Μη μου το λες 5 (Τα Μήλα Της Βαρεμάρας)

 Έξω από την Αγροτική Τράπεζα . Μια γριά είναι σκυμμένη στο ΑΤΜ,  πίσω από την γριά και σε απόστασή 5  μέτρων περίπου είναι κάποιος που καπνίζει τσιγάρο, ποιος να είναι άραγε; Ω τι μεγάλη έκπληξη,  είμαι εγώ και περιμένω την γριά πόση ώρα  να βγάλει χρήματα για να βγάλω και εγώ με την σειρά μου.  Τι κάνει τόση ώρα ή κολώγρια,  «Αι μαρί τελείωνε… ΑΤΜ είναι, δεν είναι tetris»   σκέφτηκα να πω, αλλά δεν το είπα.  Δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή η γρια με έχει δει και φοβάται να φύγει ή έχει πατήσει αντίστροφα τον κωδικό και περιμένει την  αστυνομία να έρθει να με πιάσει.  Εδώ μια άχρηστη πληροφορία: Αν πατήσει κάποιος ανάποδα τον κωδικό της κάρτας στο ΑΤΜ μπορεί να βγάλει χρήματα αλλά ταυτόχρονα ειδοποιούνται και τα κεντρικά της αστυνομίας. Όπως και να έχει η γριά ήταν σίγουρη ότι ήθελα να της κάνω κακό. Συνέχιζε να παίζει tetris, συνέχιζα να καπνίζω.   Άντε να δούμε που θα πάει αυτή η δουλειά….

Κάποια στιγμή επιτέλους η γριά έφυγε, με  κοίταξε, την κοίταξα,  δεν είπαμε τίποτα, η σιωπή τα έλεγε όλα, «Τι έκανες τόση ώρα;;!!!!!!!!» της είπα με το βλέμμα «Σκάσε βλαμμένο, φεύγω!» μου απάντησε με το δικό της. Την έβλεπα να φεύγει , πετώ το τσιγάρο, τελευταίο πλάνο, θεέ μου  είχε μια βαρεμάρα απελπιστική….. Κι όμως κι αν είναι δυνατόν, την ώρα που έβαλα την κάρτα μέσα στο ΑΤΜ, κάποια ήρθε από πίσω και μου έκλεισε τα μάτια με τα χέρια της.  Μαλακά χεράκια. «Ποια είμαι; Μάντεψε;» μου είπε χαζοχαρούμενα.  Έσφιξα τα χείλη, έπιασα τα χέρια της και τα κατέβασα αργά,  εννοείται ότι κατάλαβα ποια είναι, αλλά δεν έχω καθόλου όρεξη για κάψιμο, τώρα τελευταία δεν το ‘χω. Μήπως  δεν το έχει και αυτή; Μήπως; Λες να είμαι τόσο τυχερός; Γυρνάω να την δω,  «Τσα!» μου κάνει μες τα μούτρα μου μόλις βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο. «Merde»  είπα με μια σχετική  αποστροφή.

-Τι κάνεις; Καλά είσαι; Τι ωραία που σε βρήκα πάλι. Καιρό έχω να σε δω, άρχισα νομίζω ότι έχεις πεθάνει, ή ότι έχεις αρρωστήσει βαριά, ή ότι έπεσες στις γραμμές του Μετρό, ή ότι σε δάγκωσε κανένας δηλητηριασμένος σκύλος,  ή ότι έπεσες με το μηχανάκι και δεν φορούσες κράνος,  φοράς πάντα κράνος;  Δεν σου χαλάει τα μαλλιά όταν το φοράς; Τι κάνεις εδώ, χρήματα θες να βγάλεις;

-Όχι, ήρθα να παίξω tetris,  εσύ βλέπω… σταθερή αξία……….

-Τι εννοείς; Τι σταθερή αξία;  Πάλι με κάνεις πλάκα;  Αχ γιατί με δουλεύεις συνέχεια, εγώ χαίρομαι  πάντα όταν σε βρίσκω και μαθαίνω καινούρια πράγματα, α,α, το μηχάνημα κάνει μπιπ μπίπ, γιατί κάνει έτσι;   Χάλασε;

-Όχι,  το μπιπ μπιπ σημαίνει: Βλαμμένε, άσε τις κουβέντες με τα γκομενάκια και βάλε τον κωδικό σου αλλιώς θα σου  φάω την κάρτα.

-Αντε βρε πάλι με δουλεύεις.

Μήπως να βάλω τον κωδικό ανάποδα;

-Δεν σε δουλεύω καρδιά μου, άσε να κάνω την δουλειά μου εδώ και μετά πάμε βόλτα όπου θες αν δεν έχεις τίποτα να κάνεις .

