Ένας Δεινόσαυρος Στο Σύνταγμα

Καθόμουνα στην πλατεία Συντάγματος σε μια ιερή στιγμή της ημέρας όπου δεν κάνω τίποτα απολύτως, κάθομαι μονό και κοιτάω τον κόσμο που βγαίνει από τις σκάλες του Μετρό. Δεν με νοιάζει ποτέ πόση ώρα είμαι εκεί ή τι έχω να κάνω μετά, απλά το απολαμβάνω.  Είναι αυτό που έχει πει και ο Νικόλας ο Άσιμος : Άν φτάσεις στην ακινησία μπορείς παντού να ταξιδέψεις…… Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο……  Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμους.

Η αυτοκαταστροφή μου τάση με ωθεί να καπνίσω, βγάζω τα σύνεργα του καπνού και στρίβω με αργή ιεροτελεστία το πρώτο μου τσιγάρο στο σημείο της ακινησίας.  Θα μείνω ακίνητος, μα ο καπνός μου θα πετάξει και θα απλωθεί σ όλη την πόλη,  δεν έχω τίποτα  να πω, ούτε και ο καπνός μου, θα περάσουμε απ όλη την πόλη και θα χαθούμε απαρατήρητοι.  Ένα δωρεάν ταξίδι για εσωτερική κατανάλωση.    

Βλέπω ένα σκύλο να σκυλοβαριέται την σκυλήσια ζωή του.  Τον ζηλεύω εν μέρει, κάθεται εκεί μέχρι να βαρεθεί και μετά θα σηκωθεί να πάει αλλού μέχρι να βαρεθεί ακόμα περισσότερο.   Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.  Με την εικόνα αυτού του σκύλου έφυγα και βρέθηκα πίσω  στο χρόνο οπού είχα μια συνάντηση με έναν άλλο σκύλο πιο ζωηρό. Τότε δεν είχαμε πει πολλά με αυτόν τον σκύλο, αλλά τώρα που έχω χρόνο θέλω  να επεκτείνω την συζήτηση γιατί νομίζω ότι την είχα αφήσει στην μέση τότε, είδε μια γάτα ο μαλάκας ο σκύλος και έφυγε και με παράτησε…

Έκτος από να κάθομαι ακίνητος μ αρέσει και να περπατάω, είναι σαν να βγάζω βόλτα τον σκύλο χωρίς σκύλο. Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και ακούω μουσικές  για να καλύψω τον θόρυβο των αυτοκινήτων και των μηχανών που τόσο μισώ. Μια ωραία μέρα περπατούσα μέσα στο Παλαιό Ψυχικό  κάπου ανάμεσα στα δέντρα και στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, είναι  ότι πιο κοντινό  σε χωριό που  υπάρχει  στο κέντρο της Αθήνας.  Αυτήν ωραία μέρα λοιπόν που περπατούσα   κοντά στο Αρσάκειο στο Άλσος Ψυχικού, είδα μια ωραία κυρία που είχε βγάλει βόλτα το ωραίο της σκυλάκι. Οι δυο τους ανταγωνιζόταν ποιος θα περπατήσει με περισσότερο καμάρι.  Το σκυλί κάπου κάπου σταματούσε για κατούρημα, η κυρία το κοιτούσε, ειδυλλιακή εικόνα,  τους πλησίαζα από πίσω  με μια επιφυλακτικότητα μη με κατουρήσει το σκυλί. Την ειδυλλιακή εικόνα του αριστοκρατικού κατουρήματος διέκοψε ένας αλήτης σκύλος. Ξεπήδησε μέσα από το άλσος  και όρμησε στο κοντοπούτανο σκυλάκι. Ο αλήτης σκύλος ήταν ένα μεγαλόσωμο σκυλί ράτσας Αγίου Βερνάρδου .  Η κυρία μόλις είδε το μεγάλο σκυλί τρόμαξε και πήρε το μικρό σκυλί στη αγκαλιά της και προσπαθούσε να γυρίσει πλάτη στον μεγάλο. Ο αλήτης όμως ήθελε να μυρίσει την σκυλίτσα και προσπαθούσε να βρεθεί μπροστά από την κυρία που όλο έστριβε να τον αποφύγει.  Τώρα η κύρια κατουριόταν και το σκυλί την κοιτούσε, αντιστροφή ρόλων. Όντας ερχόμενος από πίσω (τι πρόταση έκανα για να αποφύγω να γράψω το ΄΄εγω΄΄….) είδα την αναστάτωση που είχε προκαλέσει ο σκύλος και έτρεξα να βοηθήσω. Αμέσως έπιασα το γομαρόσκυλο από το λουρί που είχε στο λαιμό και τον τράβηξα προς τα πίσω , δεν αντέδρασε καθόλου, σχεδόν υπάκουσε. Είπα στην κυρία με ήρεμο τόνο:

