Άυγουστος

Γύρισα στο σπίτι μου και όλα μοιάζαν σαν να'μαι απο χρόνια πεθαμένος
Σκόνη πάνω στη σκόνη
Ένα μουχλιασμένο ψωμί στο πάτωμα
Το καναρίνι ψόφιο μεσα στο κλουβί από μέρες
Δεν αντέδρασα μόνο ξάπλωσα στο πάτωμα και έκανα μικρούς σταυρούς στη σκόνη
δημουργώντας μικρά νεκροταφεία
Καταπίνω μια χούφτα πολύχρωμα χάπια
Κλείνω τα μάτια.... ανοίγω τα μάτια
Βλέπω το νταβάνι να λειώνει σαν μαύρη σοκολάτα
Και να με πλησιάζει σαν τεράστια μαύρα δάχτυλα να προσπαθούν να με τυλίξουν
Αλλά ξαφνικά αναδιπλώνεται στροβιλιζεται
Και παίρνει την μορφή που είχα όταν ήμουν παιδί
Τον ακούω να φωνάζει:
Καλύτερα να πέθαινα εγώ!!!
Τότε κατάλαβα πως είμαι πράγματι πεθαμένος
Και οτι κόλαση είναι να συνεχίσω να ζω την ίδια τη ζωή μου
Βγαίνω στο μπαλκόνι
Κοιτάζω τους δρόμους
Όλα σαν μια γιορτή
Όλα σαν μια κηδεία
Χωρίς παρευρισκόμενους
μόνο ο νεκρός