Nemo me impune lacessit

Πολλές φορές  έχω μια ιστορία να γράψω αλλά δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Όσο το σκέφτομαι τόσο η εισαγωγή μεγαλώνει.   Καιρό τώρα είχα σκοπό να γράψω την ιστορία με την Μαρίνα.   Κάθε φορά όμως που την σκέφτομαι, την Μαρίνα,  μεγαλώνει,  η εισαγωγή.  Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να αφήσω απ έξω τις εισαγωγές και τους προλόγους και να μπω κατευθείαν στο ψητό, κάτι που δεν έκανα το βράδυ που γνώρισα την Μαρίνα.

Είμαστε μέσα στο Marabou στην Πανόρμου, τέσσερα άτομα παρέα,  ο Μήτσος ο Πατσάς συμμαθητής μου από το λύκειο, ένας κάγκουρας του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι και η Μαρίνα.  Η κατάστασή έχει ως εξής, ο Μήτσος τα έχει με μια δασκάλα, η Μαρίνα είναι συνάδελφος της κοπέλας  του Μήτσου, ο Κάγκουρας είναι συνάδελφος του Μήτσου στο στρατό,  και όλοι μαζί τραγουδάνε ζωηρά ‘’δύο μισθοί, δύο μισθοί’’ . Ο Κάγκουρας είχε δει την   Μαρίνα σε μια φωτογραφία απ την παρέα του Μήτσου και ζήτησε προξενιό για σεξ και ‘’δύο μισθοί, δύο μισθοί’’.  Κανονίστηκε ραντεβού ,τετράδα,  με τις δασκάλες και τους δυο στρατέους.  Η κοπέλα του Μήτσου αρρώστησε και  έφυγε αλλά παρακάλεσε τον Μήτσο  να μείνει εκεί για να μην χαλάσει το προξενιό. Οπότε ο Μήτσος για να μην είναι ξέμπαρκος ανάμεσα στο  προσεχώς ‘’δύο μισθοί’’  πήρε  εμένα τηλέφωνο που μένω στην γειτονιά. Γιατί δεν το έκανε από την αρχή;  Επειδή πολύ απλά είμαι εντελώς αντικοινωνικός και ο Μήτσος το ξέρει πολύ καλά αυτό.   Δύο πράγματα σιχαίνομαι περισσότερο σ αυτόν τον κόσμο, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη  και τις παρέες με άσχετους. Γιατί βγήκα; Είχα ανάγκη από λίγη βλακεία και ο Μήτσος είναι ο καλύτερος προμηθευτής σ αυτόν τον τομέα.  Εκείνο το βράδυ  σάπιζα στο σπίτι μου και φυλλορροούσα τις απεγνωσμένες προσπάθειες των μωβ δαχτυλιδιών του καπνού   να παραμείνουν ζωντανά και στρόγγυλα στην πορεία τους προς το ταβάνι .   Όταν μου ετέθη το δίλημμα σαπίλα ή Μήτσος  έστριψα άλλο ένα τσιγάρο  και το σκέφτηκα αρκετά.   Το αποφάσισα,  σαπίλα με τον Μήτσο . Και τώρα αυτό που σκέφτομαι είναι πότε θα τελειώσω επιτέλους αυτή  την εισαγωγή.  Εισαγωγές-Εξαγωγές ο Μήτσος.

Οι  προσεχώς ‘’δύο μισθοί’’  καθόταν απέναντί μου.  Ο Μήτσος δίπλα μου.  Η Μαρίνα είναι μια απίστευτα όμορφη κοπέλα,  ψιλή, λεπτή , μελαχρινή, ο ορισμός της κομψότητας. Ο κάγκουρας είναι μπρατσαράς με κοντομάνικο ριγέ πουκάμισο μέσα στο χειμώνα, αυτό τα λέει όλα.  Καθώς μου μιλούσε ο Μήτσος χωρίς να δίνω σημασία τι μου λέει, παρατήρησα ότι κάγκουρας με  ‘’έκοβε’’.  Οι μπρατσαράδες έχουν την τάση όταν βλέπουν έναν άλλον άντρα να τον ζυγίζουν με το μάτι και να υπολογίζουν αν μπορούν να τον δείρουν, το ξέρω από το στρατό αυτό, είχαμε πολλούς μπρατσαράδες στις Ειδικές Δυνάμεις.   Ο συγκεκριμένος τύπος  μιλούσε στην Μαρίνα και που και που μου έριχνε υπολογιστικές  ματιές. Εγώ κοιτούσα διακριτικά την Μαρίνα  και που και που μου έριχνε και αυτή ματιές. Κατάλαβα ότι ο τύπος της έλεγε μαλακιές και αυτή τον άκουγε από ευγένεια .  Μάλλον θα της εξηγούσε κάποιο πενταετές πλάνο ή την οικονομική ευρωστία την οποία φαντάζεται ότι έχει και ότι έχει σημασία. Ο Μήτσος απ όσο μπόρεσα να καταλάβω από τα συμφραζόμενα  μου εξηγούσε τα νέα διοικητικά του καθήκοντα που ανέλαβε στη μονάδα μετά την  προαγωγή του.  Είχα μόλις μισή ώρα και ήθελα να φύγω, η αντικοινωνικότητά μου χτυπούσε κόκκινο. Για να την παλέψω γύρισα το μυαλό μου στο burn mode.  Ζήτησα βοήθεια να έρθει να με σώσει και σαν από θαύμα εμφανίστηκε ο Άγιος Δημήτριος μέσα στο μαγαζί. Περήφανος πάνω στο λευκό του άλογο που έλεγαν Μανώλη εισέβαλε μέσα στο μαγαζί και ερχόταν προς μέρος μας.   Ήταν ντυμένος σαν τον Έλβις αλλά ήταν ο Άγιος Δημήτριος. Ερχόταν με σηκωμένο το φωτόσπαθό του έτοιμος να κόψει το κεφάλι του κάγκουρα.  Και το έκανε, με το που άγγιξε τον κάγκουρα με το σπαθί αυτός εξαφανίστηκε και έπεσαν τα άθλια ρούχα του στο κένο.  Χάρηκα, ο Άγιος Δημήτριος ήρθε να λάβει την πληρωμή  του. Αλλά έκανε ένα λάθος, αυτό ήθελε δεν θα του το έδινα. Άπλωσε τα χέρι του να  μου πάρει το μπολάκι με τα φιστίκια.  Μέγα λάθος. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μπολάκι και κοιτώντας τον σοβαρά και απειλητικά μέσα στα μάτια του είπα

-Δεν νομίζω Τάκη…..

