Η λύπη μέσα από την τρέλα

Έλα γρήγορα
Μια χελώνα πνίγεται στην τσέπη μου,
Η μύτη μου που είναι?
Δεν την βλέπω!
Λες να την έχει ο Αι Βασιλης μες το σάκο του?
Οχι ειπες και ενα αστέρι κουδούνιζε μες το πλυντίριο σου
και μετά ήρθε ένας ζωγράφος
και σου είπε βγάλε το αστέρι από το πλυντίριο
και συ το εβγάλες
και έβαλε νερό καφέ και αίμα
και έφτιαξε χρώμα
και έβαψε όνειρα της μόναξιάς.
Το αστέρι έλαμπε μες το δωμάτιο με ένα πρασινογάλανο φως
και ολα μοιάζαν
με τον πάτο της θάλασσας
μαζί με τους χαμένους θυσαυρούς
και τα μελαγχολικά ναυάγια,
και ό,τι άλλο κάνεις ποτέ δεν είδε,
μόνο όσοι αυτοκτόνησαν
με μια πέτρα στο λαιμό,
κι ομως πολύ αργά να μετανιώσουν
Το δωμάτιο από μακρυά έμοιαζε
με αποκριάτικη κολοκύθα
με το φως να βγαινει απο τα παράθυρα
με τα ενοχα μυστικα κρυμένα
μετά τιποτα, σκοταδι, μαυρο.
Και ενας μάυρος γάτος περνούσε ανάμεσα στα πόδια μου
την ωρα που φώναζα πως είμαι ο βασιλίας
του Μαρόκου
το Μαρόκο-κο-κο!κο-κο-κο!κο-κο?
και κάνοντας την κότα
τράβουσα περισσότερη προσόχη,
τρέχοντας λοιπόν μες τον δρόμο
κουνώντας τα φτερά μου
χωρίς να μπορω να πεταώ
(ποτε δεν μπόρεσα άλλως τε)
άρχισαν να φέυγουν όλα μου τα πούπουλα
και έμεινα μια γυμνή κότα στο δρόμο.
αρκτά γελοίο θέαμα.
Ετσι σαν γυμνό κοκτόπουλο έμοιαζα
και όταν ήμουν μικρός
ή σαν σαυρα.
Γιαυτό και ίσως κάπου μέσα μου να πιστέυω ότι
ποτέ δεν μεγάλωσα.
Τα χρόνια πέρασαν και έρχονται στα όνειρα μου
και χτυπάνε την πόρτα
γρατσουνάνε τους τοιχους
χτυπάνε τα παράθυρα
και ουρλιάζουν
και με βρίζουν,
με βρίζουν
σαν δολοφονιμένοι
που δεν τους άφησα να ζήσουν
όσο έπρεπε όταν έπρεπε.
Και αν έδινα όνομα σε κάθε χρόνο
θα ήταν όλα γυναικών,
ετσι φυλακισμένες στη νιότη τους
παντα να έρχονται
στον ύπνο μου
και να μου τον χαλάνε.