Ιλιάδα 11 (το τέλος)

Όλα κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους, οδηγούμενα πάντα από την επιθυμία της κατάκτησης, η επιτυχία ή η αποτυχία σημαίνει το τέλος. Το πρόβλημά είναι πάντα αυτή η λεπτή ακαθόριστη  γραμμή που πρέπει να ορίζει το τέλος, πάντα υπάρχει και κάτι παρακάτω, γι αυτό και το τέλος  μπορεί να οριστεί κοντά στο τέλος της έντασης σε κάθε υπόθεση, κάπου εκεί κοντά  που στέκεσαι άφωνος και βλέπεις την σκόνη καταλαγιάζει και να σκεπάζει τα σημάδια που άφησες απ όπου πέρασες τρέχοντας, κάπου εκεί κοντά που βλέπεις  την σκόνη της έκρηξης να καταλαγιάζει και να χάσκει μπροστά σου η πόλη με γκρεμισμένα τείχη.

Ο Οδυσσέας είναι στην ταράτσα της τριώροφης οικοδομής όπου εκσφενδονίστηκε το κεφάλι του αλόγου. Βγαίνει μέσα από το κεφάλι μπουσουλώντας. Προσπαθεί να συνέλθει από την ταραχή της έκρηξης, δεν ακούει τίποτα, μόνο ένα βουητό βασανίζει το κεφάλι του. Πλησιάζει στην άκρη της ταράτσας και κοιτάει στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην πύλη. Πύλη δεν υπάρχει πια, ούτε και Δούρειος Ίππος, εκεί που ήταν η πύλη υπάρχει ένα κενό και έξω από αυτό βλέπει τις ορδές τον Ελλήνων να έρχονται τρέχοντας κρατώντας φωτιές και σπαθιά, όλοι ακολουθούνε μια μορφή που εκπέμπει ένα χρυσαφί φως. Ο ¨Οδυσσέας πηγαίνει προς την εξωτερική σκάλα και κατεβαίνει κάτω, ακουμπάει στον τοίχο και περιμένει όλους αυτούς τους άντρες να περάσουν από μπροστά του.  Θέλει να δει και τι είναι αυτή η χρυσαφί μορφή. Σε λίγα λεπτά βλέπει αυτόν τον όχλο να μπαίνει μέσα στην πόλη. Οι άντρες έτρεξαν πάνω στα πολτοποιημένα πτώματα των Τρώων που ήταν κάτω από τον Δούρειο Ίππο, πολλοί γλίστρησαν πάνω σ αυτόν τον κόκκινο πολτό,  τους πάτησαν αυτοί που ακλουθούσαν, άλλοι σκοτώθηκαν ακαριαία γιατί  έπεσαν πάνω στα σπασμένα κόκαλα των στρατιωτών  που εξείχαν , ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος μόνο με ροδοπέταλα αλλά και με αγκάθια. Οι άντρες που κυνηγούσαν  την Ζήνα είχαν τρελαθεί από την φωνή της, είχαν χάσει τα λογικά τους, αυτός όμως την είδε να περνάει από μπροστά του με αυτό το χρυσαφί φως χωρίς να μπορεί να την ακούει. Κόπηκαν τα γόνατά του από την τόση ομορφιά της, την είδε και άλλαξε για πάντα η ζωή του. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει τόση ομορφιά στον κόσμο. Δεν άκουσε την φωνή της γι αυτό και δεν τρελάθηκε, την ερωτεύτηκε όμως από την εμφάνιση της και για την αύρα που απέπνεε το πρόσωπο της.  Ήταν ο μόνος που βρέθηκε τόσο κοντά στην Ζήνα εκείνη την μέρα και δεν τρελάθηκε, κι όλο αυτό γιατί είχε κουφαθεί.  Για να μην τρελαθείς από μια γυναίκα πρέπει να είναι ή αυτή μουγκή ή εσύ κουφός.

-Καταστροφή! Φώναξε ο Πρίαμος

-Πατέρα, τι θα κάνουμε τώρα;  Είπε τρομαγμένος ο Πάρις

-Τι μπορούμε να κάνουμε…. Χάθηκαν όλα….

-Πρέπει να κάνουμε κάτι να σώσουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας!