Ο Μήτσος με σκούντησε και πετάχτηκα έξω από το burn mode. Είχα κάνει μαλακία, το Μαρινάκι είχε απλώσει το χεράκι της να πάρει φιστίκι αλλά εγώ έβαλα την χοντροχεράκλα μου και το κάλυψα από πάνω.  Όσο έκαιγα το μυαλό μου κοιτούσα το μπολάκι με τα φιστίκια, όταν με σκούντησε ο Μήτσος είδα το χέρι μου πάνω στο μπολάκι, πάνω από χέρι μου ένα όμορφο απαλό χεράκι περίμενε, σήκωσα σιγά σιγά το βλέμμα και είδα με την σειρά, τραπέζι,  βυζάκια Μαρίνας,  λαιμός Μαρίνας, πρόσωπο Μαρίνας, χαμογελούσε, με ρώτησε  γλυκά «Να πάρω;»  ξύπνησα απότομα, τράβηξα το χέρι μου  ακόμα πιο  απότομα και κοίταξα αλλού.  Στο βάθος ένας ωραίος κώλος, κοίταξα πάλι  μπροστά, η Μαρίνα με κοιτούσε και χαμογελούσε, « τι σκέφτεσαι ;»  με ρώτησε, δεν απάντησα χαμογέλασα μηχανικά και γύρισα στον Μήτσο  «πάω λίγο έξω να πάρω ένα τηλέφωνο » του είπα και έφυγα από το τραπέζι.  Ήταν λίγο δύσκολο να βγω προς τα έξω είχε πολύ στριμωξίδι. Ευχήθηκα να είχα το άλογο του Αγίου Δημητρίου, τον Μανώλη ,για να περάσω άνετα απ αυτό τον κόσμο. Είχα τα χέρια μου κολλημένα στο στήθος για να μην πιάσω καναν κώλο καταλάθος, μια ωραία κοπέλα ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, στριμωχτήκαμε πολύ , με άγγιξε με το χέρι της στην κοιλιά,  την κοίταξα λίγο και μου χαμογέλασε, τι στο κάλο έχουν πάθει όλες σήμερα και μου χαμογελάνε;  Επιτέλους έφτασα στις σκάλες και κατέβηκα. Είχε κρύο έξω και δεν είχα πάρει και το μπουφάν, το άφησα εκεί  πάνω να επιβεβαιώνει και να υπενθυμίζει την απουσία μου ή … την μαλακία μου.  Με τα χέρια στις τσέπες πέρασα απέναντι τον δρόμο , κάθισα σε ένα παγκάκι και έβγαλα το κινητό να παίξω tetris.

Μετά από δέκα λεπτά ένιωθα ότι δεν αντέχω άλλο το κρύο και αναγκάστηκα να σηκωθώ να ξαναπάω μέσα, κρίμα και τα πήγαινα τόσο καλά στο παιχνίδι….  Μπαίνοντας στο μαγαζί  είδα την ’’παρέα’’ στο βάθος. Ο κάγκουρας έλεγε κάτι στην Μαρίνα και ο Μήτσος είχε βάλει το αυτί ανάμεσα  τους και άκουγε, ξαφνικά είδα τους δύο να γελάνε δυνατά και την Μαρίνα  να σκύβει και χαμογελάει μάλλον από ευγένεια βάζοντας το χέρι της στο μέτωπο,  προφανώς της είχαν πει   σόκιν ανέκδοτο. Μόλις κάθισα στο τραπέζι ήρθε ο Μήτσος δίπλα μου.

-Που ήσουνα ρε μαλάκα; Μου είπε.

-Έξω, δεν σου είπα;

-Που έξω; Βγήκε η Μαρίνα να πάρει κάπου ένα τηλέφωνο και δεν σε είδε λέει.

-Αλήθεια λες τώρα; Βγήκε να πάρει τηλέφωνο;

-Ναι σε λέω, που ήσουνα; Πάλι γύρο έτρωγες;

-Βγήκα να δέσω τα κορδόνια…. Να σου πω… τι παίζει με το Μαρινάκι;

-Τίποτα μωρέ, την ψήνει από δω ο φίλος αλλά δεν το βλέπω…

-Καλά αυτό είναι το μονό σίγουρο, πέρα από αυτό, τι λέει;

-Τι να λέει… όμορφη είναι, δασκάλα είναι, μόνη της είναι, μορφωμένη σαν και σένα είναι

-Δεν είμαι μορφωμένος στο έχω πει χίλιες φορές. Που μένει;

-Στο Γέρακα νομίζω,  εκεί δουλεύει πάντως.

-Στο Γέρακα;!!! Ακόμα πιο μακριά δεν μπορούσε; Να πάει να γαμηθεί πες την. 

Την κουβέντα την διέκοψε ο κάγκουρας χωρίς να μας μιλήσει, ακούμπησε το άδειο  ποτήρι μπροστά στον Μήτσο.  Αυτός κατάλαβε  και έψαχνε ζωηρά να βρει την γκαρσόνα.

-Τι έγινε ρε; Του λέω

-Το ποτήρι του ‘’Τάδε΄΄΄ δεν κάνει να μένει ποτέ άδειο.

-Πλάκα με κάνεις;

-Όχι ρε, όταν ο ένας ψήνει γκομενάκι ο άλλος πάντα φροντίζει να μην μένει άδειο το ποτήρι από ποτό.

-Στρατέοι κάγκουρες….

-Γιατί κάγκουρες ρε;

-Χωρίς να σκεφτώ πάρα πολύ, αμέσως μπορώ να καταλάβω ότι ο φίλος μας, αυτό το γλυκό αγόρι με τα μεγάλα μπράτσα και το μικρό πουλί , έχει ακριβό αυτοκίνητο.

-Γιατί το λες αυτό;

-Τι αμάξι έχει;

-BMW Z3

- Στρατιωτικός με Z3, χμ,  πάμ’ παρακάτω, είμαι σίγουρος ότι μια φορά την βδομάδα πάει σε σκυλάδικο και βάζει μπουκάλι. Ουίσκι.

-Δεν είναι σκυλάδικα, παίζουν λαϊκή μουσική και ενείωτε έχουν καλό πρόγραμμα, και αν δεν πάρεις μπουκάλι  στα μπουζούκια καλύτερα μην βγεις, κάτσε σπίτι.

