Αφρός Μπύρας

Εδώ και δυο μήνες συγκατοικώ με γυναίκα, το τι ρόλο βαράει αυτή η κοπέλα θα το πω στο τέλος έτσι για σασπένς. Το πρώτο πράγμα που της είπα απ την στιγμή που πάτησε το πόδι της στο σπίτι μου ήταν να προσέχει την ημερομηνία λήξης σε οτιδήποτε υπάρχει στο σπίτι. Είναι ένα βασικό πράγμα που πρέπει να προσέχει κάποιος στο σπίτι, υπάρχουν πράγματα λήγμενα πάνω από δύο χρόνια. Το ψυγείο όχι μόνο δεν είχε πράγματα μέσα άλλα είχε να ανοίξει η πόρτα του πάνω από τέσσερις μήνες. Η εισβολέας ήρθε αποφασισμένη να με βάλει σε μια τάξη. Το πρώτο βράδυ δεν μου είπε τίποτα. Την επόμενη μέρα  έκανε ένα γρήγορό έλεγχο στο σπίτι μου και λίγο πριν φύγει για την δουλεία της, στις 12 το μεσημέρι ,μου ανέθεσε κάποιες δουλειές «Πρώτον: θα μαζέψεις όλα τα πράγματα από το πάτωμα, δεύτερον: αυτόν τον σωρό με ρούχα που έχεις στον καναπέ θα τα βάλεις σε τάξη στην ντουλάπα και τρίτον να πετάξεις οτιδήποτε ληγμένο υπάρχει στην κουζίνα!»  Συμφώνησα, τι να έκανα; «Μην τυχόν γυρίσω και δεν έχεις κάνει ότι σου είπα!»

Μόλις έφυγε βγήκα για ένα καφέ, έτσι σαν άνθρωπος να ξεσκάσω λίγο, μετά τον πρώτο καφέ πήγα και για δεύτερο, κάπου στις  7 είπα να μαζευτώ στο σπίτι. Με το που άνοιξα την πόρτα αυτήν πετάχτηκε μπροστά μου με τα χέρια στην μέση και με ύφος δασκάλας που μαλώνει τα παιδιά

-Που ήσουνα; Άσε μη  μου πεις! Πάλι για καφέδες ήσουν!

-Έλα μωρέ λίγο βγήκα να πάρω αέρα…

-Τι λίγο ρε ρεμάλι!  Όλη την ώρα για καφέ  στην Πανόρμου είσαι!

-Πρέπει να βγαίνω για κοινωνικές συμπτύξεις

-Γιατί δεν έκανες αυτά που σου είπα!

-Δεν πρόλαβα ρε, μόλις έφυγες με πήραν τηλέφωνο να βγω, τι να έκανα;

-Να έβγαινες αργότερα! Κάποτε μάζευαν οι γυναίκες τους άντρες από τα καφενεία, εσύ που είσαι η νέα γενιά πρέπει να σε μαζεύουμε απ τις καφετέριες

-Γιατί με καταπιέζεις; Είμαι ερασιτέχνης συγγραφέας, πρέπει να είμαι ήρεμος για να γράφω….

-Σκατά είσαι! Πήγαινε να κάνεις τις δουλειές!

-Μα…

-Πήγαινε είπα!

-Καλά θα πάω

-Τώρα!

Έφυγα, και φεύγοντας της λέω «Πτάνα!» «Μαλάκα!» μου λέει αυτήν.

Μπήκα στο δωμάτιό μου, είδα την δουλειά που με περίμενε και απελπίστηκα, ξάπλωσα στο κρεβάτι και έβγαλα το κινητό να παίξω Tetris. Μετά από δέκα λεπτά μπαίνει αυτήν μέσα

-Καλά, τι κάνεις εκεί; Παίζεις με το κινητό!

-Στέλνω μηνύματα…

-Σιγά μην στέλνεις μηνύματα! Παίζεις! Γιατί δεν κάνεις δουλείες;

-Ξάπλωσα να ηρεμήσω λίγο…

-Αν δεν σηκωθείς τώρα, θα αρχίσω να τσιρίζω!

-Θα τα κάνω, αλήθεια.. πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα….