-Ηρεμήστε, δεν θα σας πειράξει….. να παίξει θέλει

-Δικό σου είναι το τέρας!; Μου είπε απότομα και το χέρι της έτρεμε πάνω στο μικρό σκυλάκι

-Δεν είναι τέρας και δεν είναι δικό μου, απλά έτυχε να περνώ και είδα που τρομάξατε

-Και τίνος είναι!

-Δεν ξέρω

-Σκότωμα θέλουν τα γομάρια, δεν ντρέπονται λίγο που τα αφήνουν έτσι!

-Ηρεμήστε, να παίξει ήθελε…

Ο σκύλος που κρατούσα κοιτούσε επίμονα το μικρό σκυλάκι και έκανε το σώμα του μπροστά, αμέσως μόλις καταλάβαινα κίνηση του κουνούσα λίγο το λουρί και ηρεμούσε.

-Τι να ηρεμήσω! Πως τ αφήνουν έτσι τα τέρατα

-Σε λίγο φεύγω και θα τον αφήσω,  αν θέλετε να απομακρυνθείτε τώρα έχει καλώς αλλιώς

-Πάμε Λίζα… είπε στον σκύλο της και έφυγε  νευριασμένη με γρήγορό βήμα. Απομακρυνόμενη  που και που κοιτούσε πίσω.

