Κάτι που είχα γράψει πιο παλιά με ελάχιστες διορθώσεις και με την βεβαιότητα ότι δεν μπορώ να ξαναγράψω έτσι. Προειδοποίηση: Δεν διαβάζεται......
Μπάτμαν και μαλακίες, στο σκοτάδι όλα ίδια είναι στο σκοτάδι του σύμπαντος και του γαλαξία που ανοίγει σαν λουλούδι, χρυσαφί τριαντάφυλλο που σ αγγίζει απο το στέρνο ανάμεσα στα στήθη και πιο χαμηλά στο αφαλό και πιο χαμηλά, ανατριχίλα στο όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα το βράδυ που θα ανοίξεις το σεντούκι με τα μυστικά το κουτί της πανδώρας που έχει μέσα μόνο την ελπίδα και το φεγγάρι που γυρίζει γύρω από τον πλανήτη να σε βρει και να σου πει ότι μου λείπεις και με λυπείς στη Κωνσταντινούπολη σε αναζητά και βουλιάζει το καράβι και πιάνει πατο δίπλα σ αυτό του Κάπταιν Κουκ με τους θησαυρούς του που δεν τους έδωσε πουθενά και πήγανε χαμένοι και γίναν σκόνη της ερήμου σκόνη τα γράμματα και στάχτες του τσιγάρου καπνός η αστρική σκόνη περιβάλει το μυαλό μου που ζεις και κλαις που ο πλανήτης σου είναι μεγάλος και δεν μπορείς να τον γνωρίσεις και καταστρέφεται και χάνεται και γίνεται σύννεφο χρυσό όπως αυτό που έγινε ο Δίας και γνώρισε την Δάφνη και την έκανε σταθμό στο μετρό και στριμωχτήκαμε στο βαγόνι και ένιωσα το σώμα σου στο δικό μου να σπαρταρά και έμεινες ιδρωμένη να με κοιτάς στα μάτια και έμοιαζες σαν να πέρασες μέσα απο σύννεφο, ποιος είναι αυτός ο βλάκας που σ άφησε να πέσεις απ τα ουράνια; έγινες βροχή, έγινες χιόνι, έγινες χαλάζι,έπεσες πάνω στα λουλούδια που ανθίζουν και τραγουδάνε πένθιμα τραγούδια, διώχνουν τις μέλισσες και τραβάνε τα κουνούπια μαστουρωμένα από το αίμα των τρελών που το έσκασαν από το τρελάδικο της αναμονής και της υπομονής , γέμισε ο κόσμος τρελούς και μεθυσμένους, οι μόνοι έμειναν πιο μόνοι και διάλεξαν την τρέλα, διογκώθηκε ο κόσμος σε μια κουκκίδα άμμου. Και ας ζήσω λιγότερη ζωη τι σημασία έχει αφού αντέχει, στο κάθε λεπτό της κάθε ώρας της κάθε μέρας που δεν σ έχω αλλά αντέχω να σπάω σε κομμάτια και να πέφτω κάτω να σε περιμένω κάτω από τα σύννεφα μήπως ξαναπέσεις και η βροχή τραγουδά και Δίας γελάει που δεν έχω τις δυνάμεις του να σε ξεγελάσω μου ρχετε να γελάσω, να κλείσω τα μάτια και να σε τραβήξω απο το μυαλό μου να σε φέρω μπροστά μου να σου πω σκάσε, κάτσε, κλάψε, γέλα, γέλα μαζι μου , γέλα να μεγαλώσω σαν την οδό Κηφισίας που γίνεται ταξί και το ταξί γίνεται ταξίδι μες στο ξίδι στις φακές που σκάσαν οι φακές πήρε το κάθε μαιμούνι απο μια φακή και βρουρ τον ανήφορο.
