Ω....το καημένο το σκυλάκι....

Ξυπνώντας το πρωί, με τον μόνιμο πονοκέφαλο, κάθησα στο κρεβάτι, κοιτώ το δωμάτιο γύρω μου, << η πλήρης αταξία...>>, πόσο βαριέμαι να συμμαζέψω, θα τα αφήσω για αύριο όπως πάντα, το πρωί όλοι οι φίλοι μου κοιμούνται, οπότε για κάφε δεν παίζει, το μόνο που μου μένει είναι η βόλτα στην Αθήνα. Ευτυχώς ζούμε σε μια πόλη που πάντα προσφέρεται για ενδιαφέρουσες βόλτες, είτε μόνος είτε με παρέα. Διαλέγω μερικά ρουχα στην τύχη από τον σωρό που έχω πάνω στον καναπέ, φοράω τα παπούτσια, και ξεκινάω να βγω, ρίχνω μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο και απογοητεύομαι από την τραγικότητα της ακαταστασίας. Σκέφτομαι ότι και να μπει κάποιος να κλέψει θα δει έτσι το δωμάτιο και θα σκεφτεί <<τον κλέψαν αυτόν, πάμε να φύγουμε>>, έχω βγει ήδη στο δρόμο και συνεχίζω να σκεφτομαι το ενδεχόμενο της κλοπής, και λέω μέσα μου ντροπή, ξένος άνθρωπος θα μπει στο σπίτι, κρίμα να το δει σε τέτοια χάλια. Έχω βάλει τα ακούστηκα απ το κινητό τα αυτιά και ακούω την εκπομπή του Κωνσταντίνου Τζουμά στον Εν Λευκώ. Ανεξάρτητα απο τι κάνω αυτό ο τρελός καμμένος ονειροπόλος μου φτιάχνει τη διάθεση. Περπατώ λοιπόν χωρίς να έχω σκοπό να πάω κάπου. Κοιτάω τους ανθρώπους, εντάξει τα γκομενάκια λίγο περισσότερο, αλλά όλοι τους έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Από μακρυά βλέπω μια τύπισσα να έχει βγει για πρωινό τρέξιμο, έχει και τον σκύλο της μαζί, τον έχει δεμένο με ένα λουράκι που καταλήγει δεμένο στη μέση της σε μια ζώνη. Το σκυλάκι φαίνεται πολύ χαρούμενο που τρέχει με την αφεντικίνα του και κοιτάει περήφανο γύρω του σαν να λέει <<κοιτάξτε με! έχω αφεντικό!>>, ναι ρε μαλακισμένο, και εμείς έχουμε. Το σκυλάκι λοιπόν είναι μικρόσωμο, λευκό και ράτσας Σταρχίδιαμου. Η κοπέλα τρέχει προς το μέρος μου και το σκυλάκι δίπλα, έχουν μια σχετική απόσταση, και όπως έχουν πλησιάσει αρκετά κοντά μου, περνάει η κοπέλα δίπλα από μια κολόνα και και το σκυλάκι από την άλλη μερια της κολόνας και ξαφνικά τεντώνεται το λουρί του σκύλου λόγω του ότι βρέθηκε ανάμεσα τους η κολόνα, και απότομα το σκυλί πετάγεται προς τα πίσω καθώς το παρέσυρε η κοπέλα με το λουρί που ήταν δεμένο στη μέση της. Την στιγμή ακριβώς που τεντώθηκε το λουρί το σκυλί έβγαλε ένα πονεμένο ήχο και η φάτσα του ήταν σαν του κόπηκε ξαφνικά το χαμόγελο. Ο κοπέλα με το που κατάλαβε τι έγινε, αφού ένιωσε την πίεση στην μέση και άκουσε το λυγμό του ζωντανού σταμάτησε αμέσως και αγκάλιασε το σκυλί και του λεγε συγνώμη αγάπη μου, συγνώμη! Εγώ πέρασα απο δίπλα τους προσπαθώντας απεγνωσμένα να κρύψω το γέλιο μου, και έστριψα στο πρώτο τετράγωνο και αφέθηκα στις ευεργετικές ιδιότητες του γέλιου, και επιτέλους συνειδητοποιήσα ότι δεν έχω πονοκέφαλο. Και συνέχισα να περπατώ μέχρι που μπήκα στο σταθμό του μετρό των Αμπελοκήπων, δεν μπήκα εκεί για να γλιτώσω περπάτημα, αλλά γιατί και η βόλτα στο ΜΕΤΡΟ είναι και αυτή αρκετά καλή. Το μόνο κακό ήταν ότι έχανε σήμα το ράδιο και αναγκάστηκα να αφήσω την αγαπημένη μου εκπομπή. Έβαλα την αγαπημένη μου μουσική στο κινητό και περίμενα το συρμό, μέχρι που ήρθε, και μπήκα μέσα, και δυστυχώς βρέθηκα σε ένα βαγόνι με την γνωστή φυσιογνωμία κυράστας που τους αναστατώνει όλους....