Ο βασιλιάς της ερήμου

Στη μέση του λαβύρινθου
Στη μέση του μίτου της Αριάδνης
προς τα πού η σωτηρία προς τα πού ο μινώταυρος .
ποιον δρόμο να ακολουθήσω;
Και όμως ήταν όνειρο..
Βρέθηκα ξύπνιος
Στην άκρη του γκρεμού
Πάλι ένα σκοινί η σωτηρία μου
Αλλά αυτή τη φορά
Το δίλλημα δεν ήταν προς τα πού να πάω
Αλλά να ισορροπήσω πάνω του να βρεθώ στην άλλη μεριά
Γιατί να διστάζω άραγε
Μια απλή ισορροπία χρειάζεται
Μα ξεχνάς…..
Τόσες νύχτες διπλωμένος στα δυο
Με το άγριο θηρίο της μοναξιάς να
Σου ξεσκίζει τα σωθικά από μέσα
Που όσο περισσότερο πάλευες
Τόσο ποιο δυνατό γινόταν
Μα πόση δύναμη…
Κι όμως που και που
έφτανε το και το πιο αδύνατο χέρι του κόσμου
να σ αγγίξει έστω και λίγο
και να πάει να κουρνιάσει στη γωνία του σαν ήσυχο γατάκι
αυτό το άγριο θηρίο…
τότε ελεύθερη η κάρδια
από το φόβο του θηρίου
ρουφούσε με δύναμη το αίμα
που τόσο καιρό ήταν παγωμένο στις φλέβες
και έτσι ξεδιψούσε
και έβρισκε το κουράγιο να συνεχίσει
λίγο ακόμα… λίγο ακόμα.
Να συνεχίσει σε μια χώρα …. ας την πούμε έρημο
Στην χώρα που ο μινώταυρος δε θα επιζούσε
Στη χώρα που πας όπου θες ελευθέρα
Στη χώρα που όσο πιο πολύ προχωρείς τόσο πιο δύσκολα επιστρέφεις
Στη χώρα που ο βασιλιάς της ζει μόνος
Ζει με χρώματα
Ζει με μουσική
Ζει με αέρα
ζει
και ο βασιλιάς της ερήμου δεν φοβάται κανέναν.