Παλαμακία Στα Μπουζούκια

Στο γνωστό άθλιο επαρχιώτικο μπουζουξίδικο της Λάρισας Μπούζιος είμαστε μια παρέα απο 4 άτομα, η Άννα, ο Γιώργος που είναι γκόμενος της, ο αδερφός του Γιώργου ο Νίκος και εγώ. Με την Άννα καθόμαστε απέναντι ο ένας στον άλλο, και ο γκόμενος της την έχει αγκαλιά. Έγω βρίσκομαι στην παρέα ως φίλος της Άννας.Εβλεπα απέναντι μου την Άννα πανέμορφη, χλωμή, μελαγχολική, σχεδόν αδιάφορη για το που ήταν, ό κάγκουρας ό φίλος της ναι μεν την είχε αγκαλιά αλλά κοιτούσε συνέχεια προς την πίστα, ο μαλάκας, ο ανίκητος ... Που και που γυρνουσε και έλεγε κάτι σύντομο στην κοπέλα του στυλ σ αρέσει εδώ μωρό μου; και αυτή του έγνεφε ναι και κοιτούσε πάλι αλλού αδιάφορα και αυτός την ταρακουνούσε συγκατανευτικα, άστην ρε μαλάκα θα την χαλάσεις! Ήμουν εκεί μόνο για την Άννα και ήταν το μόνο καλό εκεί μέσα, δεν συχνάζω σε τέτοια μέρη και θεωρώ αυτού του είδους την διασκέδαση γύφτικη (τουλάχιστον), ούτε της Άννας της αρέσουν αυτά, αλλά λόγω του κάγκουρα....(καγκουρα τον λέω έγω, η Άννα τον αγαπάει και έχουν μια καλή σχέση, ήσυχη, πεζή, με αλληλοκατανόηση και στα πλαίσια αυτής αποδέχεται αυτήν το συγκεκριμένο τρόπο διασκέδασης και αυτός έμενα) Του την σπάει που Άννα δείχνει συμπάθεια προς εμένα γιατί είμαι το τελείως αντίθετο από αυτόν, αν και η Άννα που και που του δείχνει κάποια σημεία που έχουμε κοινά αλλά.... Την έβλεπα μελαγχολική σχεδόν στα χαμένα, μάλλον μόνο αυτήν κοιτούσα και δεν φοβόμουν μην με αντιληφθούν οι άλλοι γιατί όλη τους την προσοχή την είχε απορροφήσει η εύσωμη τραγουδιάρα , που χαμογελούσε και αυτοί την έραναν με λουλούδια, < ρίξε και συ λουλούδια ρε, μην κάθεστε έτσι, αντε, άντε>> είπε ο κάγκουρας, << αν ξεκινήσω δεν θα σταματάω, τόσο πολύ μου αρέσει που θέλω να την καλύψω όλη με λουλούδια, παράγγειλε μια νταλίκα λουλούδια παρακαλώ>> και χαμογελάω πριν προλάβει να στραβώσει ο κάγκουρας, και έτσι κοιτάει αλλού, της Άννας της ξεφεύγει ένα γελάκι από την μύτη. M'άρεσε αυτό γέλιο, μ αρέσει να κοιτάω την Άννα γενικά, κάποτε της είχα πει<<¨εχω δει υπέροχα κτήρια, πανάκριβα αυτοκίνητα, τέλειας αρμονίας φυσικά τοπία, αλλά μόνο εσένα θα μπορούσα να κοιτάω για πάντα, είσαι τόση όμορφη που ακόμα και η πιο όμορφη πόλη μοιάζει τόσο ασήμαντη μπροστά σου>> ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής δεν της το είπα ποτέ αλλά έχω φανταστεί να της το λέω και είμαι σίγουρος και αυτή θα έχει σκεφτεί να της το λέω οπότε... Και έτσι είναι όλοι μας έχουμε την ανάγκη της παρατήρησης, με παρατηρούν άρα υπάρχω, θέλουμε αυτό που κάνουμε και αυτό που δείχνουμε να τυγχάνει παρατήρησης και επεξεργασίας από τους άλλους. δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη αρχή όλων των θρησκειών είναι:μίλα και ο θεός θα σε ακούσει. Η Άννα εκείνη την μέρα, ίσως και πολλές άλλες δεν τύγχανε της παρατήρησης του κάγκουρα, εκλιπαρούσε για λίγο παρατήρηση, αλλά όλες αυτές οι εκκλήσεις μέναν μέσα της, << κοίταξέ με! είμαι εδώ!κοιταξέ με! σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ... >> σήκωσε τα μάτια της και με έπιασε να την κοιτάω, αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου αλλού μην την τρομάξω, και καλά ποιον κοροϊδεύω... τη ξανακοίταξα δήθεν τυχαία όπως γυρνούσα το βλέμμα και την είδα να με κοιτάει και να μου χαμογελάει κάπως πονηρά, με ένα ύφος σαν μου λεγε <<έλα να κάνουμε μια τρέλα>> πήρα πάλι αμέσως το βλέμμα μου από πάνω της και ένιωσα ένα απότομα σφίξιμο στο στομάχι μου. Με την άκρη του ματιού έβλεπα ότι ακόμα χαμογελούσε, και ένιωσα το πόδι της να χαϊδεύει το δικό μου, είχε βγάλει το γοβάκι της με χάιδευε στη γάμπα και ανέβαινε όλο και πιο πάνω, επιστράτευσα όλο μου το θάρρος και έβγαλα και γω το παπούτσι μου και την χάιδευα με την αναστροφή του ποδιού μου τις γάμπες, θεέ μου τι τελειότητα, ο ορισμός της κομψότητας.. κομψότητα η απόλυτη αρετή στις μέρες μας... κοιτούσαμε αλλού δήθεν αδιάφορα και κάτω από το τραπέζι μια μυστική ερωτοτροπία έβγαζε φλόγες, σαν ξαναμένα φίδια τα πόδια με αργές βασανιστικές κινήσεις κάναν το παιχνίδι τους, πότε ανέβαιναν ψηλά πότε κατέβαιναν χαμηλά, πότε γυρνούσαν για να τους αγγίξει το άλλο πόδι στη μεριά που θέλαν, ένας άλλος κοσμος κάτω από το τραπέζι.