Θεατρινισμοί (Part 1 of 4)

   Παράξενα πράγματα μπορούν να σου συμβούν μόνο αν δεν σε λένε Γιώργο. Μια ωραία εκεί που καθόμουνα στην έξοδο του Μετρό και περίμενα τον φίλο μου τον Μάριο  ήρθε ένας τυπάς και με ρώτησε αν είμαι ο κύριος Γιώργος απ το μεσιτικό.  «Θα αυτοκτονούσα αν με λέγανε Γιώργο» του απάντησα με δυσκολία γιατί εκεί την ώρα ήμουν μπουκωμένος επειδή έτρωγα κουλούρι.

-Ορίστε; Με ρώτησε κάπως παραξενεμένος

-Τίποτα φίλε, κάτι δικά μου λέω, δεν είμαι ο κύριος  Γιώργος

-Α, οκ, σόρρυ

-Να σαι καλά. Του είπα και πήγε λίγο παραδίπλα.

Χτύπησε το τηλέφωνό μου,  ήταν ο Μάριος,  μου είπε να πάω από την απέναντι μεριά. Το έκλεισα, κοίταξα τον τυπά που έψαχνε τον Γιώργο, κοιτούσε να δει κάποιον άλλο να τρώει κουλούρι, μάλλον αυτό θα ήταν το στοιχείο  αναγνώρισης σ αυτό το ραντεβού στα τυφλά με τον κύριο Γιώργο, σκέφτηκα να τον βοηθήσω να ρίξω και εγώ μια ματιά να δω κάποιον να τρώει  κουλούρι και να τον αρπάξω από το αυτί και να τον πάω στον τυπά που τον έψαχνε. Θα τον έπιανα από το αυτί και θα του έλεγα «Εσύ είσαι ρε ο Γιώργος που είπες ότι θα περιμένεις τον άλλο στην πλατεία κρατώντας κουλούρι; Γιατί κρύβεσαι τώρα ρε αλήτη;» . Αλήθεια θα το έκανα , αλλά έπρεπε να πάω στην απέναντι μεριά που με περίμενε ο Μάριος.  Γύρισα την πλάτη μου σ αυτόν που έψαχνε τον κύριο Γιώργο και πήγαινα προς  την άλλη μεριά, στο δρόμο κατά κει με σταματάει ένα κουστουμάτος «Είστε ο κύριος Γεωργιάδης;»  με ρώτησε. Πλάκα με κάνεις σκέφτηκα από μέσα μου.

-Είστε ο κύριος Γιώργος από το μεσιτικό; Τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω τον ενθουσιασμό μου γιαυτό που μου συνέβη.

-Ναι, τι κάνετε;  Μου είπε δίνοντας μου το χέρι του.

Πέρασα το κουλούρι από δεξί στο αριστερό  και έκανα την χειραψία πράξη.

-Καλά είμαι, αλλά δεν ψάχνετε εμένα…  το παιδί εκεί με το σακάκι και τον χαρτοφύλακα είναι ο κύριος Γεωργιάδης. Του είπα και έδειξα τον τυπά που έψαχνε να βρει κάποιον να κρατάει κουλούρι

-Α, συγνώμη και… ευχαριστώ

-Θέλετε λίγο κουλούρι;

-Ε…. όχι ευχαριστώ

-Καλώς,  γεια σας

Συνεχίσαμε την πορεία μας σε αντίθετη ρότα, ο καθ’εις την δικιά του και όλοι μαζί της μοίρας. Όταν βρήκα τον Μάριο με ρώτησε ποιος ήταν αυτός, του εξιστορούσα το σκηνικό καθώς περπατούσαμε. Σταματήσαμε λίγο πριν την είσοδο, ένας πάγκος με εφημερίδες  και με παππούδες πάνω από αυτές να κοιτάνε τα πρωτοσέλιδα δυσκόλευε την διέλευση. Μια κοπέλα μας προσπέρασε, ακούμπησε απαλά ένα παππού , στριμώχτηκε ανάμεσα στους  άλλους ακουμπώντας τους ευγενικά, βγήκε από το παππουσυφερτό, τους ζήτησε συγνώμη με χαμόγελο και κατέβαινε χοροπηδώντας  τις σκάλες.  Οι παππούδες τότε συνειδητοποίησαν  ότι έκλειναν τον δρόμο και  μας κοίταξαν «Ελάτε παιδιά περάστε» μας είπε ένας παππούς και όλοι ανοίξανε τον δρόμο.  «Είδες τι μπορεί να κάνει ένα ευχάριστο και ευγενικό πλάσμα; Μπορεί να κάνεις τους πάντες να βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά και να φέρονται καλύτερα» μου είπε ο Μάριος καθώς περνούσαμε άνετα ανάμεσα από τον κόσμο

