Μη μου το λες 4 (Τα γεράκια)

Στην Στοά Βιβλίου στο κέντρο είχε μια εκδήλωση για να προωθήσουν την ανάγνωση του βιβλίου και να συγκεντρώσουν μερικά για τις φυλακές γυναικών.  Τζάμπα συναυλία στο κέντρο  και να την έχανα;  Δεν παίζει… Πήγα όμως με ένα φίλο που ακούει μέταλ και τις έκοψε τρελά, φύγαμε λίγο πριν το τέλος, αν φεύγαμε λίγο αργότερα δεν θα την πετύχαινα στο μετρό…..

Το βαγόνι ήταν μισοάδειο, επικρατούσε μια σχετική ηρεμία μέσα. Στον Ευαγγελισμό άνοιξαν ήρεμα οι πόρτες, μπήκε ήρεμα ο κόσμος και θα έκλειναν ήρεμα οι πόρτες αν δεν ερχόταν αυτήν.  Πριν  την  δω, άκουσα την φωνή της, σήκωσα το βλέμμα και την είδα να κατεβαίνει τρέχοντας με κοφτά βήματα τις  σκάλες και να ουρλιάζει, ακούστηκε κόρνα που προειδοποιεί ότι κλείνουν οι πόρτες, η τρελή ούρλιαζε «Στην άκρη! Στην άκρη!»  ο κόσμος τραβήχτηκε και αυτή όρμησε μέσα με τα χέρια απλωμένα σαν να έκανε βουτιά,  οι  πόρτες είχαν κλείσει περισσότερο από το μισό και έτσι αυτή ορμώντας μέσα χτύπησε τα πλευρά της στην δεξιά μεριά.  Παραπατώντας ήρθε προς το μέρος μου χωρίς να με έχει δει, την κράτησα και την έφερα στα ίσια,  τότε κοιταχτήκαμε για πρώτη φόρα.

-Πλάκα με κάνεις…. Της είπα

-Αχ και εσύ εδώ;  Αχ τι ωραία που σε βρήκα, νόμιζα ότι θα είμαι μόνη μου και δεν έχω κανένα να μιλήσω,  τι κάνεις εδώ; Που ήσουνα; Εγώ είχα  πάει να ρωτήσω μια φίλη τι να κάνω με τα περιστέρια που έχω στο μπαλκόνι,  άσε έχω μεγάλο πρόβλημα, ευτυχώς αυτή η φίλη μου δεν είχε πεθάνει, κάποτε την είχα δει στον ύπνο μου νεκρή, και σένα σε έχω δει πεθαμένο, όχι μαζί της, τον καθένα ξεχωριστά, αλήθεια από  τι μπορεί να είχες πεθάνει; Δεν ξέρεις ε; Που να ξέρεις, εγώ θα πεθάνω από αϋπνία, δεν με αφήνουν τα περιστέρια να κοιμηθώ,  είναι συνέχεια στο μπαλκόνι και γουργουρίζουν,  λίγο πάω να κοιμηθώ και με ξυπνάνε πάνω στο καλύτερο_ Αψιού!

-Πάνω στις κηδείες; Πρόλαβα να ρωτήσω αφού το φτάρνισμα έκοψε τον ειρμό της. Ρούφηξε λίγο την μύτη της και συνέχισε.

-Δεν βλέπω κηδείες με κόσμο,  μόνο πεθαμένους, πλάκα έχετε, φοράτε όλοι αστεία ρούχα, σου πάει το κουστούμι ξέρεις, α, και να μην ντυθείς ποτέ αστροναύτης,  θα φαίνεσαι χοντρός και δεν κλείνει το καπάκι, πήρα και ένα τηγάνι γουόκ, το κινέζικο ξέρεις, τα περιστέρια όμως δεν λένε να φύγουν από το μπαλκόνι, αχ τι να κάνω, θα με τρελάνουν.

-Κι άλλο;!

-πες και εσύ τίποτα, όλο εγώ μιλάω, πες μου για τα περιστέρια, έχεις να προτείνεις καμιά λύση;

-Ναι, πάρε γεράκια για  να τα διώχνουν

-Γεράκια; Που να τα βρω τα γεράκια;

-Τι που να τα βρεις; Παντού υπάρχουν.

