Σε Σκεφτόμουν.........

Αφιερωμένο

Τι ωραιότερο να ξεκινάς την μέρας σου συναντώντας ένα άτομο που σου χει λείψει πολύ, έτσι έγινε και σήμερα,  συνάντησα την Γεωργία. Δεν ήταν τυχαία συνάντηση, σκοπίμως πήγα εκεί που ήταν και την βρήκα.  Ήθελα βέβαια να της ζητήσω κάτι, αλλά δεν ήξερα πως. Όλη την ώρα αυτό σκεφτόμουν στην διαδρομή. Περπατούσα σκυφτός με τα ακουστικά στα αφτιά και αδιαφορούσα για τις γριές και τα κωλαράκια τριγύρω μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου πει αυτή το ναι, ένα ναι που θα ομόρφαινε πολύ την ζωή μου και την καθημερινότητα μου.  Ναι, ποιος εγώ ήθελα  να ομορφύνω την ζωή μου. Ήθελα, ας πούμε να βάλω λίγο χρώμα στην ζωή μου.  Ήθελα λοιπόν αυτή που χρωματίζει τα όνειρά μου να  βάλει   χρώμα και στη ζωή μου.

Την είδα λοιπόν και όπως κάθε φόρα που την έβλεπα έμεινα με ανοιχτό το στόμα, χασμουριόμουν, θυμήθηκα τα όνειρα για αυτό….

-Που είσαι χαμένος εσύ βρωμερό σκουλήκι; Με ρώτησε

-Που να μαι… Εδώ τριγύρω όπως πάντα….

-Που  χάθηκες , γιατί δεν γράφεις;

-Γράφω, απλά δεν τα δημοσιεύω, το να μην γράφω ισοδυναμεί με το να μην σε σκέφτομαι, είναι δυνατόν να μην σκέφτομαι εγώ εσένα;

-Αλλά μου δείχνεις το τελευταίο καιρό….

-Έλα ρε συ αφού ξέρεις ότι μετακομίζω, έχω πολλά να κάνω…

-Ναι; Τρείς μήνες μετακομίζεις; Με στρίμωξε, έπρεπε να φέρω την συζήτηση σε θετικό κλίμα, της έπιασα το χέρι και της είπα με πονεμένο βλέμμα

-Γεωργία…. Σε σκεφτομούν…. Αλήθεια….

-Α, ναι;  Και πως με σκεφτόσουν;

-Δεν ξέρω πώς να στο πω… Θα μου ήταν ποιο εύκολο να σου έλεγα ότι σε ονειρεύτηκα χτες το βράδυ, και πολλά βράδια από τότε που μου έχει μπει αυτή η ιδέα στο μυαλό

-Πως με ονειρεύτηκες ;γυμνή;

-Αυτό θα ήταν πολύ πεζό αν στο έλεγα… Κάτι άλλο είδα…. Μάλλον συμβολικό…

-Τι είδες πές το μου πια και με έχεις τρελάνει

-Είδα ότι έβαφες κάγκελα.  Της είπα και έσκυψα το κεφάλι

-Τι εννοείς έβαφα κάγκελα;

-Να εννοώ ότι ήσουν σπίτι μου και έβαφες τα κάγκελα με το πινέλο…

-Δηλαδή καθόλου γυμνό;

-Λίγο, έτσι όπως ήσουν καθισμένη φαινόταν το βρακάκι σου, πρασινογαλάζιο, όπως σήμερα

-Δεν σε καταλαβαίνω, πάλι περίεργός είσαι,  τι εννοείς πες μου, τι συμβολισμός; Πια κάγκελα; Τι εννοείς;

-Να, κούκλα μου, ο συμβολισμός είναι σαφέστατος. Πήγα σε ένα καινούριο σπίτι, σωστά; Άρα αλλαγή στην ζωή μου. Αυτό το σπίτι βρίσκεται στο δεύτερο όροφό, το μόνο που με προστατεύει απ το να πέσω στο κενό είναι τα κάγκελά  του μπαλκονιού, αλλά είναι άσχημα, είναι σκουριασμένα, θέλουν βάψιμο. Δεν τυχαίο που είδα εσένα στον ύπνο να βάφεις και να ομορφαίνεις αυτό που θα με εμποδίζει να πέσω στο κενό. Σε πιο βαθειά ανάλυση στο υποσυνείδητο μου είσαι αυτή που δεν θα με αφήσει να πέσω στο κενό. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα…  Ήσουν στο όνειρό μου και έβαζες χρώμα, θέλω αυτό να γίνει και στην ζωή, σε παρακαλώ,  σε έχω ανάγκη….

-Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, μου ζητάς να έρθω να σου βάψω τα κάγκελα;

-Όχι μην το βλέπεις έτσι, κούκλα μου, σου ζητάω να κάνει ς πράξη το όνειρό μου

-Δηλαδή να σου βάψω τα κάγκελα;

-Όχι καρδία μου, σου ζητάω να βάλεις λίγο χρώμα στην ζωή μου και στο σπίτι μου, να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω τα κάγκελα  και να θυμάμαι εσένα (κάπου έδω θυμήθηκα την φράση ‘’ της πουτάνας το κάγκελο’’ και  με δυσκολία έκρυψα το γέλιο μου) εσένα που με τόσο κόπο ήρθες και ομόρφυνες το μπαλκόνι μου.  

