Κόκκινος Πλανήτης

Για άλλη μια φορά δεν είναι αυτό που περιμένεις.

Μην το διαβάσεις.

 Μυρίζει φράουλα,  αναρωτιέμαι γιατί, πετάω τις κουβέρτες από πάνω μου, σηκώνομαι από το κρεβάτι, πηγαίνω στην κουζίνα να δω μήπως έρχεται από εκεί η μυρωδιά, μπα όχι…. αφουγκράζομαι, πρώτη φορά δεν ακούω φασαρία από τον δρόμο, τι να έγινε άραγε;  Ανοίγω τα πατζούρια που τα είχα καιρό κλειστά, μέρες; μήνες; δεν θυμάμαι πια και δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που βλέπω έξω: Βρέχει φράουλες! Ο δρόμος έχει γίνει κατακόκκινος, τύφλα να έχουν τα κόκκινα χαλιά στις απονομές βραβείων.  Απόρησα γιατί να βρέχει άραγε φράουλες;  παράξενη βροχή σε παράξενη εποχή. Κάποτε ο Δίας είχε μεταμορφωθεί σε χρυσή βροχή για πλησιάσει την Δάφνη, λες να άρχισε τα κόλπα του πάλι ο σαρδανάπαλος; Μπα, δεν νομίζω κάτι άλλο συμβαίνει, βλέπω την κόκκινη βροχή να πέφτει και όλα μοιάζουν γιορτινά,  μόλις το σκέφτηκα αυτό ο ήχος άλλαξε  και άρχισαν να ακούγονται εκκωφαντικοί θόρυβοι σαν να σπάνε εκατομμύρια λάμπες, κοιτάω καλύτερα έξω  βλέπω ότι πλέον δεν βρέχει  φράουλες  αλλά κόκκινα στολίδια, γιορτινά, βγαίνω πάλι στο μπαλκόνι κοιτάω τον δρόμο και διαπιστώνω ότι το πέπλο με τις φράουλες έχει καλυφτεί με σπασμένα γιορτινά στολίδια που αντανακλούν την σπασμένη ομορφιά του ουρανού.  Μα  είναι δυνατόν μόλις το σκέφτηκα άλλαξε η βροχή;   Δηλαδή αν σκεφτόμουν τον Αι Βασίλη τι θα γινόταν; Τι το θέλα και το ανέφερα, τώρα βρέχει Αι Βασίλιδες, χοντρούς και μελαγχολικούς. Οι φράουλες είχαν καλύψει τα αυτοκίνητα μέχρι την μέση, τα σπασμένα στολίδια το άλλο μισό αυτών και τώρα οι Αι Βασίλιδες, χοντροί και μελαγχολικοί, ανεβάζουν το επίπεδο επικίνδυνα, πρέπει να βγω από εδώ, σε λίγο θα με φτάσουν  και θα κλείσουν το μπαλκόνι, πάω να βάλω τα παπούτσια μου, η βροχή αλλάζει πάλι και γίνεται κόκκινα σταράκια, μήπως πρέπει να κλείσω την μύτη μου; Μπα όχι, ακόμα φράουλα μυρίζει,   βγαίνω από το διαμέρισμα και πηγαίνω προς το κλιμακοστάσιο, πρώτη φορά ανεβαίνω προς τα πάνω από αυτό το σημείο,  συνήθως προς τα κάτω πάω. Σε  λίγο είμαι στην πόρτα που οδηγεί στην ταράτσα, μα τι κάνω; και αυτή φρακαρισμένη θα είναι, ας δοκιμάσω δεν πειράζει, το να μην δοκιμάζεις είναι κακό,  πιάνω το πόμολο της πόρτας και την ανοίγω, παραδόξως όλα είναι καθαρά εδώ,  εκεί που νόμιζα ότι οι σκέψεις μου θα με πνίξουν, τελικά δεν έγινε τίποτα, ίσως και να έγινε, δεν ξέρω ακόμα, γιατί ακόμα μυρίζει φράουλα. Βγαίνω στην ταράτσα, ο δροσερός φρέσκος αέρας μου ανοίγει τα πνευμόνια και την διάθεση. Δεν είναι κανείς εδώ, είμαι μόνος μου, έχω την απόρροια να δω τι γίνεται στον δρόμο, κοιτάω από ψηλά, όλα καθαρά, τα αυτοκίνητα στη θέση τους, οι περαστικοί στο δρόμο τους,  οι γάτες κοιμούνται ήσυχες, όλα εντάξει,  μα τι ήταν αυτό που έβλεπα πριν; όνειρο;  δεν είναι δυνατόν, κάτι άλλο συμβαίνει,  ρίχνω μια τελευταία ματιά στη θέα,  πάντα αξίζει τον κόπο. Επιστρέφω στο διαμέρισμά,  λίγο πριν μπω μέσα σκέφτομαι ότι είναι καλή η στιγμή για ένα κρασάκι, να αναλογιστώ και τι έγινε,  μόλις ανοίγω την πόρτα βλέπω στην μπαλκονόπορτα να πέφτει κόκκινη βροχή, μύριζε σανγκρία. Δεν είναι δυνατόν!  Βγαίνω πάλι στο μπαλκόνι, βγάζω το χέρι μου στην κόκκινη βροχή, μόλις βρέχεται το φέρνω στο στόμα μου και το δοκιμάζω, σανγκρία.  Κοιτάω κάτω, κόκκινα ποτάμια οι δρόμοι, προσπαθώ να μην σκεφτώ κάτι κόκκινο, σκέφτομαι πράσινο μήλο, τίποτα, καμία αλλαγή, αμέσως έρχεται στο μυαλό μου κόκκινο μήλο, σαν κι αυτό που δάγκωσε η Εύα, ναι, τώρα υπάρχει αλλαγή, βρέχει κόκκινα μήλα. Όλες οι εικονογραφίες δείχνουν την Εύα να δαγκώνει κόκκινο μήλο, ναι, αυτή φταίει, άλλοτε δαγκώνει άλλοτε φιλάει. Πριν με φιλήσει χτες είχε βάλει λιποζαν με γεύση φράουλα στα χείλη της. Άλλαξε πάλι η βροχή σε φράουλες,  την έφερα πάλι στο μυαλό μου, χτες βράδυ που γδυνόταν μπροστά μου, την βόηθησα να βγάλει τα εσώρουχα, άλλαξε πάλι η βροχή, κόκκινα δαντελωτά εσώρουχα, πέφτουν αργά, όπως και χτες το βράδυ, δεν κάνω τίποτα, μόνο μένω και κοιτάω, πίνω και μια γουλιά κρασί, κόκκινες στάλες μαζί με τα εσώρουχα, φέρνω στο μυαλό μου και τα φιλιά, φράουλες, εσώρουχα και κόκκινες στάλες έξω.  Φτάνει μια μαγική στιγμή να γίνει ο κόσμος μαγικός, έστω και σ αυτό το διαμέρισμα, έξω από αυτό γίνεται ανάμνηση, μέσα, ακόμα και σ αυτό όλα είναι δεμένα με την ανάμνηση. Μένω να κοιτάω, ένα χέρι με ακουμπάει στον ώμο, ξύπνα μου λέει ,πρέπει να φύγω. Ανοίγω τα μάτια,  με φιλάει, όνειρο ήταν; ίσως και όχι , γιατί το φιλί της είχε γεύση φράουλα.