Με κοίταξε λίγο, μάλλον δεν πείστηκε ότι θα τα κάνω και άρχισε να τσιρίζει. Νομίζω ότι όλο το οικοδομικό τετράγωνο ανατρίχιασε, πόσο μάλλον εγώ, πετάχτηκα από το κρεβάτι και άρχισα να μαζεύω ρούχα

-Σκάσε! Σκάσε, να κάνω δουλείες!

-Μη σε δω να κάθεσαι….

-Φύγε!

Μόλις έφυγε παράτησα τα ρούχα και πήγα στο κινητό να συνεχίσω το Tetris, είχαν κατέβει τα τουβλάκια και είχε λήξει η παρτίδα. Φούντωσα, τώρα σπάστηκα στα αλήθεια, ανοίγω την πόρτα «Μαλάκω!» της φωνάζω και έκλεισα την πόρτα με υπερδύναμη. Για να ηρεμίσω άρχισα να κάνω δουλειές. Έβαλα στον υπολογιστή να παίζει  Loreena  McKennitt και ξεκίνησα τον άθλο. Μάζεψα τα πράγματα από το πάτωμα, δεν μπορεί φανταστεί κανείς τι βρήκα εκεί, μόνο κάτω από το κρεβάτι βρήκα 7 αναπτήρες και 14 ευρώ σε κέρματα!

Μετά πήγα να βάλω τα ρούχα σε μια τάξη, δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο νόμιζα, δίπλωνα με αρρενωπή χάρη τις μπλούζες και τα παντελόνια,  από σωρός που ήταν τα έκανα πύργο μέσα στην ντουλάπα, τον πύργο της Βαβέλ, μια στοίβα με ρούχα από πολλές χώρες, σε λίγο έγινε πύργος της Πίζας, πλάγιασε και κόντεψε να πέσει, τον ξαναέφερα στα ίσια και έβαλα ένα άδειο μπουκάλι νερού απ την μεριά που έγερνε για να κρατήσει κόντρα, έκλεισα την ντουλάπα και έβαλα το τραπεζάκι μπροστά από το φύλο για να μην πέσουν μπροστά και ανοίξει η ντουλάπα. Με το που γύρισα είδα στο μπράτσο του καναπέ μια μπλούζα που είχα ξεχάσει, σπάστηκα με τον εαυτό μου, πήρα την μπλούζα στα χέρια και σκεφτόμουν τι να την κάνω, βαριόμουν να ξανανοίξω την ντουλάπα. Την κρατούσα και σκεφτόμουν.  Βαρέθηκα να σκέφτομαι, φόρεσα την μπλούζα που κρατούσα μια και δεν μπορούσα να αποφασίσω τι να κάνω μ αυτή, δεν είχα και σωρό με ρούχα να την πετάξω…..

Πήγα στην κουζίνα, πήρα με μεγάλη σακούλα και άρχισα να πετάω ληγμένα πράγματα. Το ρεκόρ το έπιασε ένα μπουκάλι ξύδι το οποίο ήταν ληγμένο εδώ και τρία χρόνια! Αφού γέμισα μισή σακούλα με ληγμένα, πήγα στο ψυγείο, εκεί ήθελαν όλα τα πράγματα πέταγμα, όλα όμως. Μέσα σ όλα τα ληγμένα του ψυγείου υπήρχαν και 7 κουτάκια μπύρα Μύθος τα οποία μου τα είχε φέρει αυτήν πριν από ενάμισι χρόνο και τρία μπουκάλια Erdinger  τα όποια τα είχα  αγοράσει εγώ πριν από ένα χρόνο, αντιλαμβάνεστε όλοι την διαφορετικότητα στις ποιοτικές επιλογές. Πήγα να τα πετάξω αλλά θυμήθηκα μια φίλη που μου μίλησε για την ανακύκλωση, βασικά μπορούσα να αντικρούσω όλα της τα επιχειρήματα περί ανακύκλωσης, αλλά μιλάει όμορφα και έτσι την άφησα να μου μιλάει για το παγκόσμιο χωρίο που λέγεται γη και κινδυνεύει και εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι, το μόνο που της είπα τότε ήταν  «παράτα πρώτα το αμάξι και μετά σκέψου τα χαρτάκια που πάνε χαμένα»  τέλος πάντων να επιστρέψω στο θέμα, πήρα τα κουτάκια και τα μπουκάλια και τα πήγα στον νεροχύτη να τα αδειάσω με απώτερο σκοπό να τα ανακυκλώσω , με ακόμα πιο απώτερο να συμμετάσχω στον αγώνα της φίλης για την ανακύκλωση και να κερδίσω λίγη ακόμα συμπάθεια. 