-Σαν τι να κάνουμε; Λες και έχει σημασία… είπε απογοητευμένος ο Πρίαμος

-Να πάρουμε τηλέφωνο την αστυνομία! Είπε η  γυναίκα του Πρίαμου, αυτός δεν της απάντησε, κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος

-Να φορέσουμε γυαλιά! Κανείς δεν χτυπάει κάποιον που φοράει γυαλιά!  Αντιπρότεινε ο Πάρις

-Έχεις γυαλιά;

-Ναι πατερά, έχω!

-Φόρα τα..

-Εγώ έχω φακούς επαφής! Πετάχτηκε σαν πορδή η Ελένη.

Ο Πρίαμος δεν της έδωσε σημασία, σηκώθηκε από τον θρόνο του και πήγε προς τον Πάρη που είχε φορέσει τα γυαλιά

-Σου πάνε….

-Ευχαριστώ πατ… δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του, ο Πρίαμος του έριξε μια μπουνιά στο πρόσωπο και του έσπασε τα γυαλιά

-Ακόμα όμως μπορώ να  σε χτυπήσω.

-Μα πατέρα…

-Σκάσε! Πάρε την οικογένεια και προσπάθησε να την φυγαδέψεις, εγώ θα μείνω εδώ, θα τιμήσω την πόλη  μου μέχρι τέλους

-Έλα μαζί μας πατέρα…

-Φύγε σου λέω!

