Ρωμαίος και Ιουλιέτα 3 (Φιλία)

 Αδικία μεγάλη για τον δίκαιο Ρωμαίο φύλαγε η μοίρα, την  αγαπημένη του στα χέρια άλλου είδε και τώρα κινδυνεύει να πεθάνει, και κερατάς και σκοτωμένος.  Η Ιουλιέτα στα χέρια του Πάρη κάνει την λιποθυμισμένη και η παραμάνα πληροφορίες μαζεύει για τον νέο που είδε να ουρλιάζει.  Η μοίρα του ευγενικού  Ρωμαίου   κρέμεται από τα χείλη του άρχοντα Καπουλέτου. Ο Τυβάλτος ο οξύθυμος έτοιμος είναι να τον σκοτώσει, παρακαλούσε τον άρχοντα την διαταγή να δώσει.

ΤΥΒ- Θείε δώσε μου την ευχή σου και άσε με να τον σφάξω,  και το κουφάρι του στα σκυλιά να το πετάξω

ΚΑΠ- Ανιψιέ μου οξύθυμε, μου φαίνεται δεν έχεις μπέσα, αίμα ποτέ δεν θα χυθεί στο σπίτι τούτο μέσα .

 Γιορτή έχουμε μές στο σπιτικό μου, και στην γιορτή αγαπάω και τον χειρότερο εχθρό μου.

Αν διασκέδασε και αν πέρασε καλά, χαρά στο παλικάρι,  και αν πάλι βαρέθηκε η τιμωρία του ας είναι τούτη.

Στο λέω ανιψιέ κρύψε το ξίφος στο θηκάρι, άντε βρες καμιά και ξεκίνα μπαλαμούτι .

ΤΥΒ- Μεγάλη προσβολή  ο σκύλος έχει πράξει, θα ησυχάσω μόνο το αίμα του όταν στάξει.

ΚΑΠ-Ο Ρωμαίος είναι νέος σεβαστός και αγαπητός στην πόλη όλη,  δεν θα τον σκοτώσεις στο σπίτι μου ηλίθιε καριόλη

ΤΥΒ-Σφιγμένη υποταγή και αδάμαστος θυμός, καριόλη μη με ξαναπείς θα γίνει χαλασμός

ΚΑΠ-Οι άντρες έχουν καρδιά και ιδανικά , μα εσύ είσαι φίδι όλο λούσα και μαγκιά

ΤΥΒ- Θείε, βαριά είναι τα λόγια σου και την καρδιά μου φαρμακώνουν

ΚΑΠ-Ξύδι πιες και από το άλλο το υγρό που βαλσαμώνουν;

ΤΥΒ-Φορμόλη;

ΚΑΠ-Ναι καριόλη.

(Φεύγει θυμωμένος ο Τυβάλτος, περπατάει θυμωμένος ανάμεσα στο πλήθος. Μονολογεί θυμωμένα)

-Θα σας δείξω εγώ! θα δείτε τι θα πάθετε!

 Φίλοι καλοί του Ρωμαίου ο Μπεν και ο Μερκούτιος αποδειχτήκαν, μόλις τον ακούσαν να φωνάζει στο πλήθος μέσα χωθήκαν.

Σπρώχναν και χουφτώναν κώλους και βυζιά, κάναν ότι έπρεπε για φτάσουν στον φίλο τους κοντά.

Ο ανδρισμός τους ξύπνησε και ορθώθηκε  περιχαρής,  τυχαία δήθεν πλέον τον ακουμπούσαν στα καπούλια κάθε νεαρής

Φτάσανε  πριν να είναι πολύ αργά , στον καλό τους φίλο τον Ρωμαίο, τη ώρα  που Τυβάλτος  παρακαλούσε να σκοτώσει τον σπουδαίο τούτο νέο.

