Ο Σκύλος, Οι Νιτζα Και Ο Πάγος

 

O Μπόμπης

 Ο Μπόμπης είναι πλέον δεκατριών χρονών, δύο  χρόνια μικρότερος από μένα,  είναι   μεγάλος, είναι σαν 75 χρονών άνθρωπος , ένας στριμμένος γερόσκυλος, αντί να καθίσει σαν γεράκος που είναι στα αυγά του ήσυχος πάει και τρώει τα αυγά από τις ήσυχες κότες . Πραγματικά στριμμένο πλάσμα, έτσι ήταν όλα του τα χρόνια, έλα όμως που του  τελείωσαν τα περισσότερα χρόνια,  μα αυτός χαμπάρι δεν έπαιρνε,  ο αχαμπέριαστος….. Η ράτσα του είναι κόπρος ο Ελληνικός , κοπρόσκυλο δηλαδή, κοντό κοπρόσκυλο, κοντοπούτανο, οι τρίχες του είναι καφέ προς το ξανθό, σαν  το μαλλί σκυλούς τραγουδιάρας στα  Φάρσαλα. Οι μέρες του είναι λίγες πλέον , αλλά δεν το ξέρει ακόμα, η παντοκρατορία του στην αυλή του σπιτιού θα λήξει σύντομα και άδοξα.

