Τα Άγια Πνεύματα

           Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς,  ένα άδειο καρότσι σουπερ μάρκετ,  τα περιστέρια,  ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά και όλα αυτά στο κέντρο της πόλης;

Διπλός ελληνικός  γλυκός.  Στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου στην Πανόρμου βρέθηκα χωρίς να το έχω σχεδιάσει να πίνω καφέ μόνος μου.  Δεν το διάλεξα να πίνω μόνος καφέ, ούτε το μέρος διάλεξα.  Απλά έτυχε. Είχα πάει να εκτυπώσω μερικές φωτογραφίες για μια δουλειά.  Το φωτογραφείο που βρέθηκε στον δρόμο μου ήταν κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μεγάλη η χάρη του… Μπήκα μέσα, όχι στην εκκλησία, στο φωτογραφείο, πολλές εικόνες μέσα, μερικές απ αυτές ήθελα να τις φιλήσω.  Έδωσα το στικάκι με τις φωτογραφίες, είκοσι πέντε λεπτά η μια κόστος, σαράντα πέντε λεπτά αναμονή .

Και τα λεπτά αλλάξανε χέρια και πετάξανε σαν περιστέρια. Τόσα πολλά περιστέρια μόνο στην Αθήνα και στο Άμστερνταμ έχω δει. Τα δικά μας βέβαια δεν είναι περιστέρια, είναι μεταλλαγμένα ποντίκια  με κόκκινα μάτια.  Έφυγα από το φωτογραφείο χωρίς να ξέρω ακόμα τι θα συμβεί με τα περιστέρια. Έπρεπε να σκοτώσω σαράντα πέντε λεπτά και την βαρεμάρα  μου, για αρχή ξεκίνησα να περπατάω χωρίς προορισμό. Κατέληξα να έχω κάνει τον κύκλο από Αλεξάνδρας , Κηφισίας και ξανά Πανόρμου. Πήρα  μια τυρόπιτα από τον Βενέτη  για αργότερα. Βρέθηκα στο ίδιο σημείο  απ όπου είχα ξεκινήσει και είχαν περάσει μόνο δεκαπέντε λεπτά.  Είπα να πιω έναν καφέ, πήγα απέναντι στην πλατεία και την άραξα σε ένα τραπεζάκι μόνος μου. Το μαγαζί λεγόταν Τρυποκάρυδος αλλά γύρω μου ήταν γεμάτο περιστέρια. Απίστευτα πολλά περιστέρια. Υπήρχε ένα περιστέρι το οποίο ακουμπούσε την κοιλιά του στο γρασίδι και έτρωγε ότι έφτανε χωρίς να κουνηθεί. Μου θύμισε εμένα στις στιγμές της άκρατης βαρεμάρας. Αυτή τη φορά για να νικήσω την βαρεμάρα είπα να αρχίσω να παρατηρώ το τοπίο γύρω μου. Δεν ξέρω γιατί , αλλά με  έπιασε μια μελαγχολία,  ακόμα και αυτή την ίδια εικόνα που βλέπω τώρα θα την έβλεπα εντελώς διαφορετικά όταν ήμουν ερωτευμένος. Τόσο απλό είναι να είσαι ερωτευμένος, όλα μοιάζουν διαφορετικά, όλα ακούγονται διαφορετικά και ο καφές είναι ποιο γευστικός. Μια απλή περιγραφή όμως του τοπίου, έστω και άνοστη δεν πάει χαμένη. Έτσι όπως καθόμουν μπροστά έβλεπα τον πέτρινο τοίχο της εκκλησίας, αριστερά ένα άδειο καρότσι σουπερ μάρκετ με πορτοκάλι χερούλι, προφανώς του Σκλαβενίτη, ήταν παρατημένο στο γρασίδι ακριβώς πίσω από την εκκλησία, σταματημένο κατά κάποιο τρόπο πάνω σε μια κολόνα . Απέναντι από το μπαράκι ήταν ένας ψαράς, είχε στήσει εκεί το αγροτικό και πουλούσε ψάρια.  Χαρακτηριστικός ψαράς, όχι light,  άσπρα μαλλιά, πάντα με το τσιγάρο στο στόμα, καθάριζε με ένα μαχαίρι τα λέπια από τα ψάρια. Αυτό που ζήλευα όμως ήταν όταν έπιανε τις ψαρόκολλες και τις έστριβε κάνοντας χωνί, σαν καπελάκια για party ήταν αυτά τα χωνιά. Θα μπορούσα να την κάνω άνετα αυτή τη δουλειά, όχι του ψαρά, το να στρίβω της ψαρόκολλες και να κάνω χωνιά. Είχε και ωραία  attitude ο μάστορας, περάσανε κάτι γκομενάκια του δικού  του βεληνεκούς, δυο ρωσίδες άνω των πενήντα με  παρδαλά κολάν, του γυαλίσανε τα γκομενάκια του φίλου μας και δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει καμάκι. «Έλα κυρία, έχω πράμα που σαλεύει» τις είπε με πονηρό χαμόγελο, τα κορίτσια γελάσανε και προχώρησαν προσποιούμενες ότι δεν του δίνουν σημασία. Ο ψαράς κοιτούσε τα πλαδαρά κωλαράκια που απομακρυνόταν και κουνούσε του κεφάλι με χαμόγελο.