-και καλό γκομενάκι.  Του είπα εγώ

-Πάνω απ όλα…

-Είσαι να της κάνουμε ένα δωράκι;

-Θέατρο;

-Ναι

-Μέσα! Τι παίζουμε;

-Θα δεις..

 Κατεβαίνοντας πήρα τηλέφωνο την φίλη μας την Ευαγγελία, θα ήταν η τρίτη  της παρέας στο σημερινό καφέ στο κέντρο.  Θα έμπαινε την ίδια ώρα  από σταθμό στο Μέγαρο Μουσικής (σσ Για όσους δεν ξέρουν, το Μέγαρο Μουσικής είναι δύο Στάσεις μετά την Πανόρμου και δύο πριν από το Σύνταγμα).

-Ελα Βαγγελία

-Έλα τι;

-Μη ρωτήσεις πολλά, θα σου στείλω μήνυμα σε πιο βαγόνι να μπεις

-Τι ετοιμάζετε πάλι;

-Τίποτα δεν χρειάζεται να ξέρεις από τώρα, κρατάς κανα βιβλίο σήμερα;

-Ναι, Μακβεθ, αλλά το έχω μες την τσάντα.

-Βγάλτο, και κράτα  το, όταν θα μπαίνεις, θα σου το ρίξω κατά λάθος αλλά θα σου το δώσει ο Μάριος, δεν μας ξέρεις και προπαντός εμένα δεν θα με κοιτάξεις καθόλου

-Τι ετοιμάζετε λέγε!

-Τίποτα, περίμενε μήνυμά μου. Χαζή!

-Μα…

Της το έκλεισα στα μούτρα, δεν θα μάθουμε ποια λέξη ξεκίνησε να μου πει το μα, αλλά δεν πειράζει.  Κατεβήκαμε στην πλατφόρμα, δεν είχε πολύ κόσμο, το ρόλοι πάνω μας ενημέρωνε ότι το μετρό θα έφτανε σε ένα λεπτό, το γκομενάκι  περίμενε τέρμα μπροστά. 

Πηγαίναμε προς τα εκεί με τον Μάριο, στο δρόμο με ρώτησε τι θα πούμε,  «θα με ρωτήσεις μόνο που πάω, το υπόλοιπο θα το καταλάβεις  στην πορεία, λέγε ότι σου βγαίνει, την κουβέντα με την χαζή την άκουσες; Κατάλαβες τι θα κάνεις στο τέλος;»  του είπα και σταματήσαμε να μιλάμε γιατί πλησιάζαμε αρκετά κοντά στην κοπέλα, μαζί με εμάς έφτασε και ο συρμός στον προορισμό του και σταμάτησε να μας πάρει μέσα του να μας μεταφέρει και τους τρεις που επιμελώς βρεθήκαμε τόσο κοντά στο ίδιο βαγόνι. Η κοπέλα ακουμπούσε στην κολόνα και κοιτούσε προς την πόρτα, εγώ και ο Μάριος καθόμασταν αντικριστά ανάμεσα από αυτήν και την πόρτα.

-Και για πες  τώρα, που πας; Με ρώτησε ο Μάριος μόλις ξεκίνησε ο συρμός

-Τι να σου πω ρε φίλε, θα με πεις καμένο αν σου πω, θα νομίζεις ότι παίρνω ναρκωτικά

-Όχι ρε φίλε, δεν θα σε κρίνω αλήθεια, πες

-Έχω καιρό να σε δω και δεν στα έχω πει τα τελευταία, εδώ και δύο βδομάδες μπαίνω τρεις φορές την μέρα στο μετρό, πηγαίνω μέχρι Ομόνοια  και από εκεί χωρίς να βγω καθόλου έξω περνάω απέναντι και γυρνάω πίσω .