-Όσο ποιητικά και αν το πεις πάλι το γεγονός είναι ότι θες να σου βάψω τα κάγκελα. Μου είπε και έβαλε τα όμορφα χέρια της στη λεπτή της μέση.  Με κοιτούσε θυμωμένα,  σαν  πεινασμένη γάτα.

-Γεωργία,  με παρεξήγησες….  Εγώ ήρθα να σε δω και να σου πω αυτό που είδα στον ύπνο μου.  Συγνώμη λάθος μου…

-Όχι! Ήρθες εδώ μετά από τόσο καιρό για να μου πεις να σου βάψω τα ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΚΑΓΚΕΛΑ!  Τσίριξε και έφυγε νευριασμένη

Στις τελευταίες δυο λέξεις ανέβασε τον τόνο της φωνής της τόσο πολύ που είμαι σίγουρός ότι σκουριά από τα κάγκελα στο σπίτι ξεκόλλησε και έπεσε στο μπαλκόνι. Έπρεπε να βρω κάποιον να έρθει να τα καθαρίσει. Αλλά εκτός από την σκουριά  έπεσαν και οι κουρτίνες της συγκράτησης στο μυαλό μου. Ναι την ήθελα, δεν το αρνούμαι. Δεν μπορούσα να την χάσω, έτρεξα και την πρόλαβα, την άρπαξα από το μπράτσο και την έστριψα με δύναμη προς το μέρος μου, πήγα να την αγκαλιάσω αλλά αυτή με χτυπούσε και με απωθούσε. Της έπιασα τα χέρια και τα ακινητοποίησα πάνω στο στήθος της. Τι απαλά που ήταν…(χέρια της, έτσι;) θα μπορούσα να κοιτάω για πάντα. Μα είναι δυνατόν να μένουν αυτά τα υπέροχα χέρια ανεκμετάλλευτα;  Τι θαύματα θα μπορούσαν να κάνουν με ‘’ πάαανω, κάααατω, πάνω, κάτω….’’   Αλλά δεν μπορούσα να της το πω τώρα, την κρατούσα εκεί σφιχτά  και σκεφτόμουν αυτά τα χεράκια να κρατάνε αυτό το σκληρό  πράγμα με τις τρίχες στην άκρη και να κάνουν πάνω κάτω, πάνω κάτω.  Την κοίταξα στα μάτια και της είπα

-Σε σκεφτόμουν, αλήθεια, απλά είμαι βλάκας που σου είπα για τα κάγκελα…. προσπάθησα να σε προσεγγίσω…. Πώς να το πω;…. ας πούμε…. πιο ήπια…..

-Αλήθεια…. Δεν  ήρθες να μου πεις να σου βάψω τα κάγκελά; Με ρώτησε γλύκα

-Όχι, ήρθα να σου πω ότι σε σκεφτόμουν και αλλιώς….  

-Πως αλλιώς;  (Τι γλυκιά που είχε γίνει… ακούμπησε και το κεφαλάκι της στο στήθος μου..)

-Σε φαντάστηκα να περνάς κουρτίνες. …..    Της είπα με επιδοκιμαστικό τόνο, αλλά αυτή ,αντί να ευχαριστηθεί ,  με έσπρωξε με βία

-Αι χάσου ρε κάφρε! Μου είπε και έφυγε κουνώντας θυμωμένα τον κώλο της

Ε, αυτήν δεν μας έκατσε, αλλά τουλάχιστον έκανε θεαματική έξοδο.

Χωρίς να καθυστερήσω έβγαλα το κινητό μου και πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο, ευτυχώς το σήκωσε αμέσως

-Που σαι ρε φιλαράκι; Μου είπε μόλις το σήκωσε

-Που να μαι ρε φίλε, δουλείες, τρέχω…

-Εσύ δουλείες; Εσύ τρέχεις; Ρε, μας δουλεύεις εις διπλούν;

-Όχι ρε φίλε, σε σκεφτόμουνα, ρε σύ , καιρό δεν έχεις να κάνεις κάτι με την ζωγραφική; ¨Έχω μια ιδέα και χρειάζομαι ένα πραγματικό καλλιτέχνη

-Εδώ είμαστε, για πες.

-Θέλω ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα για ένα σημείου του σπιτιού. Θέλω το καλλιτεχνικό σου σφρίγος να διαπρέψει στο μπαλκόνι μου.

-Τι θες ακριβώς;

-Να βρεις ένα χρώμα και κόψεις σε καλλιτεχνικές λωρίδες το άπειρό της ασχήμιας που βρίσκεται πέρα από το μπαλκόνι μου

-Θες να σου βάψω τα κάγκελα ρε μαλάκα;

-Όχι ρε, τι λες θέλω-

Μου το έκλεισε. Φτου  γάμωτο,  πάλι μόνος μου θα την κάνω την δουλειά.

Πάνω κάτω , πάνω κάτω με το κολοπινέλο…. Μαλακία δουλειά ρε φίλε

Σκέφτηκα πάλι τα υπέροχα χεράκια της Γεωργίας σε αυτό το ατέρμονο πάνω κάτω πάνω κάτω 

Και σπλατς οι σταγόνες κάτω