-Εννίοτε;  Σπίτι; Να σου πω… μετά φταίω εγώ που είμαι αντικοινωνικός;  Άντε εσένα σε αντέχω παρόλο που είσαι βλάκας γιατί σε ξέρω από το σχολείο,  το να μην θέλω να βγαίνω με άτομα σαν αυτό το ζώο που έχεις φέρει,  αυτόν τον ορισμό της βλακείας και της πεζότητας, που εκτός απ το ότι με κόβει τόση ώρα για να δει αν μπορεί να με δείρει , είμαι υποχρεωμένος να τον βλέπω να κολλάει στην Μαρίνα, που παρόλο που μένει στον Γέρακα, μα καλά και αυτήν, στον Γέρακα; Είναι δυνατόν;  Παρόλο λέω που μένει στον Γέρακα είναι καλό γκομενάκι και της αξίζει τουλάχιστον καλύτερη συμπεριφορά. Τι έλεγα; Α, ναι, το να μην θέλω να συναναστρέφομαι με τέτοια άτομα με κάνει αντικοινωνικό;

-Τον παρεξήγησες.

-Α, ναι;  Τι κοινό μπορεί να έχω εγώ μ αυτόν;

-Όπως εσένα δεν σου αρέσει η ντομάτα αυτουνού δεν του αρέσει καθόλου η μουστάρδα.

-Άσχετο

-Τι σχετικό να πω με σένα που έμπλεξα; Κάτσε εδώ θα στον φέρω να αλλάξεις  γνώμη.

-Μη!

Έπιασα τον Μήτσο από μανίκι αλλά αυτός μου ξέφυγε, πήγε στην απέναντι μεριά  και είπε στον κάγκουρα ότι θέλει να μιλήσει λίγο με την Μαρίνα. Ο Μήτσος έμεινε με την Μαρίνα και το αγόρι με τα μεγάλα μπράτσα ήρθε προς εμένα. Όπα… εδώ είμαστε…..

   Στάθηκε δίπλα μου, μια αμηχανία υπήρχε στον αέρα, αυτό που δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις την κουβέντα αλλά πρέπει να ξεκινήσεις. Σκέφτηκα να του πω για τους πιγκουίνους αλλά με πρόλαβε, μου μίλησε αυτός πρώτος.

-Φιλαράκι, να σε ρωτήσω…. Γυμνάζεσαι;

-Ε, κάτι ψιλά….

-Σε βλέπω μες την υγεία είσαι,  καθόλου λίπος,  ψιλοτουμπανάκι είσαι, πρέπει να έχεις πολύ νεύρο…

-Ναι, ναι….

-Εχείς και πολύ ωραίο συμμετρικό σώμα. Η συμμετρία είναι μεγάλη υπόθεση

-Ναι, ναι….

-Έχεις και πολύ ωραία χέρια, γεμάτα φλέβες.

-Ναι, ναι….

-Πάντως παρόλο που φαίνεσαι αθλητής πιστεύω ότι σ έχω, σε περίπτωση… ξέρεις… (έκανε μια κίνηση που έμοιαζε μποξερική)

-Ναι,  βέβαια….

-Με ειρωνεύεσαι;

-Όχι, καθόλου.

-Α, επειδή σε βλέπω να απαντάς κάπως….

-Είμαι κάπως, μη με παρεξηγείς….

-Καλά δεν τρέχει τίποτα, αμάξι έχεις;

-Όχι

-Εγώ έχω Z3

-A…

-Σου λέω τα αξίζει τα λεφτά του, είπα θα σφιχτώ μερικά χρόνια και θα το πάρω, και το πήρα ρε φίλε, ξέρεις πως κάνουν οι γυναίκες όταν βλέπουν καλό αμάξι..

-Πως;

-Με δουλεύεις;

-Όχι ρε φίλε, απλά εγώ δεν έχω αμάξι και  απ όσες κοπέλες γνώρισα ποτέ δεν  τις ένοιαζαν αυτά τα πράγματα, α, εκτός από μια…. νομίζω μια… α, και η… πρόσφατα …. ναι….. τέλος πάντων δεν ξέρω πως κάνουν οι γυναίκες όταν βλέπουν  καλό αμάξι.

-Η γυναίκα φίλε να ξέρεις κοιτάει τον άντρα στο παπούτσι και στο αμάξι

-Σοφό…..

-Σωστό είπες;

-Ναι σωστό…

-Πάντως να ξέρεις, μπορεί μερικοί να με λένε υπερβολικό που αγόρασα Z3, αλλά τα αξίζει τα λεφτά του

-Αλίμονο

-Άκου να δεις τι κάνει το αμάξι:

Κάπου εδώ άρχισε να μου λέει για τις ικανότητες του αυτοκινήτου του,  τις οποίες δεν μπορώ να μεταφέρω γιατί δεν τις θυμάμαι, για το πόσο καλός οδηγός είναι, για ένα σκηνικό που του έτυχε σε ένα φανάρι και τα  αρχίδια μου κουνιούνται.

 Γαμημένη η ώρα που περίμενα να τελειώσει ο μαλάκας, φρικάρω όταν μου λένε παπαριές. Μπορώ να μιλήσω για οτιδήποτε, αλλά μη μου λες ρε φίλε αμάξια, μη μου μιλάς για οινοποσίες, μη μου μιλάς για ποδόσφαιρο… oh my god! Είμαι gay!  Ή μάλλον…. Τώρα περνάει ένα απίστευτο κωλαράκι και το ακολουθώ με το βλέμμα, ο κάγκουρας σταμάτησε για λίγο να μιλάει και το κοιτάει και αυτός, ο Μήτσος μόλις πέρασε από δίπλα του γύρισε και το κοίταξε, έχω την εντύπωση ότι το κοίταξε και η Μαρίνα, σίγουρα το κοίταξε όλη αντροπαρέα που καθόταν απέναντί μας, απίστευτο κωλαράκι που λικνίζεται μαγικά και απομακρύνεται από μένα και από όλα τα μάτια που είναι καρφωμένα πάνω του. Καθώς απομακρύνεται γέρνω προς τα πλάγια σιγά σιγά για να συνεχίσω να βλέπω, το ίδιο έκανε και ο κάγκουρας. Να κάτι που μας δένει. Κατά βάθος….. ναι, καθώς έγερνα ακούμπησα το κεφάλι μου νωχελικά και απαλά στον ώμο του κάγκουρα, όπα, gay, τινάχτηκα, κοίταξα μπροστά, βυζάκια Μαρίνας, ωραία, καθόλου gay, πρόσωπο Μαρίνας, με  κοιτάει, χαμογελάει,  μαλακία, με έπιασε, κοίταξα απότομα αλλού. Μίλησα του κάγκουρα για να δείξω ότι κάτι κάνω.