-Και γιατί όλο αυτό;

-Είμαι παράφορα και τρελά ερωτευμένος

-Με το Μετρό;

-Όχι ρε, με μια γκόμενα που γνώρισα στο Μετρό. Δεν μιλήσαμε καθόλου αλλά με τα μάτια ερωτευτήκαμε. Το ξέρω σου ακούγεται τρελό, μα πίστεψε ο έρωτας με την πρώτη ματιά υπάρχει! Υπάρχει σου λέω! Δεν το πίστευα ούτε εγώ αλλά το έζησα και το τώρα το πιστεύω.  Δεν μπορώ να στο περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Το θέμα είναι ρε φίλε ότι δεν μπόρεσα να της μιλήσω τότε. Από την Ομόνοια μέχρι και τους Αμπελόκηπους πότε με ακλουθούσε πότε την ακολουθούσα, ήταν σίγουρο ότι θα πιάσουμε κάποια στιγμή κουβέντα αλλά είχε πολύ κόσμο και δεν έτυχε. Έπαιζαν και ματιές.

-Και; Λέγε ρε τι έγινε;

-Τι να γίνει, πήγαμε μαζί από Ομόνοια αλλάξαμε στο Σύνταγμα, μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι καθόμασταν πολύ κοντά με  μια έγκυο ανάμεσά μας. Ε, όταν φτάναμε κοντά στους Αμπελόκηπους, την κοίταξα και τις έκανα νόημα να κατεβούμε στην επόμενη στάση, μου έκανε ναι με το κεφάλι της και κοίταξε άλλου. Μόλις σταμάτησε ο συρμός  εγώ βγήκα έξω αλλά η κοπέλα που ήταν έγκυος ζαλίστηκε και κρεμάστηκε πάνω της.  Όταν γύρισα να δω αν βγήκε, η πόρτα έκλεινε και αυτή οδηγούσε  την έγκυο να την πάει να καθίσει.  Με κοίταξε με θλιμμένο βλέμμα, της έκανα νόημα  αύριο την ίδια ώρα εδώ και αυτή μου ένευσε ναι. Την επόμενη μου έτυχε κάτι και πήγα μισή ώρα αργότερα στο σημείο και δεν ήταν εκεί… Από τότε….

-Όχι ρε φίλε γκαντεμιά….  Σαιξπηρικό , σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα που πεθάνανε από λάθος συνεννόηση.

Με ξάφνιασε η αναφορά του Μάριου στον Σαίξπηρ αφού δεν ήξερε τι κουβαλούσε μαζί της η Ευαγγελία. Παρόλα αυτά μου έδωσε πάτημα για να πώ κάτι άλλο που δεν είχα προγραμματίσει μέχρι εκείνη την ώρα που φτάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής, στα μισα της διαδρομής από εκεί που θα έμπαινε η Ευαγγελία.

-Αν είναι να το αναγάγουμε σε κάτι Σαιξπηρικό προτιμώ τον Μάκβεθ, προτιμώ να ξέρω ότι θα την συναντήσω και να είναι οι πράξεις μου εξαιτίας αυτής της γνώσης που θα με κάνουν να την συναντήσω. Και θα την ξαναβρώ, που θα πάει, όλους και όλες τους έχω συναντήσει πάνω από μια φορά τυχαία κάποια στιγμή, όπως και εσένα σήμερα. Λύπαμαι μόνο που δεν θα κατέβω μαζί σου στον Ευαγγελισμό,  θα πάω Σύνταγμα, σήμερα ξεκίνησα με την πεποίθηση ότι θα την συναντήσω και δεν θέλω με τίποτα να το χαλάσω.

-Έλα ρε φίλε, κατέβα έστω και για μια ώρα, έχω και εγώ να σου πω νέα.

-Δεν γίνεται, μην το συζητάς

-Σκέψου ότι ίσως η μοίρα σου ήταν να με συναντήσεις και να καθυστερήσεις και να την βρεις αργότερα.

-Δεν ξέρω, τι να σου πω…

-Να μου πεις πως ήταν το γκομενάκι

-Α, καταπληκτική  κοπέλα, τυπάκι, όμορφη αλλά όχι μοντέλο. Ψιλή, αδύνατη,  καστανόξανθη, κατσαρά μαλλιά φορούσε τζιν, απλό μπλουζάκι τιραντέ, αθλητικά παπούτσια.

-Στήθος;

-Δυάρι

-Καλό

-Πολύ καλό, επίσης είχε και μια αλυσίδα  με ένα σταυρό στο λαιμό και ακριβώς δίπλα από τον σταυρό  δυο μαύρες υπέροχες ελιές. Α, και μια ελιά πάνω από το δεξί μάτι.