Οι Έλληνες ξεχύνονταν μέσα στην Τροία  σαν λάβα ηφαιστείου, απλωνόταν σε κάθε δρόμο και σε κάθε παρακλάδι με μανία. Δεν άφηναν τίποτα στο πέρασμα τους,  κατέστρεφαν με μανία τα πάντα, σκότωναν κάθε  άντρα Τρώα  και βιάζανε κάθε γυναίκα, μερικές απ αυτές έτρεχαν γυμνές αλειμμένες με λάδι για να ξεγλιστράνε από τα χέρια των ανδρών, για λίγο το καταφέρνανε, κάπου παρακάτω όμως κάθε μια από αυτές τις κοπέλες έπεφτε σε ομάδα αντρών  και γινόταν παιχνίδι για πολλή ώρα. Η Ζήνα έτρεχε προς το παλάτι, την ακολουθούσαν αυτοί που την είχαν ακούσει και είχαν τρελαθεί. Πέρασε μέσα από την πόρτα, οι άλλοι πίσω  της στριμώχτηκαν και έπρεπε να περάσουν ένας ένας. Η Ζήνα έτριψε δεξιά και ανέβαινε τις σκάλες που οδηγούσαν στην βασιλική αίθουσα.  Ο Πάρις με την μάνα του και την Ελένη κατέβαιναν τις σκάλες  σε ένα στενό διάδρομο, ο Πάρις φορούσε ακόμα τα σπασμένα γυαλιά,  όπως  κατέβαινε την σπειροειδή σκάλα είδε τον τοίχο μπροστά να φωτίζεται, ένα φως που όλο πλησίαζε, υπέθεσε ότι ήταν οι Έλληνες που πλησίαζαν, σταμάτησε απότομα και  η μάνα του έπεσε από πίσω του, και οι δυο μαζί κατέβηκαν κουβαριασμένοι στις σκάλες.  Σταμάτησαν σε ένα πλατύσκαλο και έχασκαν και οι δύο νεκροί. Η Ελένη τους κοιτούσε από ψηλά και ούρλιαζε, το φως πλησίαζε και  έφτασε μπροστά της, ήταν η  Ζήνα που έλαμπε, πέρασε πάνω από το πτώμα του Πάρι και της βασίλισσας και έφτασε στην Ελένη που ούρλιαζε. Την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε προς τα πάνω «Τρέξε! Έρχονται αγριεμένοι άντρες! Τρέξε να σωθείς!» της είπε η Ζήνα και συνέχισε να ανεβαίνει τραβώντας την Ελένη. Η Ελένη ακολούθησε την Ζήνα κοιτώντας προς τα πίσω μέχρι που χάθηκε το σώμα του Πάρι  πίσω από τον τοίχο που έστριβε.  Η Ζήνα ανέβαινε τραβώντας την Ελένη, λίγο πριν φτάσουν στην βασιλική αίθουσα απ την οποία έβγαινε ένα φως, η Ζήνα είδε ένα κενό στον τοίχο στην εσωτερική μεριά της σπειροειδούς σκάλας. Ισα ισα χωρούσαν δύο άτομα, μπήκε μέσα και τράβηξε και την Ελένη πάνω της. «Κρύψε με» της είπε η Ζήνα  «κρύψε αυτό το φως και θα σωθούμε και οι δύο» . Οι δυο γυναίκες τώρα είναι η μια αντίκρυ στην άλλη, στριμωγμένες, τα κορμιά τους είναι κολλητά το ένα πάνω στο άλλο. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο, η άντρες πλησιάζουν. Δυο αντίθετες γυναίκες  η μελαχρινή Ζήνα και η ξανθιά Ελένη. Η Ελένη πίεζε τον κορμί της πάνω σε αυτό της Ζήνας και κόλλησε το μάγουλο της διπλά στο μάγουλο της άλλης, σκέπασε το πρόσωπο που έλαμπε  με την πλούσια κόμη της. Χωρίς να το θέλει μύριζε την Ζήνα πίσω από το αυτί, το αριστερό της στήθος ήταν ανάμεσα στα δύο της Ζήνας, με το στήθος της ένιωθε την καρδιά της άλλης γυναίκας  να χτυπάει δυνατά, οι παλμοί των δύο γυναικών κατά κάποιο τρόπο συγχρονίστηκαν . Οι άντρες περνούσαν πίσω τους και δεν τις έβλεπαν, τους τραβούσε το φώς που έβγαινε μέσα από την βασιλική αίθουσα. Οι δυο γυναίκες εκεί ένιωθαν η μια την ταχυκαρδία της άλλης, η Ελένη έσκυψε λίγο και ακούμπησε τα υγρά της  χείλη  στην βάση του λαιμού της Ζήνας που έκαιγε, η Ζήνα πήρε μια κοφτή ανάσα και σήκωσε λίγο το πόδι της ανάμεσα από τα μπούτια της Ελένης. Οι άντρες συνέχιζαν να περνάνε κάνοντας τρομακτική  φασαρία. Τα χείλη της Ελένης  πάνω στον λαιμό της Ζήνας  ήταν τόσο εύθραυστα όσο και η θαλπωρή που αποζητούσε, ένιωθε φόβο,  τρόμο και λαγνεία, έσυρε τα χείλη της πάνω στο λαιμό της Ζήνας χωρίς να την φιλάει και σταμάτησε στο αυτί της, εκεί έβγαζε την ζεστή της ανάσα. Η Ζήνα έβαλε το χέρι της στην κοιλίτσα της Ελένης και την χάιδεψε, ή άλλη αντέδρασε πιέζοντας το κορμί της περισσότερο πάνω σ αυτό της Ζήνας. Οι άντρες έχουν πια περάσει όλοι  από πίσω τους, αυτές έχουν ξεχαστεί για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι που ακούστηκαν βογκητά από την βασιλική αίθουσα. 

-Έχουν περάσει όλοι…. Είπε σιγανά η Ζήνα

-Τι;…. ρώτησε ήρεμα η Ελένη χωρίς να έχει πάρει το στόμα της από το αυτί της Ζήνας

-Έχουν περάσει… πρέπει να φύγουμε….. της είπε και την έσπρωξε απαλά

-Αχ ναι. Πετάχτηκε προς τα πίσω η Ελένη και έστρωσε  με τα  χέρια το φόρεμα της από αμηχανία

Η Ζήνα την άρπαξε  από το χέρι και την τράβηξε λίγο παραπάνω, έναν όροφο πριν την βασιλική αίθουσα και έστριψαν αριστερά. Υπήρχε και ένας άλλος δρόμος που οδηγούσε στην ταράτσα

Ο Πρίαμος είχε μείνει μόνος μέσα στην αίθουσα του θρόνου, είχε βάλει τα καλά του και περίμενε το τέλος με αξιοπρέπεια. Είχε φορέσει την χρυσαφί στολή του, την χρυσή κορόνα και τα χρυσά παπούτσια. Γύρω του μεγάλες φλόγες φώτιζαν την αίθουσα μεγαλοπρεπώς, και ο βασιλιάς στο κέντρο έλαμπε. Όταν μπήκαν οι άντρες εκεί μέσα και τον είδαν να λάμπει νόμιζαν ότι αυτό είναι το πλάσμα που τους τρέλανε και διοχέτευσαν εκεί όλη τους την σεξουαλική ορμή.