Εδώ αρχίζει το πανηγύρι.  Άνοιξα πρώτα το  τσίγκινο κουτάκι της μπύρας, αυτό το πσσσς που κάνουν αυτά τα κουτάκια μου προκαλεί πάντα μια μικρή ηδονή. Άδειαζα την μπύρα στον νεροχύτη, το σήκωνα ψηλά και έβλεπα τον αφρό της μπύρας να απλώνεται σε όλη την επιφάνεια του νεροχύτη.  Το δεύτερο κουτάκι το άδειαζα από ακόμα πιο ψηλά, έκανε υπερβολικά πολύ αφρό, το κακό είναι ότι πεταγόταν πιτσιλιές στα πιάτα που ήταν πλυμένα στον δίπλα κομμάτι του νεροχύτη.  Απολάμβανα τον αφρό που έπεφτε στον νεροχύτη και που και που κοιτούσα πίσω μου μην μπει αυτήν μέσα. Ένιωθα μερικές τύψεις, όχι βέβαια για τα πιάτα που δέχονταν τα υπολείμματα του παιχνιδιού μου, αλλά για τον αφρό που πήγαινε χαμένος. Πήρα μια κούπα και την έβαλα εκεί ακριβώς που είναι το σιφόνι. Τα επόμενα κουτάκια τα άδειασα απ όσο πιο ψηλά μπορούσα για να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο αφρό. Είχε γεμίσει ο μισός νεροχύτης με αφρό μπύρας, έβαλα το χέρι πάνω στον αφρό και τον άγγιξα με τις άκρες των δακτύλων μου, υπέροχη αίσθηση, έκανα δεξιά αριστερά τα δάχτυλά μου πάνω στον αφρό, έβγαλα τα δάχτυλα και το κοιτούσα από πάνω. Έφερα το ένα δάχτυλο στο στόμα μου και δοκίμασα λίγο από τον αφρό ληγμένης μπύρας.  Μετά σήκωσα το μανίκι μου και έβαλα το χέρι μέχρι τον πάτο, ήταν υπέροχο, δροσιστικό,   προτείνω σε όλους να το κάνετε. Μετά τα κουτάκια μου είχαν μείνει τα μπουκάλια Erdinger, αυτά ήταν όντως κρίμα να τα πετάξω, αλλά έπρεπε.  Άνοιξα το πρώτο μπουκάλι και άρχισα να το κουνάω με δύναμη έχοντας τον αντίχειρα μου στο στόμιο του μπουκαλιού, όταν ήταν έτοιμο χαλάρωσα τον αντίχειρα και το μπουκάλι πετούσε αφρό με πίεση, το κατεύθεινα προς τα τοιχώματα του νεροχύτη και έκανε ένα θόρυβο όπως πέφτει η βροχή στον τσίγκο. Ακόμα περισσότερος αφρός. Το ίδιο έκανα και με το δεύτερο μπουκάλι, είχα πωρωθεί, δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, άσε που σκεφτόμουν να πάω να αγοράσω μπουκάλια και να το ξανακάνω. Στο τρίτο μπουκάλι με έπιασε αυτήν…

Μπήκε στην κουζίνα και είδε την πλάτη μου,  εκτός από την πλάτη μου είδε να κουνάω και το χέρι  πάνω κάτω κάπου κοντά στην κοιλιά μου χωρίς να ξέρει τι κρατάω….

-Τι κάνεις εκεί; Μου είπε

Γύρισα απότομα βάζοντας ταυτοχρόνως το μπουκάλι της μπύρας πίσω μου για να μην το δει,  το είχα κουνήσει και πατούσα με δύναμη τον αντίχειρα πάνω στο στόμιο για να μην πεταχτεί η μπύρα.

