Είδα μια γριά που τίναζε τα σεντόνια και πέφταν οι μουνότριχες και έμοιαζε σαν να πασπάλιζε κανέλλα σε ψόφια πρόβατα.Και η πόλη απο ψηλά έμοιαζε σαν κουτάκι με σπασμένες κιμωλίες ή σαν τσαλακωμένα χρησιμοποιημένα κωλόχαρτα. Και ο Λυκαβητός σαν τάπα κατσαρόλας γεμάτη φασολάδα έτοιμη να πεταχτεί σαν λάβα ηφαιστείου και να πνίξει όλη την πόλη. Και αυτή η τάπα ήταν δεμένη με το πόδι της γριάς... και όπως η γριά τίναζε τα σεντόνια, πήδηξε πάνω της ένα καγκουρό. Πέφτει η γριά απο το μπαλκόνι και λίγο πριν φτάσει στο έδαφος τεντώθηκε το σκοινί και έμεινε γριά κρεμασμένη στον αέρα με το κεφάλι προς τα κάτω.
-Ξυπνιτήρη! Ξυπνιτήρη! φώναζε η γριά.
-Ποιο ξυπνιτήρι καλέ; Τι λες; ρώτησε ένας ταξιτζής να δεί τι γίνεται.
-Το γίο μου θέλω! Ξυπνιτήρη τον λέμε! Βοήθεια!!!!!!!!!!!
Εκείνη την ώρα έφτανέ ένας τύπος που φώναζε -μάνα κουράγιο! και δεν ήταν ο Μπρεχτ...
-Εσύ είσαι ο Ξυπνιτήρης; ρωτάει ο ταρίφας
-Όχι, εγω είμαι ο Καζανάκης, ο αδερφός μου είναι ο Ξυπνιτήρης. Μάνα κράτα γερά! φώναξε.
Και πήγε και την κράτησε από την μέση.Και όπως την κρατούσε σφιχτά απο την μέση γλίστρησε από τις τρίχες που είχε κάτω, και με το βάρος του που βάρος που προστέθηκε σ'αυτό της γριάς, τράβηξε την τάπα από τον Λυκαβυτό και πετάχτηκε η φασολάδα σαν λάβα ηφαιστείου. Μέσα σε λίγα λεπτά οι δρόμοι της πόλης γέμισαν φασολάδα. Ο Καζανάκης με την μάνα του πιάστηκαν από ένα πνιγμένο βόδι (εχει πολλά βόδια η Αθήνα) και αφέθηκαν να τους παρασέρνει το ρέμα. Κάποια στιγμή η φασολάδα κατέληξε στη θάλασσα. Και η γριά με τον γίο της ξέφυγαν απο το βόδι και άρχισαν να πνίγονται.......
-Ξυπνιτήρη! Βοήθεια!!!!!!!!!!!!!!!!!
........και όπως γυρνούσε στο κρεβάτι του σηκώθηκε απότομα με ένα ουρλιαχτό. Αφού έπιασε το κεφάλι του και τα πόδια του, όνειρο ήταν, είπε στον εαυτό του. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο δωμάτιο η μάνα του.
-Τι έπαθες υιέ μου;!
-Τίποτα μάνα, είδα ένα κακό όνειρο, είδα ότι με λέγατε Ξυπνιτήρη και τον αδερφό μου Κάζανακι!
-Δε λες πάλι καλά...ο πατέρας σας ήθελε να σας πούμε Γιώργο και Γιάννη...
-ΟΚ μαμα, καληνύχτα.
-Καληνύχτα Φορτωτήρα........
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ...
-
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου