Timeo Gries et Sakoules ferentes

 Γυρνούσα από τα everest στην Πανόρμου και είχα και ένα σάντουιτς  στο χέρι, εκτός από σάντουιτς είχα και ραντεβού, με τον φίλο μου τον Γιώργο, στη Χατζηκωνσταντή δυο στενά μετά τα everest. Ανέβαινα χαλαρά την ανηφόρα καθώς είχα στην διάθεση μου δέκα λεπτά μέχρι να έρθει ο Γιώργος στο προκαθορισμένο σημείο, δέκα λεπτά είχε  πει αυτός, εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα έκανε πάνω από μισή ώρα αλλά δεν με ένοιαζε, ο καιρός ήταν καλός, είχε ήλιο και ήταν απόγευμα. Σε μια περιοχή σαν την γειτονιά μου είναι η ώρα που βγαίνουν όλα τα κοριτσάκια για καφέ, οπότε εκεί που θα στεκόμουν ένα ήταν μόνο σίγουρο, δεν θα βαριόμουν .

  Στα πρώτα πέντε λεπτά της αναμονής μου ήδη έχουν περάσει από μπροστά μου πάνω από δέκα όμορφες κοπέλες, στο τέταρτο της αναμονής ο αριθμός πλησίαζε  τις είκοσι, δεν τις μετρούσα εννοείται, κατά προσέγγιση λέμε τώρα.  Εκτός από κοπέλες όμως περνούσαν και γριές. Μια γριά μου φάνηκε πολύ ύποπτη, την είδα να έρχεται από μακριά και μια ανησυχία ξύπνησε μέσα μου, καταρχήν σκέφτηκα να αλλάξω πεζοδρόμιο, αλλά δεν το έκανα.  Η ανησυχία όμως φούντωνε μέσα μου, μετά από τόσα και τόσα παθήματα έχω μάθει να κόβω φάτσες, και η φάτσα τις γριάς μου φαινόταν πολύ ύποπτη .Πλησίαζε απειλητικά αργά και εγώ έλπιζα να ρθει ο Γιώργος και να φύγουμε πριν φτάσει η γριά,  έτσι θα γλίτωνα την συνάντηση ή την ταπείνωση στον ίδιο μου τον εαυτό για τον φόβο που αισθάνθηκα αν τελικά περνούσε η γριά χωρίς να μου ζητήσει τίποτα .  Προσπαθούσα να μην την κοιτάω , αλλά δεν μπορούσα , που και που έπεφτε το μάτι μου πάνω της , ακόμα και τώρα μπορώ να την περιγράψω με ακρίβεια, μπορώ να μεταφέρω τις εικόνες που με έκαναν να νιώσω τόσο τρόμο. Η γριά φορούσε  ένα μπεζ μάλλινο ζακετάκι (είναι δυνατόν καλοκαιριάτικα ;), μια γκρι φούστα που έφτανε λίγο κάτω από το γόνατο,  φιμέ κάλτσες σαν καλτσόν αλλά στριμμένες λίγο κάτω από το γόνατο τέλος φορούσε κάτι μαύρα σκαρπίνια . Στο ένα χέρι κρατούσε το μπαστούνι της και στο άλλο δυο σακούλες, η μια από φούρνο και η άλλη  είχε ένα μικρό πεπόνι , η σακούλα από τον φούρνο είχε ένα καρβέλι ψωμί και  ένα κουλουράκι. Τα μαλλιά της ήταν άσπρα  κατσαρά και κοντά, το πρόσωπό της είχε μια επιτηδευμένη καλοσύνη και ευγένεια , χαιρετούσε τον κόσμο και κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε και έπαιρνε μια ανάσα. Καταλαβαίνετε τώρα σε πόσο δύσκολη θέση βρισκόμουν, αυτό το πλάσμα με πλησίαζε !  Άναψα  τσιγάρο, σκέφτηκα να περάσω απέναντι, αλλά ντρεπόμουν, ντρεπόμουν τον εαυτό μου, «δεν είναι δυνατόν να φοβάσαι μια γριά!» είπα μέσα μου,  μα δε φοβόμουν μια οποιαδήποτε γριά, αυτή την γριά έτρεμα, είχε ύποπτη φάτσα, και δεδομένων των συνθηκών θα μου την κάνει, ναι, θα μου την κάνει, δεν είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία φόρα που μου συμβαίνει αυτό. Δεν φταίει αυτή όμως, η ξεροκεφαλιά μου φταίει, πάω κόντρα στον φόβο, πιστεύω ότι μόνο έτσι θα τον ξεπεράσω, και σ όλα τα άλλα πιάνει , ναι πιάνει, αλλά με τις γριές είναι άλλο θέμα … όταν θέλουν είναι ανίκητες.  Η γριά έχει πλησιάσει αρκετά κοντά και ο Γιώργος με έχει στήσει μισή ώρα τώρα, η γριά θα με φτάσει σε δύο λεπτά, θεέ μου τι αγωνία….. Η γριά κάνει μια από τις συνηθισμένες της στάσεις, κοιτάει την σακούλα ,κοιτάει εμένα, κοκαλώνω, μου κόβονται τα πόδια, μου χαμογελάει, σφίγγεται η καρδιά μου,  κοιτάει κάτω  και συνεχίζει, τώρα μας χωρίζουν μόνο δύο βήματα , τρέμω, δεν μπορώ να κουνηθώ αλλά πιέζω τον εαυτό μου να καπνίσει για να δείξω ότι κάνω κάτι, φέρνω το τσιγάρο στόμα, τραβάω μια τζούρα, η γριά είναι ακριβώς πίσω μου, φυσάω τον καπνό μπροστά, μια μικρή αισιοδοξία γεννιέται μέσα μου, ναι αρχίζω να το πιστεύω ότι θα την γλιτώσω. Η γριά σταματάει ένα  βήμα μετά από μένα, την έχω σχεδόν  γλιτώσει, λέω μια προσευχή μέσα από τα δόντια μου , κλείνω  λίγο τα μάτια μου, πραγματικά εύχομαι να φύγει μακριά αυτός ο όλεθρος. Σαν να έπιασαν οι προσευχές μου , γυρνάω και βλέπω την γριά να απομακρύνεται. Τι ηδονή και τι χαρά όταν την γλιτώνεις από κάτι τέτοιο…. Κοιτούσα την γριά να φεύγει σκυμμένη και αισθάνθηκα νικητής , χα! Τι νόμιζε ότι θα μπορούσε να με τρομάξει να με διώξει, εντάξει με φόβισε λίγο αλλά δεν έφυγα! Αυτήν φεύγει και μάλιστα σκυμμένη. Τραβάω τζούρα, χαρούμενος αυτήν την  φορά. Ακούω πίσω μου φωνή: Συγνώμη νεαρέ… 