Σηκωτό τον πήρανε και τον βγάλανε από εκείνο το παλάτι, και σαν συμπαράσταση στο πόνο η σελήνη νάτη

ΜΠΕΝ-Ρωμαίε πρίγκιπα τι έγινε εκεί μέσα, γιατί ούρλιαζες σαν  να σουν πριγκηπέσα;

ΜΕΡ-Μήπως  κανείς σου πάτησε τον πόδι; Μήπως κανείς σου έστριψε τα αχαμνά;

ΡΩ-Μήτε το πόδι μου ήταν, μήτε τα αχαμνά, μον πάλι δέχτηκα μαχαίρι στην καρδιά

ΜΠΕΝ-Πάλι ερωτεύτηκες; Μα τι θα γίνει με σένα άρχοντα, σε πήγαμε εκεί να γλιτώσεις από του έρωτα τον πόνο και εσύ ξανακύλησες σε λίγα λεπτάκια μόνο.

ΜΕΡ-Για πες μας φίλε μας, γνώρισες κυρά;

ΡΩ-Ναι

ΜΠΕΝ-Προβήκατε σε συνουσία;

ΡΩ-Όχι 

ΜΕΡ-Τότε τράβα μια μαλακιά

ΡΩ- Ούτε αυτό το έχω ανάγκη φίλε μου, με τελείωσε με τα λόγια της, τόσο σπουδαία ήταν κόρη. Μα την είδα στις σκάλες αγκαλιά σε άλλο αγόρι.

ΜΠΕΝ- Μην σκας κύριε, να σκάσω ένα για  να χαλαρώσεις;

ΡΩ-Όχι φίλε μου, άλλο χασίσι μη μου δώσεις

ΜΕΡ-Μα γιατί καλέ μου κύριε; Προδίδεις φιλιά και ιδανικά

ΡΩ- Αλήθεια σας το λέω, όσο και αν πληγώθηκα αισθάνομαι γλυκά

Είναι σαν τον  κάματο που αισθάνεται ο αγρότης

Σαν το hangover που αισθάνεται ο πότης

Ο πόνος είναι αληθινό  συναίσθημα και αυτό είναι κάτι

Να το σβήσω δεν θέλω, ούτε  να το σκεπάσω με μια απάτη.

Στα αρχίδια και αν πονάω βράδια αξημέρωτα

Μου φτάνει που  ακούω τις καμπάνες του έρωτα…..

ΜΠΕΝ- Καλά.. ότι επιθυμείς και ότι πεις φίλε μου καμπαναριό, μα αν δεν σε πειράζει εμείς θα σκάσουμε καναδύο.

ΡΩ-Σκάστα Μπεν… Σκάστα……

Στο δωμάτιο της Ιουλιέτας μπαίνει η παραμάνα, ο Πάρης έχει βάλει την κόρη να ξαπλώσει και κάθεται στο προσκεφάλι της και την προσέχει

ΠΑΡΑΜΑΝΑ- Αχ κορίτσι μου , όμορφη ηλιαχτίδα , παράπιες και έπεσες τάβλα σα σανίδα.

Και εσύ όμορφο αγόρι καλός φιλενάδας είσαι,  βλέπω δεν την άγγιξες φλούφλης είσαι μην το αρνείσαι.

Φύγε φλουφλη  και άσε μας εμάς μονάχες,  πανε  μελαγχόλησε πάνω στων βουνών τις ράχες

ΠΑΡΗΣ –Όμορφα δεν μιλάς κυρά μου παραμάνα,  μα δεν σε παρεξηγώ γιατί  είσαι μπάζο 

Εγώ την κόρη αυτήν την σέβομαι,  την αγαπώ , στα μάτια μόνο την κοιτάζω

ΠΑΡΑΜΑΝΑ- Καλά το λέω εγώ η άμοιρη  πως γι αυτήν δεν κάνεις, τα όνειρα της είναι ψηλά και εσύ δεν της τα φτάνεις.

