Μακρύς Διάδρομος

 Χτες το βράδυ, κατά τις δέκα, την ώρα που έφτασα   στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω είδα μια γριά να πατάει ένα κουδούνι και να περιμένει στην πόρτα. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου και δείχνοντας τα κλειδιά της είπα «Συγνώμη, να ανοίξω;» «Ναι παλικάρι μ΄» μου απάντησε η γριά και έκανε στην άκρη.  Αφού μπήκα μέσα στην πολυκατοικία κράτησα την πόρτα ανοιχτή για να περάσει και η γριούλα, την ίδια στιγμή ακούστηκε και ο θόρυβος που κάνει η πόρτα όταν πατάει κάποιος το κουμπί από πάνω για να ανοίξει. «Εντάξει» είπε η γριά στο θυροτηλέφωνο και μπήκε μέσα.  Η πολυκατοικία που μένω είναι μεγάλη και ο διάδρομος μακρύς, περπατούσα πολύ γρήγορα, η γριά έσερνε τα πόδια της. Δημιουργήθηκε μεγάλη απόστασή μεταξύ μας, δεν το έκανα για να την αποφύγω,  δεν είχε δώσει σημεία ΄΄γριοσύνης ΄΄ μέχρι τώρα. Και πάνω εκεί που σκέφτηκα τι καλή γιαγιούλα την ακούω να φωνάζει από πίσω:

-Ει! Μη μου πάρεις τι ασανσέρ! Περίμενέ με!

-Θα πάω από τις σκάλες…. της είπα ψιλοαδιάφορα χωρίς να την κοιτάξω.

-Να πάς εσύ από τις σκάλες! Ακούς εκεί θα με πεις έμενα μεγάλη γυναίκα να πάω από τις σκάλες!

Σταμάτησα λίγο να περπατάω, γάμα το είπα από  μέσα μου και συνέχισα να περπατάω  

-Περίμενε βρε! Μου φώναξε  η γριά μόλις έφτασα στο ασανσέρ αλλά εγώ έκανα πως δεν την άκουσα και ανέβηκα τις σκάλες.

Μένω στον δεύτερο, έκανα μια σύντομή στάση στον πρώτο. Περίμενα να ξεκινήσει το ασανσέρ με την γριά από το ισόγειο. Μόλις είδα ότι ξεκίνησε πάτησα το κουμπί και το κάλεσα στον πρώτο για να κάνει στάση.  Συνέχισα να ανεβαίνω τις σκάλες, το ίδιο έκανα και στον δεύτερο, να μάθει η κολόγρια!  Πηγαίνοντας στον πάντα μακρύ διάδρομο προς το σπίτι μου είδα την γειτόνισσα να βγαίνει από το δικό της.  Μένουμε δίπλα δίπλα, είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας,  καλό γκομενάκι,  ψιλή, αδύνατή, μελαχρινή.   Οπότε έχουμε την γριά που ανεβαίνει με το ασανσέρ και σε κάθε όροφο θα σταματάει χωρίς να είναι κανείς και το γκομενάκι-γειτόνισσα  που πηγαίνει προς το ασανσέρ. Μέχρι στιγμής εδώ και δυο μήνες που μένω  σ αυτή την πολυκατοικία δεν έχουμε μιλήσει με την τύπισσα, μόνο μερικά νεύματα ευγενείας όταν συναντιόμαστε στο  μακρύ διάδρομο.  Νομίζω την ότι την λένε Μαριάνα. Το παράδοξο με αυτήν είναι ότι καταβαίνει με το ασανσέρ και ανεβαίνει από τις σκάλες. Μάλλον από τις σκάλες θα έφτιαξε ωραίο κώλο.  Έπρεπε  λοιπόν να την αποτρέψω από το να βρεθεί μπροστά στο ασανσέρ που κουβαλάει γριά μέσα. Πρώτον θα έβλεπε αναμμένο το λαμπάκι που θα σήμαινε ότι κάποιος το έχει καλέσει , (ποιος άραγε;)  και δεύτερον ήταν πολύ πιθανό να της έλεγε η γριά ότι κάποιος της κάνει πλάκα  ή ακόμα χειρότερα να έβγαζε την μούρη της έξω  και να με έδειχνε στον διάδρομο και να έλεγε «Να! Αυτός είναι!».  Περπατώντας γρήγορα στο διάδρομο λοιπόν της λέω με παρακλητικό ύφος απλώνοντας τα χέρια μου σε ένδειξη αθωότητας :

-Συγνώμη, συγνώμη, με ξέρεις,  έτσι; Σε παρακαλώ μια εξυπηρέτηση, νομίζω ότι έχω κάνει μαλακία με το πλυντήριο και μάλλον θα τρέχει νερά. Έλα ένα λεπτό σε παρακαλώ μήπως και σώσουμε τίποτα.

