Αργά Και Βασανιστικά Μέσα Στα Μάτια

 Ο υποθετικός Διονύσης είχε πραγματικό ραντεβού με γκομενάκι. Την γνώρισε στο facebook .  Ξεκίνησε με ένα απλό αίτημα φιλίας, συνεχίστηκε με like στα τραγούδια και με την πρώτη ευκαιρία που την πέτυχε στο chat της έστειλε μήνυμα. Τυποποιημένες κινήσεις.

-Γεια (ο Διονύσης, δεν γράφουμε ποτέ  greeklish)

-Γεια (το γκομενάκι, απαντάμε όπως μας γράφουνε)

-Τι τέλειο τραγούδι έβαλες χτες! Έχω φάει κόλλημα, το άκουγα όλη μέρα. (δεν μας νοιάζει πιο τραγούδι ή από πιο είδος, οποιοδήποτε αρκεί να μην ήταν πολύ γνωστό και μας περάσει για άσχετους, δεξί κλικ ''Άνοιγμα σε νέα καρτέλα'')

-Αλήθεια σου άρεσε;

-Πολύ. Που μένεις; (πάντα ρωτάμε, δεν χάνουμε ευκαιρία να ρωτάμε)

-Γαλάτσι, εσύ;

Και πάει λέγοντας

Απαντάει ο Διονύσης και συνεχίζεται η κουβέντα μέχρι να κλειστεί το πολυπόθητο ραντεβού.  Μισή ώρα  συνομιλία είναι καλά,  απαντάμε αμέσως για να δείξουμε ότι ασχολούμαστε μόνο με αυτήν. Αν δεν  μας βγει να  ζητήσουμε ραντεβού από την πρώτη φορά, δεν πειράζει καθόλου,  ίσως την  δεύτερη ή ακόμα και την τρίτη.  Πάντα κλείνουμε λέγοντας ότι χαρήκαμε που μιλήσαμε  αλλά δυστυχώς πρέπει να φύγουμε. Πάντα έχουμε κάτι να κάνουμε, πάντα όμως. Ανταλλάσουμε κινητά αλλά δεν στέλνουμε μήνυμα ούτε παίρνουμε τηλέφωνο μέχρι να βρεθούμε από κοντά, κρατάμε το μυστήριο όσο πιο πολύ μπορούμε.

Βασικό:  Ποτέ μα ποτέ φατσούλες. Όποιος κάνει φατσούλες είναι gay, τέλος.

 Ο Διονύσης τα κατάφερε και έκλεισε ραντεβού με το γκομενάκι, η συνάντηση κανονίστηκε σε μπαράκι του κέντρου, με χαμηλή μουσική, χαμηλά φώτα και ‘’καλό κόσμο’’.

 Την ημέρα του ραντεβού, πριν βγει, πήγε στην τουαλέτα, όχι για να ξυριστεί, άφησε επίτηδες three days μουσάκι, έκοψε με ψαλίδι τις τρίχες από την μύτη που εξείχαν σαν κάκτος, βρήκε μετά από πολύ ώρα το αποσμητικό για την μασχαλίλα πετάμενο πίσω από διακοσμητικό στοιχείο του μπάνιου που λέγεται πλυντήριο, αρωματίστηκε ελαφρά, φόρεσε τις κάλτσες και το βρακί ‘’ραντεβού ,έβαλε την στολή ‘’είμαι άνετος αλλά έχω και στυλ’’.  Βγήκε.   Πήγε στο περίπτερο και χάλασε το κατοστάευρο   για να πληρώσει με εικοσάρικα στο μπαρ, να μην τον χαρακτηρίσουν και επιδειξία. Μέσα στο Μετρό του ήρθε η φώτιση να αλλάξει τον ήχο κλήσης το κινητού.  Αν χτυπούσε και ακουγόταν ο ύμνος του Ολυμπιακού ενδεχομένως να έχανε πόντους. Έβαλε κάτι πιο ψαγμένο, ξένο τραγούδι εννοείται.

Στην πλατεία Καρύτση σκάει μούρη το γκομενάκι, του κόβονται τα πόδια, πιο όμορφη από τις φωτογραφίες, ναι, συμβαίνει και αυτό.  Χειραψία, προχωράνε. Ανοίγει την πόρτα του μαγαζιού, την αφήνει να περάσει πρώτη, του χαμογελάει,  πάνε προς το μπαρ, τραβά την καρέκλα της  και την αφήνει να καθίσει, κάθεται μετά από αυτήν, την βοηθάει να κρεμάσει το παλτό της στα κρεμαστράκια κάτω από την  μπάρα, φωνάζει τον μπάρμαν για παραγγελία, ευγενικά αλλά αποστασιοποιημένα . Αυτήν –Μια σαγκρία. Αυτός –Από μπύρες τι έχετε; (να το παίξει και λίγο πραγματογνώμονας)  ,του λέει τις μπύρες ο μπάρμαν,  θα ήθελε να πάρει την Corona αλλά κρατήθηκε.

 -Υπάρχει καμία weiss; 

Ο Μπάρμαν – Paulaner βαρέλι. 

Ο Διονύσης-Τέλεια, μια Paulaner μικρή.