Πάνω από το τραπέζι δεν κινήτο τίποτα. Είχε αλλάξει η τραγουδιάρα και βγήκε ένας παχουλοκομψός κύριος με φαλάκρα και μπεζ μεταξωτό πουκάμισο και έλεγε βαριά τραγούδια, πολύ βαριά,για πολύ βαρύμαγκες, και η πιτσιρικοπαρέα που πριν από λικνιζοταν στα απαίσια άσματα τουρκοτσιφτετελιού, τώρα είχαν νταλκάδες και χόρευαν ζεμπεκιές, βαριές ζεμπεκιές, πολύ βαριές, με ανοιχτό πουκάμισο και τσιγάρο στραβα στο στόμα. Ναι μάλακα πιτσιρικα έχεις νταλκάδες, δεν σου κανε αναπάντητη η γκόμενα; ή δεν σου κανε like στο facebook; αί κατούρα ρε. Σε μια αλλαγή τραγουδιού πετάγετε ο κάγκουρας και λέει << Όπα μάγκες, αυτό είναι δικό μου>> <<Τι εσύ το γραψες;>> μου ήρθε να του πω, αλλά ούτε αυτό το είπα. Σηκώθηκε και τραβούσε την κοπέλα για να του βαρέσει παλαμάκια << Σε λίγο μωρό μου του λέει>> και με κοίταξε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου στα μάτια με νόημα και αγωνία.Όπως ήταν τα παπούτσια κάτω από το τραπέζι μες την αναμπουμπούλα παίρνω το γοβάκι προς το μέρος μου και σπρώχνω το σπορτεξ στο μέρος της, το φοράει με μια γρήγορη κίνηση και κάνει απότομα να σηκωθεί και μόνο όταν πατάει το πόδι της καταλαβαίνει ότι φοράει το σπορτέξ μου, με κοιτάει απότομα σχεδόν τρομαγμένη,εγώ τα χω παίξει ο κάγκουρας την τραβούσε, και στο επόμενο βήμα θα φαινόταν το σπορτέξ, με αστραπιαία κίνηση σηκώνομαι και σηκώνω το τραπέζι μαζί και πέφτουν όλα τα ποτήρια και κάνουν μούσκεμα την Άννα, Η Άννα κάθεται πάλι κάτω και σαστισμένη μου φωνάζει <<Κοίτα τι έκανες! Κοίτα!>> ο κάγκουρας, να ναι καλά το παιδί, την ηρεμεί και της λέει<< Έλα δεν πειράζει καταλάθος έγινε, δεν πειράζει, πάω να χορέψω και έρχομαι>> και φέυγει.. <<Καλά είσαι απίστευτος, πότε πρόλαβες να το σκεφτείς;>> μου κάνει η Άννα, << Ε , σιγά μωρέ,δεν το σκέφτηκα καν απλά με τρόμαξε η ιδέα να εμφανιστώ με μπεζ γοβακια... δεν έχω την ασορτί τσάντα,όχι τίποτα άλλο>> Και αρχίζει να γελάει και γελάω και γω και μας πιάνει ένα σπαστικό γέλιο, και έχουμε γίνει ρόμπα σ όλο το μαγαζί, ο καγκουρας με πολύ πάρα πολύ σοβαρό ύφος περπατούσε στραβοχυμμένος έκοβε βόλτες πάνω στην πίστα, πότε πότε γυρνούσε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και το σώμα του σαν έτρωγε σφαλιάρες από κάποιον αόρατο εχθρό και γυρνούσε να δει ποιος είναι και συνέχιζε την βόλτα του, κοινώς: χόρευε. Κι όλα αυτά είπαμε: με πολύ σοβαρό ύφος....ενω εμείς σπαρταρούσαμε από τα γέλια στο τραπέζι, όχι τόσο γιατί ήταν αστείο αυτό που είχα πει αλλά για τον συγκεκριμένο απροσδιόριστο λόγο που πολλές φορές γέλας χωρίς να μπορείς να σταματήσεις, κι όταν σταματάς απορείς γιατί γέλασες τόσο, κι όταν το λες στους άλλους πότε δεν γελάνε όσο νόμιζες ότι θα έπρεπε να γελάσουν(και μερικές φορές δεν γελάνε και καθόλου). Όντως ήταν έξυπνο αυτό να σηκωθω και να βρέξω την Άννα για να αναγκαστεί να μην πάει στην πίστα, αλλά δεν είχα σκεφτεί ακριβώς αυτό... Σκέφτηκα να σηκώθω (έστω και με ένα παπούτσι) να πιασω τον καγκουρα και να τον πω να ανεβούμε μόνο άντρες στην πίστα, ώστε τον σύντομο αυτό χρόνο της διαπραγμάτευσης να προλάβει η Άννα να άρει το γοβάκι της και να το φορέσει, σχέδιο που σίγουρα θα κατέληγε σε αποτυχία, γιατί έπρεπε να στριμωχτώ για να περάσω από τα τις καρέκλες των πίσω και θα αργούσα πολύ να φτάσω τον κάγκουρα. Ευτυχώς ξύπνησε μέσα μου ο Mister Bean που τόσες και τόσες φορές με έχει καταρρακώσει, και αυτή την φορά με έσωσε....
Οπότε έχουμε και λέμε, άλλα γινόταν κάτω από το τραπέζι άλλα πάνω από αυτό, άλλο νόμιζε η Άννα ότι είχα σκεφτεί και άλλο (ευτυχώς) έγινε στα αλήθεια, αλλιώς έχει μείνει αυτή ανάμνηση στο μυαλό της Άννας και αλλιώς στο δικό μου, αλλιώς τέλειωσε στα αλήθεια η ιστορία και αλλιώς νομίζετε εσείς ότι τέλειωσε......

