Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Μακρύς Διάδρομος


 Χτες το βράδυ, κατά τις δέκα, την ώρα που έφτασα   στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω είδα μια γριά να πατάει ένα κουδούνι και να περιμένει στην πόρτα. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου και δείχνοντας τα κλειδιά της είπα «Συγνώμη, να ανοίξω;» «Ναι παλικάρι μ΄» μου απάντησε η γριά και έκανε στην άκρη.  Αφού μπήκα μέσα στην πολυκατοικία κράτησα την πόρτα ανοιχτή για να περάσει και η γριούλα, την ίδια στιγμή ακούστηκε και ο θόρυβος που κάνει η πόρτα όταν πατάει κάποιος το κουμπί από πάνω για να ανοίξει. «Εντάξει» είπε η γριά στο θυροτηλέφωνο και μπήκε μέσα.  Η πολυκατοικία που μένω είναι μεγάλη και ο διάδρομος μακρύς, περπατούσα πολύ γρήγορα, η γριά έσερνε τα πόδια της. Δημιουργήθηκε μεγάλη απόστασή μεταξύ μας, δεν το έκανα για να την αποφύγω,  δεν είχε δώσει σημεία ΄΄γριοσύνης ΄΄ μέχρι τώρα. Και πάνω εκεί που σκέφτηκα τι καλή γιαγιούλα την ακούω να φωνάζει από πίσω:
-Ει! Μη μου πάρεις τι ασανσέρ! Περίμενέ με!
-Θα πάω από τις σκάλες…. της είπα ψιλοαδιάφορα χωρίς να την κοιτάξω.
-Να πάς εσύ από τις σκάλες! Ακούς εκεί θα με πεις έμενα μεγάλη γυναίκα να πάω από τις σκάλες!
Σταμάτησα λίγο να περπατάω, γάμα το είπα από  μέσα μου και συνέχισα να περπατάω  
-Περίμενε βρε! Μου φώναξε  η γριά μόλις έφτασα στο ασανσέρ αλλά εγώ έκανα πως δεν την άκουσα και ανέβηκα τις σκάλες.