Εκεί ενεργοποιήθηκε μέσα στο μυαλό του Διονύση μια φωνή που επαναλάμβανε συνεχώς τη φράση  «Κοιτάμε αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια»  «δεν κοιτάμε βυζάκια»  «Κοιτάμε αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια»  «δεν κοιτάμε άλλες γκόμενες τριγύρω»  «δεν κοιτάμε βυζάκια από άλλες γκόμενες». Ο Διονύσης ακλουθούσε κατά γράμμα την εντολή που του έδινε η φωνή μέσα στο μυαλό του, κοιτούσε αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια της κοπέλας. Η κουβέντα ξεκίνησε χαλαρά,  ελαφρά χαμόγελα και συζητήσεις γύρω από την απλή καθημερινότητα.  Μετά από λίγο έπεσαν τα τηλέφωνα ασφαλείας. Πρώτα το δικό του.

-Ναι;

-Έλα ρε φίλε, τι λέει;  καλό το γκομενάκι ή θα την κάνεις;

-Δεν μπορώ σήμερα ρε φίλε, να το κανονίσουμε άλλη μέρα;

-Α, ώστε μας βγήκε καλόοο… Πόσο καλό;  Έλα πες ρε φίλε. Από το ένα μέχρι το δέκα

-Στις εννιά μπορείς;

-Εννιαράκι ρε φίλε, μπράβο χαίρομαι για σένα,  άντε καλή τύχη. Περιμένω νέα.

-Τα λέμε γεια. 

Μόλις έκλεισε ο Διονύσης το τηλέφωνο χτυπάει το δικό της. Το είχε στην τσάντα της, το έβγαλε από την τσάντα και λέει του Διονύση «Με συγχωρείς, πάω λίγο έξω να μιλήσω» (μουσίτσα…) . Η κοπέλα βγήκε να απαντήσει και αυτή στο τηλέφωνο ασφαλείας, αν ερχόταν και του έλεγε ότι κάτι της έτυχε και πρέπει να φύγει, θα το έχανε το κορμί πατριώτη , αν του έλεγε ότι ήταν η ηλίθια η φίλη της που ξεχνάει τα πάντα κτλ… θα το είχε το κορμί πατριωτικά. Επί τη ευκαιρία φώναξε και τον μπάρμαν «Ρε φιλαράκι, παίζει κανα φιστικάκι;» «Ναι, θα σου φέρω σε λίγο».  Επιστρέφει το γκομενάκι, επιστρέφει το βλέμμα αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια.

-Άσε ήταν η τρελή η φίλη μου, με ρωτούσε πώς να πάρει μετρό να  για να πάει στο Αιγάλεω.

Ωραία, το έχουμε το γκομενάκι σκέφτηκε ο Διονύσης.  Πρέπει όμως να κάνουμε κίνηση, πρέπει να περάσει με ήπιο τόνο στο επόμενο στάδιο, την ρώτησε κοιτώντας την αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια

-Έχεις αδέρφια ;(ελπίζοντας να πει ότι έχει μια αδερφή, υπάρχει σχέδιο)

-Ναι έχω μια αδερφή (ατσά)

-Είναι όμορφη σαν και σένα; (έτσι αγόρι μου, μπράβο!)

 Και συνεχίστηκε η κουβέντα λίγο πιο πάνω από το τυπικό, ο Διονύσης ρωτούσε και αυτή μιλούσε. ¨Όλα αυτά κοιτώντας την πάντα αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια.  Εκεί που μιλούσε η κοπέλα, κάτι έπιασε η άκρη του ματιού του Διονύση, κάτι γυάλισε στα δεξιά του, σαν  χαμόγελο γύφτου με χρυσό δόντι. Τσανκκκ , ο μπάρμαν άφησε ένα μπολάκι με φιστίκια. Ο Διονύσης το κατάλαβε αλλά δεν πήρε το βλέμμα του  από τα μάτια της κοπέλας,  την κοιτούσε αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια, με την άκρη του ματιού του οδήγησε το χέρι του στο μπολάκι με τα φιστίκια. Είπαμε, κοιτάμε αργά κα βασανιστικά μέσα στα μάτια αλλά όχι να αφήσουμε και τα φιστίκια, αυτό πάει πολύ! Πήρε ένα φιστίκι χωρίς να έχει πάρει το βλέμμα του από πάνω της, αυτή μιλούσε γλυκά και όμορφα,  η μουσική ήταν απαλή και φωτισμός χαμηλός. Ο Διονύσης έβαλε το φιστίκι στο στόμα χωρίς να το έχει κοιτάξει, κοιτούσε την κοπέλα αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια.  Προσπάθησε να το  δαγκώσει αλλά ήταν σκληρό, με την γλώσσα κατάλαβε ότι έβαλε στο στόμα του ένα φιστίκι Αιγίνης.  Φτού! Σκατά!  Τι να έκανε ο καημένος, να το έβγαζε μπροστά της;  Δεν υπήρχε περίπτωση.  ¨Έφερε το φιστίκι πίσω στους φρονιμίτες και κοιτώντας την αργά και βασανιστικά μέσα στα μάτια άρχισε να το μασουλάει με δύναμη.  Μέσα στο ημίφως και την σιγαλιά άρχισε να ακούγεται δυνατά ένα κρατς κρουτς, κρατς κρους.  Ήταν  το φιστίκι που έσπαγε αργά και βασανιστικά μέσα στο στόμα του Διονύση.