Τι έγινε κάτω από το τραπέζι;

ΠΟΤΕ ΠΑΝΩ ΠΟΤΕ ΚΑΤΩ

-Ρε φίλε τι κάνει η Αννά;
-Καλά είναι, προχτές μιλήσαμε
-Παντρεύτηκε τελικά τον μαλάκα;
-Έλα ρε, δεν είναι μαλάκας, απλά λίγο αγαθός είναι...
-Τι λίγο ρε; Δεν θυμάσαι το σκηνικό στα μπουζούκια, τότε που λυθήκατε στα γέλια, και δεν ήξερε κανένας γιατί;
-Πως δεν θυμάμαι, άσε παλιές εποχές, δεν συμβαίνουν τέτοια τώρα...
-Ε, ναι οι γκόμενες είναι πιο κότες τώρα, ούτε καν πλάκα δεν μπορούν να κάνουν
-Ή νομίζουν ότι κάνουν, το παίζουν δήθεν ελεύθερες και ανεξάρτητες...παπαρίες...
-Ναι άλλο ελευθερία και άλλο ελευθεριότητα, αλλά ποιος να το καταλάβει αυτό, όλοι το παίζουν δήθεν
-Όλοι το παίζουν δήθεν και όλοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες, όλοι όμως! ο καθε ένας στον τομέα του, <<α εγώ δεν ακούω τέτοια μουσική, εγώ ακούω ψαγμένα>> <<α, εγω δεν έγω τηλεόραση, προτιμώ το ράδιο>> <<α, εγω με τον ή την συντροφό μου έχουμε προχωρημένη σχέση, δεν είμαστε σαν τους άλλους>> <<α, εμεις στην Θεσαλλονίκη ξέρουμε να τρώμε, εσείς δεν ξέρετε>> και όλο τέτοιες παπαριές..
-Καλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα...και ποιος είναι επαναστάτης τελικά; ή μάλλον εσύ που είσαι επαναστάτης;
-Εγώ που είμαι; πουθενά! κάνω όσο πιο απλή γίνεται την ζωή μου, μπορώ να ζήσω και με τα λίγα και με τα πολλά, δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν,είμαι φτερό στον άνεμο, έτοιμος να προσφέρω και πάρω κάθε απλή χαρά της ζωής, δεν ζω με κανόνες, τους κανόνες τους φτιάξανε οι άνθρωποι, τις επιθυμίες της μας τις έδωσε ο θεός.
-Ετσι όπως μου τα λες όμως, ναι μεν ακούγονται ωραία, αλλά μου κάνει σαν ένα άτομο δίχως προσωπικότητα, όταν έχεις προσωπικότητα ξέρεις ακριβώς και τι θες, και δεν λες ποιηματάκια δεξιά και αριστερά περι ελευθερίας, αυτό δεν είναι ελευθερία αυτό είναι δεν ξέρω τι θέλω
-Ακόμα και αν είναι έτσι, δεν με νοιάζει καλύτερα να με κατηγορείς σαν άτομο που δεν ξέρει τι θέλει παρά να νιώθω ότι κάνω αυτό που μου ορίζουν οι άλλοι και να περιορίζω την ζωή μου κανόνες
-Και πάλι δεν μπορώ να συμφωνήσω μ αυτό που λες, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τους κανόνες για να μπορούν να κατηγορούν τους κανόνες για το ότι δεν μπορούν να κάνουν, ουσιαστικά δεν υπάρχουν κανόνες, υπάρχει μια επιφανειακή τήρηση των κανόνων, ή τήρηση αυτών κατά το δοκούν, ή ακόμα και οι κανόνες κάνουν το "παράνομο" να φαντάζει πιο γλυκό, και ίσως και να είναι, αλλά το θέμα είναι ότι οι κανόνες ουσιαστικά δεν υπάρχουν, γιατί ΔΕΝ πρέπει να κάνεις προσπάθεια για να ΜΗΝ τους τηρήσεις, αλλά προσπάθεια για να τους τηρήσεις, εσύ τους φέρνεις στην ζωή σου,γεννιέσαι ελέυθερος και αν το θες σκλαβώνεσαι με "πρέπει"
-Ε, και που διαφωνούμε; Σχεδόν τα ίδια δεν λέμε;
-Σχεδόν, απλά εσύ το παίζεις μάγκας γιατί δεν έχεις κανέναν κανόνα στη ζωή σου, ουσιαστικά δεν κάνεις κάτι πολύ ιδιαίτερο, γιατί ναι μεν δεν έχεις το άγχος των κανόνων αλλά έχεις τον φόβο αυτών, και κατευθύνεις την ζωή σου έτσι ώστε να μην πέσεις πάνω σε κανόνες.Δεν ζεις ελεύθερα όπως λες, ζεις με έναν εσωτερικό φόβο
-Ε και;τι θα πει εσωτερικός φόβος,ζω καλύτερα από πολλούς άλλους που είναι εγκλωβισμένοι και μαραζώνουν και περνάν οι μέρες τους έτσι
-Και εδώ έρχεται η επιβεβαίωση, και μόνο που συγκρίνεις την ζωή σου με τις ζωές άλλων για να νιώσεις καλύτερα σημαίνει ότι δεν είσαι εντελώς εντάξει με τον εαυτό σου και επίσης ο-
-Όπα ρε φιλαράκι εντάξει ίσως και να έχεις δίκιο, δεν έχω όρεξη να αλλάξω, ίσως με κάνουν τα γεγονότα να αλλάξω, ίσως.. και επειδή είμαι και φύση αισιόδοξος άνθρωπος ακόμα και όταν περάσω στην άλλη μεριά να είμαι και πάλι ευτυχισμένος, θα βρω τις δικαιολογίες μου, θα σπάσω μερικούς κανόνες, θα δημιουργήσω άλλους, κάπως θα την βολέψω...και ας μου λες εσύ ότι δεν έχω προσωπικότητα.... στα αρχίδια μου
-Αυτό είναι καλό που λες, τελικά βγήκες πάλι από πάνω...
-Ε, τι σημασία έχει... πότε πάνω ποτέ κάτω, ο καιρός περνάει
-Χμ, όπως τότε με την Αννα άλλα γινόταν πάνω από το τραπέζι άλλα από κάτω
-Χαχαχα! σωστός παραλληλισμός! θα τους πεις επιτέλους τί έγινε με την Άννα
-Ποιούς να πω;
-Τι ποιους ρε; αυτούς που διαβάζουν τώρα το blog
-Ε, καλά άστο άλλη φορά...
-Τι άλλη φορά ρε, θα σε βρίσουν! έχεις κι άλλα σε εκκρεμότητα
-Έλα μωρέ δεν πειράζει θα δούμε, δεν ξέρω άσε με
-Αι καλά μου φαίνεται ότι έγινες σαν και μένα
-Μπα μάλλον το ίδιο είμαστε, πότε πάνω πότε κάτω

