Μπαλκόνι στο πηγάδι

Καιρό είχα να ανοίξω την μπαλκονόπορτα, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω άλλωστε, με βολεύει η σκοτεινιά και η κλεισούρα,  άσε που δεν έχει και τίποτα να δω έξω,  αυτό που υπάρχει έξω από την μπαλκονόπορτα είναι οι τοίχοι των απέναντι πολυκατοικιών. Σε ένα εσωτερικό ισόγειο στους Αμπελόκηπους  το μόνο που θυμίζει κάτι από την παλιά μου ζωή είναι το ότι όταν βγαίνω στο μπαλκόνι περιτριγυρισμένος από τοίχους σκοτεινούς και άδεια μπαλκόνια ,όλα μοιάζουν σαν να είμαι στο πάτο του πηγαδιού που υπάρχει δίπλα στο σπίτι μου στο χωριό. Δεν είναι κανένα μικρό η στενό πηγάδι, έχει διάμετρο γύρω στα πέντε μέτρα και βάθος εννέα. Τα τοιχώματα του πηγαδιού έχουν πρασινίσει από την πολύ υγρασία, και έχουν φυτρώσει δέντρα στο εσωτερικό του πηγαδιού. Αυτό το πηγάδι χρησίμευε για τις ποτιστές εργασίες, όταν άδειαζε από τα τοιχώματα έτρεχαν μικροί καταρράκτες με νερό που το ξαναγέμιζαν. Είχα κατεβεί μια φορά εκεί κάτω  σ αυτό το πηγάδι,  όχι για τουριστικούς λόγους, αλλά για να βγάλω μια πάπια που είχε πέσει μέσα, ήταν η  ξεχασμένη εποχή που ακόμα έκανα καλές πράξεις.  Και από κάθε καλή πράξη αποκομίζεις μια καλή εμπειρία.

Όταν αντιλήφθηκα ότι υπάρχει μια πάπια εκεί μέσα αμέσως ‘’έβαλα μπρος το μοτέρ’ και άφηνα το νερό να τρέχει μέχρι να αδειάσει το πηγάδι ώστε να μπορέσω να κατέβω κάτω.  Πότε δεν άδειαζε τελείως το νερό, έμενε πάντα μισό μέτρο στον πάτο, όταν έφτασε σε αυτό το σημείο η στάθμη του νερού, έριξα μια τριχιά  που έφτανε μέχρι τον πάτο και άρχισα να κατεβαίνω. Όταν έφτασα κάτω  μια απόκοσμη αίσθηση κατέκλυσε το μυαλό μου. Τα πόδια μου κολλούσαν στην λάσπη του πάτου, ήμουν σε ένα σημείο όπου κανένας δεν είχε πατήσει από την μέρα που έγινε αυτό το πηγάδι, και απ όσους είχαν πατήσει τότε τώρα δεν ζει κανείς. Εκεί κάτω ήμουν μόνο εγώ η πάπια και τα δύο καρλίσια ψάρια που ζούσαν τα τελευταία πέντε χρόνια στο πηγάδι. Άγγιξα με το χέρι μου τον τοίχο του πηγαδιού, μια υγρή πρασινάδα  επέτρεπε τα πάντα να γλιστράνε όμορφα πάνω της, από τα τοιχώματα του πηγαδιού έβγαινε κρύο καθαρό νερό και  σχημάτιζε μικρούς καταρράχτες που έπεφταν γύρω μου. Η πάπια ήταν ανήσυχη, εγώ καθόλου, κοιτούσα ψηλά τον ουρανό από τον πάτο του πηγαδιού και απολάμβανα την υγρασία που έπεφτε στο πρόσωπο μου.

-Πως είναι; Με ρώτησε ένας φίλος που με περίμενε πάνω.

-Ωραία… του απάντησα μετά από αρκετή ώρα.

Η στάθμη ανέβαινε αργά και εγώ έπρεπε να πιάσω την πάπια, δεν ήταν καθόλου δύσκολο εκεί μέσα, το δύσκολο ήταν να την κρατάω και να ανεβαίνω. Μάλλον δεν ήταν δύσκολο, ήταν αδύνατο, προσπάθησα μία φορά την πάρω  κάτω από την μασχάλη, αλλά δεν μου καθόταν με τίποτα η βλαμμένη,  τελικά έβγαλα το μπλουζάκι μου, πέρασα το λαιμό της πάπιας μέσα από το μανίκι και έδεσα με την τριχιά τα πόδια της μαζί με το μπλουζάκι, το έκανα αυτό για να μην κουνάει τα φτερά της και τραυματιστεί. Φώναξα τον από πάνω να την τραβήξει. Αυτός τραβούσε το σκοινί και η πάπια έκρωζε πανικοβλημένη. Μέσα στο πηγάδι το νερό είχε φτάσει μέχρι το στήθος μου, ήταν παγωμένο αλλά ευχάριστο. Τα ψάρια κολυμπούσαν γύρω μου.  Ήταν η εποχή που ήμουν έφηβος, ήμουν ευτυχισμένος και δεν το ήξερα, θαρρώ πως  ήμουν ευτυχισμένος γιατί είχα όνειρα.  Μάλλον τώρα τα βλέπω σαν όνειρα, τότε είχα βλέψεις  και σιγουριά.

 Νομίζω ότι τα ψάρια ζούνε ακόμα, η πάπια σίγουρα όχι, όταν βγήκα τότε από το πηγάδι ρώτησα τον φίλο που είναι ή πάπια, μου έδειξε προς την μεριά που ήταν όλες οι πάπιες, ήταν πολλές μαζί και όλες παίζανε χαρούμενες στα νερά που είχα βγάλει από το πηγάδι για να το αδειάσω, στα νερά που είχαν σχηματίσει μια λίμνη δίπλα από την ροδακινιά.  Αδύνατο να ξεχωρίσεις ποια πάπια είχε ζήσει την εμπειρία του πηγαδιού, όλες ήταν το ίδιο χαρούμενες,  και πάντα έτσι θα μείνουν στο μυαλό μου, σαν πάντα χαρούμενες.

Το καλοκαίρι τα κλαδιά αυτής της ροδακινιάς σχεδόν έσπαζαν από το βάρος, οι χαρούμενες πάπιες απέθεταν πολύ κοπριά στην ροδακινιά και αυτή γέμιζε με φρούτα, τόσα πολλά που ούτε η ίδια δεν μπορούσε να τα κρατήσει, τα κλαδιά υποχωρούσαν κάτω από το βάρος των φρούτων και έσκυβαν προς τα κάτω, λές και μας πρόσφεραν τα φρούτα με χάρη και χωρίς να θέλουν να κουραστούμε.

Τώρα… ούτε πηγάδι, ούτε ροδακινιά,  ούτε πάπιες, μόνο αυτοί οι τοίχοι που μου κρύβουν τον ήλιο και το φεγγάρι. Και το ποτήρι που μοιάζει με πηγάδι και γεμίζει με καταρράκτες από βότκα.  Δεν θα το αδειάσω όλο, θα αφήσω λίγη βότκα στο πάτο… έτσι… για χάρη των ψαριών και των ονείρων  που γυρίζουν ακόμα κλεισμένα  στα κρύα νερά  ενός ξεχασμένου πηγαδιού.

real photo 1981