Το Θαύμα της Ανάστασης

Στην εκκλησία ξαφνικά σβήνουν τα φώτα, είναι λίγο πριν βγει ο παππάς να δώσει το φως. Ξαφνικά ένα περίεργο άρωμα ερεθίζει τα ρουθούνια μου, και αμέσως αντιλαμβάνομαι ότι είναι παππουδοκλάνια. Κάνω τρια βήματα πίσω και ξανά το ίδιο, όλοι οι παππούδες επηρεασμένοι απο την επικείμενη θρησκευτική αποκορύφωση, η τρομαγμένοι από της κροτίδες που θα πέσουν σε λίγο, άρχισαν να κλάνουν. Ως γνωστό οι κλανιές περιέχουν μεθάνιο, και το μεθάνιο είναι εύφλεκτο, εξού και τα πυροκλάνια. Σαν να θόλωσα, φαντάστηκα τον εαυτό μου σούπερ ήρωα, και να τρέχω πάνω από τις καρέκλες για να προλάβω τον παπά να μην βγει με τα κεριά έξω και πάρει φωτιά το μεθάνιο και εκραγεί η εκκλησία, σαν σε ριπλέι τρέχω αργά αργά πάνω από τον κόσμο και στο τέλος κάνω ένα μεγάλο άλμα προς τον παπά που μου έχει γυρισμένη την πλάτη, το χέρι απλωμένο και τεντωμένο και το στόμα με πολύ αργές κινήσεις και πολύ βαριά φωνή έλεγε <<όλοι κάτω!!>> δεν τον προλαβαίνω όμως, γυρίζει και βγαίνει έξω με τα κεριά και ξαφνικά... μπουμ!!!!!!! όλη η εκκλησία ανατινάχτηκε σαν βόμβα μεθανίου! Ανοίγω τα μάτια, φαντασίωση ήταν... αλλά το μπάμ ήταν αληθινό, γιατί κάποιος πέταξε μια κροτίδα κοντά στην πόρτα νωρίτερα, και οι παππούδες που πριν έκλαναν, τώρα μάλλον χέστηκαν. Βγαίνει ο παπάς με τα κεριά και μου ρθε να φωνάξω ΜΗ!!!!!!!, μου φάνηκε ότι όλοι αυτοί που ήταν μπροστά να πάρουν το φως, προσπαθούσαν να χτυπήσουν τον παπά με τις λαμπάδες τους. Εντάξει δεν τον χτύπησαν, αλλά χτυπιόνταν μεταξύ τους για το ποιός θα πάρει πρώτος το Άγιο Φως. Αφού κάποιος επιζών το πήρε, και μαζί μ αυτό πήρε και τις κατάρες των υπολοίπων που δεν πήραν πρώτοι,μετά, ο παπάς έβγαινε έξω για να συνεχίσει την λειτουργία, περνούσε με όλο του το επιτελείο ανάμεσα από τον κόσμο περπατώντας πάνω σε ένα κόκκινο χαλί. Και το διαβολάκι μέσα στο αυτί μου μου έβαλε την σκέψη να είχα άλλα πέντε άτομα και να τραβούσαμε απότομα αυτό το χαλί και να πέσει το παπαδομάνι, αλλά αυτήν μου την σκέψη την διέκοψε ένα άλλο διαβολάκι πιο ισχυρό, που καθόταν στην ακριβώς απέναντι μεριά από μενα και κοιτούσαμε και οι δύο στο κέντρο την πομπή του ιερέα. Και το διαβολάκι με τα μαύρα ρούχα και το βαθύ ντεκολτέ, έσκυβε κάθε τόσο να προσκυνήσει και να κάνει τον σταυρό του και μέσα από το βαθύ ντεκολτέ μας αποκάλυπτε το πλούσιο μπούστο του. Θαύμα! μου ήρθε να φωνάξω,κρατήθηκα όμως γιατί θα με περνούσαν για τρελό, αλλά όντως ήταν θαύμα...
Και μ αυτά και μ αυτά θυμήθηκα μια φορά που είχα δει την ανάσταση στην πλατεία ενός χωριού του Πηλίου, ήμουν ψηλά και έβλεπα μπροστά μου χαμηλά την πλατεία έξω από την εκκλησία γεμάτη κόσμο, που δεν τελείωνε, συνέχιζε και στα στενά. Και με το που ανάψαν οι λαμπάδες το φως εξαπλώνονταν με γεωμετρική πρόοδο, σαν μια λάβα που ξεχύθηκε από την εκκλησία και απλωνόταν παντού ,όλο και πιο γρήγορα, κατέλαβε όλη την πλατεία και μετά στα στενά,σαν έτοιμη να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι το νόημα της ανάστασης δεν είναι το λάβεις το μήνυμα, αλλά η διάδοση αυτού. Και θαύμα δεν είναι η ίδια η ανάσταση, αλλά το πόσο γρήγορα διαδίδεται ένα μήνυμα