-Απίστευτος κώλος

-Απίστευτος… συγκατένευσε

Ο Μήτσος άδειασε το ποτό του, φώναξα την γκαρσόνα και του παρήγγειλα ακόμα ένα

-Το ποτήρι του Μήτσου δεν μένει πότε άδειο.. είπα του κάγκουρα

-Έτσι…. 

Για λίγο σιωπή ανάμεσά μας, η μουσική όμως ακάθεκτη, άλλαξα σταυροπόδι και κλότσησα ελαφρά καταλάθος την Μαρίνα κάτω από το τραπέζι, ζήτησα συγνώμη και με συγχώρεσε με κοφτά  σύντομα νοήματα. Του κάγκουρα του ήρθε να με ρωτήσει για τον στρατό. Σκατά.

-Μου είπε ο Μήτσος ότι ήσουν στα αλεξίπτωτα.

-Ναι

-Τι λέει; Δύσκολα;

-Στις γκόμενες λέμε δύσκολα, στην ουσία είναι για τον πούτσο, ψυχολογία μόνο χρειάζεται.

-Εμείς πάντως στην σχολή είχαμε δύσκολη εκπαίδευση

Δεν ήθελα να μπω σ αυτήν την κουβέντα, ούτε ήθελα συνεχίσω την κουβέντα μαζί του, όποτε πήρα την γενναία απόφαση να το γυρίσω στην αγένεια και στην υπεροψία, πράγμα που δεν το κάνω πότε.

-Φιλαράκι, μη μου λες εμένα παπαριές, έχω περάσει από όλα τα στρατόπεδα των ειδικών δυνάμεων. Μπορεί να είσαι μόνιμος αλλά μη μου λες για στρατό. Άστο…. Γιαουρτάκι….

Τον αποσυντόνισα με αυτή την απάντηση, δεν το περίμενε ότι θα του μιλήσω έτσι. Έμεινε να σκέφτεται,  πρέπει να θίχτηκε, άναψα τσιγάρο και ρούφηξα με απόλαυση τον καπνό. Χαλάρωσα, ο κάγκουρας έμεινε να σκέφτεται ψιλοθυμωμένος, αν του έκλεινα την μύτη θα έσκαγε. Λες να σκεφτόταν να με δείρει; Με είχε κιόλας.  Τελικά αφού έκαψε το μαζούτ που είχε στο κεφάλι του μου μίλησε.

-Για το καλό της παρέας και επειδή είσαι φίλος του Μήτσου σταματάω εδώ την κουβέντα, δεν μ άρεσε έτσι όπως μίλησες πριν, αν το συνεχίσω μπορεί και να μαλώσουμε.

 Τώρα όταν σου μιλάει ο άλλος έτσι τι κάνεις;

-Εντάξει ρε φίλε, άστο μην το ψάχνεις, είμαι κάπως σήμερα… Του είπα και ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο.  

Ο κάγκουρας πήγε και μίλησε στον Μήτσο. Το Μαρινάκι  με κοίταξε « καλά είσαι;» με ρώτησε,  άσχετο σκέφτηκα, της απάντησα θετικά με ένα νεύμα του κεφαλιού.  Μέχρι στιγμής δεν έχω πει ούτε μια λέξη στην Μαρίνα, στην αρχή γιατί έπαιζε με τον κάγκουρα και στη συνέχεια γιατί έμαθα ότι μένει στον Γέρακα.  Το μόνο  σίγουρο είναι ότι αν ξεκινούσαμε την κουβέντα θα την καψουρευόμουνα. Πώς να μην ερωτευτεί κανείς μια πανέμορφη εικοσπεντάχρονη γλυκιά δασκάλα;  Η τύπισσα ήταν δασκάλα, αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, αν ήταν καθηγήτρια, αγγλικών ας πούμε,  θα ήταν όλα διαφορετικά, το πιο πιθανό με μια καθηγήτρια είναι να πλακωθείτε και οι δύο στα σφηνάκια μέχρι να γίνεται σκατά λιώμα, να καταλήξετε να κάνετε σαβουροσέξ στο ακατάστατο σπίτι της και να ξυπνήσεις κατά τις τέσσερεις το πρωί από τα κουδούνια που βαράει μεθυσμένος  ο πρώην γκόμενός της, ροκάς , αναρχικός, τελειωμένος,  σαρανταφεύγα, και να παρακαλάει να τον συγχωρέσει για τριακοσιοστή εικοσιοστή  όγδοη φορά την μαλακία που έκανε. Αυτά με τις καθηγήτριες, οι δασκαλίτσες  είπαμε είναι αλλιώς  γαμώ τον Γέρακά μου μέσα.  

Μέχρι τώρα έπαιζε κλασικό ροκ, και έτσι στο ξεκούδουνο το γύρισε στα μπίτια, ναι το κάνουν αυτό στην Πανόρμου. Ο κάγκουρας μέχρι τώρα δεν χόρευε, ευτυχώς, ξαφνικά όμως μόλις άκουσε τα αντίστοιχα της μουσικής του παιδείας, αυτά απ τον κουβά, άρχισε να χορεύει ζωηρά. Είχε γυρίσει την πλάτη προς εμάς και κοιτούσε προς το μαγαζί, χόρευε σαν αγγούρι.  Κυρίως χοροπηδούσε και μας έδειχνε τα μπράτσα του.  Ο Μήτσος τον συνόδευσε στο χορό με το ίδιο στυλ. Μείναμε μόνοι με την Μαρίνα.  Κοιτούσα τον κάγκουρα και τον Μήτσο και από μέσα επαναλάμβανα συνέχεια Γέρακας, Γέρακας, Γέρακας. Η Μαρίνα τράβηξε την σκαμπό της και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.  Γέρακας, Γέρακας, σφίχτηκε το στομάχι μου. Με σκούντηξε και την κοίταξα, χαμογελούσε, Γέρακας, Γέρακας,.  Είχε πολύ όμορφο πρόσωπο και πολύ καθαρό βλέμμα, Γέρακας, Γέρακας,  είχε πολύ ωραία μαλλιά και μύριζε όμορφα, Γέρακας, Γέρακας,  ήταν και φιλότεχνή και με πολύ ωραίο στυλ, Γέρακας, Γέρακας,  είχε  πολύ ωραίο σώμα, βρε  δεν γαμιέται και ο Γέρακας,  είπα  μέσα μου,  αποφάσισα να πάρω μπρος, να κάνω κίνηση.  Κοίταξα τον κάγκουρα που χόρευε μπροστά μου, φορούσε πουκάμισο με λεπτές άσπρες και κόκκινες ρίγες. Φορούσα κόκκινα σταράκια με άσπρα κορδόνια. Όπως καθόμουν σταυροπόδι σήκωσα το ένα πόδι και έβαλα το παπούτσι μου λίγο πάνω από τον κώλο του κάγκουρα  σε απόσταση λίγων εκατοστών από το πουκάμισο  του, έδειξα με το δάχτυλό μου ότι ήμασταν ασορτί.  Η Μαρίνα άρχισε να γελάει, δίπλα μου καθόταν δύο ψευτογκοθούδες γκόμενες, γέλασαν κι αυτές. Ωραία μέχρι τώρα έχω κάνει το Μαρινάκι να γελάσει χωρίς να έχω πει κουβέντα. Τώρα αν το ανοίξω το γαμημένο το στόμα δεν ξέρω τι θα βγει. Πώς να ξεκινήσω την κουβέντα; Στην ίδια φάση ήμουνα πριν με τον κάγκουρα, ευτυχώς την άνοιξε αυτός την κουβέντα, τώρα; Να της πω για τους πιγκουίνους;  Θα ξεκινήσω και ότι βγει