Μένω στον δεύτερο, έκανα μια σύντομή στάση στον πρώτο. Περίμενα να ξεκινήσει το ασανσέρ με την γριά από το ισόγειο. Μόλις είδα ότι ξεκίνησε πάτησα το κουμπί και το κάλεσα στον πρώτο για να κάνει στάση.  Συνέχισα να ανεβαίνω τις σκάλες, το ίδιο έκανα και στον δεύτερο, να μάθει η κολόγρια!  Πηγαίνοντας στον πάντα μακρύ διάδρομο προς το σπίτι μου είδα την γειτόνισσα να βγαίνει από το δικό της.  Μένουμε δίπλα δίπλα, είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας,  καλό γκομενάκι,  ψιλή, αδύνατή, μελαχρινή.   Οπότε έχουμε την γριά που ανεβαίνει με το ασανσέρ και σε κάθε όροφο θα σταματάει χωρίς να είναι κανείς και το γκομενάκι-γειτόνισσα  που πηγαίνει προς το ασανσέρ. Μέχρι στιγμής εδώ και δυο μήνες που μένω  σ αυτή την πολυκατοικία δεν έχουμε μιλήσει με την τύπισσα, μόνο μερικά νεύματα ευγενείας όταν συναντιόμαστε στο  μακρύ διάδρομο.  Νομίζω την ότι την λένε Μαριάνα. Το παράδοξο με αυτήν είναι ότι καταβαίνει με το ασανσέρ και ανεβαίνει από τις σκάλες. Μάλλον από τις σκάλες θα έφτιαξε ωραίο κώλο.  Έπρεπε  λοιπόν να την αποτρέψω από το να βρεθεί μπροστά στο ασανσέρ που κουβαλάει γριά μέσα. Πρώτον θα έβλεπε αναμμένο το λαμπάκι που θα σήμαινε ότι κάποιος το έχει καλέσει , (ποιος άραγε;)  και δεύτερον ήταν πολύ πιθανό να της έλεγε η γριά ότι κάποιος της κάνει πλάκα  ή ακόμα χειρότερα να έβγαζε την μούρη της έξω  και να με έδειχνε στον διάδρομο και να έλεγε «Να! Αυτός είναι!».  Περπατώντας γρήγορα στο διάδρομο λοιπόν της λέω με παρακλητικό ύφος απλώνοντας τα χέρια μου σε ένδειξη αθωότητας :
-Συγνώμη, συγνώμη, με ξέρεις,  έτσι; Σε παρακαλώ μια εξυπηρέτηση, νομίζω ότι έχω κάνει μαλακία με το πλυντήριο και μάλλον θα τρέχει νερά. Έλα ένα λεπτό σε παρακαλώ μήπως και σώσουμε τίποτα.
Τα τελευταία λόγια τα είπα έχοντας φτάσει ήδη στην πόρτα και γυρνώντας το κλειδί. Αυτή ήταν δίπλα μου και με κοιτούσε μάλλον με απορία.
-Εντάξει….. μου είπε
Μπήκα πρώτος μέσα στο διαμέρισμα και με ακολούθησε «περίμενε λίγο εδώ» της είπα και την άφησα στον προθάλαμο δίπλα από το σαλόνι. Έκανα να πάω προς το μπάνιο, ακούστηκε η πόρτα από το ασανσέρ, μια φωνή γριάς αντήχησε  στον μακρύ διάδρομο «επ, ποιος το κάνει αυτό;!!!!!» . Δεν είχα κλείσει την πόρτα, ακούστηκε καθαρά μέσα, γύρισα και την έκλεισα απότομα και έκανα να φύγω γρήγορα προς το μπάνιο όπου υποτίθεται ότι έτρεχαν τα νερά.
-Τι ήταν αυτό; Μου είπε το γκομενάκι-γειτόνισσα
-Τίποτα, μάλλον ο Κύπριος απέναντι θα άνοιξε την τηλεόραση
-Καλά λες, το κάνει συχνά αυτό…
-Ναι, είναι κάφρος, μισό λεπτό έρχομαι…. Της είπα και πήγα γρήγορα προς το μπάνιο

Όταν γύρισα αυτή είχε πάει στο σαλόνι.  Μπαίνοντας εκεί την είδα σκυμμένη να κοιτάει την βιβλιοθήκη. Κοιτούσε στα χαμηλά ράφια. Είχε βάλει τα χέρια της στα γόνατά της και είχε κυρτώσει την μέση της προς τα μέσα. Την  είδα από πίσω. Ευτυχώς δεν έχω σύνδρομο Tourette, αν είχα θα με χαστούκιζε.  Αχ Κούλα με την κουλάρα σου.
-Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα. Της είπα και διέκοψα το υπέροχο σκύψιμό της
-Πολύ ωραία βιβλία έχεις, τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;
-Ναι, μπορείς να δανειστείς όποιο, θες όποτε θες,  φαγητά και σκευή μόνο μη μου ζητήσεις ποτέ.
-Τι έγινε τελικά με το πλυντήριο; Μου είπε και περιφερόταν άσκοπα μέσα στο δωμάτιο κοιτώντας τα πάντα, αφίσες, βιβλία σε άλλο σημείο, τα φυτά, λες και ήταν σε μουσείο.
-Α, το πλυντήριο…. Νόμιζα ότι δεν είχα βάλει το λάστιχο που πετάει τα νερά στην μπανιέρα, την έχω ξαναπατήσει, γι αυτό γύρισα τρέχοντας από εκεί που ήμουν,  αλλά τελικά εντάξει, δεν είχα βάλει καν το πλυντήριο στην πρίζα.
-Μ αρέσει που δεν έχεις τηλεόραση, αλλά πως  περνάς την ώρα σου; Μου είπε λες και δεν της είχα πει τίποτα για το πλυντήριο.
-Παίζω με τον πιγκουίνο που ζει κάτω από το κρεβάτι μου
-Αλήθεια! Έχεις και εσύ πιγκουίνο;
-Μη μου πεις……….
-Σου λέω…….
Οκ , καμένη, αυτό είναι είπα μέσα μου, παντρεύομαι. Αλλά πριν πάω στο γάμο έπρεπε να το σιγουρέψω κάπως….
-Αν και είναι πολύ ευχάριστη η παρέα σου, δεν θα ήθελα να σε στερήσω άλλο από αυτούς, αυτόν; που σε περιμένουν. (γιατί αν το έκανε κάποιος αυτό σε μένα θα τον μισούσα θανάσιμα). Αυτό μες την παρένθεσή το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα ευτυχώς, γιατί μετά θα μισούσα εμένα θανάσιμα.
-Κανείς δεν με περιμένει πουθενά, για κάνα γύρο έβγαινα, σε πειράζει να παραγγείλλουμε κάτι και να το φάμε εδώ;
-Καθόλου, και ευτυχώς είπες τη σωστή λέξη ΄΄παραγγείλουμε ΄΄  γιατί αν περίμενες από μένα να φτιάξω κάτι….
-Σε καταλαβαίνω, και εγώ έτσι είμαι.