Μεγαλώνω

Μετά βάδιζαν σιωπηλοί και τα βήματά τους ακουγόταν σαν ένα βήμα μέσα στη σιγαλιά. Ξαφνικά είπε ο άντρας με τα μαύρα: << Πόσο χρονών είσαι, Γκίκα;>>.
<<Δεκατέσσερα*>> απάντησε το παιδί και τεντώθηκε λίγο, <<και κάθε μέρα που περνά λίγο περισσότερο>>. Ο ξένος χαμογέλασε.
<<Αλλά>> είπε και αυτή χαμογελώντας, <<εσύ πόσο χρονών είσαι;>>.
<<Μεγαλύτερος από σένα Γκίτα, έχω τα διπλά σου χρόνια και με την κάθε μέρα που περνά μεγαλώνω πολύ περισσότερο, πάρα πολύ περισσότερο>>.

*Στο πρωτότυπο λέει δεκάξι
Είναι απόσπασμα από ένα διήγημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.

Θλιμμένος Κλόουν

Αυτό πως να το πω
Πως να βρω τα λόγια
Πως να περιγράψω κάτι που είναι πάνω από μενα
Ποτέ δεν έδωσες τίποτα απ ότι ήθελα
Πότε δεν σου δωσα τίποτα ότι ήθελα
θα έδινα όμως και την ζωή μου για να νιώσεις έστω και τα μισά άπ ότι νιώθω
Το βάρος που κουβαλάω όλα αυτά τα χρόνια
Τον πόνο που μου ρουφάει την ζωή κάθε μέρα
Τις νύχτες που δεν περνάνε χωρίς το γέλιο σου
Τα τσιγάρα που καίνε τα μάτια
Λίγο από το σώμα σου
Λίγο από το χέρι σου
Λίγο από τα μάτια σου
Λίγο απ το γέλιο σου
Και όλη μου η ζωή δική σου
Ξεράθηκε το σάλιο μου στο στόμα και δεν μπορώ να στρίψω άλλο τσιγάρο, το κόλλησα όμως με ένα δάκρυ, χαμένο δεν πήγε το δάκρυ.
Και πως να στο πω
Θα ζω όμως χωρίς εσένα
Θα γίνω ένας μελαγχολικός κλόουν
Θα φοράω την μάσκα και θα γελάω με όλα και με όλους
Θα γυρνάω στο σπίτι και θα κρύβομαι στην γωνία
Σαν παιχνίδι που το βαρέθηκες
Σαν παιχνίδι που το χάλασες
Και θα σε βλέπω να λες όσα σου έλεγα σε άλλους
Να παίρνεις ότι γράφω και να τα λες αλλού
Να παίρνεις τα τραγούδια που σου αφιέρωνα και να τα αφιερώνεις αλλού
Και δεν θα σε κατηγορώ που μ άφησες να σε ερωτευτώ
Και δεν θα σε κατηγορώ που έπαιξες μαζί μου
Θα σε κατηγορώ μόνο για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω
Για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω
Για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω
Για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω
Για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω
Για το ότι κάνεις ότι δεν ξέρεις πως νιώθω

