Μη μου το λες 7 (Για ένα βιβλίο....)

Προσπαθούσα να την πείσω να πάμε σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο,  και τι δεν είπα για την  πείσω,  ήθελε οπωσδήποτε να πάμε στον εθνικό κήπο. Στο τέλος αναγκάστηκα να προσφύγω στα μεγάλα μέσα.

- Το ξέρεις από πού προμηθεύονται τα βιβλία αυτά τα μαγαζιά;  Αμ, δεν το ξέρεις γιαυτό δεν θες να πάμε. Λοιπόν άκου να σου πω, όλα τα βιβλία που βρίσκονται εκεί μέσα είναι βιβλία από πεθαμένους.

- Για πές, για πές… μου είπε με ξαφνικό ενδιαφέρον.

-Ναι, είναι από άτομα που έχουν πεθάνει και οι δικοί τους δεν ενδιαφέρονται για τα βιβλία, έτσι αντί να τα πετάξουν τα σκοτώνουν όσο όσο στα παλαιοβιβλιοπωλεία.  Έτσι  κάθε φορά που πάω σε ένα από αυτά τα μαγαζιά ρωτάω τον ιδιοκτήτη, «τι λέει πέθανε κανένας αυτή τη βδομάδα;» αν μου πει ναι, μπαίνω και ψάχνω, αν μου πει όχι πάω στο επόμενο και ξαναρωτάω το ίδιο.

-Αχ, τι τέλεια! Τι τέλεια! Μου είπε χαρούμενη χτυπώντας παλαμάκια.

-Τώρα τι λες; Πάμε;

-Ναι! Πάμε, αλλά θα ρωτήσω έγω τον μαγαζάτορα αν πέθανε κανείς

-Ε, όχι, άστο καλύτερα για την επόμενη φορά, έμενα με ξέρουν γιαυτο τους μιλάω έτσι.

-Καλά λες, δεν είναι καλο να μιλάς με αγνώστους, μπορεί να έρχονται απο κηδεία και να  μην έχουν όρεξη για κουβέντα, δεν ξέρεις ποτέ.....Α,  χτες,  είχα πάει βόλτα μόνη  στο Φάληρο,  έβλεπα τις βαρκούλες που  ήταν αραγμένες στο λιμάνι στη σειρά. Έτσι λευκές όπως είναι μου θυμίζαν τα μνήματα στο νεκροταφείο.  Κι αυτά στη σειρά είναι αλλά δεν κουνιούνται.   Γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς να κάνει ένα μνήμα σε σχήμα βάρκας;  Πιστεύω ότι οι ψαράδες ας πούμε θα έπρεπε να είχαν μνήμα σε σχήμα βάρκας, μη σου πω ότι το κάθε επάγγελμά θα έπρεπε να είχε ένα μνήμα αντίστοιχο με το αντικείμενό του. Οι παπάδες μνήμα σε σχήμα σταυρού, οι  δημοσιογράφοι σε σχήμα μικροφώνου, οι συγγραφείς σε σχήμα βιβλίου κου ου τω καθ εξής…. Ωραία δεν θα ήταν;

-Τέλεια θα ήταν, αλλά έχω μια απορία… το μνήμα το γυναικολόγων τι σχήμα θα έπρεπε να είχε;

 -Ιιιιιιι! Είσαι χυδαίος!

-Δεν είμαι και δεν ξέρω τι σου ήρθε στο μυαλό, εγώ πάντως σκέφτηκα κάτι σε σχέση με καμήλα

-Τι εννοείς ότι όλες οι γυναίκες είμαστε καμήλες;

-Όχι ολόκληρη την καμήλα, μόνο το πόδι

-Αν εμείς είμαστε καμήλες εσείς είστε γαϊδούρια!

-Θα θέλες, αλλά  σ αυτόν τον παραλληλισμό δεν νομίζω ότι είναι όλοι γαϊδούρια, τέλος πάντων άλλο είπα άλλο κατάλαβες, έχεις μείνει λίγο πίσω.

-Αχ, εξήγησέ μου, δεν θέλω να μένω  πίσω. Μια φορά όταν ήμουν μικρή  ένα παιδί έμεινε πίσω και πέθανε. Είχαμε πάει εκδρομή με το σχολείο στην κηδεία του προέδρου του χωριού που είχε πεθάνει και στον γυρισμό  ένα παιδί είχε μένει πίσω τελευταίο στο δρόμο και το πάτησε ένα αυτοκίνητο που έτρεχε. Από τότε μας λέγανε συνέχεια στο σχολείο να μην μένει κανείς πίσω και να μην ξεκόβει από την ομάδα. Α, την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι εκδρομή σε κηδεία, του παιδιού που είχε μείνει πίσω. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά μου είχε καρφωθεί η ιδέα όταν βγάλουν το παιδί να πάρουμε τα κόκκαλα του για το σπίτι μας, αλλά η μαμά μου μου έλεγε να μην λέω βλακείες.

- Τι! Τι; Τι τα θελες τα κόκκαλα του παιδιού.

