Μη μου το λες 6 (Το τέλειο έγκλημα)

 Είχαμε κανονίσει για καφέ στην Πανόρμου, αυτή με πήρε, εγώ την περίμενα, στο Μπραφ. Θα ερχόταν με το ποδήλατο μου, υποπτεύτηκα ότι θα αργούσε αλλά τελικά ήρθε σχεδόν στην ώρα της.  Καθόμουν σε ένα τραπέζι όταν μπήκε μέσα,  ήρθε και έκατσε απέναντί μου. Ήταν λαχανιασμένη.

-Τι έγινε; Της είπα

-Έτρεχα με το ποδήλατο, πάντα τρέχω.  Όχι επειδή βιάζομαι,  όχι, όχι,  τρέχω γιατί φοβάμαι να πάω αργά. Νομίζω ότι θα με πατήσει κανένα λεωφορείο, απ αυτά που έχουν κόσμο μέσα, οδηγώ όρθια και κοιτάω πίσω. Μια φορά έπεσα κιόλας, χτύπησα το χέρι μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ μετά, έβλεπα κινέζους στον ύπνο μου. Αλήθεια έχεις δει ποτέ νεκρό κινέζο; Εγώ δεν έχω δει, ούτε σε ταινία. Όταν έπεσα ήταν κάτι κινέζοι εκεί και γελούσαν.  Γιατί γελούσαν οι κινέζοι με μένα; Μια φορά ένα παιδί στο χωριό είχε πέσει με το ποδήλατο και  πέθανε, θα γελούσαν οι κινέζοι αν το βλέπαν αυτό;

- Κάτσε ρε, πως γίνεται να έπεσε με το ποδήλατο και να πέθανε;

-Ναι! Είχε πάει στο χωράφι του θείου Φιλώτα να κλέψει καλαμπόκια και του επιτέθηκαν οι λύκοι, αυτός ανέβηκε στο ποδήλατο και άρχισε να τρέχει, μέχρι που πάτησε μια μεγάλη πέτρα και έπεσε. Πήγαν και τα καλαμπόκια χαμένα….

-Τον φάγανε οι λύκοι δηλαδή;

-Ναι! Εμένα δεν μου αρέσουν οι λύκοι, είναι κοκκαλιάρηδες σαν εσένα.  Μικρή ζωγράφιζα συνέχεια φάλαινες. Τις έκανα πάντα χαμογελαστές. Θυμάσαι  μια ιστορία με ένα τύπο που τον είχε φάει η φάλαινα και τον είχε κρατήσει τρεις μέρες στο στομάχι της μετά τον έβγαλε; Πολύ μου άρεσε αυτή η ιστορία.  Ήταν και Έλληνας, απ την Μικρά Ασία, Ίωνα τον λέγανε.

- Το μόνο που τον κάνει Έλληνα ήταν ότι είπε ψέματα στην γυναίκα του.  Από εκεί ξεκίνησε η μυθιστοριογραφία, ένας μπάρμπας την έκανε  για τρεις μέρες από το σπίτι του και όταν γύρισε είπε στην γυναίκα του ότι τον είχε φάει ένα ψάρι και τον είχε τρεις μέρες στην κοιλιά του.

- Μα καλά και αυτή δεν ανησύχησε αν είχε πεθάνει; Εγώ αυτό θα σκεφτόμουν, ότι πέθανε.  Θα μου κάνεις μια χάρη;

-Τι; Να πεθάνω;

Έβγαλε το καλώδιο του hands free από την τσέπη της και το άφησε μπροστά μου . Ήταν  μπερδεμένο.

-Μπορείς να το ξεμπλέξεις; Εγώ δεν μπορώ να το βλέπω καν, μου θυμίζει την αδερφή της γιαγιάς μου.

-Είχε ακουστικό;

-Όχι δεν την γνώρισα ποτέ. Πέθανε πολύ μικρή. Όταν ρώτησα την γιαγιά μου από τι είχε πεθάνει μου είπε «κομποδέθκαν τα άντερα και πάει» . Έτσι έλεγαν  παλιά όταν δεν ήξεραν από τι πέθαινε ένα παιδί, ότι κομποδέθηκαν τα άντερα. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά έμενα μου έχει μπει αυτή η εικόνα στο μυαλό και δεν μπορώ να βλέπω μπερδεμένα καλώδια.  Σαν τον Γόρδιο δεσμό ένα πράγμα,  που τον έκοψε ο Αλέξανδρος με το σπαθί. Αν σου κομποδεθούν τα άντερα καλύτερα να σου καρφώσουν ένα σπαθί στην κοιλία παρά να υποφέρεις μέρες μέχρι να σου βγει η ψυχή.

-Μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Της είπα προσπαθώντας να ξεμπλέξω το καλώδιο.

 -Μ αρέσει ο τρόπος που ξεμπλέκεις το καλώδιο, δεν νομίζω να φαντάζεσαι ότι ξεμπλέκεις τα έντερα της αδερφής της γιαγιάς μου;

-Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό……  Πριν μιλήσεις άκου να σου πω και εγώ ένα άσχετο. Χτες ήμουν στο booze με τον Χάρη,  καθόμασταν σε  σκαμπό  σε ένα τοίχο.  Απέναντί μου ήταν μια πολύ όμορφή κοπέλα. Φυσικά την ερωτεύτηκα. Αλλά αυτή ρε συ δεν γύρισε να κοιτάξει καθόλου.  Όχι μόνο εμένα κανέναν δεν κοίταξε, είχε  τα μάτια της καρφωμένα στον τοίχο συνέχεια. Ακόμα και όταν σηκώθηκε ο gay φίλος της να πάει στην τουαλέτα δεν κοίταξε πουθενά, κοιτούσε συνέχεια στον  τοίχο. Θα μπορούσα να πάω να σκοτώσω και να αφήσω σημείωμα ότι ο δολοφόνος είναι αυτός που καθόταν στη διπλανή παρέα. Πάλι δεν θα με αναγνώριζε, δεν με είχε δει καθόλου. Θα ήταν το τέλειο έγκλημα, σαν την ζωή μου. Περιδιαβαίνω τις μέρες μου χωρίς κανένα μάρτυρα,  ζω στο τέλειο έγκλημα.  

-Ναι αλλά αν τον σκότωνες μετά θα έπρεπε να εξαφανίσεις το πτώμα. Καλό θα ήταν να το θάψεις. Και ξέρεις τι θα ήταν το ποιο γαμάτο; Εκεί που σκάβεις για να τον θάψεις, να βρεις ένα άλλο πτώμα θαμμένο!

Έφερα με δύναμη το χέρι μου στο μέτωπο και έσκυψα κουνώντας το κεφάλι.  Η καμενιά της ξέφυγε από τα όρια.

-Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί τέτοιο κόλλημα με τους πεθαμένους;

-Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω ότι όταν πεθαίνει κάποιος είναι σαν να γεννιέται σε έναν άλλο κόσμο ποιο φωτεινό, και συμβαίνει το αντίστροφο  από το να γεννιέται κάποιος στο κόσμο. Όταν ένα παιδί γεννιέται δεν τον νοιάζει τίποτα, ο κόσμος είναι ένας μεγάλος παιχνιδότοπος, σιγά σιγά όμως γίνεται άνθρωπος και αποκτά ανησυχίες και υποφέρει, στεναχωριέται για το παραμικρό και ζυγίζει την κάθε του κίνηση.  Όταν πεθαίνει κάποιος κουβαλάει τις ανησυχίες του.  Σιγά σιγά όμως μαθαίνει ότι λίγα έχουν σημασία και ότι όλα θα βρουν τον δρόμο τους όπως και να χει. Μικρές ή μεγάλες πράξεις στο πέρασμα του χρόνου χάνουν την σημασία τους. Μπορεί μια μικρή αυθόρμητη πράξη να σου αλλάξει την ζωή για πάντα ή μια πολυζυγισμένη πράξη σε λίγο καιρό να μην έχει καμιά επίπτωση στην εξέλιξή σου.  

-Μ αυτό που λες είναι σαν να καταργείς τον φόβο του θανάτου

-Δεν είναι φόβος θανάτου, είναι φόβος αγνώστου. Αν ξέραμε τι γίνεται μετά δεν θα φοβόμασταν.

-Ας πούμε ότι τα λες καλά, αλλά πάλι δεν δικαιολογεί το κόλλημά σου.

-Δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω γιατί σοκάρεστε όλοι.  Με το να αναφέρομαι σ αυτούς είναι σαν να τους πειράζω. Σαν να τους κάνω πλάκα που έχουν πεθάνει, Σαν να καταλαβαίνω λίγο το πώς βλέπουν τον κόσμο μας. Γελάω μαζί τους που γελάνε με μας που αγχωνόμαστε και στενοχωριόμαστε. Άραγε όταν πεθαίνουν οι εξωγήινοι  πάνε στον ίδιο κόσμο με μας; Δηλαδή οι δικοί μας πεθαμένοι κάνουν παρέα με πεθαμένους από άλλους πλανήτες;

-Πάνω που πήγες να πεις κάτι καλό το γάμησες τελείως…. Έλα το ξεμπέρδεψα, πάρε το άντερο της αδερφής της γιαγιάς σου.