Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Πρόσεχε τι θα σου σηκωθεί

Στην παραλία Λάρισας ομπρέλες, κουβαδάκια, φραπεδιές, γυαλιά ηλίου, νταπαντούπα μουσική, βλαχοτηνέητζερ, και οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, εκτός από αυτό που μου τύχε.

Αφού έχουμε λειώσει όλη την μέρα στην άμμο, λέμε με τα παιδιά να σηκωθούμε και να πάμε σε κάνα ουζερί να συνεχίσουμε, λέω στους φίλους μου λοιπόν ότι προτιμώ να έρθω με τα πόδια μέχρι το μαγαζί, και έχοντας πλέον βαρεθεί να μου φέρνουν αντιρρήσεις στο θέμα του περπατήματος κανονίσαμε το που θα βρεθούμε και χωρίσαμε.
Στο δρόμο αν και απολάμβανα την παραλία και την ηρεμία που αποπνέει η θάλασσα,αλλά φοβόμουν μη με βρει κάνας παλιός γνωστός και μου πιάσει καμιά άσχετη συζήτηση. Το πρώτο κρούσμα ήταν η τριχωτή κυρία Άννα που με χαιρέτησε απλώς από μακριά. Μια κυρία του χωριού με έντονο το στοιχείο της τριχοφυΐας , και αμέσως μετά ο άντρας της τριχωτής κυρίας Άννας που είχε απομακρυνθεί από την γυναίκα του για να κοζάρει ελεύθερος τα γκομενάκια . Ευθυτενής, αγέρωχος, με βλέμμα έμπειρου ναυτικού διέσχιζε απ άκρη σ άκρη την παραλία έκτος από το μέρος που καθόταν η γυναίκα του. Κλασικός μπανιστιρτζής ο Φιλτριχοάνας, αυτό είναι το παρατσούκλι που του είχα δώσει μέσα μου, φιλτροχοάνη ξέρουμε όλοι τι σημαίνει, αλλά η απόδοση αυτής της προσφώνησης στον συγκριμένο κύριο οφείλετε στην δικής μου ερμηνείας ετοιμολογία της λέξης φιλ-τριχό-αννας. Και μετά από αυτούς τους δυο άτονους χαιρετισμούς συνέβη το γεγονός που καταρχήν δεν φαίνεται δυσάρεστο .

Από μακριά είδα μια κοπέλα σε μια ξαπλώστρα να με κοιτάει, δεν μου φάνηκε γνωστή, αλλά κάτι μου λέγε ότι κάπου την ξέρω. Πανέμορφη, καταπληκτικό σώμα, λεπτή, μελαχρινή, γύρω στα 17 με 18 κυριολεκτικά απαστράπτουσα. Και έχω πλησιάσει αρκετά κοντά και μου χαμογελάει, ναι μου χαμογελάει αυτή η αιθέρια ύπαρξη και όπως χαμογελάει σηκώθηκε κιόλας. Η κοπέλα σηκώθηκε, μην πάει αλλού το μυαλό σου! Έρχεται η κοπέλα μπροστά μου και μου κλείνει το δρόμο <<Γεία σου Ηρακλή, τι κάνεις;>> Γντουπ! Πολλαπλά τα σοκ, πρώτα και πάνω από όλα προφορά, ήταν η επιβεβαίωση ότι είναι κάπου από την περιοχή μας και η φωνή διαπεραστική και έρρινη όσο δεν πάει άλλο. Επίσης ήξερε το όνομα μου, άρα και γω έπρεπε να την ξέρω, και δεδομένου ότι λείπω τρία χρόνια από την Λάρισα έπρεπε να τη σκεφτώ σε φάση 14 με 15 χρονών.<< Καλά είμαι, αλλά θα με βοηθούσε πολύ αν μου λεγες από πού σε ξέρω>> τις απαντώ κάπως διστακτικά<< Έλα ρε αδερφή της Λένας είμαι>> και αμέσως την θυμήθηκα, είναι από τις κλασικές περιπτώσεις που την βλέπεις και λές από μέσα σου πότε μεγάλωσε αυτήν ρε γαμώτο . <<Μαράκι μ’ , ποτέ μεγάλωσες εσύ ρε γαμώτο;>> και ανοίγουν οι αγκαλιές και αγκαλιαζόμαστε, σφιχτά μπορώ να πω, και ένιωσα όλο της το ιδρωμένο κορμί πάνω μου, και την κοιλίτσα της και τα χεράκια της και κάτι λέγαμε του στυλ, τι κάνει η ξαδέρφη σου, τι κάνει ο τάδε, πως τα περνάς και τέτοια. Της χάιδεψα λίγο το μπράτσο φιληθήκαμε ξανά στο μάγουλο και χαιρετηθήκαμε . Ευχάριστη εμπειρία μέχρι εδώ; Ναι. Αλλά έχει και συνέχεια….