Τα τελευταία λόγια τα είπα έχοντας φτάσει ήδη στην πόρτα και γυρνώντας το κλειδί. Αυτή ήταν δίπλα μου και με κοιτούσε μάλλον με απορία.

-Εντάξει….. μου είπε

Μπήκα πρώτος μέσα στο διαμέρισμα και με ακολούθησε «περίμενε λίγο εδώ» της είπα και την άφησα στον προθάλαμο δίπλα από το σαλόνι. Έκανα να πάω προς το μπάνιο, ακούστηκε η πόρτα από το ασανσέρ, μια φωνή γριάς αντήχησε  στον μακρύ διάδρομο «επ, ποιος το κάνει αυτό;!!!!!» . Δεν είχα κλείσει την πόρτα, ακούστηκε καθαρά μέσα, γύρισα και την έκλεισα απότομα και έκανα να φύγω γρήγορα προς το μπάνιο όπου υποτίθεται ότι έτρεχαν τα νερά.

-Τι ήταν αυτό; Μου είπε το γκομενάκι-γειτόνισσα

-Τίποτα, μάλλον ο Κύπριος απέναντι θα άνοιξε την τηλεόραση

-Καλά λες, το κάνει συχνά αυτό…

-Ναι, είναι κάφρος, μισό λεπτό έρχομαι…. Της είπα και πήγα γρήγορα προς το μπάνιο

Όταν γύρισα αυτή είχε πάει στο σαλόνι.  Μπαίνοντας εκεί την είδα σκυμμένη να κοιτάει την βιβλιοθήκη. Κοιτούσε στα χαμηλά ράφια. Είχε βάλει τα χέρια της στα γόνατά της και είχε κυρτώσει την μέση της προς τα μέσα. Την  είδα από πίσω. Ευτυχώς δεν έχω σύνδρομο Tourette, αν είχα θα με χαστούκιζε.  Αχ Κούλα με την κουλάρα σου.

-Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα. Της είπα και διέκοψα το υπέροχο σκύψιμό της

-Πολύ ωραία βιβλία έχεις, τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;

-Ναι, μπορείς να δανειστείς όποιο, θες όποτε θες,  φαγητά και σκευή μόνο μη μου ζητήσεις ποτέ.

-Τι έγινε τελικά με το πλυντήριο; Μου είπε και περιφερόταν άσκοπα μέσα στο δωμάτιο κοιτώντας τα πάντα, αφίσες, βιβλία σε άλλο σημείο, τα φυτά, λες και ήταν σε μουσείο.

-Α, το πλυντήριο…. Νόμιζα ότι δεν είχα βάλει το λάστιχο που πετάει τα νερά στην μπανιέρα, την έχω ξαναπατήσει, γι αυτό γύρισα τρέχοντας από εκεί που ήμουν,  αλλά τελικά εντάξει, δεν είχα βάλει καν το πλυντήριο στην πρίζα.

-Μ αρέσει που δεν έχεις τηλεόραση, αλλά πως  περνάς την ώρα σου; Μου είπε λες και δεν της είχα πει τίποτα για το πλυντήριο.

-Παίζω με τον πιγκουίνο που ζει κάτω από το κρεβάτι μου

-Αλήθεια! Έχεις και εσύ πιγκουίνο;

-Μη μου πεις……….

-Σου λέω…….

Οκ , καμένη, αυτό είναι είπα μέσα μου, παντρεύομαι. Αλλά πριν πάω στο γάμο έπρεπε να το σιγουρέψω κάπως….

-Αν και είναι πολύ ευχάριστη η παρέα σου, δεν θα ήθελα να σε στερήσω άλλο από αυτούς, αυτόν; που σε περιμένουν. (γιατί αν το έκανε κάποιος αυτό σε μένα θα τον μισούσα θανάσιμα). Αυτό μες την παρένθεσή το σκέφτηκα αλλά δεν το είπα ευτυχώς, γιατί μετά θα μισούσα εμένα θανάσιμα.

-Κανείς δεν με περιμένει πουθενά, για κάνα γύρο έβγαινα, σε πειράζει να παραγγείλλουμε κάτι και να το φάμε εδώ;

-Καθόλου, και ευτυχώς είπες τη σωστή λέξη ΄΄παραγγείλουμε ΄΄  γιατί αν περίμενες από μένα να φτιάξω κάτι….

-Σε καταλαβαίνω, και εγώ έτσι είμαι.