Μια σταλιά συναίσθημα να είχα και θα τα έβλεπα όλα διαφορετικά.  Μ αυτή την σκέψη το μυαλό μου πήγε σε αυτήν που εν πολλοίς φταίει για την απουσία κάθε συναισθήματος από την ψυχή μου. Έχουν περάσει πόσα χρόνια κι όμως είμαι ακόμα εδώ για να την κατηγορώ.  Ζώντας την απόλυτα σουρεαλιστική ζωή , πλέον δεν μου φαίνεται τίποτα παράξενο, παράξενο και άκρως σουρεαλιστικό  ήταν το πώς βρεθήκαμε τότε, παράξενο και άκρως απρόσμενο  ήταν πως χαθήκαμε. Παρόλα αυτά μου φάνηκε πολύ παράξενο όταν την είδα να περνάει από μπροστά μου με τον γκόμενο της, λες και βγήκε από το μυαλό μου την ώρα που την σκέφτηκα.  Έμεινα με το καφέ στο χέρι, λίγο πριν το φλιτζάνι φτάσει στο στόμα μου. Δεν με είδε, δεν μίλησα, πέρασε και έφυγε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν κοιτούσα τον κώλο της καθώς έφευγε. Σπάστηκα,  έπιασα το σακουλάκι με την τυρόπιτα και το τσαλάκωσα.  Επιτέλους ένα συναίσθημα. Θυμός. Όχι για αυτήν, αλλά για μένα.  Η τυρόπιτα και η ψυχή μου έγιναν χίλια κομμάτια.  Είχα γίνει πολύ σκοτεινός τότε, ακόμα έχει μείνει λίγο από  σκοτάδι μέσα μου. Βούλιαξα στην καρέκλα και κοιτούσα ψηλά, έβλεπα την ομπρέλα από κάτω, σκεφτόμουν τι είχε γίνει τότε.  «Μην χάσεις ποτέ το διαβολάκι που κρύβεις μέσα σου» μου είχε πει τότε που πηγαίνανε  όλα καλά, μετά σκοτάδι. «Κυνηγητό ναι, κρυφτό όχι» της είπα όταν άρχισε να στραβώνει το πράγμα, μετά σκοτάδι.  Το σκοτάδι τριγύριζε μέσα στο μυαλό μου.  ¨Όταν ξανακοίταξα μπροστά αυτοί είχαν γυρίσει και καθόταν σε ένα σκαλοπάτι της εκκλησίας, ακόμα δεν με είχαν δει. Περίμεναν κάτι. Λες να πήγαν στο ίδιο φωτογραφείο; Δεν αποκλείεται και δεν έχει σημασία.

  Αυτή ακόμα πανέμορφη  όπως τότε που της το έλεγα με κάθε τρόπο, αυτός μάτια πλάνα και αυτιά αεροπλάνα, γίδερμαν, βλαχοτηνέητζερ. Την ξέρω την ιστορία του,  κάποτε τον είχαν πάρει σαν πειραματόζωο για μια έρευνα, έπρεπε να μιμείται  συνεχεία την φωνή του γαιδάρου, θέλανε να βρούνε οι επιστήμονες σε τι βαθμό μπορεί να μιμηθεί ο άνθρωπος τη φωνή αυτού του ζώου, ο τυπάκος πέρασε δυο μήνες κάνοντας την φωνή του γαιδάρου, απ αυτό ζούσε. Έτσι έγινε γαϊδουρόφωνος . Μέτα τον έβαλαν τρεις μήνες να περπατάει στα τέσσερα για να δουν αν ο άνθρωπος μπορεί να περπατάει σαν ζώο, μετά άλλους τρεις μήνες τους πέρασε σε ένα κοτέτσι μαζί με κότες, ήθελαν να δουνε αν ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει τις συνήθειες των πτηνών, την είδε κόκορας. Έτσι έγινε κοκορόμυαλος .  Μετά τον ξαναπήραν για την φωνή του γαιδάρου, θα ήταν ποιο εξελιγμένο πείραμα, θα έπρεπε να κάνει την φωνή του γαιδάρου έχοντας ένα αγγούρι με μουστάρδα στον κώλο, τα αποτελέσματα δεν τα έμαθα ποτέ. Τέλος πάντων αυτός είναι μ αυτήν και εγώ είμαι μόνος και καμένος και πίνω καφέ.  Ο τυπάκος έτρωγε πασατέμπο, ένα περιστέρι ήρθε κοντά τους να φάει ένα φλούδι από πασατέμπο που έπεσε κάτω, ο μαλάκας το κλώτσησε δυνατά. Το περιστέρι εκσφενδονίστηκε προς το μέρος μου. Η τύπισσα με είδε και έμεινε κάγκελο. Κάτι έπρεπε να γίνει τώρα πια, κάποιος έπρεπε να κάνει  κάτι.