-Α, ναι, δεν στο πα.  Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου έλεγε να πίνω πολύ γάλα γιατί εχει ασβέστιο και ότι το ασβέστιο φτιάχνει τα κόκκαλα. Έτσι τότε πίστευα ότι όταν ασβεστώνουν το σπίτι χρησιμοποιούσαν μπογιά με  τριμμένα κόκκαλα, ανακύκλωση ξέρεις. Νόμιζα ότι όλοι τοίχοι του σπιτιού είναι καλυμμένοι με τριμμένα κόκκαλα και ότι τα κεραμίδια είναι φτιαγμένα από  μείγμα σκόνης από κόκκαλα και με αίμα.  Το παιδί αυτό που είχε μείνει πίσω έπινε πολύ γάλα και πίστευα ότι θα ήταν καλό να παίρναμε τα κόκκαλα του για το σπίτι μας. Μετά σκέφτηκα ότι ίσως να τα ήθελαν οι γονείς του για το δικό τους σπίτι, και μετά σκέφτηκα ότι γιαυτό και  η γιαγιά έλεγε ότι ο παππούς θα ζει πάντα εδώ  σ αυτούς τους τοίχους, και μετά σκέφτηκα ότι και εγώ κάποια μέρα θα γίνω σαν τον παππού και θα πασαλείψουν τα κόκκαλά μου σε ένα τοίχο. Είπα την μαμά μετά από πολλά χρόνια , όταν έρθει εκείνη η ώρα, να μην με βάλουν στην τουαλέτα γιατί βρωμάει.

-Πάντως σε ένα πράγμα έπεσες μέσα. Έγινες ντουβάρι. Ευτυχώς που δεν έγινες  μπάζο και σου μιλάει κανείς που και που.

- Έλα ρε, μην με κάνεις πλάκα , δεν είμαι ντουβάρι,  ήμουν μικρή τότε. Πάντως σε ευχαριστώ που λες ότι δεν είμαι μπάζο. Αλήθεια από πού προέρχεται η χρήση της λέξης μπάζο;

-Τι; Ούτε αυτό το ξέρεις;   Όλα εγώ θα στα εξηγώ;  Λοιπόν άκου να δεις, να μάθεις και λίγο ιστορία.  Επισήμως το πρώτο καταγεγραμμένο μπάζο είναι η γυναίκα του πρωτομάστορα από το γιοφύρι της Άρτας.  Μέχρι τότε η λέξη μπάζο δεν ήταν ταυτόσημη με τις άσχημες γυναίκες. Η γυναίκα του πρωτομάστορά όμως ήταν κακάσχημη και πολύ χοντρή, εκτός από την εξωτερική εμφάνισή ήταν και πολύ στριμμένη. Μια μέρα λοιπόν όταν ο πρωτομάστορας είδε ότι ξεμένει από υλικά έστειλε να φωνάξουν την γυναίκα του και την έκλεισε μέσα στην βάση της γέφυρας και έτσι του φτάσανε τα υλικά, έπιανε και πολύ χώρο ούτως ή άλλως η φακλάνα.  Από τότε λοιπόν όταν μια γυναίκα είναι σαν του πρωτομάστορα την αποκαλούνε μπάζο.

- Εγώ νόμιζα ότι την  έχωσε εκεί μέσα για να στεριώσει το γεφύρι και  τότε άρχισα να πιστεύω ότι  τα μνήματα είναι τόσο στέρεα και δεν πέφτουν με τίποτα επειδή έχουν νεκρό μέσα.  Ο θείος μου ο Παυσανίας έφτιανε μνήματα, ήταν πολυτεχνίτης,  ήξερε από μάρμαρα, από οικοδομικά, από ξυλουργική από τα πάντα. Όταν περνούσε το ξύλινο ταβάνι στο σπίτι του παπά έπεσε από την σκάλα και του καρφώθηκαν τα καρφια που είχε στο στόμα στον ουρανίσκο, δεν πέθανε από αυτό όμως, πέθανε ένα μήνα αργότερα γιατί έπαθε μόλυνση από ένα καρφί και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα σε εκείνο το σημείο οι γιατροί.

-Επίσης και σε μερικά μυαλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα οι γιατροί…. Εδώ είμαστε, επιτέλους φτάσαμε, πάμε  να δούμε για κάνα βιβλίο….

-Από πεθαμένους , ε;

-Ναι πασάκα μ, από πεθαμένους…..

 Μπήκαμε μέσα στο παλαιοβιβλιοπωλείο,    τα βιβλία των πεθαμένων φάνταζαν σαν διαμάντια στα μάτια της, ζούσε ένα όνειρο, για μένα ήταν απλώς βιβλία από πρεζάκια που τα σκοτώσανε για να πάρουν την δόση τους.  Εκεί μέσα χωρίς να το καταλάβω χωριστήκαμε. Μετά από λίγο ήρθε προς μέρος μου κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι και με ένα θλιμμένο ύφος.

-Τι έγινε; Της λέω

-Κοίτα, ένα βιβλίο της τρίτης δημοτικού…. Κρίμα το παιδάκι……  Από τι να πέθανε άραγε;

-Τι; Α, ναι… καλά άστο αυτό εδώ, πάνε απέναντι και δες τα βιβλία με τα ζωάκια, έχει και φωτογραφίες μέσα …..

Μετά λίγο ήρθε πάλι κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι, αυτή τη φορά είχε χαρούμενο ύφος.

-Κοίτα εδώ!  Μου είπε και μου έδωσε ένα ανοιγμένο βιβλίο, μόλις το κράτησα και με είδε ότι είδα την φωτογραφία που ήθελε  να μου δείξει,  μίλησε πάλι δυνατά και ζωηρά.

-Δελφίνια κάνουν σεξ!

-Ενδιαφέρον, της είπα ψυχρά και συνέχισα στον ίδιο τόνο: το ήξερες ότι οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μόνα ζώα που κάνουν σεξ  για ευχαρίστηση ;

-Τι εννοείς; Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν σεξ με δελφίνια; Και  μάλιστα για ευχαρίστηση; Απαράδεκτο! Απαράδεκτο!

Ειλικρινά δεν άντεξα, άρχισα να χτυπάω το κεφάλι μου  με το βιβλίο κρατούσα στο χέρι μου, το βιβλίο που μου είχε δώσει αυτή……..