- Και πώς να τα κάνω να μείνουν στο μπαλκόνι; Αυτά θα πετάξουν και θα φύγουν σαν τις ψυχές τον πεθαμένων που ανεβαίνουν αργά στον ουρανό σαν νέφη,  ανάποδα με το κεφάλι προς τα κάτω και τους λείπει πάντα το αριστερό παπούτσι,  δεν θα μπορέσω να τα κρατήσω.

-Μα τι θα κάνω με σένα,  όταν λέω γεράκια τι καταλαβαίνεις;

-Τα πουλιά….

-Ο νους  στα πουλιά εσένα…. Όχι πουλιά γεράκια. Γεράκια, παππούδες, γεράκους με μαγκούρες  στο μπαλκόνι  σου να τα  διώχνουν. Σαν τον παππού από την διαφήμιση, ‘’Ξιουτ ! Να φύγετε να πάτε αλλού!’’

-Αχ, πάλι με κοροϊδεύεις,  γιατί με κοροϊδεύεις;  Νομίζεις πως είμαι χαζή; 

-Ναι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, τα πουλιά ,τα γεράκια από εκεί πήραν το όνομά τους, από τους γέρους, επειδή έχουν όψη κατσουφιασμένου γέρου.  Αλλά δεν εννοώ τα πουλιά, εννοώ τους παππούδες, αν  σε βάλω να πιάνεις πουλιά στον αέρα εσένα, καήκαμε….  Να στο είπα και αυτό, έμαθες από βγήκε το όνομα των γερακιών ,  απ τους παππούδες.

-Αλήθεια! Αχ, δεν ήξερα αυτό! Πόσα πολλά μπορεί να μάθει κανείς από σένα, το παραβλέπω το χαζή γιατί ξέρω ότι  το είπες για  πλάκα,   πλάκα θα είχε να είχα μερικούς παππούδες στο μπαλκόνι, θα με βλέπανε γυμνή και θα πάθαιναν καρδιακή συγκοπή, έτσι πέθανε ο παππούς ο Ανδρόνικος, αδερφός της γιαγιάς μου .

-Σε είδε γυμνή;

-Όχι, εγώ τον είδα όταν ήμουν δεκατέσσερα,  μπήκα στο μπάνιο τρέχοντας χωρίς να ξέρω ότι είναι μέσα και τον  έπιασα να κάθεται σφιγμένος στη λεκάνη, τρόμαξε και έπαθε ανακοπή και πέθανε,   κρίμα ο παππούς,   αλλά δεν φταίω, ο γερός ή από πέσιμο θα πάει ή από χέσιμο, αυτός έπεσε την ώρα που έχεζε, δεν φταίω όμως αλήθεια, με είχε πιάσει κόψιμο, είχα φάει πολλά σύκα,  αν θυμάμαι καλά ήταν κάπως άγουρα, έφαγα τόσα πολλά μέχρι που με πόνεσε το στομάχι, αλήθεια λες να έχει πεθάνει κάνεις από τα πολλά σύκα;

-Ο Ιούδας, δεν κρεμάστηκε από την συκιά, αγόρασε ένα χωράφι με συκιές και έτρωγε μανιωδώς σύκα συνέχεια μέχρι που έσκασε, μετά βέβαια για είναι πιο βατή ή ιστορία το αλλάξανε και είπανε ότι κρεμάστηκε,  δεν είναι τυχαίο δέντρο η συκιά, ο Αδάμ στο προπατορικό αμάρτημα έκρυψε την γύμνια του με ένα συκόφυλλο, ο Ιούδας που διέπρεψε μεγαλύτερο αμάρτημα, από τα φύλα πήγε στο καρπό.

-Εγώ πάντα νόμιζα ότι ο Αδάμ είχε πλατανόφυλλο…

-Τι λες ρε, πας καλά; Υπήρχαν πλάτανοι εκείνη την εποχή;

-Δεν ξέρω, αλήθεια από τι πέθανε ο Αδάμ;  Πόσο χρονών ήταν η Ευά όταν είδε το πουλί του Αδάμ; Άραγε να έχει δει άλλη κοπέλα στα δεκατέσσερα αντρικό πουλί;

-Η Ιουλιέτα, δεκατεσσάρων χρονών ήταν όταν αυτοκτόνησε, δυο βράδια  πριν είχε  ξεσκιστεί με τον Ρωμαίο. Ο Σαίξπηρ το γραφεί ξεκάθαρα μέσα ότι δεν είχε βγάλει ακόμα τρίχες στο εφηβαίο της.  Όσο για τον Αδάμ και Εύα, αστο θα το συζητήσουμε άλλη φόρα, είναι μεγάλο θέμα.