Τζάμπα οι χαρές τζάμπα και οι προσευχές, την γλίτωσα απ την μια την βρήκα από την άλλη, ποια άλλη; Αυτήν που ερχόταν από πίσω μου, μάλλον είχαν σχέδιο οι γριές, η μια ανέβαινε να μου αποσπάει την προσοχή και η άλλη μου την έφερε από πίσω. Αν η πρώτη γριά ήταν απλώς ύποπτη , η φατσα αυτής της την έκανε ένοχη και καταδικασμένη για έγκλημα τρίτου βαθμού, τόσο μα τόσο καλοσυνάτη…. Αν είχα δει αυτήν πριν θα είχα φύγει, αλλά δεν την είδα, με είδε αυτή, και μου μίλησε, και μου είπε

-Συγνώμη, νεαρέ….

-Παρακαλώ…. λεω  και τρέμω για το τι θα ακούσω

-Μπορείς να κρατήσεις λίγο της σακούλες, γιατί κουράστηκαν  τα χέρια μου ;

-Φυσικά, το ρωτάτε κιόλας…

Και παίρνω τις σακούλες, μια σακούλα με φάρμακα, όχι πολλά, ελάχιστα φάρμακα και μια σακούλα με  μια τετράδα χαρτί υγείας

-Να σαι καλά παλικάρι μου, δεν πιστεύω να σε ενοχλώ;

-Όχι τι λέτε; Δεν με ενοχλείτε

- Να σε είδα από μακριά να κάθεσαι και είπα ότι δεν θα σε πειράξει να κρατήσει για λίγο τις σακούλες, δεν είναι βαριές το ξέρω, αλλά δεν έχω καθόλου δύναμή….

