Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ένας Cult Κουρέας

Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ


Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοιαζε λίγο ποιητικό το  όλο σκηνικό, λες και είχαν βγει μπροστά να προϋπαντήσουν τον ερχομό μου στον κόσμο,  ήθελα να  πάω στο ΒΕΝΕΤΗ για ένα κουλούρι για πρωινό, καθόλου ποιητικό. Περπατώντας λοιπόν με τα περιστέρια να μου ανοίγουν τον δρόμο πλησίασα τον φούρνο, λίγο πριν τον φούρνο όμως υπάρχει ένα περίπτερο, απ την αριστερή μεριά του περιπτέρου ερχόταν ένα άλλο σμήνος περιστεριών που άνοιγαν τον δρόμο κάποιου άλλου διαβάτη. Αυτός ο άλλος δεν είχε δει τα περιστέρια μου ούτε και εγώ είχα δει τα δικά του. Περάσαμε απ το περίπτερο την ίδια ακριβώς στιγμή μόλις βρεθήκαμε στο ίδιο οπτικό πεδίο τα περιστέρια μου έπεσαν πάνω του και τα δικά του πάνω μου, για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα εκεί να παλεύω με τα περιστέρια του άλλου. Χαμός, δύο άτομα πάλευαν με τα περιστέρια τα όποια είχαν εγκλωβιστεί ανάμεσά μας! Τα δικά μου έπεφταν πάνω του και γυρνούσαν πίσω και έπεφταν σε μένα, το αντίστοιχο πάθαιναν και τα άλλα περιστέρια. Είναι τόσο ηλίθια ή τόσο άχρηστα που δεν μπορούσαν να πετάξουν από πάνω μας , μόνο έφευγαν μερικά από τα δεξιά μου καθώς αριστερά είχα το περίπτερο. Μες τον ρήμαγμο και τον χαμό τον φτεροκοπημάτων άκουσαν μια γνωστή τσιρίδα,  δεν είναι δυνατόν λέω μέσα μου. Μόλις έφυγαν όλα τα πουλιά και καταλάγιασαν τα πούπουλα και οι σκόνες είδα ότι το άτομο που είχε φέρει τα πουλιά μαζί της ήταν η Ζήνα, όχι η τηλεοπτική Ζήνα, αλλά η φίλη που θα συναντούσα αμέσως μετά το κουλούρι
-Ε, δεν είναι δυνατόν , μου λέει μόλις με είδε και αυτή
-Ήρθες σαν την άνοιξη,  της απαντώ
-Ναι καλά, σ όλες τα ίδια λες… που πας σαν τον κλέφτη ;
-Γιατί κλέφτης;
-Μες τα μαύρα πρωί πρωί, και βγάλε τον σκούφο μάνα μου, μια χαρά καιρό έχει
-Άσε τον σκούφο τον χρειάζομαι…  που πας εσύ;
-Μην πας να αλλάξεις θέμα, τι τον χρειάζεσαι τον σκούφο; Ακόμα δεν κουρεύτηκες;
-Ακόμα….. αλλά θα πάω σήμερα, αλήθεια. Εσύ θα μου πείς που πας;
-Στην τράπεζα έχω μια δουλεία.
-Καλά πάω μαγαζί και σε περιμένω.
-Καλά μάνα μου δεν είπες ότι θα πάς για κούρεμα;
-Ναι πασάκα μ’ , πρώτα καφέ και μετά κούρεμα
-Σε ποιόν θα πάς; Στον….
-Ναι σ αυτόν
-Σοβαρά!
-Ναι ρε τον γουστάρω που είναι cult
-Δεν πας καλά, έχεις πρόβλημα
-Καλά, πάνε τώρα στην δουλεία σου και τα λέμε μετά. Α, και να σου πω κοίτα μην φέρεις πάλι τίποτα πουλιά μαζί σου
Μου έβγαλε την γλώσσα και έφυγε… και όπως έφευγε είδα ότι πίσω στην πλάτη, στην κατά τα άλλα σοβαρή μωβ μπλούζα της υπήρχε ένα μικροσκοπικό πολύχρωμο ριγέ γαντάκι. Ναι , ένα γαντάκι έτσι στο ξεκούδουνο ραμμένο πάνω στην μπλούζα της, ένα γαντάκι σε μέγεθος που χωρούσε μόνο το πόδι ενός περιστεριού, ή το κεφάλι ενός μικρού περιστεριού…. Κεφαλ’ στου γαντάκ’  (από το γνωστό σκετσάκι των ΑΜΑΝ)

