Το Μωρό Της Μαρίας Και Το Μωρό.

  Εκτός από κωλόπαιδο είμαι και κάφρος. Και ιδού ο λόγος.

Μια ωραία μέρα του καλοκαιριού εκεί οπού καθόμουνα στο σπίτι και δεν έκανα τίποτα,  χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η φίλη Σοφία και μου είπε ότι μόλις γέννησε η Μαρία. Έπρεπε να πάω να την δω, να που προέκυψε κάτι να κάνω. Μου επισήμανε πολύ έντονα να βγάλω μια φωτογραφία το μωρό και να της  την στείλω.  Έβγαλα τους πιγκουίνους από το μυαλό μου (σκεφτόμουνα πιγκουίνους) έβαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα στον καναπέ και κοιτούσα το ταβάνι,  έχω πολύ ωραίο ταβάνι, φοβερά ενατενιστικό, ελπιδοφόρο  και σίγουρο. Τίποτα δεν μπορεί να πέσει και να με πλακώσει, είμαι περήφανος για το ταβάνι μου. Είναι σαν την κοιλιά της μάνας, μέσα στον σάκο του σπιτιού μου προετοιμάζομαι κάθε στιγμή για να βγω έξω, μόνο που δεν περιμένω εννέα μήνες για να βγω ούτε ένα γαμίση για να μπω, απλά μπαινοβγαίνω. Τώρα λίγο πριν βγω, και λίγο πριν κάψω τελείως το μυαλό μου, μια σκέψη πέρασε από μυαλό μου. Το δώρο.

Και καλά έπρεπε να πάρω δώρο για την κοπέλα που γέννησε, αλλά τι να της πάρω που δεν ξέρω τίποτα από αυτά τα πράγματα;  Πήρα τηλέφωνο την φίλη μου την  Κατερίνα που ξέρει από αυτά .

-Έλα μαρί… Της είπα μόλις το σήκωσε

-Πιγκουινούλη! Τι κάνεις;

-Άσε, έχω ένα μεγάλο πρόβλημα και θέλω την βοήθειά σου

-Τι  πρόβλημα μπορεί να έχεις εσύ;

-Εγώ, τι πρόβλημα μπορεί να έχω; Μην ξεχνάς ότι είμαι το πρόβλημα σε κάθε λύση σου

-Α, ναι ξέχασα…. Και αυτή την φορά ποια λύση θέλεις να σου προσφέρω

-ΣΕΞ.

-Δεν μπορώ, έχω εφ όρου ζωής περίοδο…

-Πάλι στο πονηρό πήγε το μυαλό σου;  Το σεξ είναι αρχικά της φράσης  Συμβουλές Επισκέπτη Ξεγκαστρώματος . Για να στο κάνω πιο λιανά γέννησε μια φίλη και δεν ξέρω τι δώρο να της πάρω.

-Και καλά εγώ είμαι η πονηρή, και καλά έπρεπε να το καταλάβω; Τέλος πάντων, μπορείς να της πάρεις ένα φορμάκι για το μωρό.

-Σιγά μη του πάρω φορμάκι, ακόμα δεν βγήκε από το αυγό.  (Παραδόξως την κοπέλα που γέννησε ,όλα τα χρόνια την λέγαμε αυγό λόγω του ιδιαίτερου σχήμα του κεφαλιού της, και να που τώρα αυτή η φράση χρησιμοποιείται κυριολεκτικά)

-Ε τότε πάρε μια γλάστρα.

-Γλάστρα; Τι εννοείς έχουν βγει γλάστρες για μωρά; Δηλαδή πώς είναι αυτή η γλάστρα; Έχει δυο τρύπες στη βάση για τα  πόδια  του μωρού;

-¨όχι μωρέ τρελέ, δεν είναι για το μωρό η γλάστρα, για την μαμά την παίρνεις

-Αν είναι για την μαμά δεν χρειάζεται  γλάστρα, βαρέλι χρειάζεται, έχει πάρει πολλά κιλά η καημένη.