Ένας Σκελετός Με Ρούχα

Καθισμένος στην καφετέρια του χωριού σκεφτόμουν την θεωρία του χωροχρόνου και του χωριοχρόνου που είχα ακούσει κάποτε... Ο χωριοχρόνος ο χρόνος του χωρίου δηλαδή, συστέλλεται και διαστέλλεται ταυτοχρόνως.Για παράδειγμα ενώ είμαι ένα τέταρτο της ώρας σ αυτή την γαμημένη αδιάφορη καφετέρια, μου φαίνεται ότι είμαι εδώ για πάνω από τέσσερις ώρες βαρεμάρας και αν σκεφτώ τι έχω κάνει ή τι έχω δει όλη αυτή την ώρα μου φαίνεται ένα δευτερόλεπτο..... Ο γαμημένος χωριοχρόνος.... υπάρχουν όμως στιγμές που σε βγάζουν από την παγερότητα της αδιαφορίας της ύπαρξής σου και σε αναταράσσουν με μια χαιρέκακη εκδικητικότητα. Όπως τα γεγονότα που ακολουθούν...
(Η ιστορία ξεκινάει από το post : Η Μπακαλόγρια)

Γυρνώντας στο σπίτι,στον πάλαι ποτέ οικείο δρόμο με τα ακουστικά του κινητού στα αυτιά και με το μυαλό μου να πλημμυρίζει με αναμνήσεις καιρό θαμμένες, "μην φοβάσαι, θα είμαι πάντα δίπλα σου, έχω καλή καρδιά, θα σε προσέχω" είχε πει με νυσταγμένα μάτια και αποκοιμήθηκε. Δεν κατάλαβα για πότε έφτασα στο σπίτι ούτε καν το σκυλί που κόντεψε να με δαγκώσει στον δρόμο δεν μπόρεσε να με βγάλει από τον κυκεώνα των σκέψεων. Χαμένο παρελθόν... Βρέθηκα μες το καθιστικό του σπιτιού και με συνοπτικές διαδικασίες εξήγησα για ποιό λόγο δεν έφερα τα ψώνια και αμέσως πήγα στο δωμάτιο μου και άνοιξα το άλμπουμ με της φωτογραφίες από το σχολείο. Μετά από δυο ώρες που ουτε και αυτές κατάλαβα πως πέρασαν, ήμουν ξαπλωμένος στο δωμάτιο του καθιστικού και κοιτούσα την κλειστή τηλεόραση, με έτρωγε η αγωνιά να μάθω πληροφορίες, αλλά το μόνο άτομο που βρισκόταν στο σπίτι εκείνη την ώρα ήταν ή γιαγιά μου. Η γιαγιά πάντα αυτή την ώρα της ημέρας κάθεται στην αυλή του σπιτιού με μέτωπο προς τον δρόμο απ΄ όπου περνάνε και οι άλλες γριές του χωριού εκείνη την ώρα και ανταλλάσσουν χαιρετισμούς και κουτσομπολιά εαν υπάρχουν. <<Γιαγιά!>> φώναξα ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι<<Τι θες;>> μου απαντάει, <<Έλα λίγο..>> <<Δεν μπορώ τώρα, θα ρ8ω μετά! Τι θες;!>> χμμ, πρέπει να καταφύγω αμέσως στα μεγάλα μέσα, να μην το κουράζω το θέμα, αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο... και φώναξα με μια τραγικότητα στην φωνή <<Γιαγιά! Έλα γρήγορα σου λέω το γατί κρέμεται από τις κουρτίνες!>>γκράκ, ακούστηκε ο ήχος της καρέκλας και ένα συνεχόμενο βεβιασμένο σύρσιμο παντοφλών στο τσιμέντο.Το ξερα ότι θα έπιανε! Ανοίγει την πόρτα με μια πρωτοφανή δύναμη και μπαίνει μέσα με απίστευτη φόρα που για μια στιγμή τρόμαξα. << Που 'ν' το σκασμένο!>> Και την άφηνα να πλησιάζει, και αφού απομακρύνθηκε πολύ από την εξώπορτα, την ρώτησα <<Ξέρεις ποια βρήκα στον δρόμο;>> <<Αι να χαθείς σαρδανάπαλε, πλάκα έκανες πάλι!>> και γυρισε και έφευγε << Την Τάδε>> <<...>> << Μην φεύγεις κάτσε να σου πω>> δεν απάντησε ούτε σταμάτησε, αλλά λίγο πριν φτάσει στην πόρτα το πέταξα << Έχει γκόμενο>>ουπς, κόκκαλο η γριά.<<Ναι μίλησαμε σήμερα, και απ όι κατάλαβα από αυτά που μου είπε, κάτι παίζει>>και τα μάτια της γιαγιάς άστραψαν, σαν να απέκτησε ξαφνικό ενδιαφέρον η ζωή της<<Το ξέρω ότι μιλήσατε..για πες..>>δεν χρειάστηκε να ρωτήσω που το μάθε, σίγουρα κάποια άλλη γρια θα της το είπε<<Πες μου εσύ πρώτα τι έχει γίνει μ αυτήν, δέκα χρόνια έχω να την δω, την θυμάμαι μια χρονιά στο λύκειο, και μέτα πήρε μετάθεση ο πατέρας της και δεν την ξαναείδα, δεν έχει και facebook...>> <<Πως δεν έχει, έχει αλλά έχει ψευδώνυμο, Τάδε L.>> <<Και που ξέρεις ρε γιαγιά εσύ τι είναι το facebook;>> <<Πως δεν ξέρω δεν τα είχε η Αλέκα το Μπούργα με έναν που γνώρισε από το facebook;>> <<Καλά, καλά...για πες για την Τάδε>><<Τι να σε πω, να παντρεύτηκε τον Γιάννη του Μαγκούρα, καλό παιδί, προκομμένο, κάναν και ένα παιδί και ένα κορίτσι και από πέρυσι μένουν εδώ στο χωριό, τον Γιαννάκη τον ξαναβρήκε όταν πήγε αυτός φοιτητής στην Κρήτη, για πες ποιον έχει γκόμενο;>> <<Α τότε λάθος έκανα, νόμιζα ότι αυτόν είχε γκόμενο....