Ο CULT


 Πριν από ένα μήνα από την συνάντηση που ανέφερα πιο πάνω είχα πάει σε ένα κουρείο στην Κυψέλη που όμοιο του δεν υπάρχει στην Αθήνα.  (Για να μπορέσω να γράψω πιο εύκολα συνεχίζω την ιστορία σε ενεστώτα .)
Φτάνουμε με τον Γιώργο έξω από το κουρείο
-Λοιπόν μπες και έρχομαι σε λίγο
-Ρε φίλε είναι καλός;
-Καλός είναι, μπες και θα δεις
-Ρε σίγουρα; Σε φοβάμαι εσένα….
-Ρε μην  μασάς! Μπες
-Αντε καλά, σε πόση ώρα θα γυρίσεις;
-Σε λίγο πετάγομαι μέχρι το σπίτι και έρχομαι αμέσως….
Μπαίνω μέσα στο κουρείο λοιπόν και βλέπω έναν τύπο με άσπρη στολή σαν γιατρού  να έχει γυρισμένη την πλάτη προς την πόρτα και να τρώει. «Καλημέρα» λέω και αμέσως γυρνά προς το μέρος μου.  Βλέπω έναν κύριο γύρω στα 55, γκρίζα μαλλιά, ασπρισμένο δέρμα σαν να είχε λεύκη, στο στόμα του είχε μια λαδιά που του έφτανε μέχρι το σαγόνι και στο χέρι του κρατούσε ένα πιρούνι με μια μελιτζάνα γιαχνί καρφωμένη ακόμα πάνω του . Καθισμένος με κοιτούσε με ένα χαμένο βλέμμα, δεν μιλούσε, μόνο μασούσε και με κοιτούσε, σάστισα και μίλησα για να σπάσω την σιωπή, γιατί δεν ήξερα ακόμα αν έπρεπε να γελάσω ή να τρομάξω.
-Τρώτε; Θέλετε να περάσω αργότερα;
-Όχι, όχι παρακαλώ περάστε… είπε ο κουρέας με μια πολύ ήρεμη φωνή, απελπιστικά ήρεμη και αργή…
-Δεν πειράζει, θα κάνω ένα τσιγάρο εδώ στην πόρτα και θα καθίσω σε λίγο
-Μα όχι ελάτε, καθίστε, μόλις τελείωσα το φαγητό μου.
Με έπιασε από το μανίκι και με οδήγησε στην καρέκλα και με έβαλε να καθίσω, πάντα κινούμενος και  μιλώντας πολύ ήρεμα. Τόσο ήρεμα σε σημείο που να τρομάζεις. Εκτός από την ηρεμία παρατήρησα ότι κούτσαινε και επίσης  όπως  μου έπιανε τον μανίκι κατάλαβα ότι είχε πάρκινσον. Ναι λοιπόν ο κουρέας που με πήγε ο φίλος μου και σε λίγο θα δούλευε το ψαλίδι πάνω από στο κεφάλι μου είχε πάρκινσον!  Αφού λοιπόν με κάθισε στην καρέκλα πήρε μια πετσέτα και σκούπισε το στόμα του, τον κοιτούσα πλέον από τον καθρέφτη, η λαδιά που είχα δει στο στόμα του όταν μπήκα δεν έφυγε γιατί δεν ήταν λαδιά, ήταν άσχετη κιτρινίλα πάνω στο δέρμα του. Πάτησε ένα κουμπί στο ραδιοσιντικασετοφονο πλέηερ και ξεκίνησε μια απαλή ήρεμη μουσική με πουλάκια που κελαηδάνε, ρυάκια που τρέχουν ήρεμα και απαλά και ανάλαφροι κινεζοζέν ήχοι.  Βασική λεπτομέρεια: το ραδιοσιντικασετοφονο πλέυερ είχε αντί για κεραία ένα σκουριασμένο σύρμα. Αφού έχουμε την μουσική μας είμαστε έτοιμοι για το κούρεμα, και κούρεμα χωρίς διάλογο δεν  υπάρχει, υπάρχει;
-Πως θέλετε να σας τα πάρω;
-Κανονικά… όχι πολύ κοντά… απλά να φύγουν τα πολλά
-Θέλετε με μηχανή ή με ψαλίδι;
-Με μηχανή!
-Καλά θα σας πάρω τα πολλά με μηχανή και μετά θα σας τα στρώσω με το ψαλίδι.
-(νιεχ) Καλά…. εσείς είστε ο μάστορας
-Λοιπόν ξεκινάμε με την δεύτερη σκάλα….ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ….. ποιος σας έστειλε εδώ;
(από εδώ και κάτω όλος ο διάλογος εξελίσσεται υπό τους ήχους της μηχανής)
-Ο Γιώργος ο Π. που μένει πίσω από την εκκλησία
-Αααααα Γιώργος…. μάλιστα…. και τι κάνει ο Γιώργος;
-Καλά είναι θα ρθει σε λίγο
-Ααααα, θα ρθεί ε; Εγώ νόμιζα ότι πέθανε…. Μα πως το νόμιζα εγώ αυτό;
-Μια χαρά είναι, μάλλον θα τον μπερδεύετε με άλλον
-Μα όχι εγώ νομίζω ότι έχει πεθάνει…. Δεν είναι αυτός που είχε λίγο φαλάκρα εδώ μπροστά;
-Όχι, άλλον Γιώργο λέτε