Η Ζήνα έχει φτάσει στην ταράτσα μαζί με την Ελένη. Από εκεί ψηλά βλέπουν τον κόσμο των αντρών, ένας κόσμος γεμάτος βία και σεξ. Τα πάντα εξελίσσονταν υποκινούμενα μονο από ένστικτο. Το ένστικτό προκαλεί τρόμο.  Η Ελένη ρωτάει την Ζήνα

-Τι θα κάνουμε;

-Δεν ξέρω… αλήθεια… δεν ξέρω….

-Δεν θέλω να ζήσω την ζωή που με περιμένει, δεν θέλω να γίνω σκλάβα

-Ούτε και εγώ, τα είχα όλα, και τώρα δεν έχω τίποτα

-Βοήθησέ με να φύγω από αυτόν τον κόσμο, σπρώξε με να πέσω

-Θα πέσουμε μαζί, δεν έχω τίποτα άλλο να σκεφτώ, νόμιζα ότι θα γλιτώναμε, αλλά τώρα βλέπω αυτό πράγμα μπροστά μου και είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει διέξοδός, και αν υπάρχει δεν θέλω να ζήσω σε ένα τέτοιο κόσμο….

Πιαστήκανε χέρι χέρι και πλησιάσανε στην άκρη της ταράτσας. Ήταν έτοιμες να πέσουν όταν ξαφνικά μια αστραπή έλαμψε πίσω τους.  Οι δύο γυναίκες γύρισαν, η Ελένη λιποθύμησε και έπεσε μπροστά, η Ζήνα έσκυψε να την συνεφέρει αλλά η μορφή που εμφανίστηκε την άγγιξε στον ώμο και της έκανε νεύμα να σηκωθεί, δεν μπόρεσε να αντισταθεί, σηκώθηκε. Ο ίδιος ο Δίας κατέβηκε στην γη για να την σταματήσει. Είχε κανονική του μορφή και ήταν περιλουσμένος με φως. Η Ζήνα και ο Δίας είναι απέναντι και λάμπουν και οι δύο. Οι μάχες κάτω έχουν σταματήσει και κοιτάνε όλοι ψηλά τις δύο φωτεινές μορφές. Έχουν μείνει όλοι με ανοιχτό το στόμα. Ο Δίας αφού σήκωσε την Ζήνα  της είπε.

-Δεν υπάρχουν πολλά τέλεια κορμιά στον κόσμο, γιατί να καταστρέψεις ένα από αυτά;

-Μα… ποιος….. ποιος είσαι;

-Ο Δίας, δεν θα σ άφηνα ποτέ να πέσεις, αυτά που έκανες στον πόλεμο ήταν άξια θαυμασμού και σου αξίζει η αναγνώριση.

-Μα δεν έκανα τίποτα…

-Τα πάντα έγιναν γύρω από εσένα, εσύ κινούσες τα νήματα, αν δεν ήσουν εσύ θα ήταν όλα αλλιώς…

-Αφού όλα για την Ελένη έγιναν,  σ αυτήν αξίζει η αναγνώριση

-Εγώ λέω ότι αξίζει σε σένα, και είμαι εδώ να πραγματοποιήσω οποιαδήποτε ευχή σου

-Με την Ελένη τι θα γίνει;

-Μην ανησυχείς για αυτήν,  θα την στείλω σε ένα άλλο μέρος να οργανώσει μια κοινωνία μόνο με γυναίκες, ζήτα μου ότι θες… μόνο νεκρούς δεν μπορώ να φέρω πίσω.

-Δεν ξέρω τι να ζητήσω τώρα…..

-Άκου να σου πω κορίτσι μου, έχουμε βρεθεί κι άλλες φορές εδώ πάνω, πολλές φορές

-Τι; Δεν καταλαβαίνω..