-Ωραία! Τέλεια, τέλεια, να δεν κοιτάω,  κάνε την δουλειά σου, μια φορά στο χωριό

-Δεν σου είπα να μην κοιτάς, να μην μιλάς εννοούσα.

-Αχ, ναι, συγνώμη,  δίκιο έχεις, αλλά τώρα την ξεκίνησα την ιστορία και δεν μπορώ να σταματήσω, δεν κάνει να κοιτάς εκεί που δεν έχεις δουλειά, μια φορά στο χωριό ένα παιδί κοιτούσε ένα μήλο και πέθανε.

-……..

-Βασικά,  δεν πέθανε  επειδή κοιτούσε το μήλο,  τον είχε πάρει μαζί του ο θείος του για να κυνηγήσουν  γουρούνια  αλλά το παιδί βαριότανε   και κρύφτηκε πίσω από ένα θάμνο , είχε ένα μήλο στο χέρι και ο θείος του νόμιζε ότι έβλεπε γουρούνι και τον πυροβόλησε. Μια φορά όμως μόνο έριξε, όταν άκουσε το ά! δεν ξανάριξε,   μπαμ και κάτω, ανεψάκι μου φευγάτο. Ακόμα με τα λεφτά; Τι κάνεις τόση ώρα εκεί;  Παιχνίδι το πέρασες;

-Δεν ξέρω, κάτι έπαθε και αργεί να βγάλει χρήματα.

-Αχ αυτά τα μηχανήματα όταν αργούνε μου την σπάνε πολύ,  λες να έπαθε τίποτα αυτός που χειρίζεται το μηχάνημα από την άλλη μεριά; Λες να πέθανε και να έχει  ριγμένο το κεφάλι του στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή;  Μια φορά μιλούσα με την γιαγιά μου στο τηλέφωνο, εκεί που τα λέγαμε η γιαγιά μου είπε να περιμένω λίγο και να  μην κλείσω,  ήθελε να πάει να δει το φαί που είχε πάνω στο μάτι της κουζίνας. Εγώ περίμενα δεν έκλεισα, περίμενα πολύ ώρα, ίσως και μισή ώρα, αλλά η γιαγιά είχε πεθάνει στο δρόμο προς την κουζίνα, ούτε άχνα δεν έβγαλε. Το φαί πρέπει να κάηκε εκείνη την μέρα, τζάμπα ξεκίνησε να το φτιάχνει, έτσι είναι η ζωή, σαν ένα φαί που κάηκε,  ξεκινάς να κάνεις κάτι μα στα μισά σου τυχαίνει κάτι άλλο και αυτό που είχες ξεκινήσει καίγεται και μυρίζει άσχημα, αυτό όμως που σου έτυχε δεν ξέρεις αν σου βγει σε καλό η σε κακό, δεν το έχεις διαλέξει, ακόμα με τα λεφτά; Αντε, τι κάνεις τόση ώρα;

-Τώρα τελειώνω… μίλα εσύ , σε προσέχω, κάτι για ένα φαγητό που κάηκε έλεγες

- Έλεγα για την γιαγιά μου που πέθανε. Ο θείος ο Επαμεινώνδας μας είπε μετά ότι είχε σκοντάψει η γιαγιά σε ένα  συρτάρι που ήταν ανοιχτό και χτύπησε το κεφάλι της στο πόμολο από ένα ντουλαπάκι κάτω από τον νεροχύτη.  Βαριότανε να  το κλείσει το συρτάρι.   Α! έβγαλες τα χρήματα ωραία! Πάμε, είχα αρχίσει να βαριέμαι.

-Δεν κάνει να βαριέσαι, η βαρεμάρα είναι  μεγάλη αμαρτία.

-Δεν πέθανε ποτέ κανείς από τη βαρεμάρα

-Α, έτσι σου είπαν να λές;  Σε όλες τις εκδοχές του μήλου της Εύας  είναι ή δεν είναι η βαρεμάρα  το κυρίαρχο χαρακτηριστικό

-Αχ, δεν ξέρω… εξήγησε μου….

