Στο Σούπερ Μάρκετ

Όλες οι ιστορίες πρέπει από κάπου να αρχίσουν, αν και ποτέ δεν είναι αυτή η πραγματική τους αρχή, πάντα υπάρχει ένα βήμα πιο πίσω που μας οδήγησε εκεί.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ιστορία ξεκάνει από ένα τηλέφωνο, δεν θα εξηγήσω τι έκανα πιο πριν ή ποιος ήταν ο σκοπός του τηλεφώνου. Ήθελα να πιω ένα καφέ μα την φίλη μου την Γεωργία, την πήρα λοιπόν και της είπα να βγούμε,  σχεδόν κάθε μέρα τα λέμε μ αυτήν την κοπέλα. Μόλις της είπα για καφέ μου είπε ότι ήθελε να πάει πρώτα στο σουπερ μάρκετ, μου ζήτησε να την βοηθήσω και μετά θα κερνούσε καφέ σπίτι της, κοινώς ήθελε να κουβαλήσω τα ψώνια. Δέχτηκα, Γεωργία είναι αυτή, τι να κάνουμε. Πήγα από το Ψυχικό την περίμενα σε μια γωνία οπού και ήρθε μόνο είκοσι λεπτά αργοπορημένη.

Μόλις μπήκαμε στο σούπερ μάρκετ πήγα να πάρω ένα καλαθάκι

-Τι κάνεις εκεί; Μου λέει

-Τι; Της λέω

-Όχι καλαθάκι… καροτσάκι…

-Α, γι αυτό με ήθελες…

-Σε ήθελα γιατί μου αρέσει η παρέα σου

-Και μένα μ αρέσει ο κώλος σου..

-Αντε ρε βλάκα… μου λέει περιπαιχτηκά

Πήρα το καρότσι , τι να έκανα;, αλήθεια, ντρέπομαι που το λέω αλλά κυκλοφορούσα στο σούπερ μάρκετ με καροτσάκι, και με μια σούπερ γκόμενα η όποια είναι φίλη μου, αλλά αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι ότι βρίσκομαι στο σούπερ μάρκετ με καροτσάκι. Έχω αφήσει την κοπέλα μπροστά και την ακολουθάω.  Περπατούσε ανέμελα και κοιτούσε τα ράφια, ελάχιστη σημασία μου έδινε. Εγώ δεν κοιτούσα τα ράφια, μελετούσα το περπάτημά της,  πως ξεκινούσε από την πλάτης και κατέληγε μέχρι τα γοβάκια μπαλαρίνας που πάντα φοράει. Αέρινο και εξωτικό. Ενώ κοιτούσε τα ράφια μου μίλησε

-Που κοιτάς;

-Εσύ που λές;

-Κόψτα αυτά πήγαινε πάρε χαρτιά

-Τι χαρτιά;

-Απ όλα, κουζίνας, υγείας, χαρτοπετσέτες, ότι βρεις

-Και πως θα αντέξω μακριά σου; Της λέω

-Θα βρεις τρόπο δεν σε φοβάμαι εσένα, έλα κάνε καμία  δουλειά

-Όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα! Να δω τι θα έκανες χωρίς εμένα, θα σ είχαν φάει τα σκουλήκια!

Πήρα το καρότσι και έφυγα με ύφος, τα χαρτικά ήταν στον διπλάνο διάδρομο, θα έπαιρνα ότι ήταν να πάρω από εκεί και θα την συναντούσα πάλι  στο τέλος του διαδρόμου ,αν δεν…..