-Τι θα κάνω με σένα επιτέλους;  Δεν θα βγάλουμε άκρη, Πάρε γλυκά

-Γλυκά για το μωρό; ¨έχουν βγει γλυκά με μητρικό γάλα;

-Να σου πω, εσύ δεν πήρες να ρωτήσεις, πήρες για να με δουλέψεις. Δεν σου λέω τίποτα άλλο, κάνε ότι θες!

-Καλά, σίγα μην την πάρω και δώρο,  Μαρία είναι αυτή… Να σου πω και κάτι άλλο…

-Τι;

-Με το σεξ τελικά τι θα γίνει;

-Θα γίνει….

-Αλήθεια; Πότε;

-Όταν σοβαρευτείς! Δηλαδή ποτέ!

-Τι να σου πω…, εσύ χάνεις….

-Καλά κλείσε,  κανονίζουμε μετά για καφεδάκι αύριο.

-Τέλεια, και μετά τον καφέ σεξ! Τέλεια, τα λέμε κουκλάκι.

-Έλα γεια.

Κλείσαμε το τηλέφωνο και ξανακοίταξα το ταβάνι, μήπως θα ήταν καλύτερα να το έβλεπα σαν διαστημόπλοιό το σπίτι μου; Ή σαν ναό της βαρεμάρας,  σαν πνευματική δίοδο καμένων σκέψεων, σαν καπνιστήριο, σαν  γήπεδο του γκολφ χωρίς το γρασίδι , χωρίς τις τρύπες και τις λίμνες , χωρίς τα σημαιάκια και τα αυτοκινητάκια. Ναι ,αυτό είναι το σπίτι μου ένα γήπεδο του γκολφ που δεν είναι ακόμα έτοιμο. Η Γκόλφω άραγε να έπαιζε γκολφ; Τα στρουμφακια παίζουν μίνι γκολφ;  Οι μαύροι γιατί δεν παίζουν γκολφ;  Γιατί δεν υπάρχουν μαύρα στρουμφάκια;  Τα έντομα άραγε κλάνουν; Οι κλόουν έχουν τρίχες στο στήθος;  Έχει όρια η σάτιρα; Στα αγγλικά ο ανανάς είναι ififi; Ο γέρος του Μοριά όταν γεννήθηκε ήταν το μωρό του Μοριά; Μωρό; Είπα μωρό; Α, ναι έπρεπε να πάω να δω ένα μωρό, τι κάθομαι και σκέφτομαι τόσο σοβαρά πράγματα; Σηκώθηκα γρήγορα πήρα τα κλειδιά και βγήκα στο δρόμο.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες σκεφτόμουν ότι  έπρεπε να μην ξεχάσω να βγάλω μια φωτογραφία το μωρό και να τη στείλω στη Σοφία στην Κρήτη με ΜΜS.  Ανέβηκα στο  μηχανάκι έβαλα μπρος και ξεκίνησα. Πολύ σύντομα βγήκα στην Πανόρμου,  έφτασα στο φανάρι την Αλεξάνδρας και περίμενα να ανάψει το πράσινο. Όσο περίμενα ,να σου απέναντι ένα γκομενάκι .  Να κι άλλο πρόβλημα, τι να κοιτάω το φανάρι ή το γκομενάκι; Φυσικά κοιτούσα το γκομενάκι, φορούσε ωραίο σορτσακι, με ενδιαφέρει πολύ η μόδα.  Εκεί όπως την κοιτούσα ξεκίνησε να περπατάει, ωραία, άναψε κόκκινο  για τα αυτοκίνητα από την δική της μεριά άρα πράσινο για μένα, κοίταξα λίγο,  οκ σωστά συμπέρανα. Βρήκα την λύση σε ένα πρόβλημα που θα βασάνιζε για πολύ καιρό, ευτυχώς  πάντα υπάρχει ένα ωραίο γκομενάκι στο απέναντι φανάρι στους Αμπελόκηπους. 

