ στο πλυντήριο. Και για να μην σε άφήσω άλλο χωρίς απάντηση έκανα διάρηξηξ σε ένα σπιτι για να μπω στο internet. Πήγα και στην κουζίνα, είχε πορτοκαλάδες ΚΛΙΑΦΑ, πιο ξενέρωτο από το Μανώλης;

Δεν έχω χρόνο να γράψω μεγάλο σχόλιο, αλλά σύντομα θα περάσω και από τα δικά σου τα μέρη.

¨ Όσο για το σιαλιάγκι και την επιστροφή του, μπορώ να το παίξω under-over;

Ηλίας

Πως φαίνεται ότι δεν είσαι από τα μέρη μας, το μέρος που ανέφερα δεν είναι στο Μετρό Πανόρμου, είναι προς Αμπελοκήπων μεριά. Έτυχε...

zoyzoy

Να σου πω την αλήθεια, τον κώλο του ψαρά δεν τον πρόσεξα, χωρίς αυτό βέβαια να σημάινει ότι δεν είχε κώλο.
Εσύ ξέρεις από ψαριά, εγώ (πλεον) ξέρω από χωνιά, θες να κάνουμε καμιά συνεργασία;
Να πουλάμε ψάρια.
Φιλιά

Nicotine είπε...

NamNaira

Καλή μου φίλη NamNaira, για το καμάκι του ψαρά, grekek lover με τρίχα για πουλόβερ. Έχω ένα κείμενο για καμάκια. Προσεχώς μάλλον θα το δημοσιεύσω. Και με την τελευταία πρόταση περνάω στο δεύτερο σκέλος του σχόλιου σου, δεν είπα ποτέ ότι τα παρατάω, είπα ότι θα προσπαθήσω να αλλάξω το στυλ. Ένα μικρο διάστημα ανασυγκρότησης και συνεχίζουμε στην γκαντεμιά.
Φιλιά



Gina

Δεν θα τολμήσω μην φοβάσαι.... Άλλωστε μετά από τόσο καιρό εδώ μέσα έχω μάθει ότι όσοι γραφούν αποχαιρετιστήριο κείμενο, δεν τα παρατάνε ποτέ, απλά το κάνουν για να ταρακουνήσουν καταστάσεις. Αν είναι να τα παρατήσω ποτέ θα κάνω επείδη θα έχω βαρεθεί, οπότε δεν γράψω και αποχαιρετισμό. Κάπως έτσι έκανες και εσύ με το δικό σου το blogακι, που τα παράτησες και έχεις αφήσει τα δισεκατομμύρια των θαυμαστών (βάζω και τους μελλοντικούς αναγνώστες)χωρίς τα κείμενα σου...
Όποτε αν το παρατήσω ποτέ, εσύ δεν θα μπορείς να με κατηγορήσεις, το έκανες πριν από μένα.
Μη με λες μα...κι μπροστά στους άλλους!
Φιλιά...


Μαρία...

Νομίζω ότι έχεις δει τις περισσότερες αλλαγές εδώ μέσα. Σε χάλασε ποτέ κάτι;
Νομίζω ότι θα μου βγαίνουν καλύτερα οι ιστορίες με άλλο τρόπο.
Και όσο για την μελαγχολία και την στεναχώρια, μην φοβάσαι τίποτα δεν πάει χαμένο....
Φιλιά

jagos είπε...

Ρε φίλε τι σκοτεινά ευχάριστα είναι τα κείμενά σου? Τα διαβάζω πάντα με χαμόγελο, αλλά όταν τα τελειώνω πάντα μελαγχολώ!

Nicotine είπε...

Τζάγκο

Δεν μου λες... θα μελαγχολούσες το ίδιο αν έγραφα μια ιστορία Μητσου; Έχω μια ιδέα, θα μιλήσουμε....

roza είπε...

Με κόλλησε το σαλιάγκι!!! Βοήθεια! Δεν αντέχω να την ακούω να πεθαίνει στα γέλια στο δίπλα δωμάτιο, έπρεπε να σε διαβάσω..
Πολύ ΤομΡομπινσιτικος ο τρόπος που ξεκίνησες. Με άρεσε, φτιάνω καφέ και λέω να κάτσω λίγο παραπάνω να σε απολαύσω, πιθανώς να γράψω και σχόλια σε ξεχασμένες αναρτήσεις..
Και για να είμαι και λίγο πιο ειλικρινής, το ρούτερ στο πλυντήριο με έπεισε για το ποιόν σου (με το σαλιάγκι μέχρι φλασάκι έχουμε φτάσει να πλύνουμε. Το πιο καθαρό format!!!)
--πλυντήριο

Nicotine είπε...

Πλυντήριο

Και μόνο που ανέφερες Τομ Ρόμπινς σε παραδέχομαι.
Πάλι καλά που δεν στο έβαλα στο φούρνο τον υπολογιστή, θα έκαιγε τον σκληρό.
cu σε περασμένες αναρτήσεις...

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...