>> <<Άι να χαθείς μπακαλιάρε, με κρατάς τόση ώρα τζάμπα εδώ!>> Βγήκε έξω η γριά και με άφησε μόνο να προσπαθώ να ξεδιαλύνω τις σκέψεις, η Τάδε με τον Γιαννάκη! πως και δεν είχα μάθει τίποτα, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα, είχα κόψει επαφές με όλους από το χωριό και αυτοί με μένα. Δεν λυπάμαι όμως για τίποτα, το μόνο που το οποίο με λυπεί είναι ή κατάντια της Τάδε.Την θυμάμαι όταν ήταν μικρή ήταν η πιο όμορφη του σχολείου, όλοι σχεδόν ήταν ερωτευμένοι με αυτήν, αντικείμενο σκέψεων και συζητήσεων όλης της παρέας, περνούσε από μπροστά μας και νομίζαμε ότι θα σκιστεί η γη, και αν μη τι άλλο είμαστε σίγουροι ότι θα ζήσει μια ευτυχισμένη ζωη, ότι θα πάει μπροστά, ότι θα είναι για πάντα όμορφη, και άλλα πολλά θετικά για την Τάδε. Τώρα όμως πριν ακόμα από τα τριάντα της, έχει την εμφάνιση των σαράντα, διπλάσια κιλά απ ότι είχε τότε και δεν ζει τίποτα περισσότερο απ ότι ζει ένα κατοικίδιο. Η Τάδε κατοικίδιο, δεν είναι δυνατόν να το πιστέψω,και όχι μόνο αυτό, το χειρότερο είναι ότι πλέον δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, δεν είναι το άτομο με τις άπειρες δυνατότητες που ήταν. Απομυθοποιήση...Πάντα όταν την σκεφτόμουν είμασταν πάντα εκεί... Που εκεί;Κάπου σ ένα χωράφι... Στο σχολειό η τάδε φορούσε πάντα πάντα ανάλαφρα μπλουζάκια και τραβούσε όλα τα βλέμματα πάνω της καθώς περπατούσε μια προκλητική αφέλεια, και που και που έσκυβε και η γενναιοδωρία της δεν περνούσε καθόλου μα καθόλου απαρατήρητη. Μια μέρα στο σχολείο μιλούσαμε για φαντάσματα και ιστορίες περίεργες από το χωριό. Της είπα για τον ολόκληρο σκελετό με ρούχα που υπάρχει στο υπόγειο του κοιμητηριού του χωριού (που είναι αλήθεια) και για ένα αρχαίο άγαλμα που υπάρχει στη μέση του χωραφιού του Τάκη του Πατλμιντζάνα (που στην ουσία είναι ένα κομμάτι από μια σπασμένη βρύση) Δεν σε πιστεύω μου έλεγε, το απόγευμα της λέω ραντεβού στην πλατεία να σε πάρω να στα δείξω, μετα απο μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και απο ένα δολοφονικό διστακτικό χαμόγελο, μέσα, μου είπε. Οι φίλοι μου δεν μιλούσαν, παρά μονό όταν απομακρύνθηκε, μου χτυπούσαν την πλάτη και είχα γίνει ο ήρωας της παρέας,θα έβγαινα με την Τάδε! Ναι ήμουν ο ήρωας, αλλά τα πόδια μου τρέμανε, το στομάχι μου είχε σφυχτεί κόμπος και ίδρωνα χωρίς να κουνιέμαι καθόλου. Οι ατελείωτοι αιώνες υπομονής μέχρι να φτάσει το απόγευμα περάσαν και ήταν βασανιστικά ωραίοι, γιατί δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να περιμένεις να δεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, πόσες γαμημένες ώρες έχω περάσει τα τελευταία χρόνια χωρίς να περιμένω τίποτα... Και την βρήκα εκεί στην πλατεία, η αναμονή και για να την δω με έκανε να πιστεύω ότι θα συναντήσω το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο, το φεγγάρι είναι ένας καθρέφτης που ζήτησε η γη να της φτιάξουν για να βλέπει το ομορφότερο πλάσμα στο κόσμο.. εσένα! της είχα γράψει κάποτε και κάτι για την θάλασσα που πάλευε να βγει να την αγγίξει και οι άλλοι νομίζανε ότι είναι κύματα, και τη είδα μπροστά μου με τα άσπρα φτηνά της ρούχα και μπορώ να ορκιστώ πως έλαμπε. Ανέβηκε στο μηχανάκι και πήγαμε πρώτα στο κοιμητήριο, ήταν πολύ πριν πάνε οι γριές στο νεκροταφείο, όποτε δεν υπήρχε φόβος να μας δουν. Κατα τη διαδρομή αισθανόμουν το κορμί της στην πλάτη μου, σαν το όνειρο στο κύμα του Παπαδιαμάντη,και τα χέρια της στη μέση μου τόσο απαλά αλλά και τόσο σφιχτά που σχεδόν με πονούσε. Όταν σταματήσαμε ο αέρας έριξε για λίγες στιγμές τα μαλλιά της στο πρόσωπο μου και κάτι είπε και γέλασε, δεν άκουσα τι, αλλά γέλασα και γω μαζί της. Πήγαμε στο υπόγειο του κοιμητηρίου, χρόνια είχε να πατήσει κάποιος έκτος απο την παρέα μου. Ένα μέρος γεμάτο ανοιχτές κάσες με νεκροκεφαλές, ο τελευταίος μπορεί να είχε πεθάνει και πριν από πενήντα χρόνια, υπήρχαν και άτομα που είχαν