Και καθίσαμε στον καναπέ, μιλήσαμε για τους πιγκουίνους, για το πώς έσπασα την τηλεόραση, πριν από μερικά χρόνια, και γιατί ρε γαμώ το τόσο καιρό γείτονες-γκομενάκια να μην έχουμε πει μια κουβέντα . Ακόμα δεν έχουμε παραγγείλει τίποτα, κρασάκι και χαμηλή μουσική.  Τα υπέροχα λεπτά της πόδια μαζεμένα πάνω στον καναπέ, ελαφρώς πλαγιασμένη, μιλούσαμε από απόστασή  ασφαλείας. Σιγά σιγά, όλα θα γίνουν σκεφτόμουν.  Και κάπου σε ένα κενό της μουσικής ακούστηκε ο κοινός  μας εχθρός, όχι ο Κύπριος  που μένει απέναντι μας ούτε ο διαχειριστής, ήταν  τα γαμημένα τα κωλοπεριστέρια που γουργούριζαν. Την είδα που ξίνισε το προσωπάκι της.
-Σου την σπάνε και σένα; Της είπα
-Ναι τα γαμίδια…..  Πρώτη φορά την άκουσα να βρίζει, αλλά δεν με πείραξε, μ άρεσε, ήταν αυθόρμητο.
-Και να φανταστείς ότι έχουν βγάλει και τραγούδια  για αυτά, όπως αυτό του Ζαμπέτα και χίλια περιστέρια να φιλούν τα χέρια… πόσο διαστρεμμένο μπορεί να είναι αυτό;
-Ή το άλλο της Τζένης Βάνου και μες στα χέρια σου τα χέρια μου δυο τρομαγμένα περιστέρια…..
-Απίστευτο!  Που το ξέρεις αυτό; Είσαι και εσύ cult;
-Ω, ναι, το παραδέχομαι…..
-Το άκουγα στο χωριό μου κάθε μέρα αυτό, αλλά και τι άλλο άκουγα; Στο ίδιο cd με τα ερωτικά που έπαιζε κάθε μέρα στο repeat στην καφετέρια του χωριού και είχε και ένα των Scorpions, το White Dove, τώρα το μισώ μόνο και μόνο για τον τίτλο, τότε το μισούσα   για άλλο λόγο.
-Και εγώ το μισώ τώρα, αλλά για πες μου τον άλλο λόγο
-Δηλαδή πόσο πιο γλίτσα μπορεί να γίνει ένας στοίχος, άκου να δεις τι λέει σε ένα σημείο το τραγούδι : Can anyone tell me why , The children of the world, Have to pay the price.  Δεν σου βγάζει έναν εμετό αυτό πράγμα; Ούτε ο Βασιλάκης Καΐλας τόσο κλάψα, ακούς εκεί  the children of the world  have to pay the price. Πραγματικά πες μου, δεν είναι πολύ γλίτσα;
-Είναι
-Ούτε καν Κνιτης σε πρωτοετή  επαναστάτρια  φοιτήτρια στην πλατεία Εξαρχείων δεν λέει τέτοια ατάκα….
 Μια νοσηρή μαλακιά που έχει ριζώσει για τα καλά μέσα στο κεφάλι με κάνει να νομίζω πως μπορώ να  μιλάω εντελώς ελεύθερα για όλα τα θέματα. Και ότι οι άνθρωποι δεν παρεξηγούνται. Να μια μούντζα. Η κοπέλα απέναντι μου δεν γελούσε, ούτε χαμογελούσε και κρίμα της πήγαινε τόσο πολύ το χαμόγελο.
-Έχεις κάτι με τους Κνίτες; Μου είπε ψυχρά
-Τίποτα , ούτε και θέλω να αποκτήσω
-Τι είσαι; Αναρχικός; Μήπως είσαι φασίστας;
-Τίποτα από τα δυο, χαλάρωσε, δεν έγινε τίποτα…..
-Έχεις δίκιο, άδικα αρπάχτηκα, άλλωστε δεν έγινε τίποτα.  Αλλά νομίζω ότι έχει περάσει η ώρα, πρέπει να φύγω
-Αλήθεια λες τώρα; Τι να σου πω… όπως αγαπάς