Έφτασα στο νοσοκομείο και ανέβηκα κατευθείαν στον όροφο όπου ήταν η φίλη μου και το μωρό. Μπήκα στο δωμάτιό της.  Την χαιρέτησα, έκατσα λίγο δίπλα της και  τα είπαμε λίγο. Ήταν φανερά εξαντλημένη αλλά ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά. Είχα στο μυαλό μου να βγάλω την φωτογραφία  για την Σοφία στην Κρήτη. 

-Πως είσαι Μαράκι μου ; Δεν σου πήρα δώρο. Της είπα

-Καλά είμαι,  χέστηκα για το δώρο, ευτυχώς όλα πήγαν καλά και βγήκε ένας παίδαρος , άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις…

-Που είναι τώρα;

-Δίπλα, πάμε να το δεις….

-Οκ, πάμε.

Βρεθήκαμε μπροστά σε μια βιτρίνα όπου από μέσα ήταν γεμάτη  με τάπερ χωρίς καπάκια, αυτά τα τάπερ είχαν μέσα μωράκια. Τώρα δεν μου φαίνεται τόσο περίεργη η ιδέα της γλάστρας για μωρά.

-Καλά σε πυρέξ τα βάζουν τα μωράκια;

Δεν μου απάντησε η Μαρία, με χτύπησε λίγο την πλάτη και χαμογέλασε . Μα γιατί δεν με παίρνει κανείς στα σοβαρά; Την χτύπησα και εγώ λίγο.

-Το τάπερ το έφερες από το σπίτι ή είχαν εδώ; Της είπα πάλι

-Άκου να σου πω, δεν θέλω καμενιές με το δικό μου το μωρό, ούτε θα γράψεις τίποτα για την επίσκεψη σου εδώ, σύμφωνοι;

-Ναι ρε σύμφωνοι, τι με πέρασες;

Και αλήθεια, ειλικρινά,  δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτα αλλά τα γεγονότα  εξελίχθηκαν με απρόσμενο τρόπο.

Η φίλη μου χτύπησε το τζάμι και μια νοσοκόμα  από μέσα που την είδε χαμογέλασε και σηκώθηκε.  «Αυτή η κοπέλα είναι πολύ καλή, ήταν και στον τοκετό»  μου είπε η φίλη. Όντως ήταν πολύ καλή.  Με το που την είδα την ερωτεύτηκα. Ήταν απίστευτα όμορφη. Ψιλή αδύνατη μελαχρινή, με πολύ γλυκό προσωπάκι.  Η νοσοκόμα πήγε χαμογελώντας και πήρε ένα πυρέξ με το μωρό της Μαρίας. Το έφερε με το τραπεζάκι που είχε ροδάκια και το απέθεσε δίπλα στο τζάμι.

-Τι μωρό είναι αυτό! Είπα επιδοκιμαστικά κοιτώντας την νοσοκόμα

-Είδες τι βγάζει η Λάρισά. Μου είπε η Μαρία εννοώντας το παιδί της που  δεν ξεκολλούσε τα μάτια της από πάνω του

-Από την Λάρισα είναι; Έλα ρε! Είπα χωρίς να έχω πάρει ούτε στιγμή το βλέμμα από την νοσοκόμα.

-Εμ τι; Εγώ από πού είμαι;

-Δεν μοιάζετε και πολύ.

-Αι χέσου και συ, σαν την πεθερά μου κάνεις! Κάτσε έρχεται η νοσοκόμα να μας πει αυτήν.

¨Έβλεπα την νοσοκόμα να έρχεται προς το μέρος μας, αγχώθηκα, τι ομορφιά είναι αυτή; Έπρεπε να το παίξω άνετος και να μην πω καμενιά, αλλά να πω και κάτι. Η νοσοκόμα ήρθε και φίλησε την Μαρία, την ρώτησε αν είναι καλά και τα σχετικά. Μετά η Μαρία μας σύστησε. Μου έδωσε το αδύνατο χεράκι της και εγώ το έσφιξα σαν να κρατάω ένα ματσάκι με φρέσκο μαϊντανό. Οκ, αυτό δεν πρέπει με τίποτα να της το πω.