Βαριόμουν και ντρεπόμουν πολύ με το καρότσι, δεν το κρατούσα με τα χέρια, ακουμπούσα τους αγκώνες στην λαβή και το έσπρωχνα με το σώμα.  Όπως προχωρούσα με κοίταξαν οι σοκολάτες από τα αριστερά μου. Προσπάθησα να αντισταθώ αλλά δεν μπόρεσα. Σταμάτησα και πήρα μερικές, τις έριξα μέσα στο καρότσι.  Ακούμπησα το καρότσι σε μεταλλικό σημείο και με χτύπησε  λίγο το ρεύμα. Τράβηξα απότομα το χέρι μου και παραξενεύτηκα, ξανακούμπησα στο ίδιο σημείο δειλά, τίποτα, απλά το κρύο μέταλλο. Προχώρησα πάλι ακουμπώντας στους αγκώνες μου στο κόκκινο χερούλι του καροτσιού. Μετά από λίγο με κοίταξαν τα γαριδάκια, σταμάτησα πάλι. Πήρα δύο σακουλάκια. Πήγα να ξεκινήσω, πάλι με χτύπησε το ρεύμα με τον ίδιο τρόπο. Κάτι συμβαίνει εδώ, έπρεπε να βρω το ανακαλύψω! Περπάτησα πάλι, αυτή την φόρα κρατώντας το καρότσι από την χειρολαβή, σταμάτησα, ακούμπησα, ρεύμα, πόνος, χαρά, απορία. Ξαναξεκινάω, σταματάω, δίπλα στα χαρτικά, δεν με κοίταξαν, ούτε τα κοίταξα, τι; κορόιδο είμαι; Ξέχασα καν για ποιον λόγο είχα φτάσει εκεί, το μόνο που με ενδιέφερε πλεον ήταν να ανακαλύψω γιατί με χτυπάει το ρεύμα κάθε φορά μου σταματάω. Μου ήρθε μια ιδέα. Προχώρησα κρατώντας το καρότσι από μεταλλικό σημείο, σταμάτησα πάλι σε ένα άσχετό μέρος, ακούμπησα το καρότσι, τίποτα. Πρώτη διαπίστωση: το καρότσι φορτίζει με ρεύμα με κάποιον τρόπο και εκτονώνεται με την επαφή, όταν το ακουμπάω συνέχεια το ρεύμα περνάει ανεπαίσθητα μέσα μου χωρίς να το αντιλαμβάνομαι.  Έπρεπε να κάνω πολλά πειράματα να βρω την λύση. Τρέχω με το καρότσι και ρίχνω το βάρος μου πάνω στο κόκκινο χερούλι, σχεδόν το καβαλάω με την κοιλιά μου και αφήνομαι να σέρνονται τα πόδια μου ίσα ίσα στο έδαφός, και αυτό παιχνίδι ήταν. Την είχα καταβρεί με το καρότσι, δεν με ενδιέφερε τίποτα πια, έτρεχα ,σταματούσα με slide, με χτυπούσε το ρεύμα και ξαναξεκινούσα. Παραλίγο να χτυπήσω και μια γριά, ήταν σκυμμένη και λίγο πριν περάσω δίπλα της σηκώθηκε και πήγε να κάνει ένα βήμα πίσω,  πάτησα γερά τα πόδια μου και έτριψα το καρότσι, χτύπησα και ένα τενεκέ με λάδι, βούλιαξε λίγο. Η γριά με κοίταξε απορημένη,  «τι κάνεις;» μου λέει, τι να της πω; Μαζί σου τα πάντα; Δεν ταίριαζε, «Συγνώμη,  βιάζομαι…» της είπα «Και επειδή βιάζεσαι πρέπει να σκοτώσεις καναν άνθρωπό;»   πολύ το τραβούσε η γριά «Συγνώμη» της είπα πάλι αλλά αυτή τη φορά με λίγο ειρωνικό και δεικτικό ύφος.  Συνέχισα τις βόλτες μου με το καροτσάκι, μου την έσπασε η γριά, αν φοβάται να κυκλοφορήσει στο σουπερ μάρκετ με το καλαθάκι ας πάρει καροτσάκι, πως αυτοί που φοβούνται τα μηχανάκια παίρνουν αυτοκίνητο. Ας έπαιρνε καροτσάκι και θα παίζαμε και συγκρουόμενα αν γούσταρε.