-Ιούδας, Ιουλιέτα,  οι δύο πιο διάσημοι αυτόχειρες αρχίζουν από Ιου, προδότες και ερωτευμένοι, μαζί πάνε αυτά, σε κάθε έρωτα μια προδοσία και σε κάθε προδοσία ένας έρωτας, λες να είναι τυχαίο; Δεν το είχα στο μυαλό μου ότι η Ιουλιέτα ήταν τόσο μικρή, τώρα που το λες, ναι, νομίζω ότι δένει. Ειδές,  πεταχτούλα η Τζούλιετα, τσαχπινογαγραλιάρα.   Μα αρέσει όμως πολύ αυτή οι ιστορία, έχει πολλούς πεθαμούς, και όλοι χαρακτήρες είναι πεισματάρηδες , όλοι και όλα υποτάσσονται στο αυταρχικό τους θέλω.

-Πλάκα μου κάνεις έτσι;  Πως ξέρεις και πως μπορείς να κρίνεις έτσι , σωστά, την ιστορία. Περίμενα μόνο να ξέρεις την φράση που λέει ο Ρωμαίος στην Ιουλιέτα «Θα θελα να μαι  το πουλάκι σου»

-«Και εγώ γλυκέ μου θα σε σκότωνα με τα πολλά μου χάδια»

-Να σου πω, θα με τρελάνεις απόψε.

-Στο είπα δεν είμαι χαζή, κι όσο για τα γεράκια που έλεγες πριν… «Ψιτ! Ρωμαίο, ψιτ! Ω, να χα κυνηγού φωνή, να κράζα πίσω το γεράκι μου!» Τόσα χρόνια μόνη μου κάτι έμαθα και εγώ, τίποτα δεν πάει χαμένο.

-Πιο πίσω «Πως φοβάμαι,, όντας νύχτα, μην όλ αυτά είναι όνειρο πάρα πολύ γλυκό για να ναι αλήθεια.» Παρόλα αυτά πιο πριν ανέφερες ότι πήρες τηγάνι γουόκ.

-Ναι είναι τέλειο!  Μ αρέσει πολύ,  όταν το είδα νόμιζα ότι έφτιαξαν έτσι οι κινέζοι για να μην λερώνουν τους τοίχους, το φοράνε σαν καπέλο στο κεφάλι και βάζουν ένα όπλο κάτω από το σαγόνι σημαδεύοντας προς τα πάνω, έτσι αυτοκτονούνε χωρίς να λερώσουν το ταβάνι, είναι δύσκολο να καθαρίσεις το ταβάνι, μια φορά είχε μπει ένα περιστέρι στο σπίτι και προσπαθούσε να βγει προς τα πάνω, χτυπούσε το κεφάλι του στο ταβάνι, μάτωσε και συνέχισε να το χτυπάει, έγινε το ταβάνι πουά, γέμισε με κόκκινες βούλες, σαν το πουκάμισο απ την διαφήμιση με τις τσίχλες ‘’καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς’’

-Μάσα λίγο. Πάντως με το γουοκ μπορείς να κάνεις και άλλα πράγματα.

-Όπως;

-Μπορείς να το κρατάς στο στήθος και να περπατάς σαν μοντέλο και να κάνεις catγουόκ.

Ή μπορείς να κρατάς και να περπατάς προς τα πίσω και να κάνεις moonγουόκ.

Ή μπορείς να του μιλάς και να το κάνεις γουόκι talky.

-Ή μπορώ να τροχίσω το χερούλι  του και να το  κάνω  σουβλερό , και όπως σκοτώσανε στα Τρίκαλα στα δυο στενά τον Σακαφλία,  να κάνω την σκηνή της αυτοκτονίας της Ιουλιέτας με το γουόκ.

«Τηγάνι ,τυχερό μου, εδώ είναι το θηκάρι σου!»

-Oh my god…. Τρίζουν τα κόκαλα του Σαίξπηρ……