Μετά βάδιζαν σιωπηλοί και τα βήματά τους ακουγόταν σαν ένα βήμα μέσα στη σιγαλιά. Ξαφνικά είπε ο άντρας με τα μαύρα: << Πόσο χρονών είσαι, Γκίκα;>>.
<<Δεκατέσσερα*>> απάντησε το παιδί και τεντώθηκε λίγο, <<και κάθε μέρα που περνά λίγο περισσότερο>>. Ο ξένος χαμογέλασε.
<<Αλλά>> είπε και αυτή χαμογελώντας, <<εσύ πόσο χρονών είσαι;>>.
<<Μεγαλύτερος από σένα Γκίτα, έχω τα διπλά σου χρόνια και με την κάθε μέρα που περνά μεγαλώνω πολύ περισσότερο, πάρα πολύ περισσότερο>>.
*Στο πρωτότυπο λέει δεκάξι
Είναι απόσπασμα από ένα διήγημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ... -
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα... -
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
2 σχόλια:
Όλοι μεγαλώνουμε...
λιγο πολύ, μέρα με τη μέρα...
Σημασία έχει να μην κοιτάμε το χρόνο που περνά και να μην τον αφήνουμε να χαρακώνει τη ζωή μας.
Να ζούμε άσχετα με τα χρόνια μας ό,τι θέλουμε!!!
Μεγαλώνουμε με τα χρόνια; Είναι σίγουρο αυτό; Μπα, δεν μου αρέσει. Τα χρόνια είναι απλά μια επινόηση...Προτιμώ τα Φεγγάρια...Μεγαλώνουμε με τα Φεγγάρια που περνούν....μ' αυτά που βλέπουμε, μ' αυτά που αγγίζουμε, μ' αυτά που νιώθουμε...Όχι, τα χρόνια δεν μου αρέσουν...
Την καλησπέρα μου φίλε Aougare! Να περνάς καλά!
Δημοσίευση σχολίου