-Πολύ τυχερό το μωράκι που είδε εσένα πρώτη στον κόσμο.  Της είπα μετά το «χάρηκα»

-Νομίζω ότι είχε κλειστά τα μάτια του. Μου ανταπάντησε, όχι ψυχρά όμως. Ωραία, τώρα πρέπει να πω μια καμενιά  για να το γυρίσω στην πλάκα

-Γι αυτό έκλεγε, για να ανοίξει τα μάτια του και να σε δει. Πλάκα κάνω, μην με παρεξηγείς..

-Δεν σε παρεξηγώ, πλάκα έχεις.

-Από την Λάρισα είσαι;

-Η μάνα μου είναι από την Λάρισα,  μ αρέσει πολύ εκεί, πάω όποτε έχω άδεια.

Εμείς  οι Λαρισαίοι το χουμε, όποτε βρισκόμαστε  επικοινωνούμε με δικό μας τρόπο, έτσι καθίσαμε και μιλήσαμε λίγο για την Λάρισα,  της είπα να πάμε για καφέ μετά την δουλεία, μου είπε ότι την περίμενε ο φίλος της στο σπίτι,  είπαμε δυο κουβέντες ακόμα , δώσαμε ακόμα μια χειραψία μαραμένου μαϊντανού και έφυγε. Η Μαρία δίπλα με τράβηξε και μου είπε να πάμε στο δωμάτιο. Γύρισα την πλάτη μου σε όλα τα μωρά που δεν θα κάνω με την νοσοκόμα και φύγαμε.  Στο διάδρομο περπατούσαμε με την  Μαρία αγκαζέ και πολύ αργά, που και που κοιτούσα πίσω. Η σιωπή έσπασε σύντομα όταν ή Μαρία  με ρώτησε

-Πως σου φάνηκε το παιδί μου;

Ουπς, ούτε καν το είχα δει, ούτε ένα βλέμμα, κοιτούσα συνέχεια την  νοσοκόμα ,τι να έλεγα;

-Πολύ όμορφο! Πολύ γλυκό.

-Σε ευχαριστώ, καλά πως σου ήρθε να πεις την νοσοκόμα για την Λάρισα;

-Όταν εσύ μιλούσες για το παιδί σου εγώ μιλούσα για την νοσοκόμα

-Πλάκα κάνεις!

-Όχι ρε, την είχα δει αρκετές φορές στην Λάρισα και μου φάνηκε κάπως γνωστή, αλλά δεν ήμουν σίγουρος… Πάλι ψέματα είπα.

-Πάντως σε έπαιζε, φαινόταν.

-Που παν και τα φτιάχνουν όλες οι βλαμμένες ; Πως γίνεται αυτό; Όλες οι γυναίκες να έχουν σχέση και όλοι οι άντρες  να είναι ελεύθεροι;

Φτάσαμε αγκαζέ στο δωμάτιο,  είχαν μαζευτεί κάτι μανιές και κάτι θειοι  για να δουν την χελώνα. Τα βαριέμαι αυτά, η Μαρία το ξέρει, φιληθήκαμε σταυρωτά και έφυγα. Σκεφτόμουν την νοσοκόμα την ώρα που κατέβαινα της σκάλες. Μου είχε πάρει τα μυαλά.   Με πήρε τηλέφωνο και η Σοφία  από την Κρήτη. Το σήκωσα.

-Έλα ρε, τι έγινε το είδες το μωρό; Μου είπε

Φτου  γαμώτο! Ξέχασα να βγάλω την φωτογραφία, Πάλι έμπλεξα, τι να της πω; ότι δεν του έριξα ούτε μια ματιά; 

-Ναι το είδα, πολύ όμορφο μωράκι.

-Φωτογραφία έβγαλες ή ξέχασες;

-Όχι ρε, τι ξέχασα, πλάκα κάνεις;

-Και γιατί δεν την έστειλες ακόμα;

-Δεν έχω κάρτα, θα βάλω σε λίγο και θα στην στείλω.