Και καθίσαμε στον καναπέ, μιλήσαμε για τους πιγκουίνους, για το πώς έσπασα την τηλεόραση, πριν από μερικά χρόνια, και γιατί ρε γαμώ το τόσο καιρό γείτονες-γκομενάκια να μην έχουμε πει μια κουβέντα . Ακόμα δεν έχουμε παραγγείλει τίποτα, κρασάκι και χαμηλή μουσική.  Τα υπέροχα λεπτά της πόδια μαζεμένα πάνω στον καναπέ, ελαφρώς πλαγιασμένη, μιλούσαμε από απόστασή  ασφαλείας. Σιγά σιγά, όλα θα γίνουν σκεφτόμουν.  Και κάπου σε ένα κενό της μουσικής ακούστηκε ο κοινός  μας εχθρός, όχι ο Κύπριος  που μένει απέναντι μας ούτε ο διαχειριστής, ήταν  τα γαμημένα τα κωλοπεριστέρια που γουργούριζαν. Την είδα που ξίνισε το προσωπάκι της.

-Σου την σπάνε και σένα; Της είπα

-Ναι τα γαμίδια…..  Πρώτη φορά την άκουσα να βρίζει, αλλά δεν με πείραξε, μ άρεσε, ήταν αυθόρμητο.

-Και να φανταστείς ότι έχουν βγάλει και τραγούδια  για αυτά, όπως αυτό του Ζαμπέτα και χίλια περιστέρια να φιλούν τα χέρια… πόσο διαστρεμμένο μπορεί να είναι αυτό;

-Ή το άλλο της Τζένης Βάνου και μες στα χέρια σου τα χέρια μου δυο τρομαγμένα περιστέρια…..

-Απίστευτο!  Που το ξέρεις αυτό; Είσαι και εσύ cult;

-Ω, ναι, το παραδέχομαι…..

-Το άκουγα στο χωριό μου κάθε μέρα αυτό, αλλά και τι άλλο άκουγα; Στο ίδιο cd με τα ερωτικά που έπαιζε κάθε μέρα στο repeat στην καφετέρια του χωριού και είχε και ένα των Scorpions, το White Dove, τώρα το μισώ μόνο και μόνο για τον τίτλο, τότε το μισούσα   για άλλο λόγο.

-Και εγώ το μισώ τώρα, αλλά για πες μου τον άλλο λόγο

-Δηλαδή πόσο πιο γλίτσα μπορεί να γίνει ένας στοίχος, άκου να δεις τι λέει σε ένα σημείο το τραγούδι : Can anyone tell me why , The children of the world, Have to pay the price.  Δεν σου βγάζει έναν εμετό αυτό πράγμα; Ούτε ο Βασιλάκης Καΐλας τόσο κλάψα, ακούς εκεί  the children of the world  have to pay the price. Πραγματικά πες μου, δεν είναι πολύ γλίτσα;

-Είναι

-Ούτε καν Κνιτης σε πρωτοετή  επαναστάτρια  φοιτήτρια στην πλατεία Εξαρχείων δεν λέει τέτοια ατάκα….

 Μια νοσηρή μαλακιά που έχει ριζώσει για τα καλά μέσα στο κεφάλι με κάνει να νομίζω πως μπορώ να  μιλάω εντελώς ελεύθερα για όλα τα θέματα. Και ότι οι άνθρωποι δεν παρεξηγούνται. Να μια μούντζα. Η κοπέλα απέναντι μου δεν γελούσε, ούτε χαμογελούσε και κρίμα της πήγαινε τόσο πολύ το χαμόγελο.

-Έχεις κάτι με τους Κνίτες; Μου είπε ψυχρά

-Τίποτα , ούτε και θέλω να αποκτήσω

-Τι είσαι; Αναρχικός; Μήπως είσαι φασίστας;

-Τίποτα από τα δυο, χαλάρωσε, δεν έγινε τίποτα…..

-Έχεις δίκιο, άδικα αρπάχτηκα, άλλωστε δεν έγινε τίποτα.  Αλλά νομίζω ότι έχει περάσει η ώρα, πρέπει να φύγω

-Αλήθεια λες τώρα; Τι να σου πω… όπως αγαπάς

Και χαιρετηθήκαμε και χαρήκαμε στην πόρτα, όντως δεν παρεξηγήθηκε, πλέον όταν συναντιόμαστε στο διάδρομο θα  λέμε ένα ΄΄γειά΄΄ ή  ίσως ένα ΄΄τι κάνεις;΄΄. Κάτι είναι και αυτό, είπαμε ωραίο γκομενάκι….

Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι  για όλα φταίει η κωλόγρια…..