Με τα πολλά έχω ξεχάσει και την Γεωργία, μαλακία μου, θα έχει γεμίσει την αγκαλιά της με μπιχλιμπίδια και δεν θα μπορεί να περπατήσει με τον γνωστό όμορφο και αέρινο τρόπο της. Φαντάζομαι ότι θα της λείπω αυτήν την στιγμή, τι ωραία σκέψη, με περιμένει με την αγκαλιά της γεμάτη πράγματα έτοιμη να τα προσφέρει μόνο σε μένα!  Έτρεχα πάλι με το καρότσι, στην άκρη του διαδρόμου ξεπρόβαλε η  Γεωργία, με κοιτούσε άγρια, ομολογώ ότι μου κόπηκαν τα πόδια, με έπιασε να κάνω μαλακίες. Περπατούσα προς το μέρος της κανονικά  με το καρότσι, την έβλεπα που με κοιτούσε άγρια με την αγκαλιά της γεμάτη πράγματα. Είχε καθίσει ακριβώς κάτω από το air condition  και ο αέρας ανακάτευε τα υπέροχα κάστανα μαλλιά της, την γαλάζια πλουμιστή γενναιόδωρη μπλούζα της και την σακούλα με τα μήλα που κρατούσε ανάμεσα σε τόσα άλλα στα χέρια της. Την πλησίαζα σαν να ήμουν παιδί, μόλις έφτασα κοντά της με μάλωσε

-Πάλι έπαιζες! Μου είπε κάπως θυμωμένη

-Δεν έπαιζα

-Που ήσουν;

-Έψαχνα κάτι συγκεκριμένο

-Τι;

-Ε, αυτό το

-Σκέφτηκες! Έπαιζες! Με έκοψε απότομα

-Δεν έπαιζα.. και χωρίς να μιλάω άρχισα να παίρνω πράγματα από την αγκαλιά της και να τα βάζω στο καρότσι, σκέφτηκα να την χουφτώσω και λίγο καταλάθος αλλά δεν ήταν της στιγμής

Όση ώρα έπαιρνα τα πράγματα από τα χέρια της χωρίς να την χουφτώνω  αυτήν με κοιτούσε  έντονα, λίγο μετά μίλησε

-Πότε θα βάλεις μυαλό επιτέλους; Κοντεύεις τα τριάντα και ακόμα παίζεις

-Δεν έπαιζα, μια γριά

-Πόσο καιρό σε ξέρω; Με έκοψε πάλι

-Αρκετό…..

-Έπαιζες , σκάσε

-Έλα ρε γιατί με μαλώνεις, απλά

-Που είναι τα χαρτιά; Με έκοψε πάλι

-Στα ράφια

-Και τι έκανες τόση ώρα;  Τι είναι αυτά (έπιασε το σακουλάκι με τα γαριδάκια)

-Αστα σε παρακαλώ

-Δεν έχει γαριδάκια, δεν ήσουν καλό παιδί! Είπε και γέλασε.

Κρατούσα το ύφος του παρεξηγημένου παιδιού,  και αυτή με κοιτούσε και γελούσε,  «έλα πάμε άτα» μου λέει, τότε μου ήρθε μια ιδέα, της είπα να πάρει αυτή το καρότσι. Κακιούλα ε; Μόλις το έπιασε την χτύπησε το ρεύμα.

-Είδες; Απ τη κάκια σου σε χτύπησε το ρεύμα. Της είπα

-Άσε ρε…

-Να κοίτα εμένα δεν με χτυπάει.

Ακούμπησα το χέρι μου στο καρότσι και δεν έγινε τίποτα. Μετά προχωρούσαμε και ακουμπούσα το καρότσι συνέχεια, στην επόμενη στάση  χτυπούσα τα χέρια μου στο καρότσι ρυθμικά, μιλούσαμε για άσχετα πράγματα αλλά φρόντισα να καταλάβει ότι χτυπούσα το καρότσι. Μετά συνεχίσαμε την βόλτα στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ  και αν σκεπάζαμε το ράφια από πάνω με ένα σεντόνι θα έμοιαζε σαν να προχωρούσαμε μέσα σε φυσούσα αεροδρομίου που οδηγεί στο αεροπλάνο που θα πετάξει σε λίγο για την Κουάλα Λουμπούρ. Στην επόμενη στάση η Γεωργία ακούμπησε πάλι το καρότσι σε μεταλλικό σημείο και την χτύπησε πάλι το ρεύμα.