-Να σου πω… χωρίς παρεξήγηση…. Γυμνάζεσαι; Της είπα ενώ ακόμα γελούσε

-Τι; Μου είπε έχοντας υπολείμματα γέλιου στο πρόσωπό της

-Να βλέπω ότι έχεις ωραίο σώμα, συμμετρικό…

-Σε ευχαριστώ αλλά…. Πλέον έχει λίγο χαμόγελο και περισσότερο απορία

-Έχεις και πολύ ωραία χέρια. Την διέκοψα

-Πάλι σε ευχαριστώ αλλά τι…. Έχει μείνει μόνο η απορία, αρχίζω και το χάνω το παιχνίδι, η μέθοδος κάγκουρα δεν έπιασε

-Μην απορείς, δεν σου την πέφτω, αλλά αυτά μου έλεγε πριν ο φίλος σου για μένα την ώρα που μιλούσαμε.

-Έλα ρε, με τρόμαξες, είπα και εγώ  τι μου λέει τώρα…. Με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και χαμογέλασε, πολύ χαμογελάει αυτήν…

-Συγνώμη αν πρόσβαλα τον φίλο σου

-Δεν είναι φίλος μου, προξενιό χωρίς να το θέλω ήταν

-Ήταν;

-Σίγουρα ΄΄ήταν’’  δεν μπορείς να φανταστείς τι βλακείες μου έλεγε

-Μπορώ, και  στο μένα μάλλον τα ίδια μου έλεγε το λίγο που μιλήσαμε

-Φαντάσου το στο πολλαπλάσιο.

-Γιαυτό πίνεις;

Μπορεί να είναι αισχρό να πιάνεις κουβέντα θάβοντας ένα άτομο αλλά συνήθως πιάνει, εδώ λύγισα της αναστολές μου για τον Γέρακα, γαμημένε Γέρακα θα με φάνε τα χιλιόμετρα, δεν θα κατέρριπτα τις ηθικές μου αναστολές για τον κάγκουρα; Δεν το έσωσα έ; Χέστηκα, η κουβέντα με το Μαρινάκι προχωρούσε, σε λίγο θα μιλούσαμε σαν να την ξέρω χρόνια.

-Εσύ δεν πίνεις απ ότι βλέπω. Μου είπε η Μαρίνα

-Δεν μίλησα αρκετά με τον κάγκουρα, δεν μου λες με τι ασχολείσαι; Συνάδελφος των παιδιών είσαι;  (λες και δεν το ήξερα)

-Όχι, δασκάλα είμαι

-Έλα ρε, μπράβο, πολύ ωραία (εκτός απ το είσαι στον κωλογέρακα)

-Ναι μ αρέσει η δουλειά μου

-Σε ερωτεύονται και όλα τα παιδάκια

-Λες;

-Φυσικά αφού είσαι όμορφη και χαμογελαστή

-Και εγώ που νόμιζα ότι δεν μιλάς καθόλου

-Μιλάω αρκετά αλλά με λίγα άτομα

Και συνεχίσαμε να μιλάμε για κανα δεκάλεπτο ακόμα, όσο οι άλλοι χόρευαν,  τίποτα το πολύ ιδιαίτερο, με ρώτησε για τη δουλεία μου, είπαμε για μερικά μαγαζιά στην Αθήνα, για το αν και πως πρέπει να γίνεται το  ‘’καμάκι’’ και διάφορα άλλα θέματα. Όλα επιγραμματικά, ότι πρέπει  για να κανονιστεί επόμενο ραντεβού.  Γαμημένε Γέρακα.  Δασκαλίτσα καφέ, καθηγήτρια σφηνάκια. Συνέχιζα την κουβέντα με την δασκαλίτσα με έτοιμη την κατάσταση να ανταλλάξουμε στοιχειά επικοινωνίας . Με σκούντησε ο Μήτσος

-Τι; Του είπα ψυχρά.

-Έλα λίγο να σου πω.

-Μετά. Του είπα

-Τώρα

Δεν θα βγάλουμε άκρη έτσι σκέφτηκα  «ξανάρχομαι» είπα στην Μαρίνα και σηκώθηκα. Με τον Μήτσο παρέα πηγαίναμε προς τα έξω, περίπου ήξερα τι θα μου πει, είχα σπαστεί ήδη και ετοίμαζα τα επιχειρήματα μου. Στην διαδρομή προς τα έξω κανένα γκομενάκι δε μου χαμογέλασε ή μπορεί και να μην το είδα. Βγήκαμε στον προθάλαμο, λίγο πριν τις σκάλες. Η μουσική ακουγόταν υπόκωφα.

-Τι κάνεις; Μου είπε ο Μήτσος

-Τα πάντα σε πολύ καλή τιμή.

-Παίζεις με το Μαρινάκι;

-Φυσικά

-Τι φυσικά ρε; Η Μαρίνα είναι εδώ για τον  ΄΄τάδε΄΄

-Η Μαρίνα και ο καθένας εδω είναι για τον εαυτό του.

-Δεν το καταλαβαίνεις ότι φαίνομαι εγώ μαλάκας που σε έφερα εδώ;

-Ας μην με αφήνατε μόνο μαζί της, τι περίμενες; Αφού με ξέρεις.