Μπάτμαν και μαλακίες, στο σκοτάδι όλα ίδια είναι στο σκοτάδι του σύμπαντος και του γαλαξία που ανοίγει σαν λουλούδι, χρυσαφί τριαντάφυλλο που σ αγγίζει απο το στέρνο ανάμεσα στα στήθη και πιο χαμηλά στο αφαλό και πιο χαμηλά, ανατριχίλα στο όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα το βράδυ που θα ανοίξεις το σεντούκι με τα μυστικά το κουτί της πανδώρας που έχει μέσα μόνο την ελπίδα και το φεγγάρι που γυρίζει γύρω από τον πλανήτη να σε βρει και να σου πει ότι μου λείπεις και με λυπείς στη Κωνσταντινούπολη σε αναζητά και βουλιάζει το καράβι και πιάνει πατο δίπλα σ αυτό του Κάπταιν Κουκ με τους θησαυρούς του που δεν τους έδωσε πουθενά και πήγανε χαμένοι και γίναν σκόνη της ερήμου σκόνη τα γράμματα και στάχτες του τσιγάρου καπνός η αστρική σκόνη περιβάλει το μυαλό μου που ζεις και κλαις που ο πλανήτης σου είναι μεγάλος και δεν μπορείς να τον γνωρίσεις και καταστρέφεται και χάνεται και γίνεται σύννεφο χρυσό όπως αυτό που έγινε ο Δίας και γνώρισε την Δάφνη και την έκανε σταθμό στο μετρό και στριμωχτήκαμε στο βαγόνι και ένιωσα το σώμα σου στο δικό μου να σπαρταρά και έμεινες ιδρωμένη να με κοιτάς στα μάτια και έμοιαζες σαν να πέρασες μέσα απο σύννεφο, ποιος είναι αυτός ο βλάκας που σ άφησε να πέσεις απ τα ουράνια; έγινες βροχή, έγινες χιόνι, έγινες χαλάζι,έπεσες πάνω στα λουλούδια που ανθίζουν και τραγουδάνε πένθιμα τραγούδια, διώχνουν τις μέλισσες και τραβάνε τα κουνούπια μαστουρωμένα από το αίμα των τρελών που το έσκασαν από το τρελάδικο της αναμονής και της υπομονής , γέμισε ο κόσμος τρελούς και μεθυσμένους, οι μόνοι έμειναν πιο μόνοι και διάλεξαν την τρέλα, διογκώθηκε ο κόσμος σε μια κουκκίδα άμμου. Και ας ζήσω λιγότερη ζωη τι σημασία έχει αφού αντέχει, στο κάθε λεπτό της κάθε ώρας της κάθε μέρας που δεν σ έχω αλλά αντέχω να σπάω σε κομμάτια και να πέφτω κάτω να σε περιμένω κάτω από τα σύννεφα μήπως ξαναπέσεις και η βροχή τραγουδά και Δίας γελάει που δεν έχω τις δυνάμεις του να σε ξεγελάσω μου ρχετε να γελάσω, να κλείσω τα μάτια και να σε τραβήξω απο το μυαλό μου να σε φέρω μπροστά μου να σου πω σκάσε, κάτσε, κλάψε, γέλα, γέλα μαζι μου , γέλα να μεγαλώσω σαν την οδό Κηφισίας που γίνεται ταξί και το ταξί γίνεται ταξίδι μες στο ξίδι στις φακές που σκάσαν οι φακές πήρε το κάθε μαιμούνι απο μια φακή και βρουρ τον ανήφορο.
5 σχόλια:
Πολύύύύύ συνηρμός ρε παιδί μου !
Εγκεφαλική και λεκτική φευγάλα......
Πράγματι δεν ξαναγράφεται! Ο απόλυτος σουρεαλισμός. Κοίτα παρ ολη την αναρχική δομή του έχει το γνώρισμα ότι κάθε φορά που το διαβάζεις αποκομίζεις διαφορετικές έννοιες. Κάτι σαν παραμορφωτικός καθρέφτης. Εμένα μου αρέσουν αυτά τα κείμενα γιατί γράφονται απ ευθείας χωρίς να επεμβαίνει το συνειδητό ή η λογική αλλά το υποσυνείδητο ή και το ασυνείδητο ακόμη. Το απόλαυσα γιατί η ανάγνωση γίνεται σαν αυτόματη διαδικασία.
Έχω γράψει κάτι στο "ύφος" αυτό περίπου . Πήγαινε αν θέλεις εκεί που αναφέρω "ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΈΝΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ" βρες τα "ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΆ" και διάβασε αν θέλεις τα "90 Δευτερόλεπτα". Θα δεις ότι δεν είσαι ο μόνο τελείως φευγάτος έχεις και παρέα χα χα χα
Και έμεινα να σε κοιτάζω, ένιωσα πως έγραψες για μενα και έμεινα έτσι, απογοητευμένη και κραμασμένη απο λέξεις και στιγμές που χάθηκαν και πέρασαν...
και έμεινα να σε κοιτάζω, χαμένη στα νοήματα, χαμένη στο βλέμμα σου, χαμένη να ψάχνω... χαμένη...
Minorakias
Κάψιμο είναι φίλε μου, μη φοβάσαι πες το.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Τα έχω διαβάσει τα 90 δευτερόλεπτα, και τότε σου είχα πει ότι μέσα σ όλο τον σουρεαλισμό που σε διακατέχει είναι και το ότι το πρώτο σου ήταν και ότι καλύτερο έχω διαβάσει στα μπλοκς.
Όπως το ειπες το ασυνείδητο είναι αυτό που γράφει, σου δείχνει τι έχεις μέσα στο μυαλό χωρίς να το ξέρεις.
Μαρία
Δεν χρειάζεται να ψάχνεις, άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και σου δείξει αυτός την άκρη και την έξοδο από κάθε πρόβλημα, όπως εδώ στο κείμενο που όλα γράφτηκαν χωρίς σκέψη.
Μην σκέφτεσαι, απλά κάνε.
Σίγουρα δεν είχες πάρει ληγμένα:))
Εμένα μου έκανε σαν γρίφος που μέσα σ'ενα σύνολο γραμμάτων ανακαλύπτεις λέξεις οριζόντια,κάθετα,διαγώνια!
Υπάρχει πολύ φαντασία και ευαισθησία κρυμμένη όμως.
Φιλί θαλασσινό!
Δημοσίευση σχολίου