ΠΑΡΗΣ-Και που ξέρεις εσύ τι φτάνω και τι όχι, που με το λίπος σου χορταίνουν δέκα λόχοι

Πες μου λοιπόν για ποιο λόγο δεν τα φτάνω; Πες μου αν τολμάς!

ΠΑΡΑΜΑΝΑ-Τα όνειρα της είναι ψηλά και εσύ δεν πηδάς!

ΠΑΡΗΣ-Φεύγω, τόπο στην οργή δίνω, πάω να μάθω για εκείνο τον πιγκουίνο

ΠΑΡΑΜΑΝΑ-Πρόσεχε μην σκίσεις κάνα καλτσόν.

(φεύγει ο Πάρης, η Ιουλιέτα ανοίγει τα μάτια)

ΙΟΥ-Τι του πες του παιδιού του άρχοντα του Πάρη, με τέτοια λόγια θα κοντεύει να σαλτάρει

ΠΑΡ-Του πα αυτά που έπρεπε και έτσι έπρεπε να γίνει,  στη ζωή σου τούτος ο χαζός δεν πρέπει άλλο  πια να μείνει

Κόσμο ρώτησα και τσιμπούκια πήρα, για το αγόρι σου έμαθα η κακομοίρα

ΙΟΥ-Τι έμαθες, για πες μωρή σαβούρα,  είναι ευγενικός ή παλιοχαμούρα

ΠΑΡ-Ευγενικός είναι και από μεγάλη οικογένεια,  και με το σόι μας καμιά συγγένεια

Ο έρωτας σας μεγάλος θα ναι , μα να το ξέρεις οι εραστές πονάνε

ΙΟΥ-Πονάνε μόνο όταν γαμιούνται από τον κώλο, μα το προτιμώ από το να παίζω σόλο

ΠΑΡ-Άλλο λέω και αλλού πάει το μυαλό σου, αυτός νέος θα μπορούσε να ναι και εχθρός σου

ΙΟΥ-Δεν έχω εγώ εχθρούς, μόνο τους  Μοντέγους μισώ με τρέλα,  για πες τι θες να πεις ηλίθια βαρέλα

ΠΑΡ-Τούτος ο νέος που χαμουρεύτηκες απόψε, Μοντέγος είναι  τη θλίψη σου  καρδιά μου διώξε

ΙΟΥ-Τι είπες μωρή χοντρή σαβουρογαμημένη; Ω θεοί τι άλλο κακό με περιμένει

ΠΑΡ-Του άρχοντα του Μοντεγου ο γιος, που λέγεται Ρωμαίος, αυτός σε φίλησε της Βερόνας ο πιο ωραίος.

ΙΟΥ –Ψεύτικο όνομα μου έδωσε, ψεύτικα με φιλούσε, μα στα χέρια του στα αλήθεια με κρατούσε

Μακάρι να ήταν το μίσος μας ψεύτικο και όλα τα άλλα αλήθεια,  ερωτά θα ζούσαμε σαν από παραμύθια

Μα πες μου κάτι και εσύ στραπατσαρισμένο κάρο, σε μοναστήρι να κλειστώ ή να παντρευτώ τον Χάρο;

ΠΑΡ-Μήτε το ένα μήτε το άλλο, έμαθα πως ο νέος μας τον έχει και μεγάλο

ΙΟΥ-Πριν το πεις αυτό το ξανασκέφτηκα, δεν με νοιάζει που ήταν όλα ψεύτικα

Το μίσος είναι για να σβήνει και η αγάπη να γεννιέται

Και χωρίς  αγάπη  η ζωή νικιέται

Δεν τον μισώ, τον αγαπώ, τον θέλω

Αχ  τι να κάνω ηλίθια βαρέλω;