πεθάνει πριν από εκατό χρόνια, και σε μια γωνιά ένας ακέραιος σκελετός με ρούχα μισολειωμένα. Το βλέμμα της έπεσε στον τοίχο όπου υπήρχε μια εικόνα ενός αγίου που το σώμα και το πρόσωπο του αγίου ειχαν καεί με κερι και έμεινε μόνο το καφέ περίβλημα του σώματος ανέπαφο, προφανώς κάποιος το έκανε επιμελώς. Τρομαγμένη μου είπε να φύγουμε, και ξανανεβήκαμε στο μηχανάκι, αν είχα το σπαθί του Φρόντο από τον άρχοντα των δαχτυλιδιών θα γινόταν μπλέ, γιατί απο μακρυά φαινόταν οι πρώτες γριές να πλησιάζουν απειλητικά αργά. Κόλλησε το σώμα της πάνω μου και ξεκινήσαμε για το "αρχαίο άγαλμα". Φτάσαμε στο απομακρυσμένο χωράφι, η εποχή ήταν άνοιξη και τα στάρια είναι καταπράσινα και ύψους ενός μέτρου. Το αρχαίο άγαλμα ήταν στο κέντρο του χωραφιού το οποίο κέντρο απείχε σχεδόν διακόσια μέτρα από τον δρόμο. Μόλις σταματήσαμε και κατεβήκαμε φώναξα για πλάκα <<Φ'ιδι!>> άρχισε να ουρλιάζει και εγώ άρχισα να γελάω, με έσπρωξε<<βλάκα!>> μου είπε, και μου ριξε ένα χαστούκι χλιαρό για πλάκα,<< Τώρα θα δεις!>> και άρχισα να την κυνηγάω, αυτή ούρλιαζε και γελούσε ταυτόχρονα και έτρεχε μέσα στο χωράφι με τα στάρια, αν και μπορούσα να την πιάσω άνετα μάλλον περισσότερο την ακολουθούσα παρά την κυνηγούσα. Κάπου στη μέση του χωραφιού τη άρπαξα από την μέση και τη έριξα κάτω και έπεσα δίπλα της, στα μαλάκα. Εκεί ξαπλωμένοι στο κέντρο του χωραφιού με τα στάρια να είναι οι τοίχοι και το πάτωμα του δωματίου μας και ο ουρανός το νταβάνι, γελούσαμε λαχανιασμένοι. Μέχρι που σταματήσαμε να γελάμε, άλλα δεν μιλήσαμε,ξαπλωμένοι κοιτούσαμε πάνω, μέχρι που γύρισα το σώμα προς το μέρος της και την κοιτούσα, από κάτω μέχρι πάνω, τα πόδια της, την λεπτή κοιλία της, τα ελεύθερα στήθη της που διαγραφόταν κάτω από το μπλουζάκι της, τον λαιμό της, το χαμόγελο, τα μάτια της που με κοιτούσαν. Γύρισε και αυτή προς το μέρος μου και με πλησίασε, και έβαλε το χεράκι της πάνω στην μέση μου και το πέρασε διστακτικά κάτω από το μπλουζάκι μου, και όπως ήμουν πλάγια με έσπρωξε ελαφρά, και ξαναβρέθηκα με το σώμα να κοιτάει προς τον ουρανό ενώ αυτή γύρισε μπρούμυτα. Έβαλε το κεφάλι της πάνω στον ώμο μου και τα χείλη της πολύ κοντά στο λαιμό μου, αισθανόμουν την ανάσα της, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, το χέρι μου το είχε πλακώσει με το σώμα της και έτσι ένιωθα και τη δική της καρδιά να χτυπάει τρελά.Τα μάτια της ήταν κλειστά.Έμοιαζε σαν ονειρεύεται, σαν να ζούσε μια και μοναδική στιγμή, μια στιγμή σωτηρίας, ένα βάλσαμο, μια όμορφη μελαγχολία. Με το χέρι της έπαιζε πολύ αργά πάνω στην κοιλιά μου, ένα βασανιστικά αργό χάδι, ακολουθούσε τα σχήματα των κοιλιακών μου, μετά ακολουθούσε τις γραμμές των πλάγιων κοιλιακών, έκανε κύκλους που γινόταν όλο και μεγαλύτεροι, κάποια στιγμή βρέθηκε να παίζει με τις άκρες των δακτύλων της στην άκρη της φόρμας μου, μετά απο λίγο οι άκρες των δαχτύλων της περάσανε το λαστιχάκι της φορμας, το δικό μου χέρι που ήταν πλακωμένο έπαιζε με την δαντέλα του εσωρούχου της στα πλάγια των γοφών της, δεν μιλούσαμε, δεν μιλούσα απλώς μια βαριά συναινετική σιωπή κάλυπτε τα πάντα, μερικές κοφτές ανάσες ξεκίνησαν, και η αδυναμία των κορμιών να μείνουν ακίνητα, που τεντώνονται για να..δεν ξέρω γιατί... τεντώνονται και οι κύκλοι με τον ίδιο ρυθμό μεγαλώνουν και πλησιάζουν και ντριιν, ντριιιιιιιιν, το τηλέφωνο του σπιτιού διέκοψε της σκέψεις μου. Σηκώθηκα μες τα νεύρα, πήγα στο τηλέφωνο, και απάντησα με δυσθυμία<<Ναι...>> <<....>> <<Ναι,λεω...>>τίποτα καμιά απάντηση, λίγο πριν κατεβάσω το ακουστικό, ακούω μια διστακτική φωνή να λέει το όνομα μου με ερωτηματικό ύφος, ενώ είχε καταλάβει ότι είμαι εγώ, είπε το όνομά μου σαν ερώτηση, η οποία ερώτηση ουσιαστικά έπρεπε να ήταν :με κατάλαβες; κι αν ναι μου μιλάς; κι όλο αυτό μετουσιώθηκε στο όνομα μου με ερωτηματικό. Και κάπου εκεί άρχισα να πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία ......

