Κρυφτό Μακαρόνι

Ριπές μέσα στην νύχτα, ήχος πολυβόλου τα δάχτυλα τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο ακολουθούν την σκέψη που είναι ελεύθερη να πάει όπου θέλει και να χάνεται και να χάνει τον δρόμο της επιστροφής  στο λαβύρινθο της Αθήνας  της αρχαίας πριν καν γεννηθώ εγώ και οι φίλοι μου που χτίστηκε πάνω σε πέτρα της γης που προήρθε από αστερόσκονη που κάποτε ήταν άλλα αστέρια και άλλοι τα κοιτούσαν από αλλού και κάναν ευχές και εμείς που ζούμε πάνω σ αυτά κοιτάμε αλλού και κάνουμε μάλλον παρόμοιες ευχές μέχρι να ξημερώσει να βγει ο Ήλιος και να μας φωτίσει να κλείσουμε τα φώτα που καίνε ρεύμα το οποίο κάνει κακό και στο περιβάλλον και στην τσέπη μας στην οποία μια τσέπη την αριστερή έχω πάντα τα κλειδιά του σπιτιού μου και σε κάθε βήμα μου κάνουν ένα θόρυβο που θυμίζει θυμιατό στην εκκλησιά τον οίκο του θεού αλλά χωρίς τον θεό μέσα έχει πάει και αυτός διακοπές όπως πήγε και ο φίλος σου σε νησί το καλοκαίρι και μαύρισε σαν κοράκι  που πετάει πάνω από τα λιβάδια και φοβάται τους αετούς που είναι όμορφοι και αγέρωχοι με γαμψά νύχια που άλλοι τα τρώνε   από κακό χουι  αλλά όχι χειρότερο από το να μη τρως ντομάτα στο φαγητό που σου φτιάχνει ο μάγειρας της σχολής με αγάπη φροντίδα στοργή προδερμ και το λειρί του κόκορα που σε ξυπνάει κάθε πρωί με την   δροσούλα και τη υγρασία που σε αναγκάζει να φορέσεις το μπουφάν που δεν έχεις ξεχάσει από πού το πήρες γιατί είσαι περήφανος γι αυτό που διάλεξες με τόσο κόπο μια κρύα μέρα των εκπτώσεων πέρυσι  καλοκαίρι μεσημέρι δίπλα από την  παραλία ψάχνοντας την Ατλαντίδα που έχει κρυμμένα τα μυστικά της ζωής και τα φυλάει, φτου και ξελευθερία τρέξτε να σωθείτε ή να πα να γαμηθείτε .