-Δεν πειράζει μην ανησυχείτε ξεκουραστείτε όσο θέλετε, δεν με πειράζει καθόλου…

-Να σαι καλά παλικάρι μου, ο θεός να σε φυλάει… δεν μου λες, τι περιμένεις εδώ ;

Να το! Το πέταξε! Τι να έχει άραγε στο πονηρό μυαλό της η γριά;  κουτσομπολιό θέλει; Κουβέντα;  Ότι και να θέλει, έχει μέθοδο που εγώ δεν την αντιλαμβάνομαι. Τι να απαντήσω τώρα; Να πω κάτι που δεν έχει συνέχεια και δεν θα μπορεί να με ρωτήσει τίποτα

-Τίποτα γιαγιά, απλώς κάθομαι

-Αααα, απλά κάθεσαι, και δεν σε πειράζει να βοηθήσεις μια γριά;

-Όχι  γιαγιά τι να με πειράξει, καθόλου δεν με πειράζει

-Να σαι καλά παλικάρι μου, δεν μου λες; Μια που δεν κάνεις τίποτα, δεν με τα φέρνεις λίγο μέχρι το σπίτι; Εδώ δίπλα μένω..

Φτου γκαντεμιά! Τι να πω τώρα; Τα έχω κάνει θάλασσα! Τα μόνο καλό είναι ότι την πιστεύω για το εδώ δίπλα,  πόσο μακριά μπορεί να είχε πάει αυτή η γριά με τα πόδια. Τι να κάνω, στο κάτω κάτω μια γιαγιά βοηθάω, απ το να κάθομαι, καλύτερα, αλλά με τις γριές δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγει. Θυμάμαι στις εκλογές του 07 ήμουν στο εκλογικό κέντρο της Δάφνης και μιλούσα με ένα φίλο μου αστυνομικό ,  για άσχετα θέματα, ώσπου βλέπουμε μια γριά να έρχεται προς το μέρος μας, γαλάζιο φόρεμα, βαμμένα χείλη, μαλλί ξανθό πλατινέ , αέρινο περπάτημα, ηλικίας κοντά στα εβδομήντα πέντε , φτάνει μπροστά μας και απευθύνεται στον φίλο μου που υπενθυμίζω είναι αστυνομικός, ένστολος

 -Συγνώμη νεαρέ, μπορώ σε απασχολήσω λίγο

-Παρακαλώ , πείτε μου

 -Να μια χάρη θέλω…

-Τι χάρη; Αν μπορώ, φυσικά…

-Να εσείς που είστε και του δημοσίου …. Μπορείτε να πείτε στην ΕΡΤ να ξαναβάλει τα Ατίθασα Νιάτα το μεσημέρι; γιατί μας τα κόψανε και δεν έχω τι να κάνω ….

-εεεεεεε…………. (τι να πει ο καημένος;) ε, ναι θα κάνω μια σχετική αναφορά, και από κει πέρα βλέπουμε

-Αχ σ ευχαριστώ παιδί μου, να σαι καλά…

Και έφυγε η γριά από το εκλογικό κέντρο και μας άφησε μαλάκες . Η άλλη γριά εδώ μου χει ζητήσει να της πάω της σακούλες μέχρι το σπίτι της.

Αλλά δυστυχώς δεν έμενε και τόσο κοντά όσο περίμενα ή θα ήθελα.

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο το ανέσυρα από τα πρόχειρα, η συνέχεια του Μανωλάκη  θα εξαρτηθεί απο το πόσο σύντομα θα στρώσουν κάποια πράγματα . Αυτό το κείμενο δεν μπορώ να πω πότε θα το συνεχίσω, ελπίζω σύντομα 

Υ.Γ. Μόλις μπήκε ο Γιώργος  που αναφέρω στο Κούπα και σταματάω......