Και χαιρετηθήκαμε και χαρήκαμε στην πόρτα, όντως δεν παρεξηγήθηκε, πλέον όταν συναντιόμαστε στο διάδρομο θα  λέμε ένα ΄΄γειά΄΄ ή  ίσως ένα ΄΄τι κάνεις;΄΄. Κάτι είναι και αυτό, είπαμε ωραίο γκομενάκι….

Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι  για όλα φταίει η κωλόγρια…..







14 σχόλια:

Vicky είπε...

να γιατι μου καθονται στο λαιμο οι κνιτες!Κολλημενα ατομα!Και στην τελικη θυμωσε που θυμωσε μαζι σου δεν μπορουσε να βγαλει ολη αυτη την οργη πανω σου αλλα με εποικοδομητικο τροπο που θα το χαιροσασταν και οι 2 επρεπε να φυγει?Τς τς τς

ΥΓ.1Αν ερθει να σου ζητησει ποτε ζαχαρη...να μην της δωσεις!
ΥΓ.2Τον πιγκουινο τι τον ταιζεις?Βολτα τον βγαζεις?

mahler76 είπε...

η μαλακία σου τα φταίει. Αφού οι περισσότερες κνίτισες είναι όλοι το ξέρουν αυτό. Τέσπα, αυτό που όποιος ακούει Τζένη Βάνου είναι cult που το πάς? Πόσο χρονών ήσαστε καλέ και τα λέτε αυτά?

Υ.Γ: Ο πιγκουίνος όσο κι αν δεν του φαίνεται, είναι πουλί, άρα περνάς τις ώρες σου παίζοντας με το πουλί σου κάτω από το κρεβάτι χαχαχαχα επικό!!!

NamNaira είπε...

Ααα χαχαχαχα ώστε έτσι η γειτόνισσα ε?
Εγώ πάντως τη συμπάθησα, φάνηκε μαζεμένο κορίτσι. Την πολιτική σφήνα τι την ήθελες βρε παιδί μου? Το πράγμα πήγαινε τόσο καλά.