Περπατούσα λοιπόν στην παραλία και πέρασα μπροστά από πολλά μπιτσόμπαρα και γενικά μπροστά από πολύ κόσμο. Και το ένιωθα, με κοιτούσαν πολλοί περισσότεροι απ ότι πριν, είναι αυτό που λένε ότι όταν έχεις ευχάριστη διάθεση λάμπεις και σε κοιτάνε όλοι αλλιώς, αυτό ένα πράγμα…. Έλαμπα και το ξερα και ήμουν περήφανος γι αυτό !(κράτα την μούντζα για μετά, θα δεις γιατί). Φτάνω στο μαγαζί που είχαμε ραντεβού με τα παιδιά και κάθομαι στην καρέκλα, και διακρίνω και αυτούς να με κοιτάνε περίεργα. Αρχίζω να ανησυχώ, και αρχίζουν τα γέλια, <<Τι έκανες ρε μαλάκα;>> λέει ένας φίλος μου γελώντας. Αγχώνομαι δεν ξέρω τι παίζει, και πάω να ανάψω τσιγάρο, και με το που βλέπω το χέρι μου παθαίνω σοκ, είχε αστερόσκονη ή γκλίτερ, απ’ το μπράτσο της Μαρίας!!!!!!!!!! Κοιτάω το σώμα μου, και σ ΟΛΟ το στήθος και την κοιλιά μου είχα γκλίτερ και γυάλιζα!!! Απαστράπτουσα δεν την είπα; Το Μαράκι είχε πασαλειφτεί με γκλίτερ και με σφιχτό αγκάλιασμα το πέρασε και σε μένα , και εγώ πέρασα μπροστά από τόσο κόσμο και όπως είπα και πιο πάνω " Έλαμπα και το ξερα και ήμουν περήφανος γι αυτό". So gay!

Μα γιατί καρδιά μου να βάλεις γκλίτερ;

Βάλε γκλίτσερ, να σαι και στο στοιχείο σου

7 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Καλά δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λειψες!!!
Τι τέλειο, καλά έβαλα κάτι γέλια...
Βρε το Μαράκι τι σου κανε... άθελά της βέβαια (συνονόματη και στην ηλικία μου). Καλά που το ανέφερες πάντως μην κάνω καμιά τέτοια βλακεία και έχουμε παρόμοια δράματα... :)
Να συνεχίσεις να περνάς καλά και με μπόλικα περιστατικά για να διαβάζουμε!!!!
Φιλάκια!

Ράνια Μ. είπε...

Και έφτανε μια λαμψη μέχρι την Αθήνα και δεν ήξερα τι ειναι! Τώρα ξέρω!

Nicotine είπε...

Sweet truth!
Να σαι καλά, έχω αρκετά περιστατικά, ιντρνετ δεν έχω... Από Αύγουστο τα νεότερα..
Καλά να περνάς.
Φιλιά


Μπιρμπίλα
Η λάμψη στην Αθήνα δεν ήταν μόνο από μένα....
Ήταν το χαμόγελο του Αλέξανδρου Πετρίδη, με είδε που περνούσα, χαμογέλασε, και λάμψη η δικιά μου αντανακλάστηκε στα κατάλευκα δόντια του, πολλαπλασιάστηκε και έφτασε ως την Αθήνα.

mr.alobar είπε...

xaxaxaa

efhbos είπε...

ΧΑΧΑ...Απιστευτα πραγματα!!!
Οι τελευταιες γραμμες ολα τα λεφτα!!

Ανώνυμος είπε...

Ευαγγελία: Χαχαχαχαχαχα!!!Να μην είμαι από μια μεριά να σε βλέπω να γκλιτσερίζεις μάνα μ'..

Nicotine είπε...

Ευαγγελία:
Θα σ αγκάλιαζα και θα γκλιζαρζες και συ μετά

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...