Ισορροπία

Ένα δέντρο. Τα κλαδιά του που κοιτάνε προς το βορρά φτάνουν μέχρι τον τοίχο ενός διώροφου σπιτιού. Είναι χειμώνας, είναι νέκρα τα κλαδιά.   Ένα κοιμισμένο κοράκι κάθεται  στην άκρη ενός κλαδιού. Το ράμφος του ακουμπάει στον απέναντι τοίχο, τα φτερά του κοιτάνε παρακλητικά προς τα κάτω, κρέμονται σαν φτερά ναρκωμένου  πουλιού.  Μια πολύ λεπτή ισορροπία κρατάει το κοιμισμένο κοράκι πάνω στο κλαδί.  Τα πόδια του και το ράμφος του, τα μόνα που ακουμπάνε κάπου. Το κλαδί σαλεύει ελάχιστα από το λιγοστό αεράκι. Ο λαιμός του πουλιού, εύκαμπτος, υπακούει σε κάθε πρόσταγμα της κίνησης του κλαδιού και συμβάλει στην διατήρηση αυτής της γελοίας ισορροπίας. Μαλακές, απαλές κινήσεις, το κλαδί κουνιέται, το μαύρο ζωντανό ισορροπεί χωρίς να το θέλει, χωρίς να το ξέρει.   Δεν θυμάμαι που ήμουν και το έβλεπα, αλήθεια δεν θυμάμαι, αλλά το έβλεπα, είχα κολλήσει. Ο καιρός ήταν μουντός, έτοιμος να βρέξει. Σίγουρα ήμουν μόνος μου εκεί, πάντα και παντού ήμουν  μόνος. Το κοράκι κοιμόνταν και ισορροπούσε στην άκρη του κλαδιού. Μια σκοτεινή φιγούρα με  τα φτερά  άψυχα αφημένα παρακλητικά προς τα κάτω. Μια σταγόνα βροχής έπεσε εκείνη την μέρα, μια και μοναδική και αυτή πήγε και έπεσε στο δεξί φτερό του κορακιού. Σιγά σιγά άρχισε να γέρνει προς την μεριά που είχε πέσει η σταγόνα, το ράμφος γλιστρούσε απαλά από τον τοίχο, η ισορροπία είχε χαθεί, το κεφάλι έτριψε προς τα αριστερά παρασυρμένο από την αργή κάθοδο της απώλειας της ισορροπίας, ο λαιμός του τερμάτισε στην στροφή και αφέθηκε να πέσει στο κενό. Η διαδρομή ήταν σύντομη, το κοράκι δεν ξύπνησε, αφέθηκε να πέσει όπως ήταν όταν έχασε την ισορροπία του. Έσκασε με το κεφάλι. Έσπασε ο σβέρκος του.  Έμεινε ασάλευτο, με μια διαφορετική ισορροπία.