-Είδες, της είπα, είσαι πολύ τεντωμένη, μόνο εσένα χτυπάει, πρέπει να κάνουμε σεξ να χαλαρώσεις

-Εντάξει, μου λέει

-Πότε; Της λέω χωρίς να έχω πιστέψει το εντάξει της

-Στις 32 του μηνός

-Το ξέρεις ότι για σένα μπορώ να αλλάξω και τα ημερολόγια όλου του κόσμου

-Δεν μου λες; Μου την πέφτεις;

-Πάντα

Δεν απάντησε, έκυψε χαμογελώντας να πάρει κάτι από ένα χαμηλό ράφι της φυσούνας που οδηγεί στο αεροπλάνο για την Νέα Υόρκη. Όπως έσκυψε σηκώθηκε λίγο το μπλουζάκι της και φάνηκε η καλοσχηματισμένη ράχη της.  Με κοίταξε λίγο και έτσι όπως έγειρε το κεφάλι της κοιτώντας με, έπεσαν τα μαλλιά της από την αντίθετη  μεριά και φάνηκα οι μικρές τριχούλες της στην αρχή του σβέρκου της, την κοιτούσα όπως πάντα μαγεμένος,  και το γενναιόδωρο μπλουζάκι της με ανάγκαζε να καταβάλω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κοιτάξω εκεί μέσα, αλλά ήμουν κουρασμένος και δεν μπορούσα να προσπαθώ άλλο….  Όπως κοιτούσα και τις τριχούλες της στη βάση του σβέρκου μου ήρθε μια εικόνα από αυτήν, που φορούσε ένα μωβ κλειστό κασκόλ, κλειστό εννοώ ότι δεν ήταν ακριβώς κασκόλ, σαν κρεμάλα από μάλλινο ύφασμα ήταν, δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται,, ούτε αν ήταν ακριβώς μωβ, μπορεί να πηγαίνω στο σουπερ μάρκετ αλλά δεν είμαι gay,  τέλος πάντων θυμήθηκα αυτό το πράγμα που φορούσε μια μέρα και το έβγαλε έχοντας γυρισμένη την πλάτη της προς έμενα, και τότε φάνηκαν οι ίδιες τριχούλες στη βάση του σβέρκου της και όπως έβγαζε αυτό το μάλλινο πράγμα τα μαλλιά της ηλεκτρίστηκαν για λίγο. Μου ήρθε ιδέα! Κοίταξα τα ροδάκια από το καρότσι και είδα ότι είχαν μαζέψει τρίχες στο άξονα, αυτό ήταν! Οι τρίχες καθώς γυρνούσαν οι ρόδες δημιουργούσαν τριβή μεταξύ τους, η τριβή ηλεκτρισμό και αυτός συσσωρεύονταν στο καρότσι και σε κάθε επαφή με άλλο σώμα εκτονωνόταν!

-Εύρηκα! Φώναξα

-Το λευκαντικό; Μου είπε

-Όχι! Μόλις έκανα μια μεγάλη ανακάλυψη!

-Ω χ θεέ μου, τι θα ακούσω πάλι…

-Τίποτα δεν θα ακούσεις, θα το γράψω στο blog

-Πάλι καλά…. Έλα πάμε για απορρυπαντικά

-Πάλι αυτές τις οικολογικές μαλακίες θα πάρεις;

-Ναι… γιατί μαλακίες; Πρέπει να το προσέχουμε το περιβάλλον….

-Όπως τότε που μου έλεγες να μην ξοδεύουμε πολύ νερό;

-Ναι και αυτό… να ρωτήσω αν έβαλες μυαλό; Να μην ρωτήσω καλύτερα…

-Όχι έβαλα! Και σκέφτηκα να υποστηρίξω κάτι ακόμα ποιο γαμάτο,  «Κάντε οικονομία στο νερό, κάντε μπάνιο μαζί με ένα φίλο/φίλη» είσαι μέσα;

Άρχισε να γελάει πάλι , πηγαίναμε προς το ταμείο, έφτανε η ώρα να κουβαλήσω τις τσάντες και μ αυτό δεν γελούσα καθόλου, τουλάχιστον κάνει καλό καφέ, είναι και αυτό μια παρηγοριά…….