-Θα καταλάβεις, τι είναι αυτό που θα ήθελες περισσότερο, κοίτα τα αστέρια, κάποτε ήταν πολύ λιγότερα, δεν είσαι τυχαία κορίτσι μου, είσαι μοναδική, κι όλα αυτά που έζησες δεν τα ζουν πολλοί. Πες μου, τι θες;

-Ε…. μάλλον αυτό θα ήθελα τώρα είναι μόνο ένα πράγμα…..

-Ποιο;

-Να τα ξαναζούσα όλα από την αρχή………

-Χμ, είδες που στα λεγα, έχουμε βρεθεί πολλές φορές εδώ… Της είπε και της έκλεισε μάγκικα το μάτι.

Η Ζήνα πήρε μια κοφτή ανάσα και κοίταξε τον Δία με δέος,  αυτός έβαλε τα χέρια του στους ώμους της και η κοπέλα περίμενε, κατέβασε το κεφάλι της. Περίμενε τα μαγικά του Δία σκυμμένη. Αυτός όμως δεν έκανε τίποτα, την κοιτούσε χαμογελώντας με υπεροπτικό ύφος. Η Ζήνα σήκωσε δύο φορές βιαστικά το βλέμμα της  και κοίταξε τον Δία με αγωνία. Αυτός όμως περίμενε, δεν έκανε τίποτα. Ξαφνικά κατεβάζει τα χέρια του από τους ώμους της Ζήνας και γύρνα την πλάτη του, «Ψάρι» της λέει κοροϊδευτικά και άρχισε να απομακρύνεται. Η  Ζήνα έμεινε παγωτό και κοιτούσε τον Δία που έφευγε, τον κοιτούσε σαν παιδάκι που του πήρανε το γλυκό μέσα από τα χέρια. Έτσι όπως έφευγε ο Δίας, χωρίς να την κοιτάξει φώναξε «Δεν θα θυμάσαι τίποτα όμως…» χτύπησε τα δάχτυλα του και αμέσως το σώμα της Ζήνας έγινε μόνο φως. Το πνεύμα της πήγε στην αρχή της ιστορίας. Το σώμα της που έγινε φως ανέβηκε με απίστευτη ταχύτητα στον ουρανό και έγινε ένα ακόμα αστέρι.   Όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα.

Μέτρησα τα αστέρια

Το ξέρω είναι αδύνατο, αλλά εγώ τα μέτρησα

Και έδωσα σε κάθε αστέρι  από ένα όνομα

Ένα όνομα απ΄ το κάθε σημείο του κορμιού σου

Και έτσι κάθε φορά που θα κοιτώ τον ουρανό

Θα βλέπω εσένα

Έτσι της είχε πει ο Όμηρος και να που τώρα βγήκε αλήθεια….

Ο Οδυσσέας την επόμενη μέρα περπατάει  μόνος έξω από την Τροία αμέριμνος, αν και έχει κουφαθεί έχει ένα χαμόγελο ευτυχίας. Φέρνει την εικόνα της λαμπερής Ζήνας στο μυαλό του και χαμογελάει. Εκεί που περπατάει βλέπει κάπου μακριά ένα τύπο μόνο και σκυμμένο να κάθεται σε μια πετρά. Πηγαίνει κοντά του, ο  τύπος είναι ο Όμηρος, ο Οδυσσέας δεν ξέρει τι έχει γίνει μ αυτόν και την Ζήνα. Σταματάει δίπλα του, είναι χαζοχαρούμενος, τον κοιτάει που έχει δεμένα τα μάτια και υποθέτει ότι το έπαθε στην μάχη.

-Γεια σου Όμηρε, ο Οδυσσέας είμαι. Του λέει και κάθεται λίγο πιο μπροστά

-Άσε με, θέλω να μείνω μόνος… του είπε ο Όμηρος, αλλά ο Οδυσσέας δεν τον άκουσε

-Τι νύχτα και αυτή χτες…..

-Άσε με σου λέω!!

-Την είδα Όμηρε, χτες το βράδυ, σαν οπτασία, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη ήταν,  έλαμπε με ένα χρυσαφί χρώμα, μπήκε μέσα μου και κόλλησε στο μυαλό μου, είμαι ερωτευμένος….