-Τίποτα…. Της λέω

-Θεέ μου,  δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να έκανες πάλι… δεν μπορώ ΚΑΝ να φανταστώ…. Είσαι πέρα από τα όρια…. Λέγε τι έκανες!

-Τίποτα σου λέω! Πήγαινε στο δωμάτιο να δεις  τις δουλειές που τελείωσα

Εκείνη ακριβώς την ώρα πετάχτηκε από πίσω μου αυτό το άσπρο που βγαίνει όταν κουνάς κάτι πολύ ώρα;  γλίστρησε λίγο ο αντίχειρας μου  και  πετάχτηκε αυτό το άσπρο πράγμα πάνω στα πλυμένα πιάτα.

-Πρόσεχε γαμώτο! Είπε και ήρθε κατά πάνω μου.

Αμέσως γύρισα και με το ένα χέρι έχωσα το μπουκάλι  με την μπύρα στον αφρό και με το άλλο κράτησα αυτήν σε απόσταση. Στην αρχή λυπήθηκα την μπύρα που πήγε χαμένη χωρίς παιχνίδι αλλά κοιτώντας την μέσα στον αφρό χάρηκα γιατί έμοιαζε με τζακούζι από αφρό μπύρας. Αυτήν κοίταξε από πάνω τον αφρό και έκανε ένα βήμα πίσω. Με κοιτούσε με απορία.

-Τι είναι αυτό!

-Ποιο; Της λέω μαζεμένος

Με κάνει με το χέρι της στην άκρη και στάθηκε ακριβώς  πάνω από τον νεροχύτη, σήκωσε τα δύο της χέρια ψηλά και με έντασή τα κατέβασε πάνω από τον νεροχύτη δείχνοντας τον αφρό της μπύρας ,επαναλαμβάνω, με τα δύο τα χέρια

-ΑΥΤΌ! Με ένα ύφος απορίας και θυμού

-Αφρός μπύρας…. Της λέω απλά

-Το βλέπω! Πάλι έπαιζες; Πόσο χρονών είσαι; Το ξέρεις;

-Δυο χρόνια μικρότερος από εσένα…

-Πότε θα ωριμάσεις επιτέλους;

-Δυο χρόνια μετά από εσένα..

-Δεν σε πιστεύω… γιατί το έκανες αυτό… πες μου…. Μην ντρέπεσαι…

-Να ξέρεις … ε…. Προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι

-ΕΠΑΙΖΕΣ! Μου είπε απότομα

-Δεν έπαιζα! Της απαντάω και εγώ με μια ένταση, αμάν πια αυτές οι γυναίκες… μην δουν αφρό μπύρας στον νεροχύτη αμέσως να πουν ότι έπαιζες.

-Τότε τι; !!!!!!!!!!

-Να, ήταν μια κατσαρίδα που βγήκε από το σιφόνι και εγώ έτυχε να έχω το μπουκάλι στο χέρι, και επειδή σιχαινόμουν να την σκοτώσω, αυτό το σπλατς  ξέρεις,  την κυνηγούσα με τον αφρό, αυτό έγινε!

Αυτήν με κοιτούσε έχοντας τα χέρια της στη μέση και κουνώντας νευρικά το πόδι της

-Και τοοοοόσος αφρός πως μαζεύτηκε εδώ;

-Βούλωσε το σιφόνι από την κατσαρίδα….

-Σώπα μωρέ, τι μας λες, τόσο μεγάλη ήταν κατσαρίδα;

-Φούσκωσε από την πολύ μπύρα…..

-Δεν σε πιστεύω…. Είσαι απίστευτός! Φύγε! Θα τα συμμαζέψω εγώ.

-Πάω έξω για κάνα ποτάκι..

-Όπου θες πήγαινε! Χέστικα, μόνο φύγε

Και έφυγα, τι να έκανα; Να έμενα;

 Α, και όπως σας  είπα για το τέλος,  «αυτήν»  είναι μια κοπέλα με την οποία  είμαστε φίλοι εδώ και δύο δεκαετίες και ήρθε για δουλειά στην Αθήνα. Θα  μείνει για λίγο καιρό στο σπίτι μου  (αν την παλέψει βέβαια...)