Η Νταϊάνα

Ένας συγχωριανός που έχει στάβλο λίγο πιο έξω από το χωριό, μας έφερε ένα μικρό μαύρο χαριτωμένο κουταβάκι , και η ράτσα αυτού: κόπρος ο Ελληνικός, και επειδή ήταν μαύρο: καρακοπρόσκυλο . Στην αρχή δεν θέλαμε να το πάρουμε  γιατί είχαμε ήδη σκύλο, και τι σκύλο…. αλλά τι είναι ένα σκυλάκι ακόμα στο σπίτι στο χωριό; Χώρο δεν πιάνει, το φαί πάντα περισσεύει ,  θα έκανε και παρέα με τον χαζομπόμπη,  τι κακό θα μπορούσε να κάνει το σκυλάκι; Το κρατήσαμε.  Έπρεπε να του βρούμε όνομα, και για πλάκα είπα την γιαγιά να του βρει όνομα, με την προϋπόθεση να μην το πει Βέτα, εδώ πρέπει να αναφέρω ότι όλα, μα όλα τα σκυλιά στο χωριό μοιραζόταν τρία ονόματα, ή θα το λέγαν  Μπόμπη, ή Έκτορα, ή Βέτα, θηλυκό όπως ήταν το σκυλάκι ήταν σχεδόν σίγουρο πιο θα ήταν το όνομά του,  αλλά με τον όρο που έβαλα απέτρεψα αυτόν τον όλεθρο που ήταν καταστροφικό για την ζωή του σκυλιού. Απορία λοιπόν, πως θα το πει το σκυλάκι  η γιαγιά, Δάφνη;  Θηρεσία; Εκάβη;  Σαπφώ;  όχι..   Μοσχούλα το είπε! Πλάκα κάνω, δεν το είπε έτσι, απλά ο ερχομός του σκυλιού συνέπεσε με το ατύχημα της Νταϊάνας της πριγκίπισσας, μεγάλη θλίψη για την Νταϊάνα, ακόμα μεγαλύτερη για το όνομα του σκυλιού. Νταϊάνα το όνομά της λοιπόν. Δεν ήταν η μοναδική πιθανή περίπτωση  να έπαιρνε ένα ξένο όνομα η σκυλίτσα από την γιαγιά μου, μια άλλη πιθανή περίπτωση ήταν να την έλεγε REAL, Μαδρίτης; Μοντιβιδέο; Σοσιεδάδ;  η γιαγιά ήταν REAL στο μπάστι και στο ποδόσφαιρο, ποια REAL; Δεν έχει σημασία, REAL να ναι κι ότι να ναι. Πάντως θα προτιμούσα REAL παρά  Νταϊάνα, αλλά τι να κάνουμε,  να χαλάσω χατίρι στην γιαγιά μου; Με τίποτα!  Μπορεί να μην της το χάλασα εγώ, αλλά της το χάλασε η φύση, η σκυλίτσα μεγάλωσε και έβγαλε τέτοια από κάτω, όχι βυζιά, δυο κουφέτα και ένα λιπστικ  έβγαλε, κόκκινο λιπστικ ,με μαύρο περίβλημα.  Η Νταϊάνα μεγάλωσε και έγινε άντρας και χωρίς καν να έχει πάει στο στρατό,  πρόβλημα μεγάλο, πώς να φώναζες Νταϊάνα ένα μαύρο σκυλί που θα γινόταν πολύ ψηλό και  χοντρό αν έμοιαζε τους γονείς του. Εμένα μ άρεσε, είχε πλάκα, αλλά η γιαγιά δεν ήθελε, τι θα λέγαμε στον κόσμο, ντροπή να λες το αρκουδόσκυλο και δει αρσενικό Νταϊάνα, εγώ επέμενα,  δεν ήθελα να του αλλάξουμε όνομα, αλλά η γιαγιά έλεγε κρίμα το καημένο, θα το κοροϊδεύει ο κόσμος, βρε μανία με τον κόσμο, το σκυλί αισθάνεται ωραία; αυτό μετράει,  είπα στην γιαγιά ότι αυτά είναι κομπλεξισμοί και αυτήν δε μου είπε τίποτα, από κόμπλεξ μήπως ; όχι το εννοούσα και αυτό που έλεγα, ήταν αλήθεια , της είπα να μην ανησυχεί με τον κόσμο που μιλάει με ύφος που έχει την μεγαλορρημοσύνη  μιας ρασιοναλιστικής κατάδειξης, πάλι δεν απάντησε, και συμπλήρωσα λέγοντας ότι η αρνητική κριτική για να είναι εποικοδομητική πρέπει να έχει και κάποια θετικά στοιχεία αντιπροσφοράς , τι έχουν να μας πουν οι άλλοι; ρώτησα, αυτή την φορά απάντησε, μου είπε ότι είμαι ένας ποταπός μηδενιστής  τις  συντριπτικής αποκλίνουσας ενδοκρινούς εσωστρέφειάς μου με τάσεις εξοβελισμού προς το μη ιδανικό του  δανδισμού του αυτοεξόριστου, και το όνομα του σκύλου πλέον θα είναι Ντάνυ! Εντάξει το πρώτο μπορεί να μην το είπε αλλά το δεύτερο το είπε, και σαν σφαίρα αυτή  η λέξη τρύπησε τον εγκέφαλο μου χωρίς να  έχει αγγίξει το κρανίο μου και μια εσωτερική αιμορραγία πετούσε αίμα σε μια εσωτερική βιτρίνα και όπως έτρεχε το αίμα στην βιτρίνα γράφτηκε το όνομα Ντάνυ στο τζάμι με κόκκινα γοτθικά γράμματα, πίσω  από αυτό το τζάμι ήταν η θλιμμένη πριγκίπισσα Νταϊάνα  και δίπλα της ο Ντάνυ Ντε Βίτο  και ακόμα πιο δίπλα ο λαχανιασμένος Ντάνυ the dog.  Μα γιατί Ντάνυ; Εντάξει δεν είναι άσχημο όνομα, αλλά είναι το αρσενικό της Νταϊάνας,  πληθυντικός :Ντάνυδες, ναι Ντάνυδες στα ρώσικα  : Νταντάνυδες !   Δεν φτάνει που γεννήθηκε μαύρο το σκυλάκι σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα τα cd, έπρεπε να κουβαλάει το αρσενικό όνομα της Νταϊάνας,  και αυτό ήταν μόνο η αρχή της ατυχίας του….

Black Chapter

Όπως ειπώθηκε πιο πριν, παντοκράτορας της αυλής ήταν ο Μπόμπης, και θα παρέμενε για πολύ καιρό  ακόμα αν δεν είχε τον χαρακτήρα που είχε. Όταν ήρθε το καινούριο σκυλί στην αυλή αυτός δεν το δέχτηκε με τίποτα. Συνέχεια έκανε επιθέσεις στο  μικρό σκυλάκι και αναγκαστήκαμε να τον βάλουμε σε σημείο οπού δεν θα μπορούσε να πειράξει το μικρό. Χωρίσαμε την αυλή στη μέση με σήτα και απ την μια μεριά ήταν ό Μπόμπης και από την άλλη το μικρό, αυτό είχε σκοπό να κρατήσει λίγο, μέχρι να συνηθίσει το ένα το άλλο έστω μόνο με την όραση,  έστω να συνηθίσει ο Μπόμπης την παρουσία του μικρού. Και αυτό δεν πέτυχε. Ο χρόνος μας και το ενδιαφέρον μας ήταν μοιρασμένο  και στα δύο σκυλιά, αλλά ο Μπόμπης δεν δεχόταν με τίποτα να χαϊδεύουμε ή να παίζουμε με το μικρό, κάθε φορά που γινόταν αυτό τρελαινόταν και εξαγριωνόταν. Η κατάσταση κάθε μέρα γινόταν και χειρότερη , και για να μην τα πολυλογώ γιατί δεν μου αρέσει κιόλας ,ο Μπόμπις ενάμισι μήνα με τον ερχομό του καινούριου σκυλιού μας άφησε χρόνους…. Αιτία θανάτου: Ζήλια. Τρελή ζήλια, θανατηφόρα. Φαντάζομαι ότι αν με κάποιο τρόπο έβλεπε  ότι τώρα γράφω ποστ για τον άλλο σκύλο και όχι για αυτόν  θα έβρισκε τρόπο να γυρίσει πίσω στην γη για να μου φάει τον υπολογιστή. Αλλά ευτυχώς αυτό δεν  πρόκειται να συμβεί γιατί ο Μπόμπης δεν ήξερε να διαβάζει,  ούτε και το καινούριο έμαθε ποτέ, να κάτι που δεν θα ζηλέψει..

Ο Ice

Πριν από τρία χρόνια ένας πολύ καλός μου φίλος πήρε ένα σκύλο, πολύ κάλο σκύλο και συμπαθητικό, ο σκύλος αυτό είναι κυρίως άσπρος με ελάχιστες μαύρες βούλες και έτσι ο φίλος μου τον ονόμασε  Ice.  Το περίεργο είναι ότι και ο Ντάνυ κάποια στιγμή αργότερα λεγόταν και αυτός Ice, όχι μόνο Ice αλλά και ένα άλλο όνομα που του το κόλλησαν κάποιοι άλλοι και όχι εγώ. Τώρα ο φίλος μου έχει τον άσπρο Ice και εγώ κάποτε είχα τον μαύρο Ice. Και πάμε πάλι  πίσω στην παιδική ηλικία του Ντάνυ.