-Επειδή σε ξέρω σου ζητάω να σταματήσεις

-Ναι, και θα κάνει πάρα πολύ καλό στο φίλο σου να γυρίσω και να μην ανταλλάξω κουβέντα μαζί της… το έχει χάσει προ πολλού το παιχνίδι

-Δεν έχει σημασία, σε παρακαλώ να σταματήσεις. Θυμάσαι με την γκαρσόνα στο Μπραφ που μου είπες να σταματήσω να την πειράζω; Δεν σταμάτησα;

-Δεν σου είπα να σταματήσεις να πειράζεις αυτήν, σου είπα να σταματήσεις γενικά να πειράζεις κοπέλες στην δουλεία τους, βρες την έξω και πες την ότι θες, χούφτωσε την κιόλας, και αν σε χαστουκίσει θα γελάω πολύ, αλήθεια.

-Ωραία, θυμάσαι με την Ιωάννα;

-Ήμασταν στο γυμνάσιο, ξέχνα το, πάρακάτω…

-Με την Ρένα; Δεν μου είχες πει να μην την πειράξω;

-Ήταν παντρεμένη με φίλο μου, εντελώς διαφορετική φάση.

Είχα ήδη ξενερώσει με όλο το σκηνικό, ο Μήτσος σκεφτόταν να θυμηθεί κάτι άλλο ανάλογο να μου το χτυπήσει, εγώ σκεφτόμουν την ξενέρα και τον Γέρακα.

-Άστο Μήτσο, γάμα το, πάμε πίσω, αλλά να το ξέρεις είσαι πολύ μαλάκας

-Σόρυ ρε φίλε, αλλά έτσι πρέπει να γίνει.

-Ε, αφού πρέπει….

-Ο  ‘’τάδε ‘’ μου είπε ότι είσαι ψευτόαναρχοκουλτουρίαρης

-Δίκιο έχει, αλλά που την έμαθε αυτή τη  λέξη αυτός; Στα μεσημεριανά;

- Δεν ξέρω ρε φίλε τι να σου πω, αισθάνομαι ήδη άσχημα.

-Καλά κάνεις, γάμα το σου λέω…. Πάμε

Γυρίσαμε στο τραπέζι, ο κάγκουρας μιλούσε στο αυτί της Μαρίνας. Μου είχε κοπεί η όρεξη για οτιδήποτε  και όταν συμβαίνει αυτό δεν το κρύβω ποτέ. Με έχουν κατηγορήσει πολλές φορές  γι’ αυτό το λόγο.  Ανταλλάξαμε κανάδυο ματιές με  Μαρίνα.  Σαν με ρωτούσε τι έγινε και σαν να με παρακαλούσε να την σώσω.  Δεν με χωρούσε ο τόπος, έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα. Πέταξα ένα δεκάευρω στο τραπέζι και σηκώθηκα. Χωρίς πολλά πολλά είπα ένα «φεύγω,  δουλεύω αύριο»  έδωσα χειραψία στον καθένα ξεχωριστά. Η Μαρίνα με ρώτησε με απορία «αλήθεια φεύγεις;» «ναι »  της απάντησα, χαιρέτησα  ακόμα μια φορά σηκώνοντας το χέρι σαν μαλάκας Ινδιάνος και γύρισα την πλάτη μου να φύγω. Μια από τις γκοθούδες με σταμάτησε

-Φεύγεις; Να πάρω το σκαμπό;

-Ότι θες κάνε…. Της είπα  απότομα και έφυγα.

 Βγήκα στο δρόμο θυμωμένος, όχι με τους άλλους, με μένα. Θυμώνω με τον εαυτό μου  που πολλές φορές πράττω εντελώς σπασμωδικά.  Δεν μου φταίει κανείς άλλος, ούτε η γκαντεμιά μου, μόνος μου τα κάνω θάλασσα.  Ο θυμός με αναγκάζει να φεύγω γιατί αν μείνω ξέρω ότι θα έχουμε άσχημες εξελίξεις.  Πάντα έτσι γίνεται, θυμώνω, φεύγω, περπατάω,  σκέφτομαι, βρίσκω λύσεις, αλλά είναι πάντα πολύ αργά να γυρίσω πίσω.  Γιατί δεν έδωσα ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό μου στην Μαρίνα; Μήπως επειδή  είμαι γκαντέμης; Μήπως  μου φταίει κανείς άλλος;  Προφανώς όχι, άρα μονός ένας φταίχτης υπάρχει. Και κει που περπατάει ο φταίχτης τι βρίσκει στο δρόμο για το σπίτι του; Ένα BMW Z3. Αλήθεια, και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κανενός άλλου παρά μονό του κάγκουρα. Ευτυχώς δεν είμαστε καγκουροπεριοχή και κάτι τέτοια αμάξια κάνουν μπαμ. Αλήθεια έτσι κάνουν όταν τα κλοτσάς στις πόρτες, μπαμ.  Δεν το έκανα όμως, την σκέφτηκα την κακία αλλά δεν το έκανα. Θα ήταν πολύ πεζό να κλοτσήσω ένα αμάξι , δεν μου πάει.  Συνέχισα τον δρόμο προς το σπίτι μου. Η συγκυρία όμως το να βρεθεί το αμάξι του κάγκουρα λίγο πριν το σπίτι μου δεν έπρεπε να θεωρηθεί τυχαία. Το σκεφτόμουν, λες και το έβαλε εκεί για να μου σπάσει τα νεύρα.  Λες και το έβαλε εκεί για να μου την πει. Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, Ο ΑΝΙΚΗΤΟΣ. Προσπάθησα να καλμάρω, ήδη είχα απομακρυνθεί αρκετά από το αυτοκίνητο,  σε λίγο φτάνω σπίτι.