Δυστυχώς και πάλι το τράβηξα πολύ, αν και δεν το ήθελα....η συνέχεια προσεχώς.....

Και για να μην αφήνω απορίες η για να δημιουργήσω άλλες στο τηλέφωνο δεν ήταν η Τάδε.....

Επίθεσή Στο Όνειρο

Σου δειξα ένα χωράφι
Και το έβαλες φωτιά
Έσπειρα λουλούδια
Και έστειλες ακρίδες να τα καταστρέψουν
Μεταμόρφωσα τις ακρίδες σε μέλισσες
Και πήρες το μέλι και το στείλες να με πνίξει
Βγήκα από το μπαλκόνι
Και χύθηκε το μέλι σ όλη την πολυκατοικία
Και έγινε η πολυκατοικία χρυσαφί
Και έστειλες μύγες πάνω στο μέλι
Και έγινε η πολυκατοικία μαύρη
Και έριξα τόνους γιαουρτιού
Και την έκανα να μοιάζει με πιγκουίνο
Και έκανες το ένα
Και έκανα το άλλο
Μέχρι που κουράστηκα να άλλαζω τον κόσμο σου
Και μείναμε και οι δυο μόνοι μας
Ή μέχρι που κουράστηκες να αλλάζεις τον κόσμο μου
και μείναμε μαζί, οι δυο μας

Η μνήμη του χρόνου

Ο καιρός περνάει
Τα χρόνια μένουν πίσω
Κι όλα αλλάζουν
Οι μνήμες όμως μένουν εκεί
Πάντα εκεί
Αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας
Ούτε ο χρόνος μας ρωτάει αν θα περάσει
Ούτε οι μνήμες αν θα μείνουν
Για τα μόνα πράγματα που δεν μετανιώνουμε ποτέ είναι οι αμαρτίες
Για όσα μετανιώνουμε είναι για τα όσα δεν τολμήσαμε να κάνουμε
Οι αμαρτίες είναι αυτές που επιβεβαιώνουν ότι κάποτε υπήρξαμε νέοι και τολμηροί
Κι όσο ο καιρός περνάει τόσο λιγοστεύουν οι ευκαιρίες για λάθη
Κι ότι δεν κάναμε πληγή που καίει
Τις αμαρτίες πάντα βρίσκουμε τρόπο και τις δικαιολογούμε
Τις απουσίες ποτέ
Και ο καιρός περνάει
Και δεν είναι ότι μεγαλώνουμε εμείς, αλλά το ότι μεγαλώνουν οι άλλοι
Και δεν είναι ότι μεγαλώνουν οι άλλοι, αλλά το ότι δεν μεγαλώνουμε εμείς
Ποιοι εμείς;
Όλοι οι τρελοί ονειρόπολοι
Όλοι οι ασυμβίβαστοι
Όλοι όσοι θέλουμε περισσότερα
Όλοι εμείς που δεν κάνουμε πρόγραμμα για την ζωή, αλλά όνειρα
Είμαστε λίγοι ναι,
Αλλά έστω και αυτοί οι λίγοι μπορούμε να κάνουμε κάτι
Μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο
Μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω
Να διορθώσουμε ο ένας του άλλου τα κενά
Πάλι όνειρα κάνεις, θα μου πεις...
Πάλι, θα σου πω