ΠΑΡ-Τους Μοντέγους πολλές εμίσησαν , τον προικισμένο ουδεμιά

Η κάρδια σου θέλει αγάπη και η αγάπη κορμιά

Σου λέω Ιουλιέτα τον Ρωμαίο  να αγαπήσεις, τέτοιο τυχερό να μην το αφήσεις

Μα τώρα πέσε τον ύπνο να τον πάρεις,  την κούραση απ τα φιλιά του να ρεφάρεις

  Τα μαγουλάκια σου τα βλέπω κοκκινίζουν,  πλύνε τα ποδάρια σου γιατί μυρίζουν

ΙΟΥ-Θα τα πλύνω ξινομούνα   παραδουλεύτρα,  και του Ρωμαίου θα χω στο μυαλό την ονειροκλέφτρα

ΠΑΡ-Εμ τι θα χες στο μυαλό, τώρα που  έμαθες πως είν μεγάλη,  είκοσι πόντους να χαρείς χώρια το κεφάλι

ΙΟΥ-Την μορφή του θα έχω στο μυαλό και όχι αυτό που μόλις είπες,  πρέπει κάποιος να βρεθεί να βουλώσει και τις δικές σου τρύπες

ΠΑΡ- Εγώ έχω μόνο ένα καημό και τίποτα άλλο, που δεν μπορώ να χέσω  και υποφέρω η χαρχάλω

ΙΟΥ-Καλά, πριν μας κλάσεις και πριν κοιμηθώ,  κάνε μου μια χάρη  κάτι εμπιστευτικό

ΠΑΡ- Ότι θέλεις μπορώ να κάνω εγώ για σένα, και πληρωμή μου η εμπιστοσύνη που έδειξες σε μένα

ΙΟΥ- Θέλω να πας να βρεις τον νέο

ΠΑΡ-Αυτόν με το μεγάλο;

ΙΟΥ-Αυτόν με την τρυφερή ψυχή

ΠΑΡ-Τον Πάρη τι τον θέλεις;

ΙΟΥ –Τον Ρωμαίο στραβοχυμένε ντοματοπελτέ, τον Ρωμαίο που να μην  τον γνώριζα ποτέ

Θέλω να σου δώσω λόγια να του τα μεταφέρεις,  μπορείς ή δεν θα τα καταφέρεις;

ΠΑΡ-Τα λόγια σου θα είναι αθώα και θα είναι ελαφρά, με ευκολία θα τα κουβαλήσω μες την  κουρασμένη μου καρδιά

Να του πω κάτι που την ψυχή του θα ευφράνει, να του πω πως τον περιμένεις χωρίς φουστάνι;

ΙΟΥ-Σκάσε και άκου εδώ καλά, μην κάνεις λάθος,  γιατί με ξύλο θα μετρήσω του κώλου σου το βάθος.

Θέλω να πας και να του πεις πως στο κόσμο είμαστε μόνοι, αύριο θα φιληθούμε πάλι με το φεγγάρι στο μπαλκόνι

Πες του ότι θα τον σκέφτομαι όλη μέρα, πέρα την γη απ τον ουρανό πιο πέρα

ΠΑΡ-Κοιμήσου τώρα κόρη ερωτευμένη, και εγώ για σένα θα το  κάνω η καημένη

ΙΟΥ-Καημένη είναι γη που νιώθει το βάρος σου όλο, μα εγώ σε αγαπώ γιατί είσαι χρήσιμη χοντρό μου πολυβόλο

 (φεύγει η παραμάνα)

   ΠΑΡΑΜΑΝΑ (στο δρόμο μονολογει)

Νέοι άμυαλοι και αλλοπαρμένοι,

  αχ που να ξέρατε τι σας περιμένει

 Τον Πάρη θα ξεφορτωθώ, του Καπουλέτου φίλο

Τον Ρωμαίο  θα φέρω εγώ,  της διχόνοιας μήλο

 Με το ζευγάρι στο δικό μου χέρι και χέρι μου στο χαλινάρι

Θα τον τσακίσω τον Καπουλέτο που να πάρει

Μέχρι τώρα  για μένα όλα καλά πάνε

Τόσο καλά που αρχίζω και φοβάμαι.