 Οι πιο μοναχικές στιγμές  της ημέρα είναι όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου κατά την επιστροφή μου από έξοδο . Είναι αυτό το ένα δευτερόλεπτο που με πιάνει ψυχοπλάκωμα μέχρι να μπω μέσα. Την συγκεκριμένη βραδιά ήταν πολλαπλάσια χειρότερο.  Μπήκα στο σπίτι και πήγα κατευθείαν προς την κουζίνα. Έπρεπε να πιω μια γενναία ποσότητα βότκας πριν τα σπάσω όλα εκεί μέσα.  Άνοιξα το ψυγείο να πάρω το μπουκάλι , το βαζάκι με την μουστάρδα έπεσε μπροστά στα πόδια μου. Είχα ανοίξει με φόρα την πόρτα και το γαμημένο βαζάκι έφυγε από την θέση του. Ο κάγκουρας μισούσε την μουστάρδα. Πάλι μπροστά μου, δεν γίνεται ρε γαμώτο, αυτό πάει πολύ. Έβαλα το βαζάκι στην θέση του. Έκλεισα το ψυγείο. Έκατσα λίγο να σκεφτώ, να καλμάρω. Τόση ώρα δεν είχα σκεφτεί καθόλου την Μαρίνα. Επεξεργάστηκα λίγο τα δεδομένα. Ουσιαστικά δεν έχασα, το έβγαλα το γκομενάκι σχεδόν, αλλά δεν το είχα. Έκανα κάτι σαν τους ψαράδες που πιάνουν το ψαρί και το ξαναρίχνουν στη θάλασσα, απλά και μόνο επειδή δεν θέλουν το ψάρι αλλά τους αρέσει η διαδικασία. Τι καλοί άνθρωποι…. Μα εγώ δεν είμαι καλός άνθρωπος και δεν θα πετούσα το ψάρι στη θάλασσα, θα το άφηνα στην άκρη να το πάρει ο κάγκουρας, είμαι μαλάκας. Απ άλλη όμως σχεδόν εμένα διάλεξε από τους τρεις το Μαρινάκι, αν και η αξία του νικητή μετράται πάντα σε σύγκριση με την αξία του ηττημένου.  Αρά ακόμα και  αν θεωρηθεί νίκη, δεν είναι και τόσο σημαντική, άρα σκέφτομαι μαλακίες, άρα πρέπει να πέσω για ύπνο.

Έπεσα με τα ρούχα στο κρεβάτι, το στόμα μου ήταν σαν παπούτσι από τα τσιγάρα, το δαιμόνιο μέσα μου έκανε πάρτι. Στριφογύρισα μερικές φορές.  Δεν μπορούσα να χαλαρώσω με τίποτα. Το αμάξι του κάγκουρα στο δρόμο μου και εγώ να μην κάνω  τίποτα;  Το διαβολάκι που κρύβω μέσα μου με γαργαλούσε την κοιλιά. Να πάει να γαμηθεί! σκέφτηκα. Πετάχτηκα από το κρεβάτι απότομα, φόρεσα τα παπούτσια και πήγα στην κουζίνα να πάρω ένα πιρούνι για το αμάξι του κάγκουρα. Γρήγορο σαν κεραυνός δεν είναι; Θα το κάνω να μοιάζει με κεραυνό. Μια ωραία χαρακιά θα του έδινε επιπλέον στυλ.  Βγήκα στο δρόμο, πάλι κρύο. Έβαλα την κουκούλα στο κεφάλι και μου κάλυπτε μέχρι και το μέτωπο, έμοιαζα με αλήτη. Στο χέρι μου μέσα στο μπουφάν κρατούσα αυτό είχα για το αμάξι του κάγκουρα.  Πήγαινα εκεί από άλλο δρόμο, έπρεπε να περάσω μέσα από ένα πάρκο. Μόλις έφτασα στο πάρκο είδα ότι ήταν μαζεμένα γύρω στα πέντε άτομα πιτσιρικάδες αλήτες με μηχανάκια και έπιναν μπάφους, από δεκαοκτώ εως είκοσι χρονών . Απ αυτούς που είναι για κλοτσιές.  Δεν έκοψα καθόλου φόρα. Ένας από αυτούς έκανε λίγο πίσω για να μου κλείσει τον διάδρομο και να με φοβίσει,  μάλλον ήθελε να με αναγκάσει να στρίψω σε ένα παρακλάδι των διαδρόμων πριν απ αυτούς για να μην περάσω δίπλα τους.   Μπορεί να μην έχω μάθει να προχωράω, αλλά έχω μάθει να περπατάω. Είναι από τα λίγα πράγματα που ξέρω να κάνω καλά, από τις πιο κακόφημες περιοχές  μέχρι  τις πιο κοσμοπολίτικες . Ο πιτσιρικάς μου έκλεινε τον δρόμο, είχε και παρέα το κοτοπουλάκι, αλλά εγώ δεν ήμουν και στην καλύτερή μου μέρα. Ευθυγραμμίστηκα μ αυτόν που είχε βγει να κλείσει το δρόμο και αύξησα το ρυθμό του βήματός μου,  ο πιτσιρικάς βγήκε λίγο πιο έξω,  ξαναευθυγραμμίστηκα και πήγαινα κατά πάνω του. Αυτό τον άγχωσε κάπως, οι άλλοι με κοιτούσαν, αποσυντονίστηκαν,  λίγα  μέτρα πριν φτάσω ο πιτσιρικάς δεν είχε φύγει, έκανα την τελική κίνηση, όπως περπατούσα κατά πάνω του  χωρίς να τον κοιτάω, έφτυσα δυνατά κάτω δεξιά. Ο αλητάκος έκανε ένα βήμα μπροστά και πέρασα δίπλα του σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. Πάντα πιάνει το κόλπο με το φτύσιμο. Τώρα όμως πρέπει να χαθώ από το οπτικό τους πεδίο γιατί όπως είπα τους αποσυντόνισα. Θα επαναλάβουν την σκηνή στο μυαλό τους και θα αισθανθούν βλάκες που δεν έκαναν τίποτα ενώ μπορούσανε. Τώρα είναι αργά όμως, όπως και εγώ σκέφτηκα κατόπιν εορτής τι να κάνω με την Μαρίνα, έτσι και αυτοί σκέφτονται τι μπορούσαν να είχαν κάνει την περίπτωσή μου.

Κι έτσι λοιπόν έφτασα έξω από το αμάξι του κάγκουρα. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν, να το κάνω ή να μην το κάνω; Κρατούσα σφιχτά αυτό που είχα μέσα στο μπουφάν μου.  Κοίταξα τριγύρω μου, δεν ερχόταν κανείς. Θα το κάνω! Βέβαια δεν είχα πιρούνι μαζί μου, όταν πήγα στην κουζίνα μου ήρθε ιδέα και άλλαξα γνώμη. Πήρα το βαζάκι με την μουστάρδα.  Το να πασαλείψω όλο το αμάξι θα ήταν μια καλή ιδέα, αλλά θα ήταν κάπως κοινότυπο. Του επιφύλασσα μια έκπληξη.  Άνοιξα το βαζάκι και  πήρα λίγη μουστάρδα στο χέρι μου. Την τοποθέτησα πολύ προσεκτικά στο εσωτερικό της χειρολαβής της πόρτας του οδηγού, έτσι ώστε όταν αυτός θα πάει να ανοίξει την πόρτα να αισθανθεί μια αηδία, μια γλίτσα στο χέρι του και μετά θα πρέπει  να το δει και να καταλάβει τι είναι. Τον φαντάστηκα, θα ήθελα μάλλον, να κάνει σαν κοριτσάκι που είδε κατσαρίδα ή ποντίκι, το πιθανότερο είναι να μην κάνει έτσι, αλλά σίγουρα θα ψάχνεται. Φιλάκια μαλάκα.