Στην αρχή νομίζαμε ότι το σκυλάκι ήταν θηλυκό  αλλά όταν μεγάλωσε φάνηκε ότι κάναμε λάθος και μας βγήκε αρσενικό και του αλλάξαμε όνομα. Επίσης στην αρχή νομίζαμε ότι θα βγει ένα πολύ έξυπνο σκυλί αλλά όταν μεγάλωσε βγήκε πολύ βλάκας ( πολύ όμως ) και του άλλαξαν οι άλλοι το όνομα, ή μάλλον μόνος του το διάλεξε, θα εξηγήσω μετά πως. Καταρχήν η βλακεία του φάνηκε όταν είχε γίνει πλέον μεγάλο παιδί και δεν σοβαρευόταν , όσο και αν τον μαλώναμε αυτός το χαιρόταν, έκανε βλακείες ήταν συνέχεια βρώμικος και συνέχεια χαρούμενος. Δεν έφαγε ποτέ ξύλο και μάλλον κάπως έτσι εξηγείται το ότι  κάθε φορά που τον φωνάζαμε για μια μαλακία που έκανε αυτός ερχόταν και τριβόταν στα πόδια, αν τον απειλούσαμε με κανένα ξύλο να τον χτυπήσουμε αυτός ξάπλωνε και γυρνούσε ανάσκελα, ποτέ δεν έφευγε,  λες και έπαιζε με τον κίνδυνο, αλλά κίνδυνος δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να φάει ξύλο.  Δεν το φωνάζαμε ποτέ με το όνομά του, κυρίως του σφυρίζαμε ή του φωνάζαμε γλυκά «έλα έλα» , το όνομά του το είχαμε για εσωτερική χρήση, το χρησιμοποιούσαμε μεταξύ μας για πούμε «πήγαινε να ταΐσεις τον Ντάνυ, που είναι ο Ντάνης; (ναι κλείνεται κιόλας..)  Έτσι ο φίλος μας ο Ντάνυ μεγάλωσε και έγινε ένα χαζό αρκουδόσκυλο, δεν είχε μάθει το όνομά του, ίσως να συστηνόταν στους άλλους σκύλους ως  Νταϊάνα , και όλη την ώρα έπαιζε ,έπαιζε με τις κότες, με τις γάτες, με τις πάπιες, με τα δέντρα, τις κοκοράνες (πετροκοτες )  με τα παπούτσια μου, με μένα, με τον εαυτό του και με φανταστικούς φίλους, τώρα σκυλιά ήταν αυτοί οι φανταστικοί φίλοι; γάτες; σύννεφα;  δεν ξέρω και δεν τολμώ καν να κάνω υποθέσεις…. 

Μεγάλος πια ο Ντάνης, έψαχνε νέους ορίζοντες, και νέες προοπτικές . Έψαχνε και όποιος ψάχνει βρίσκει και αυτός βρήκε ένα τρόπο (που δεν θα τον αναλύσω τώρα) να βγαίνει από την αυλή ,  και εκεί έξω από την αυλή απέκτησε το νέο του όνομα που  θα τον έκανε αθάνατο στη μνήμη όλων των συγχωριανών μου.

Μπροστά από την αυλή του σπιτιού μου περνάει ένας δρόμος που οδηγεί στο νεκροταφείο του χωριού. Από αυτόν τον δρόμο  περνούσαν κάθε απόγευμα Νίτζα  για να πάνε στο νεκροταφείο, Νίτζα με μαύρες ρόμπες, μαύρα τσιμπέρια και μαύρα μπαστούνια, δηλαδή μαυροφορεμένες γριές. Ο Ντάνης με το που τις έβλεπε τρελαινόταν , λες εξαιτίας του μαύρου; Ίσως…  Έπαιρνε φόρα έβγαινε στην αυλή και οι γριές τον διώχνανε και του φωνάζανε «Αι στο διάλο!» αυτός με το που άκουγε να του φωνάζουν αποκτούσε περισσότερη όρεξη για παιχνίδι και ορμούσε πάνω τους και τις λέρωνε τα ρούχα με τις βρωμοπατουσάρες του, τότε οι γριές σήκωναν τα μπαστούνια να τον χτυπήσουν, αλλά δεν το κάναν ποτέ γιατί αν το χτυπούσαν θα χάναν την ισορροπία τους και θα πέφτανε, έτσι ο Ντάνης το έβλεπε και αυτό σαν παιχνίδι και ξάπλωνε ανάσκελα και περίμενε να τον χαϊδέψουν αλλά οι γριές έφευγαν και τον ξαναβρίζανε και αυτός ξαναορμούσε και ξανά οι γριές «αι στο διάλο! Στο διάλο!» Αυτό συνεχίστηκε για μια βδομάδα περίπου και μετά αναγκαστήκαμε να τον δένουμε την ώρα που περνούσαν οι Νιτζα για να μην έχουμε και προβλήματα με το χωριό.  Ο Ντάνης πλέον μετά από τόσο παιχνίδι έμαθε να ακούει την φράση Αι στο διάλο και την συνδύασε με το παιχνίδι, ήταν η λέξη που άκουγε συνέχεια και απ΄ όλους  και έτσι προέκυψε το νέο του  όνομα, τι καινούριο δηλαδή , όλοι μέχρι τότε εκτός από εμάς στο σπίτι αι στο διάλο τον φωνάζανε, πλέον τον φώναζα και εγώ έτσι, περισσότερο για πλάκα, αλλά τον έλεγα έτσι. Το έκανα και σαν ονοματεπώνυμο  , αγγλικό όνομα: Ice και ισπανικό επίθετο  Stodialo.  Περισσότερο άκουγε το επίθετό του παρά το όνομα του. Πολλές φορές τον έβλεπα από μακριά να παίζει με τα χορτάρια και του φώναζα Ice! τσίτωνε τα αφτιά ο σκύλος και με κοιτούσε, Stodialo! του ξαναφώναζα και έτρεχε προς το μέρος  μου με μεγάλη  χαρά και έφευγα γρήγορα προς το σπίτι μην πέσει πάνω και γεμίσει λάσπες και σάλια. Κάποια μέρα είπα στα παιδιά τι τρέχει με τον σκύλο μου και  για το καινούριο του όνομα και η φήμη ξεπέρασε κατά πολύ τα σύνορα του μικρού χωριού μου, ήμουν το  περήφανο αφεντικό του περίφημου Ice Stodialo….