Βέβαια θα μπορούσες με ένα απλό φιλάκι για καληνύχτα να τα διορθώσεις όλα. Απορώ πώς δεν το σκέφτηκες!

roza είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με την αποψη σου,φίλη namnaira! Και αφού η Μαριαννα είναι στον ίδιο όροφο και αφού κατεβαίνει και με το ασανσέρ,ποτέ δεν είναι αργά να εφαρμόσεις την τακτική "καληνύχτα"(πιάνει και για καλημέρα και για καλησπέρα,μη φοβάσαι!!!)
Και να μη ξεχάσω:
κνιτες! νιεχ!!!
Εσένα όπως σε κόβω θα σου ταίριαζε περισσότερο ένα Συριζάκι![φατσουλα που κλείνει ματάκι(δε βαζουμε ποτέ φατσούλες!)]
--Σαλιάγκι

zoyzoy είπε...

Δεν σου'χω πει καλέ!Καλή Χρονιά πως μου ξέφυγες??

Πάλι με τις γριές τα'βαλες?
Λοιπόν μαζέψου στις γκόμενες δεν μιλάμε για πολιτικά,πουλιά,και κιλά!
Για όλα τ'αλλα μπορεις να μιλάς άφοβα!
Και μη κολάς χτύπα της την πόρτα εσύ τώρα, για ένα απόγευμα στο δικό της διαμέρισμα.
Δεν θέλω να σε βλέπω μπακούρι και να παίζεις με τον πιγκουίνο σου όπως λέει ο mahlerakos :))

Φιλιά θαλασσινά!

roza είπε...

Δεν έμαθες τίποτα από την ιστορία με την Μαρίνα (νομίζω την λέγανε, αυτή από το μπαρ με το σφιχτρονι και την μουσταρδα στο χερούλι του αυτοκινήτου?) Αμα σε αρέσει το γκομενάκι το κυνηγάς και επιμένεις, σαν να μην έγινε ποτέ αυτό το σκηνικό και παίζει και αυτή να μην του έχει δώσει και τόση σημασία στο τέλος! Αλλιώς μην γκρινιάζεις για την χαμένη ευκαιρία που εσύ πέταξες..
--πλυντήριο

Nicotine είπε...

Αν κάποιος με καταράστηκε γιαυτή την δημοσίευση ή για κάποιο άλλο λόγο, του αξίζουν συγχαρητήρια, έκανε πολύ καλή δουλειά....

Βίκυ

Εντάξει όλοι έχουν τα κολλήματά τους, μην τα φορτώσουμε όλα στους Κνιτες, άλλοι με θρησκείες, άλλοι με ομάδες, άλλοι με τις πόλεις τους κτλ, έχω αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα για την κόντρα Αθήνα Θεσαλλονίκη, και πίστεψέ προτιμώ την αντίδραση της κνίτησας


Μαχλέρ

Όντως το αστείο σου ήταν κορυφαίο, έγραψες φίλε.
Το αν το να πίνεις καφέ σε καφετέρια χωριού και να ακούς Τζένη Βάνου είναι καλτ δεν είναι συζητήσιμο, είναι γεγονός. Στα τριάντα είμαι τώρα και στο χωριό έχουν κολλήσει στα τραγούδια της εποχής που γεννήθηκα, μάλλον ήταν μεγάλο γεγονός για αυτούς και θέλουν να με τιμήσουν μ αυτό τον τρόπο. Πάντα θα ακούνε αυτά τα τραγούδια και αν τους πεις το παραμικρό για την μουσική τους παιδεία θα αντιδράσουν χειρότερα από την κνίτησα, και δεν είναι και ωραίοι....

mahler76 είπε...

α οκ εγώ που ακούω Τζένη Βάνου στο Athens City δεν είμαι cult!

Nicotine είπε...

NamNaira

Η αφέλεια μου φταίει για όλα, δεν σκέφτομαι κακοπροαίρετα.

Τα φιλιά φίλη μου μόνο σε αυτές που αξίζουν, όχι όπου να ναι....