-Αααα άλλον ε; Μπορεί να κάνω και λάθος, αυτός που σας λέω εγώ περπατούσε μια μέρα εδώ πιο κάτω και τον πάτησε ένα φορτηγό…. Κρίμα το παιδί….
-Ε…. ναι κρίμα….
-Ξέρετε,  ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα…. Ανα πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πεθάνει, ε; δεν ξέρουμε ποτέ αν θα ζήσουμε και την επόμενη μέρα.
-Ε… ναι αυτό ισχύει…
-Εσείς από πού είστε; … τελειώσαμε με την μηχανή, ψαλιδάκι τώρα
(τέλος ήχου μηχανής, ήχος τσιλ αουτ)
-Απ την Λάρισα είμαι, αλλά μένω στην Αθήνα αρκετό καιρό
-Αααα απ την Λάρισα έ; Τι μου θυμίσατε τώρα…. Έμενα παλιά στην Λάρισα, πριν από 40 μπορεί και 45 χρόνια…. Ήμουν μικρός τότε, ήταν ωραία στην Λάρισα….. Είχαμε και ένα ωραίο σπίτι…. Δίπλα μας έμενε και ένας χωροφύλακας …. Αυτός ο χωροφύλακας που λέτε αγαπητέ μου ήταν ερωτευμένος με μια κοπέλα νέα 16 χρονών……. Κρητικός ο χωροφύλακας , Λαρισαία η κοπέλα…. μια μέρα που λέτε τα φτιάξαν τα παιδιά….  αλλά ο πατέρας της κοπέλας δεν τον ήθελε τον χωροφύλακα για γαμπρό… αυτός μετά την έκλεψε για την παντρευτεί στα κρυφά επειδή την αγαπούσε…. αλλά μόλις την πήρε κοπέλα την έσφαξε την κοπέλα έξω από το σπίτι του…. και μετά και αυτός αυτοκτόνησε με το ίδιο μαχαίρι δίπλα στην κοπέλα…. Εμείς που παίζαμε έξω στον δρόμο τα είδαμε όλα αυτά και πήγαμε εκεί κοντά και βλέπαμε τα αίματα να κάνουν λιμνούλα γύρω από τα δύο σκοτωμένα  παιδιά…. Και ένα γατάκι πλησίασε να γλύψει το αίμα…. το έδιωξα…. και κοιτούσα την λίμνη με το αίμα… παιδάκι ήμουν…. Αλλά ξεχνιούνται τα αίματα;…. να, τώρα κλείνω τα μάτια μου και βλέπω αίματα… (χρατς! Ψαλιδιά πάνω από το αυτί)
Κοιτάζω στον καθρέφτη τον κουρέα που μου έλεγε την ιστορία να έχει κλειστά τα μάτια και να σκέφτεται, προφανώς τα αίματα, ξεχνιούνται τα αίματα; Για να τον διακόψω από τον ειρμό των σκέψεών του, του έκανα μια γρήγορη ερώτηση
-Και γιατί την σκότωσε την κοπέλα;
-Αααα γιατί όπως σας είπα ο χωροφύλακας ήταν κρητικός και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του! Προσβλήθηκε που τον απέρριψε ο πατέρας της κοπέλας και έτσι τον εκδικήθηκε.
-Κρίμα για την κοπέλα
-Και ήταν όμορφη κοπέλα… έχετε μείνει ποτέ και σε άλλη πόλη
-Ναι
-Σε ποιες;
-Αρκετές…. Ηράκλειο, Βόλο, Κομοτηνή, Θε…
-Ααααα Κομοτηνή…. Τι μου θυμίσατε τώρα….
-Τι;
-Στην Κομοτηνή ήμουν φαντάρος, και μια μέρα που λέτε… ήταν ένας δεκανέας…. Μόνος του στο βουνό… είχε και ένα οπλοπολυβόλο μαζί του…. εμείς ακούγαμε από μακριά του λύκους να ουρλιάζουν… αλλά ο δεκανέας είχε οπλοπολυβόλο μαζί του….. (την γλίτωσε ο φαντάρος, είπα μέσα μου) … παρόλο όμως που είχε αυτό το όπλο τον φάγανε οι λύκοι…. (πάει και αυτός…) τον βρήκαμε  την άλλη μέρα στα χιόνια μισοφαγωμένο και το αίμα του είχε βάψει το χιόνι κόκκινο….
Τον κοιτάω από τον καθρέφτη, είχε κλειστά τα μάτια του και κάτι σκεφτόταν, τα αίματα μήπως; Ξεχνιούνται τα αίματα; Χρατς ! ψαλιδιά πάνω από το αυτί. Και δεν περνούσε η γαμημένη η ώρα με τίποτα, σκεφτόμουν ότι θα είχα μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθώ αλλά μέχρι να τελειώσει αυτός ο τύπος από πάνω, θα έχει σκοτώσει τον μισό πληθυσμό της γης.  Όλο για αίματα μου μιλούσε, ξεχνιούνται τα αίματα; Παρατηρούσα το κουρείο, εντελώς παραδοσιακό, όπως παλιά, που τα κουρεία ήταν και οδοντιατρεία, δεν το θεωρώ απίθανο να έχει και τέτοια προσόντα ο συγκεκριμένος κουρέας.