Έφυγα από το αμάξι του κάγκουρα με ανανεωμένη όρεξη από την μαλακία που έκανα. Τελικά είμαι πολύ ώριμος άνθρωπος.  Πήγα και χτύπησα ένα γύρο, του έβαλα και μπόλικη μουστάρδα.….

Με τον Μήτσο κάναμε κανα δυο μήνες να μιλήσουμε.  Μια ωραία μέρα λοιπόν με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε ότι ήταν στο κέντρο  για το μάθημα των αγγλικών και ότι θα τελείωνε σε μια ώρα περίπου. Πήγα   και τον βρήκα. Καθόταν ήδη σε μια καφετέρια και έπινε καπουτσίνο.  Εντάξει μπορεί να είχε παιχτεί μαλακία εκείνο το βράδυ αλλά δεν υπήρχε λόγος και να μην μιλάμε, άλλωστε που θα έβρισκα άλλον τόσο βλάκα για φίλο.

-Γεια σου μαλάκα, πως είσαι; Του είπα μόλις έκατσα

-Καλά, εσύ;

-Πάρα πολύ καλά, θες μια καραμέλα; Του είπα και του πρότεινα το κουτάκι με τις καραμέλες

-Μέντα; Αφού ξέρεις ότι δεν μ αρέσει η Μέντα

-Γιαυτό σου δίνω.

-Μμμ πανέξυπνο…. Εσύ  έβαλες την μουστάρδα στο αμάξι του  ΄΄τάδε΄΄΄;

-Α, αρά δικό του ήταν το αμάξι, δεν έκανα λάθος…. Ωραία….

-Τι να σου πω…..

-Να μου πεις τι κάνει το Μαρινάκι, αυτό το τέλειο πλάσμα.

-Ε, όχι και τέλεια

-Γιατί; Τι της λείπει;

-Η μη διαμόρφωση του χαρακτήρα της από μένα……

-Καλά μιλάμε είσαι πολύ νούμερο…..

-Και εσύ δεν πάς πίσω… καλά ρε, ακόμα την Μαρίνα σκέφτεσαι;

-Τι λες ρε,  έχουν γίνει τόσες  μαλακίες από τότε, δυο μήνες περάσανε……. Απλά την θυμάμαι θετικά.

-Οπότε δεν θα σε πειράξει αυτό που θα σου πω

-Τι; Τα έφτιαξε με το κάγκουρα;!!!!

-Όχι ρε, να…. ήταν τόσο καιρό μόνη και τα έφτιαξε με έναν δάσκαλο, λίγο μεγαλούτσικο, δουλεύουν και στο ίδιο σχολείο.

-Ε, φυσικό ήταν να βρει κάποιον, μια χαρά κοπέλα είναι.

-Α,  δεν σε πείραξε δηλαδή.

-Όχι ρε, μια χαρά, δυο μισθοί, δυο μισθοί.

-Ε, υπάρχει και κάτι άλλο…. Αλλά να…. Πώς να στο πω…. Προχθές ήμασταν και στο σπίτι της, μας καλέσανε….

-Τέσσερεις μισθοί,  τόσους κάψατε σε βενζίνη για να φτάσετε στο Γέρακα.

-Ε….. στον Γέρακα δουλεύει…. Δεν μένει εκεί

-Τι;

-Βασικά μένει πίσω από νοσοκομείο στην γειτονία σου, χτες το έμαθα.

-Πλάκα με κάνεις;

-Οδός Βικάτου;

-Πλάκα με κάνεις! Δηλαδή μου λες ότι εδώ και δυο μήνες, δυο στενά πιο κάτω από μένα έμενε το Μαρινάκι; Και δεν είχε παρέα; Και δεν είχε σχέση; Και εσύ μου είπες ότι μένει στο Γέρακα;

-Ερε φίλε, σόρρυ λάθος…..

-Τι λάθος ρε μαλάκα; Πόσο πατσάς μπορεί να είσαι;

-Τι να σου πω ρε φίλε; Συγνώμη τι άλλο;

Τι να τον πω τώρα τον βλάκα; Κοιτούσα μπροστά και δεν μιλούσα. Τώρα αυτό δεν ήταν γκαντεμιά;  Η γκαρσόνα ακόμα δεν ήρθε να πάρει παραγγελία. Όρεξη για καφέ δεν είχα, ούτε για κουβέντα . Κοίταξα μια τον Μήτσο. Πήρα το βιβλίο των αγγλικών που είχε πάνω στο τραπέζι και το πέταξα κάτω. Έχει σημασία που το πέταξα. Ο Μήτσος καθόταν δεξιά μου και εγώ πέταξα το βιβλίο απ την δεξιά μεριά του Μήτσου. «Μπράβο πολύ ώριμο….» μου είπε ο Μήτσος, κοιτούσα μπροστά και σήκωσα αδιάφορα τους ώμους. Μόλις έσκυψε να πάρει το βιβλίο ο Μήτσος του έριξα στα γρήγορα δυο καραμέλες με μέντα μέσα στο καπουτσίνο του. Όταν επανήλθε στη θέση συνέχιζα να κοιτάω μπροστά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.  «Λοιπόν, χωρίς παρεξήγηση, την κάνω, αν έχεις ακόμα όρεξη για καφέ αύριο πάρε τηλ»  του είπα και σηκώθηκα.

-Ρε φίλε σόρυ…. Μου είπε

-Δεν πειράζει. Του απάντησα και έριξα ακόμα μια φορά το βιβλίο κάτω.

Έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.

Μετά από κάνα μισάωρο την ώρα που έβγαινα από το Μετρό  μου έστειλε μήνυμα ο Μήτσος.

«μαλάκα» μόνο αυτό έγραφε

«πες ότι είμαστε πάτσι, Πατσά» του απάντησα

Να βάλω και επίλογο; Πολύ το τράβηξα.....