Κρατώντας πάντα τον σκύλο από το λουρί έκατσα σε ένα πεζούλι. Δεν ξέρω αν είναι ανάγκη να το πω αλλά κρύωσε ο κώλος μου. Ο σκύλος κοιτούσε πάντα την κυρία που απομακρυνόταν.  «Πως είσαι έτσι ρε μαλάκα;» του είπα ήρεμα « είναι δυνατόν να μην  σε φοβάται ο κόσμος;» ο σκύλος έβγαλε την γλώσσα και έπαιρνε κοφτές ανάσες, τον λυπόμουν που ήταν βλάκας και τρόμαζε τον κόσμο γι αυτό και του μιλούσα ήρεμα, είμαι σίγουρος ότι του άρεσε αυτός ο ήρεμός τόνος. «Να παίξεις ήθελες; Δεν ντρέπεσαι κοτζαμ γομάρι να θες και παιχνίδια; Πόσο χρονών είσαι;  Δεν μιλάς έ; Τι να πεις… και ποίος να σ ακούσει….  Έχει αλλάξει κόσμος… ή μάλλον αποκαλύφθηκε…. Αλλιώς τα φανταζόσουνα και εσύ ε;….. Δεν χωράμε  σε αγκαλιές,  δεν κάνει να μιλάμε,  καλά… εσύ να γαβγίζεις….» άναψα τσιγάρο και σκέφτηκα λίγο, άφησα και τον σκύλο να σκεφτεί «Αν σε κυνηγούσε ένας δεινόσαυρος τι θα έκανες;» ο σκύλος κοίταξε από την άλλη μεριά να δει αν ερχόταν κανένας δεινόσαυρος, αλλά ίσως και να τον μπέρδεψα με την ερώτηση μου, ασυναίσθητα έκανα μια κίνηση με το χέρι μου που έμοιαζε με στοπ και εξήγησα πάλι στον σκύλο  «Το ξέρω δεν υπάρχουν δεινόσαυροι στη Ελλάδα, αλλά λέμε αν υπήρχαν τι θα έκανες;» δεν απάντησε « θα σου δώσω μερικές πιθανές απαντήσεις Α) θα του πετούσες μανταλάκια στο κεφάλι; Β) Θα έπαιρνες τηλέφωνο τον Γιώργο; Γ) Θα μεταμορφωνόσουν σε αόρατο καλαμάρι; ή Δ) Θα μεταμορφωνόσουν σε ακόμα μεγαλύτερο δεινόσαυρο και θα τον κυνηγούσες εσύ;»  την τελευταία ερώτηση την είπα με πολύ  σοβαρότητα και μάλλον θα  αναστάτωσε τον σκύλο,  κούνησε το κεφάλι του νευρικά δεξιά αριστερά και με γέμισε σάλια , ξίνισα τα μούτρα μου και του είπα… «Αυτό θα έκανες μαλάκα; οκ, αυτό θα τον έδιωχνε σίγουρα μακριά τον δεινόσαυρο, αλλά που θα πήγαινε μετά; Λες σε κάνα Σύνταγμα; Θα πήγαινε να μπει στο μετρό ο καημένος και έπιανε ολόκληρο βαγόνι στριμωγμένος και σκυμμένος. Θα του έλεγε καμία γριά να κάνει πιο εκεί και αυτός την κοιτούσε λυπημένος και απογοητευμένος που δεν μπορεί  να κάνει τίποτα εξαιτίας του όγκου του. Κι αν έβγαινε στην πλατεία τι θα έκανε; Θα κοιτούσε λίγο με θαυμασμό το τοπίο, θα έβαζε τα γυαλιά του να μην τον θαμπώνει ο ήλιος και θα ερχόταν και θα καθόταν δίπλα μου, και τότε θα του μιλούσα για σένα, ναι χαζούλη, για σένα.» Ο σκύλος τινάχτηκε απότομα, όπα, είδε κάνα δεινόσαυρο; Αλλά τι λέω… δεν υπάρχουν δεινόσαυροι στην Ελλάδα, κοίταξα εκεί που κοιτούσε ο σκύλος και είδα μια γάτα. Με μια ξαφνική κίνηση έφυγε ο σκύλος και άρχισε να κυνηγάει την γάτα. Θύμωσα,  « Σιγά μην την πιάσεις μαλάκα…» του είπα και ρούφηξα καπνό από το τσιγάρο.  Μου πέρασε αμέσως ο θυμός και έβγαλα τον καπνό κάνοντας δαχτυλίδια,  ήρθε ένας δεινόσαυρος να με δαγκώσει και τραβήχτηκα πίσω, ο δεινόσαυρός έριξε μια δαγκωνιά στον αέρα και  έκλεισε τα δαχτυλίδια στο στόμα του. Από πάνω ακούστηκε μια  φωνή τραγουδάει  Μου φαγες όλα τα δαχτυλίδια…. ο δεινόσαυρος κοίταξε πάνω με απορία και εγώ βρήκα την ευκαιρία να φύγω κρυφά χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Περπατούσα σκυφτός αφήνοντας τον καπνό πίσω μου σαν καλαμάρι.

Σηκώθηκα από τις σκάλες του μετρό, πάντα καπνίζοντας, και προχώρησα προς τη Ερμού να χαθώ μέσα στο πλήθος  όπως πάντα μη έχοντας κάτι να πω, ή ακόμα και αν είχα κανείς δεν ενδιαφέρεται για δεινόσαυρους και πιγκουίνους.

Και όχι τίποτα άλλο, πάλι άφησα την κουβέντα με τον σκύλο στη μέση…. Σε ποιον να το πω αυτό;