Αφού επιτέλους τελείωσε το κούρεμα, που με ένα παράδοξο τρόπο το είχε πετύχει, έβγαλε μια χτένα που την είχε βουτηγμένη σε ένα ποτήρι με ξίδι, με χτένισε  το μαλλί χωρίστρα , τον πλήρωσα και έφυγα.  Από την ώρα που βγήκα από το κουρείο σκεφτόμουν πώς θα διηγηθώ όλο αυτό στη Ζήνα,  πως θα εκδικηθώ τον Γιώργος που μ έστειλε  σ αυτόν , και με πιο τρόπο να φέρω και εγώ την σειρά μου τον Χάρη σ αυτό το κουρείο.


Τώρα γιατί ξαναπήγα σ αυτόν, μην το ρωτάτε…. σαδομαχιστικές τάσεις μπορείς να πεις….

13 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Και γω απορώ γιατί ξαναπήγες... αλλά αφού δε σε τρόμαξε αρκετάτημν πρώτη φορά, και έκανε και τη δουλειά του σωστά, τότε πάω πάσο!

mr.alobar είπε...

Mπαρμπερης φιλε,οχι κουρεας...μπαρμπερης

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Δε παίζεσαι τελικά. Οι περιγραφές σου είναι ασύγκριτες. Αν ήμουν μεγαλύτερος σου - που δεν είμαι χα χα- θα σε συμβούλευα να αρχίσεις να δοκιμάζεις να γράφεις σενάρια Έχεις αυτήν την ικανότητα. Δοκίμασε το.

Nicotine είπε...

Sweet truth!

Ξαναπήγα για να έχω να γράψω και την συνέχεια.....
Φιλιά

mr.alobar

Στα χωριά υπάρχει το καφε- μπαρ- ψησταριά- ουζερί: Ο ΛΑΚΗΣ, αλλά εκτός απ αυτό υπάρχει και το παντοπωλείο-κουρείο-οδοντιατρείο. Παλιά υπήρχε στάνταρ σε κάθε χωριό αυτό. Έχει μείνει ένα μόνο σε ένα διπλάνο χωριό, αλλά χωρίς πελάτες.....

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Στα περισσότερα κείμενα σου είσαι μικρότερος από μένα οπότε δέχομαι το "αν ήμουν μεγαλύτερος" χα!
Το σενάριο είναι αυτό που θα ήθελα περισσότερο, είναι ακόμα μακρινό το ξέρω, αλλά θα δείξει.
Σ ευχαριστώ πολύ πάντως
Καλή σου μέρα

Gaurakos είπε...

Μάλλον θα σου αρέσουν τα έργα τρόμου. Χαχαχαχαχα
Και θα σου αρέσουν και οι ιστορίες του μπαρμπέρη.

Ανώνυμος είπε...

trellainomai gia cult katastaseis,prin xronia episkeptomoun kommwth pou to kommwthrio htan mesa sto spiti se elouze sthn baniera,sthn avlh xouzoureve ena gourouni,oskylos kynhgouse tis kotes h mana tou epleke,skhniko koustouritsa latremenou.