Φιλιά


Σαλιάγκι

Αν μου έβγαινε Συριζάκι θα αντιδρούσα εγώ σαν αυτήν.
(Φατσούλα που βγάζει γλώσσα)

kisses


Zoyzoy

Αρε ζουζού γιαυτό σε πάω, μόνο εσύ μου την είπες για την γριά.
Επίσης δεν μιλάμε και για ηλικίες, το ξέρω και αυτό πολύ καλά.
Επίσης όλο αυτό τον καιρό που γράφω δεν ήμουν πάντα μπακούρι,εχουν συμβεί και μερικά καλά, αλλά αλήθεια δεν πρόκειται να γράψω ποτέ να γράψω μια ιστορία επιτυχίας εδώ μέσα.

Καλή χρονιά και σε σένα
φιλιά

Πλυντήριο

Δηλαδή μου λες να πάω να βάλω μουστάρδα στην πόρτα της;
Τι μυαλό είναι αυτό έχεις ρε συ;
φιλιά

Ανώνυμος είπε...

που να φανταστείς ότι ήταν κνίτισα ρε νικοτίνε αφού ήταν ωραία γκόμενα σε δικαιολογώ.
πάντως εντελώς πορωμένη με την κασέτα δεν πρέπει να είναι γιατί δεν σε ψάρευε αυτή πολιτικά.
το κάνω κι εγώ αυτό με το ξαφνικό θάρρος που με πιάνει και ξεφουρνίζω καφρίλες και με τον τρόπο που με κοιτάνε αμέσως μετά νιώθω σα σκυλί κλωτσημένο.
αυτό λέγεται "ο ξαφνικός θάνατος" -η συζήτηση ψοφάει ακαριαία
Όμως έχει συμβεί να εκτιμηθεί πολύ η ειλικρίνειά μου, παρά το αρχικό σοκ, εκεί έχουμε κάτι σα νεκρανάσταση

Nicotine είπε...

sewsome

Η αλήθεια είναι σαν το αγγούρι να μην το συνεχίσω τη ξέρουμε όλοι την παρομοίωση.

Μάλλον δεν σκέφτονται όλοι όπως εμείς, φαντάσου να μάλωνα κάθε φορά που άκουγα κάτι για την Λάρισα. Κάθε φορά που μου λένε κάτι εγώ το χοντραίνω ακόμα περισσότερο.

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχα πόσο βλάκας πρέπει να είσαι να νομίζεις ότι αν υποτιμήσεις την καταγωγή του άλλου τότε "τον νικάς" -σε τι? μπας και το κανόνισα που θα γεννηθώ? ακριβώς το ίδιο κάνω κι εγώ, το χοντραίνω περισσότερο και απολαμβάνω πως σιγά σιγά τα παίρνουν πίσω και στο τέλος αναιρούν τα πάντα
φιλιά και από μένα

Prisoned Soul είπε...

Λοιπόν.... εγώ δεν θα μείνω τόσο στην ιστορία όσο σε ένα σχόλιο!

Γιατί δηλαδή να μη γράψεις και κάτι πετυχημένο εδώ μέσα?!
Έτσι για αλλαγή βρε παιδί μου!
Μη μας αφήνεις πάντα στο τέλος να λέμε κρίμα ρε γαμώτο άμα σ' αρέσει καμία!!!!!

Όσο για τις γριές: πρέπει να γνωρίσεις τη γιαγιά μου που σίγουρα θα αγαπήσεις και έτσι θα τις δεις με άλλο μάτι!!!

Φιλιά!!!

Nicotine είπε...

Μαρία

Βασικά νομίζω είναι το πως θα το δεις το τέλος, δεν είναι απαραίτητο να σαφέστατα επιτυχημένο, ας πουμε θα μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχία η αποφυγή της πλήρους αποτυχίας που θα ήταν ένας καυγάς

Να την γνωρίσω την γιαγιά σου.
Μαρία την λένε; Καλά θα τα πάμε

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...