-Δεν με νοιάζει γαμώτο! Φύγε!

-Τη ξέρεις την Ζήνα; Ποιος δεν την ξέρει θα μου πεις….. Αυτή είναι ο σκοπός της ζωής μου πλέον

-Μη μου μιλάς για αυτήν, πονάει! Δεν καταλαβαίνεις; Του είπε με παράπονο ο Όμηρος αλλά ο Οδυσσέας δεν άκουγε Χριστό

-Πέρασε σαν οπτασία από μπροστά μου,  δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, εξαφανίστηκε το βράδυ, αλλά εγω θα γυρίσω όλο τον κόσμο να την βρω.

-Αν δεν φύγεις θα σε χτυπήσω με το ξύλο! Φύγε μαλάκα!

-Στο λέω Όμηρε , ήταν ότι πιο όμορφο μπορούσε να δει ανθρώπου μάτι… τι τυχερός που ήταν αυτός ο Αχιλλέας…. Είπε ο Οδυσσέας και έκανε λίγο πιο μπροστά

Ο Όμηρος πήγε να τον χτυπήσει με την μαγκούρα αλλά έπιασε αέρα και παραπάτησε. Ο Οδυσσέας προχωρούσε μπροστά και ο Όμηρος  του φώναζε «Που είσαι αλήτη! Έλα να σου σπάσω τα μούτρα!»  Εκείνη την ώρα ο Οδυσσέας είδε ένα σκυλάκι, ένα κρεμ κοντό γκριφόν, του φάνηκε πολύ χαριτωμένο, χαμογέλασε, έσκυψε και άπλωσε το χέρι του προς το σκυλάκι «Κούτι  κούτι, έλα εδώ μωρέ…» του είπε περιπαιχτικά.

-Δεν ντρέπεσαι να κοροϊδεύεις έναν τυφλό! Φώναξε ο Όμηρος και πέρασε τη μαγκούρα πάνω από το κεφάλι του Οδυσσέα που είχε σκύψει

-Έλα εδώ  μη φοβάσαι….. είπε και έκανε ένα βήμα προς το σκυλί

-Θα σε σκίσω μπάσταρδε!  Και χτύπησε με την μαγκούρα στο σημείο που πριν  ήταν ο κουφός.

-Πως  σε λένε;

-Όμηρο με λένε ρε μαλάκα! Και θα σε γαμήσω! Πάλι μια μαγκουριά στον αέρα πάνω από το κεφάλι του Οδυσσέα. Το σκυλάκι τρόμαξε και άρχισε να τρέχει μακριά.

-Γεια σου Όμηρε! Τα λέμε! Είπε χαρούμενος ο Οδυσσέας και ακολούθησε το σκυλάκι.

-Θα σε σκίσω αλήτη! Θα σε κάνω ρεζίλι σ όλο τον κόσμο! Σιγά μην γράψω ότι πήγες να βρεις την Ζήνα! Θα γράψω ότι ήθελες να γυρίσεις στην γυναίκα σου! Θα γράψω ότι ήσουν άχρηστος ναυτικός και χάθηκες! Θα γράψω ότι την γυναίκα σου  την πηδούσαν 200 άντρες! Μαλάκα!

Ένας τυπάς έψαχνε τον σκύλο του και είδε τον Όμηρο να μιλάει στο κενό, στην αρχή τρόμαξε, αλλά έπρεπε να ρωτήσει για τον σκύλο του

-Συγνώμη κύριε, μήπως είδατε τον μπούμπι μου;

Ο Όμηρος γύρισε απότομα και με οργή  μέσα από τα δεμένα του μάτια φώναξε

-Είμαι τυφλός! Δεν βλέπεις; Γκαβός είσαι; Είμαι τυφλός ρε!!!!!!!!!!

-Συγνώμη κύριε δεν το ήξερα…… μήπως τον ακούσατε;

-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΤΕΛΟΣ

 Ιδιαίτερες ευχαριστίες  

στην Ζουζού

στην Τζίνα

και στον Χριστόφορο

 χωρίς την ένθερμη υποστήριξη τους δεν θα είχα γράψει τίποτα