Να ι λοιπόν, είπα να πάρω την πρωτοβουλία. Δεν θα μείνω σαν το παιδάκι που ντρέπεται να τους αντιμετωπίσει ή σαν ένας μικρόψυχος που δεν θα πει ούτε γεια. Αν και δεν ξέρω πώς να πω γεια στα γαϊδουρινά.  Είμαι ένας ώριμος και κατασταλαγμένος άντρας κοντά στα τριάντα, έχω γνώσεις και εμπειρίες. Έχω πυγμή και ακεραιότητα. Θα το αντιμετωπίσω με σοβαρότητα αυτό το θέμα!

Άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι, πήρα το σακουλάκι με την τσαλακωμένη τυρόπιτα και πήγα προς μέρος τους. Περιττό να πω ότι μου είχαν κοπεί τα πόδια (μεταφορικά μιλάω, έτσι; αν μου είχαν κοπεί στα αλήθεια δεν θα περπατούσα, θα σερνόμουν), άρχισα να ιδρώνω και νόμιζα ότι εξαϋλώνομαι. Μια υποσυνείδητη άμυνα του εαυτού μου να κρυφτεί από την ταπείνωση προκαλούσε αυτή την εξαΰλωση.  Όταν έφτασα μπροστά της τα πάντα έσβησαν, ούτε άγχος, ούτε ιδρώτας, ούτε εξαΰλωση, έγινα ξανά ο εαυτός μου. Την κοίταξα  όντας πολύ σοβαρός.

-Τι κάνεις; μου είπε.

Δεν απάντησα ,κοιτούσα μια αυτόν, μια αυτήν.

Δεν ήθελα να της  απαντήσω

 Έγινα ο εαυτός μου. Έβγαλα την τυρόπιτα από το σακουλάκι και την πέταξα στα πόδια της,  γύρισα το σακουλάκι και άδειασα όλα τα τρίματα μπροστά τους. Ξαφνικά και όπως το περίμενα , όλα τα περιστέρια της πλατείας σηκώθηκαν και ήρθαν καταπάνω τους, εγώ έφυγα τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να μην με πετυχαίνουν τα περιστέρια στα μούτρα. Όλα τα περιστέρια  από  όλα τα δέντρα, από  όλα τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, από τον ουρανό, όλα τα περιστέρια του κόσμου πετούσαν προς το μέρος τους, σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν μαζευτεί χιλιάδες περιστέρια και γινόταν της πουτάνας μπροστά τους. Σκόνες και πούπουλα. Τρέχοντας κοίταξα λίγο πίσω, τα πουλιά της ανακάτωναν τα μαλλιά, ένα περιστέρι πήγε και έκατσε στο αυτί του τύπου. Συνέχισα  περπατώντας, συνέχισα να φεύγω μακριά τους, είναι κάτι που ξέρω να το κάνω καλά.  Ένα περιστέρι έστριψε από μια γωνία και πήγαινε σαν τρελό προς το μέρος τους. Έγινα ξανά ο εαυτός μου, χαμογέλασα,   μου άνοιξε η όρεξη,   μια τυρόπιτα θα ήταν ότι έπρεπε τώρα……

ΥΓ 1 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Το λέω αυτό για να μην δημιουργήσω πρόβλημα στον ψαρά. Το κάθε πρόσωπο που αναφέρεται εδώ είναι compilation πολλών προσώπων.

ΥΓ2 Αυτή η ιστορία ήταν μάλλον η τελευταία αυτού του είδους, βλέπω ότι έχω βρεθεί να  επαναλαμβάνω το ίδιο μοτίβο και αυτό με χαλάει κάπως. Οπότε.....