Χρυσαφί Πλανήτης

Δύο ταξιδιώτες μέσα στην έρημο, μόνοι περπατούν, είναι γυμνοί τελείως και προχωράνε σ αυτό το χρυσαφί ειδυλλιακό τοπίο. Στην αρχή το έδαφος είναι λείο, κάποια στιγμή στο δρόμο τους προέκυψε μια μικρή λακκούβα, παράξενο, λακκούβα μέσα στην έρημο; Κάναν τον γύρω της λακκούβας και προχωρήσανε, η επιφάνεια της ερήμου ανεβοκατέβαινε αργά, το έδαφος πλέον είναι ελαφρώς ανάγλυφο, σαν να το διατρέχουν ελαφροί κυματισμοί. Οι δύο ταξιδιώτες προχωράνε στο δρόμο τους που πλέον έχει γίνει ανηφορικός, δεν βιάζονται καθόλου, μια γλυκιά νωχέλεια τους διακατέχει, όσο προχωράνε το ανεβοκατέβασμα του εδάφους γίνεται πιο έντονο αλλά δεν τους επηρεάζει καθόλου, το περπάτημά τους είναι τελείως ανάλαφρο, ίσα που ακουμπάνε στο έδαφος, δεν αφήνουν κανένα ίχνος πίσω τους. Δεν υπάρχει ήλιος, είναι νύχτα, το μόνο που φωτίζει τον δρόμο τους είναι μια φωτιά στα δεξιά τους, κάτι καίγεται εκεί, φωτιά στην έρημο; Μπροστά στο δρόμο τους υπάρχει ένας λόφος από την ίδια άμμο, η σκιά του πέφτει αριστερά, μια σκιά που καλύπτει τον δίπλα λόφο, στην αρχή πήγαν να περάσουν ανάμεσα από τους λόφους γιατί εκεί  το έδαφος καλυπτόταν από ένα ανεπαίσθητο στρώμα δροσιάς, το μετάνιωσαν όμως και με την ίδια νωχέλεια γύρισαν προς τα πίσω, ανέβηκαν το λόφο από την απότομη μεριά του και έφτασαν στην κορυφή, το έδαφος ανεβοκατέβαινε πιο γρήγορα.  Οι δύο ταξιδιώτες  βρέθηκαν μπροστά σε ένα ροζ  κόσμημα, σαν κατακόκκινο ρουμπίνι σκεπασμένο με άμμο, ένας συνδυασμό που έκανε το κόσμημα να μοιάζει ροζ, οι ταξιδιώτες μαγεύτηκαν από την ομορφιά του και το αγγίξανε,  άρχισαν να γυρνάνε γύρω γύρω από το κόσμημα με ένα περίεργο τρόπο, στην αρχή γυρνούσε ο ένας γύρω από το κόσμημα και μετά ο άλλος, άλλοτε και οι δύο μαζί, ένας ακαθόριστος αργός χορός γύρω από το κόσμημα. Κάπου εδώ  σταματάει η αφήγηση και μένουν μόνοι τους οι ταξιδιώτες να χορεύουν τον χορό τους, που και που εμφανίζεται και ένας τρίτος και εξαφανίζεται αμέσως.

Μετά από ώρα ακούγεται μια γλυκιά γυναικεία φωνή

-Θα μείνουν πολύ ώρα εκεί αυτοί;

-Ίσως για πάντα…. Της απαντάει μια αντρική φωνή

-Γιατί;

-Γιατί είναι το  ομορφότερο σημείο του σύμπαντος….

-Βλάκα… του λέει χαμογελώντας  η κοπέλα και γυρνάει να τον φιλήσει, τα δάχτυλά του φεύγουν από το στήθος της και οι ταξιδιώτες μένουν στον αέρα.

Τα δύο σώματα έχουν αλλάξει πλέον στάση, πρώτα ήταν ξαπλωμένοι και οι δύο ανάσκελα με την κοπέλα πάνω  σ αυτόν που της μιλούσε στο αυτί και με τα δάχτυλά του άγγιζε το σώμα της.

 Η κοπέλα έχει γυρίσει και οι δύο ταξιδιώτες τώρα έχουν γίνει δέκα, και από αργοί και νωχελικοί που ήταν τώρα έχουν γίνει άγριοι και ζωηροί, τρέχουν στην πλάτη της κοπέλας και αφήνουν τα σημάδια τους.

Το μόνο που δεν άλλαξε   σ αυτό το σκηνικό είναι ή φλόγα του κεριού που συνεχίζει να τρεμοπαίζει αδιάφορη για το τι γίνεται δίπλα της

.