-Οκ αγάπη, σε ευχαριστώ πολύ, περιμένω.

-Τα λέμε, φιλιά

-Φιλάκια, γεια σου.

 Κατέβασα το τηλέφωνο και έκατσα  απεγνωσμένος στις σκάλες, ένιωσα την ανάγκη για τσιγάρο. Που να βρω λύση σ αυτό το πρόβλημα…. (Όχι του τσιγάρου, του άλλου…)

Ήθελα να και  πιω. Καφέ. Πήρα τηλέφωνο τον Χάρη και δώσαμε ραντεβού σε ένα καφέ στο Hightladry (Χαϊλάνδρι-Χαλάνδρι).  Σε είκοσι  λεπτά ήμουν εκεί. Ο Χάρης ξέρει πόσο γκαντέμης είμαι και δεν παραξενεύτηκε πολύ όταν του εξηγούσα τι είχε συμβεί. Για την νοσοκόμα, για το μωρό που δεν είδα , για το μπέρδεμα με την Λάρισα, για την φωτογραφία που δεν έβγαλα , αυτά. Γελούσε βέβαια.

-Και τώρα τι κάνουμε; Του λέω

-Τώρα, πάρε τηλέφωνο την Σοφία και εξηγησέ της.

-Δεν παίζει αυτό, πρέπει να βρούμε μια λύση. Δεν μπορείς εσύ να πας και να το βγάλεις μια φωτογραφία;

-Όχι ρε από και ως που να πάω εγώ εκεί , μια φορά την έχω δει την κοπέλα

Δίπλα μας ήρθε και κάθισε ένα ζευγάρι που είχε ένα μωρό μαζί. Έμεινα να κοιτάω το μωρό και αδιαφορούσα για τον Χάρη. Μου μπήκε μια ιδέα.

-Χάρη, το βρήκα, θα βγάλω φωτογραφία αυτό το μωρό και θα το στείλω!

-Τι λες ρε μαλάκα; Αυτό είναι τουλάχιστον έξι μηνών

-Ε και;

-Θα το καταλάβει ρε.

-Και εσύ που ξέρεις ότι είναι έξι μηνών αυτό το μωρό εδώ;

-Από τον ανιψιό μου, κάθε μέρα τον έβλεπα μέχρι που έφτασε δύο χρονών.

-Έλα ρε! Έχεις ανιψιό; Σίγουρα θα έχεις και φωτογραφίες από τότε πού ήταν νεογέννητό.

-Αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου!

-Έλα ρε φίλε, δώσε μου μια φωτογραφία να την στείλω στην Μαρία

-Τι λες ρε καμένε;  Δεν γίνεται αυτό που λες.

-Γίνεται ρε φίλε, έλα σε παρακαλώ, θα σου κερνάω μια βδομάδα τους καφέδες.

-Τι σου πω ρε… θα σου δώσω μια αλλά όχι για τους καφέδες, θα σου  δώσω  για να δω αν θα πιάσει το κόλπο.

Πήρα το κινητό του Χάρη και άνοιξα το φάκελο που έλεγε «ανιψιός», διάλεξα μια ωραία φωτογραφία του μπέμπη  και την έστειλα στο δικό μου με blue tooth, από το δικό μου την έστειλα στην Σοφία με λεζάντα από κάτω   «Το μωρό της Μαρίας» .  Ωραία έφυγε και αυτό το πρόβλημα, μέχρι να έρθει το επόμενο. Μετά από λίγο ήρθε μήνυμα από την Σοφία.

«Τι τέλειο!!!!!!!!!!» Έτσι με πολλά θαυμαστικά.  Που να έβλεπες και την νοσοκόμα είπα από μέσα μου.

Η Σοφία το είδε το μωρό της Μαρίας. Έπιασε το κόλπο.

Τελικά η αλήθεια είναι αυτή που δημιουργούμε ,και όχι αυτή που είναι.