-Ωχ, τι είσαι εσύ παιδάκι  μου…. Τεσπα,  λοιπόν, άκου, η Εύα έδωσε το μήλο στον Αδάμ σωστά;  Ο θεός είχε απαγορεύσει στους πρωτόπλαστους να φάνε από την απαγορευμένη μηλιά. Μια μηλιά υπήρχε όλη και όλη στον παράδεισο.   Ο Αδάμ και  Εύα ζούσαν ευτυχισμένοι στο δάσος, σαν πιθικάκια, τρέχανε από δω από εκεί,  παίζανε, σκαρφαλώνανε σε δέντρα και γενικά περνούσανε καλά. Μα έλα όμως που Εύα πήγε και έφαγε το πρώτο μήλο. Από τότε η Εύα άρχισε να σκέφτεται και να μιλάει λίγο,  μήλο, μιλιά, ομιλία, καταλαβαίνεις, ο Αδαμ όμως δεν είχε φάει ακόμα μήλο, του άρεσε να παίζει χωρίς να σκέφτεται,  η Εύα έφαγε κι άλλο μήλο και σκεφτόταν ακόμα περισσότερα πράγματα,  άρχισε να θέλει ρούχα, σπίτια, παιδιά, ο καημένος ο Αδάμ όμως δεν καταλάβαινε, νόμιζε ότι όλα είναι παιχνίδι, νόμιζε ότι η Εύα απλώς κουνούσε το στόμα της.  Η Εύα στο τέλος είχε φάει σχεδόν όλα τα μίλα από το δέντρο και δεν έπαιζε καθόλου, ο Αδάμ πάλι δεν καταλάβαινε τι γινότανε, έβλεπε την γυναίκα που δεν ήθελε να παίξει, την έβλεπε να φοράει ρούχα και έξυνε την κεφάλα του. Την ώρα λοιπόν που η Εύα πήγαινε να φάει το τελευταίο μήλο  πετάχτηκε ο φίδις  μέσα από το δέντρο και τρόμαξε η κοπέλα όπως τρόμαξες εσύ εμένα πριν με το τζα.  Ο κύριος φίδις λοιπόν είπε στην Εύα να δώσει  το τελευταίο μήλο στον Αδάμ για να αρχίσει και αυτός να σκέφτεται και να μιλάει. Έτσι και έγινε. Από τότε άρχισε και ο Αδάμ να σκέφτεται,  πολύ λιγότερο όμως  από την Εύα και μιλούσε ακόμα λιγότερο.  Δεν μπορούσανε να συμφωνήσουνε σε τίποτα, μαλώνανε συνέχεια. Του τα ζαλίζανε του θεού , μέχρι που τα πήρε ο πρωτομάστορας  στο κρανίο και τους πέταξε έξω από τον παράδεισο. Ουστ ρεμάλια να πάτε αλλού να μαλώσετε. Και έτσι χάσαμε τον παράδεισο. Η πολύ σκέψη φέρνει ή λόγια ή βαρεμάρα και αυτά με την σειρά τους φέρνουν καυγάδες.   Όσο  λιγότερο σκέφτεσαι και όσο λιγότερο μιλάς, πρόσεχε ΜΙΛΑΣ, τόσο πιο κοντά στον παράδεισό είσαι .

-Μήπως με δουλεύεις;  Στο σχολείο αλλιώς μας τα είπανε.

-Αλλιώς τα είπανε, μα άλλα σημαίνουν, είναι όλα μεταφορικά γραμμένα, δηλαδή τι πίστευες ότι ο κόσμος φτιάχτηκε σε έξι μέρες;  Απλά είναι διαχωρισμός  σε  μεγάλες γεωλογικές περιόδους που κράτησαν και δισεκατομμύρια χρόνια η καθεμιά, κάτι σαν την σχετικότητα του χρόνου που όταν μιλάω μαζί σου…. Αστό……

-Δηλαδή έτσι χάσαμε τον παράδεισο;  Και τι σχέση έχει αυτό με την βαρεμάρα;

-Μισό λεπτό να σκεφτώ…

-Τι να σκεφτείς, εσύ δεν είπες ότι δεν κάνει να σκεφτόμαστε

-Δεν είπα αυτό,  να μην σκέφτεσαι αυτά που σε βάζει το φίδι να σκέφτεσαι,  να μην σκέφτεσαι περισσότερο από ότι χρειάζεται,  και να μην μιλάς περισσότερο από ότι χρειάζεται.  Πάντα θα έρχονται φιδάκια για να σου δώσουν μήλα και να σου χαλάσουν τον παράδεισο. Το φίδι λοιπόν καλή μου φίλη είναι η βαρεμάρα, όταν αντί να κουνήσεις τον κώλο σου και αν κάνεις καμιά δουλειά ή να κάνεις καμία βόλτα ή  να χαρείς με κάτι απλό, έρχεται το φιδάκι και σε βάζει να σκέφτεσαι πως θα το αποφύγεις ή το πώς θα βρεις μια λύση να κάνεις τους άλλους να κουραστούν για σένα.

-Με μπέρδεψες

-Και εγώ μπερδεύκα άστο μην το ψάχνεις.  Να θυμάσαι μόνο αυτό , μου το είπε ένας παππούς στην Λάρισα «Λίγο μυαλό καλά είναι, καθόλ΄ μυαλό καλύτερα».   

-Ωραίος ο παππούς, έχει πεθάνει;

-Ναι

-Από τι; Άσε μη μου πεις θα μαντέψω!