Ανώνυμος είπε...

sygnwmh ksexasa na systithw.myeleni47

Nicotine είπε...

Gaurakos

Μ αρέσουν όλες οι περίεργες ιστορίες, αλλά σίγουρα όχι όταν κάποιος δουλεύει με ένα ψαλίδι πάνω από το κεφάλι μου. Είναι σαν να σου κάνει εγχείρηση ένας μεθυσμένος γιατρός... ή ταρίφα με κοκάκια ταξιτζή. Τουλάχιστον δεν μπορώ να πω ότι ήταν ένα βαρετό κούρεμα, αν έχεις κάποιον που θες να του κάνεις πλάκα (κανέναν βάζελο ας πούμε..) μπορώ να σου δώσω την διεύθυνσή του.

myeleni47

Καλώς ήρθες στην παρέα
Μου θύμισες σκηνικό από το χωριό μου, που ο μπακάλης του χωριού είναι και κουρέας, εμπειρικός.., έβαζε ένα τάπερ ανάλογα με το μέγεθος του κεφαλιού και έκοβε ότι εξείχε, με παλιά χειροκίνητη μηχανή. Κι όλα αυτά μέσα στο μπακάλικο, και εκεί που σε κούρευε σταματούσε να δώσει μισό κιλό τυρί σε κάποιον που έμπαινε

zoyzoy είπε...

Μάλλον ψάχνεις ιστορίες για να διηγείσαι γιαυτό ξαναπήγες σίγουρα, μολόγα το!

Αφού γλύτωσες τ'αυτιά ουτε του παπά μην το πείς!

Καλό χειμωνιάτικο ΣΒΚ να'χεις!

Gina είπε...

Τα περιστέρια ξέρουν ποιούς περικυκλώνουν,όσους πιστεύουν πως μπορούν να πετάξουν,να γίνουν και αυτοί πουλιά,να φύγουν ψηλά,μακριά...Τίποτα δεν είναι τυχαίο,νομίζω?Το περιέγραψες τέλεια,ως συνήθως άλλωστε..Αίματα...αίματα,να τώρα κλείνω τα μάτια...ξεχνιούνται τα αίματα??Λατρεμένο...Είσαι απολαυστικότατος!!

Υ.Γ.Το γαντάκι είναι για να ρίχνει διακριτικές μούντζες σε όσους γυρνάω την πλάτη μου..!!
Φιλάκια μακαρονάκι

Κακοφωνιξ είπε...

Γιατί βρε Χριστόφορε να γράφει σενάρια, θες να γίνει γκέη το παιδί; Θες να μισήσει τη δημιουργικοτητα; Έχεις διαβάσει ποτε σενάριο; Έχεις δει ποτέ ελληνική σειρά στο μέγκα τσάνελ 9 η ώρα το βράδυ; Πολύ ωραία ιστορία Herr Aougare.

Nicotine είπε...

Τζίνα

Μη με λες μακαρονάκι μπροστά στους άλλους!!!!!

Όσο για το γαντακι που ρίχνει μούτζες σ όσους γυρνάς την πλάτη σου, πίστεψε με δεν πιάνει, αν θες να βλέπουν το γαντακι βάλτο πιο χαμηλά.....

Πολλά φιλιά


Κακοφωνιξ

Ένα πράγμα που ξέρουν όλοι οι φίλοι μου είναι ότι δεν εχω τηλεόραση στο σπίτι μου, όποτε δεν μπορώ να πω για το τι γίνεται στα κανάλια.
Έχεις δίκιο σ αυτό που λες, αλλά θέλω να προσθέσω ότι το σενάριο είναι κάτι τελείως διαφορετικό, όπως και το ποίημα. Το σενάριο είναι σίγουρα πιο εύκολο αλλά έχω κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου που δεν θα γινόταν καλό κείμενο αλλά ίσως θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε καλό σενάριο.
Σε ευχαριστώ που σχολίασες, και δεν διαφώνω μ αυτο που λες, είναι πιο δύσκολο και ταυτόχρονα πιο δημιουργικό το να γράφεις κείμενα αλλά είναι εντελώς άλλο το σενάριο.
Μέχρι στιγμής όποτε δεν έχω όρεξη να γράψω καταφεύγω στην εύκολη λύση του ποιήματος
Καλή σου μέρα

Κακοφωνιξ είπε...

To σχόλιο περί Μέγκα Τσάνελ επήγαινε στο σχόλιο του Χριστόφορου, Herr. Το ποίημα για μένα είναι ότι πιο δύσκολο είδος γραψίματος.(για να είναι καλό δηλαδή)

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...