Κολόνια ΜΥΡΤΩ Με Άρωμα Λεμόνι

Ασυναίσθητα πολλές φορές όταν σκέφτεσαι και χάνεσαι στη ροή των ονειρων σου, χανεις και την επαφή με το περιβάλλον ή μάλλον έχεις μια επιλεκτικη επαφή, αυτο διαπίστωσα μια μέρα που είχα χαθει στις σκέψεις μου σε ένα παγκάκι κάτω απο την Νεάπολη στο Λυκαβηττό ενω περίμενα να περάσει η ώρα για να πάω σε ένα ραντεβού.΄Ένας γνώριμος ήχος παγίδευσε το μυαλό μου ,ξαφνικά σαν να βρίσκομαι μέσα στην εκκλησία του χωρίου νόμιζα ότι άκουγα το θυμιατό του παπά να πλησιάζει, αυτός ο γνωστός ήχος με τα κουδουνάκια μέσα σε απόλυτη ησυχία.'Οταν είμασταν μικροί ήταν η μόνη ευχάριστη στιγμή στην εκκλησία, περιμέναμε τον παπά να περάσει με το θυμιατό για να πάρουμε μια τζούρα από το μεθυστικό άρωμα του θυμιάματος. Έτσι όταν άκουσα τα κουδουνάκια να χτυπάνε διέκοψα τις σκέψεις μου και περίμενα τον παπά να περάσει... αφέθηκα στο αεράκι να με χτυπά, δεν μ έβγαλε από τις νοσταλγία τις στιγμής, απλά συνδυάστηκε με το παρελθόν και αυτή η ένωση έκανε την προσμονή του περάσματος ακόμα πιο όμορφη. Τι ωραία να ήμουν τώρα παιδί σε μια εξοχή και να περίμενα με την ίδια ηδυπάθεια το θυμιατό. Και ο ήχος πλησίαζε από πίσω, μέχρι που πέρασε... και μια αποφορά ιδρωτίλας τραυμάτισε βάναυσα αυτήν την προσμονή, ένας τύπος έκανε τζόκινγκ και είχε κέρματα στη μια τσέπη και σε κάθε βήμα, αυτά τα κέρματα χτυπούσαν μεταξύ τους και έκαναν τον ίδιο ήχο που έκανε και το θυμιατό. Μια βίαιη συνειδητοποίηση ότι δεν ήμουν εκεί που βρισκόταν το μυαλό, αλλά δεν σπάστηκα, ξαναγύρισα λίγο πίσω και και πήρα και αυτόν μαζί μου, που μόνο το πίσω μέρος ρου σώματος του είχα δει, άλλωστε μόνο αυτό με απασχολούσε(όχι, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό). Και ξανά πάλι στην εκκλησία, ανάμεσα στις στιγμές του θυμιατίσματος υπήρχανοι στιγμές της άκρατης βαρεμάρας, και για να την καταταπολεμήσουμε όλοι εμείς οι πιστιρικάδες βρίσκαμε διάφορους τρόπους εκτόνωσης, ένας από αυτούς ήταν και το σημάδι φαλάκρας. Βγάζαμε κουκούδια από την μύτη μας και σημαδεύαμε τους μεγάλους, είχαμε προτίμηση στις φαλάκρες αλλά δεν ήταν μόνος μας στόχος. Καθόμασταν πάντα στο πίσω μέρος της εκκλησίας για να μην μας βλέπουν. Τώρα μέσα στην εκκλησία υπήρχε και ένας άγνωστος μεσήλικας με αθλητικές φόρμες, όλοι γύρω του είχαν απομακρυνθεί από γύρω του γιατί βρομούσε ιδρωτίλα, δεν του κοιτούσε κανείς, ούτε αυτός κοιτούσε γύρω του. Ήταν ο στόχος μας... και εβλήθην πολλαπλά και επανειλημμένα. Ο εαυτός μου που ήταν εκεί προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρύψει το γέλιο του με αλλεπάλληλες συσπάσεις και σφίξιμο των χειλιών , ο εαυτός μου εδώ είχε ένα πολύ ελαφρύ χαμόγελο Και ενώ ερχόταν η ώρα που μοίραζε κολόνια ό επίτροπος, άλλη μια ευχάριστη στιγμή στην εκκλησία, με 20 δραχμές στο πανέρι σου έριχνε κολόνια ΜΥΡΤΩ με άρωμα λεμόνι στα χέρια και αν ήσουν καλό παιδί και στο κεφάλι. Και όπως πλησίαζε ο επίτροπος, τι έγινε; όχι ρε πούστη μου! δεν είναι δυνατόν να κατουρήθηκα! δεν μου χει συμβεί ποτέ! κι όμως αισθάνομαι υγρό το κάτω μέρος του ποδιού μου...συνέρχομαι απότομα, <<Μαλακισμένο κοπρόσκυλο!>> με είχε κατουρήσει ένας σκύλος...<<Συγνώμη κύριε, δεν έπρεπε να συμβεί αυτό, αλλά και σεις δεν έπρεπε να το βρίσετε, κρίμα το σκυλάκι>> μου λέει το αφεντικό του.<< Συγνώμη μου ξέφυγε...>> του απαντάω και σηκώνομαι να φύγω, το σκυλί έπαιζε ακόμα χαρούμενο εκεί γύρω και κατουρούσε παγκάκια, περνάω από δίπλα του , με κοιτάει, το κοιτάω ,<<Μαλακισμένο>> λέω με μίσος αλλά σιγα σιγα μην ακούσει το αφεντικό του. Και κατεβαίνοντας προς τα κάτω, σκέφτομαι (πάαλι) όταν είμασταν μικροί πάλι χανόμασταν σε όνειρα και σκέψεις, αλλά οι τότε σκέψεις αφορούσαν τις περισσότερες φορές στο μέλλον, οι τωρινές σκέψεις, όλο και πιο συχνά, αφορούν στο παρελθόν...
Τι από όλα αυτά που σκεφτόμασταν τότε για την ζωή μας έχει πραγματοποιηθεί; είναι ό κόσμος όπως τον φανταζόμασταν ότι θα γίνει; Μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιαυτό; ίσως αυτά είναι καλύτερα να μην τα σκεφτόμαστε. Ας πάω για δουλειά τώρα...