O Stodialo

Τα πρωινά που πήγαινα στη στάση για να πάρω το λεωφορείο που μας πήγαινε κάθε μέρα στο λύκειο ο Ice  με ακλουθούσε,  τα παιδιά μόλις μας βλέπαν από μακριά φώναζαν Stodialo! Stodialo! και ο βλάκας έτρεχε προς του μέρος τους γεμάτος χαρά , εγώ του φώναζα Stodialo έλα εδώ, σταματούσε γυρνούσε προς το μέρος μου, οι άλλοι φώναζαν ξανά Stodialo! και ξαναπήγαινε προς αυτούς. Μια μέρα που πήγαινα πάλι στη στάση ,με τον σκύλο εννοείται, τα παιδιά τον φωνάξανε και αυτός άρχισε να τρέχει προς αυτούς, εκείνη μέρα βαρέθηκα να τον φωνάξω να μείνει και πήγε κατευθείαν προς τα παιδιά, για κακή του τύχη όμως εκείνη την ώρα περνούσε ένα μηχανάκι από το δρόμο που πέρασε απέναντι, ένα μηχανάκι με ένα παππού από διπλανό χωριό που δεν τον ήξερε κιόλας τον Ice , παραλίγο να τον πατήσει , όχι ο σκύλος τον παππού, ο παππούς τον σκύλο, φτηνά την γλίτωσε, ίσως και να τον χτύπησε λίγο. Ο σκύλος για πρώτη φορά σοκαρίστηκε, ο παππούς σταμάτησε λίγο παρακάτω και κοιτούσε τον σκύλο, ο σκύλος κοιτούσε τον παππού, ο σκύλος σκεφτόταν «μα γατί με χτύπησε; μήπως δεν θέλει να παίξουμε;» ,  μερικές στιγμές σιωπής και ο παππούς είπε  με νεύρο «Αι στο διάλο κοπρόσκυλο!» ο σκύλος με το που άκουσε αυτό άρχισε να τρέχει γεμάτος χαρά προς τον παππού, ο παππούς με το που είδε ένα γομαρόσκυλο να έρχεται κατά πάνω του χέστηκε και ξεκίνησε το μηχανάκι και έφυγε, ο σκύλος όμως τον ακλουθούσε και ο παππούς φώναζε «Αι στο διάλο! Αι στο διάλο» ακόμα περισσότερη χαρά o Ice, ακόμα περισσότερο φόβο ο παππούς και προχώρησαν και χάθηκαν μέσα στην ομίχλη και εγώ με δυσκολία άκουγα μέσα από την ομίχλη τον σκύλο μου να γαβγίζει και τον παππού να βρίζει, λέω με δυσκολία γιατί αυτόν διάλογο παππού-σκύλου τον είχαν σκεπάσει τα γέλια των συμμαθητών μου που κυριολεκτικά είχαν πέσει κάτω και δάκρυζαν.

Αυτή ήταν η ιστορία του Ice Stodialo……..