-Έλα θα μου πεις τα υπόλοιπα στον καφέ. Μου είπε ο Μάριος καθώς ο συρμός έκοβε ταχύτητα για να σταματήσει στον Ευαγγελισμό απ όπου και θα ανέβαινε η  φίλη μας η Ευαγγελία την όποια μόλις  είχα περιγράψει  στο Μάριο και άκουγε με προσοχή και η κοπέλα στην κολόνα.

-Ρε φίλε δεν γίνεται να μην έρθω; Είπα του Μάριου μόλις σταμάτησε ο συρμός και έβγαλα ένα παλιοκινήτο που είχα στην τσέπη μου.

-Θα ρθεις! Μου είπε επιτακτικά ο Μάριος και με έσπρωξε μόλις άνοιξε η πόρτα.

Κοιτώντας το κινητό και σπρωγμένος από τον Μάριο έπεσα πάνω στην Ευαγγελία που έμπαινε εκείνη την  ώρα. Της έπεσε ο Μάκβεθ από τα χέρια και έπεσε το κινητό από το δικό μου. Έσκυψα πήρα το βιβλίο της έστριψα να της το δώσω, το άρπαξε ο Μάριος και της το έδωσε χωρίς να την κοιτάξει ενώ αυτή είχε μπει ήδη μέσα.  Αυτή είπε ευχαριστώ στον Μάριο και εγώ μάζευα το κινητό την ώρα που έκλειναν οι πόρτες και έφευγε το Μετρό.

Ένιωσα το κενό μετά το τέλος της παράστασης, σαν έπαιξα ένα ρόλο  ενός ανθρώπου που του συνέβη κάτι δυνατό πρόσφατα  και τώρα έπρεπε να προσαρμοστώ στην πεζή πραγματικότητα. Όχι αυτό δεν το σκέφτηκα εγώ, κάποιος άλλος θα το σκεφτόταν στην θέση μου αν έπαιζε αυτό το ρόλο, γιατί το ότι είχα πει στον Μάριο είχε γίνει στα αλήθεια και δεν μπορούσα να το πω στα αλήθεια ότι παίρνω κάθε μέρα το μετρό όταν δεν έχω τι να κάνω . Αυτή η παράσταση δεν ήταν μόνο ένα δώρο στην κοπέλα, αλλά ήταν και μια ευκαιρία για να δω τις αντιδράσεις των φίλων μου στο ενδεχόμενο το όλο αυτό που παίξαμε στο βαγόνι του μετρό να ήταν αλήθεια. Αμλετικό. Κάποτε γνώρισα μια γκόμενα που με ρώτησε αν ο Άμλετ είναι αυτός που έγραψε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Της απάντησα ναι.  Περιμέναμε με τον Μάριο τον επόμενο συρμό και τον ρώτησα πως του φάνηκε η ιστορία

-Καλό ρε φίλε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα ήθελα να δω το βλέμμα της όταν θα αντίκριζε την Ευαγγελία.

-Καλά, νομίζω ότι Ευαγγελία μας έκλεψε το χειροκρότημα, μας έριξε σε ένα βαρέλι με νερό και μας έπνιξε.

-Θα μας τα πει μετά, πως σου ήρθε όλη αυτή η ιστορία;

-Σ άρεσε;

-Καλή ρε φίλε αλλά πολύ κάψιμο, φαντάζεσαι κάποιον να μπαινοβγαίνει στο μετρό μόνο και μόνο για να ξαναδει μια γκόμενα που του άρεσε

-Ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά

-Καλά, μεταξύ μας, αυτό δεν υπάρχει, βέβαια η γκομενιτσα μπορεί να το πίστεψε,  τα γουστάρουν αυτά οι γκόμενες, έρωτες με την πρώτη ματιά, καρμικό και αρχίδια τούμπανα

- Γιατί ρε φίλε μπορεί να είναι και αλήθεια

-Η αλήθεια είναι ότι η Ευαγγελία σε παίρνει τηλέφωνο και ρεύεται μέσα στο αυτί σου

-Δεν μιλάω για την Ευαγγελία, εννοώ με κανονική κοπέλα

-Κοίτα ένα γκομενάκι απέναντι! Μου είπε ο Μάριος γαμώντας την συζήτηση.