Χτες το πρωί είπα να κάνω μια βόλτα με το ποδήλατο, φόρεσα τον σκούφο, κούμπωσα το δερμάτινο μηχανής με αυτοπεποίθηση και έβαλα να παίζει στο κινητό ο δίσκος Ride the Lightning των Metallica , πρώτο τραγούδι Fight fire with fire with fire (είχα ανάγκη από thrash.. εντελώς τυχαία έγραψα το thrash χωρίς να έχω βάλει τα αγγλικά και βγήκε η λέξη τήραση, ούτε και αυτό είναι λάθος αν και δεν υπάρχει αυτή η λέξη….) Με το μουσική να ταρακουνάει το μυαλό μου κατέβηκα την Πανόρμου έστριψα δεξιά στην Αλεξάνδρας και στο στάδιο του Παναθηναϊκού αριστερά για Λυκαβηττό . Πήγαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, το επέβαλε και η μουσική, περνούσα ανάμεσα από αυτοκίνητα, έκανα ελιγμούς, πέρασα όλα τα κόκκινα φανάρια, δεν σταματούσα πουθενά, σταμάτησα μόνο στα μισά της ανηφόρας του λόφου. Πριν από μισή ώρα κοιμόμουν και τώρα είμαι λαχανιασμένος με το ήλιο στα δεξιά μου να δημιουργεί μια υπέροχη εικόνα στην πρωινή ατμόσφαιρα της πόλης. Άξιζε να την δω καλύτερα αυτή την θέα. Πίεσα τον εαυτό μου και συνέχισα, αντί να κατεβάσω ταχύτητα, ανέβασα και έκανα την ανάβαση ακόμα δυσκολότερη. Όταν τελείωσε η ανηφόρα κατέβηκα αμέσως από το ποδήλατο και το πήρα στον ώμο και ανέβηκα με τα πόδια ένα χωματόδρομο με σκαλάκια από ξύλο. Ήξερα ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί ψηλά στην πίσω μεριά του θεάτρου του Λυκαβηττού . ¨Έφτασα στη κορυφή και αμέσως έκατσα σε μια πέτρα, μπροστά μου ο Υμηττός με σύννεφα να είναι καθισμένα στις πλαγιές του, ακριβώς πίσω από το βουνό μόλις είχε βγει ο ήλιος, οι ακτίνες περνούσαν ανάμεσα από τα σύννεφα και έμοιαζε με παιδική ζωγραφιά, τα παιδιά πάντα ζωγραφίζουν τον ήλιο με ακτίνες. Τα σύννεφα μετακινούνται και μαζί τους μετακινούνται και οι ακτίνες, λες και κάποιος είχε στήσει μια παράσταση με φαντασμαγορικά λέιζερ, είσοδος δωρεάν, όποιος επιθυμεί ας προσέλθει. Οι δρόμοι της πόλης γυάλιζαν, όλα φαινόταν χρυσαφί, έβγαλα μια φωτογραφία με το κινητό, ούτε στο ελάχιστο δεν απέδωσε την ομορφιά του τοπίου.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την λέξη βιος για την ζωή. Η λέξη βιός προέρχεται από την λέξη βία. Η ψυχή είναι κλεισμένη με την βία μέσα στο κορμί και παλεύει να βγει να πετάξει, να ελευθερωθεί. Οι παλμοί της καρδιάς μου έχουν πέσει πλέον, έχω ηρεμήσει και παίρνω κανονικές ανάσες αλλά αντιλαμβάνομαι την λέξη βιος πιο έντονη από κάθε άλλη φορά. Το κορμί είναι ένα όχημα που περιορίζει την ψυχή, αλλά και χωρίς αυτό δεν μπορείς να πας πουθενά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να επιλέγω τις καλύτερες δυνατές διαδρομές με το όχημα που μου δόθηκε, αν είχα αυτοκίνητο θα είχα κολλήσει στην κίνηση, τώρα είμαι ψηλά στο βουνό και βλέπω την καλύτερη θέα της. Ακούω γαβγίσματα σκύλου, σπαστικό γάβγισμα άρα μικρό σκυλί, νιεχ, το βλέπω να μυρίζει ένα θάμνο, κατουράει, με κοιτάει, είναι μαύρο, μια φωνή γριάς το φωνάζει «Γκρούπο;» σηκώνει το κεφάλι ο Γκρούπος και φεύγει, αν ήταν θηλυκό πως θα το λέγαν; Groupie; Έφυγε ο ηλίθιος Γκρούπος, εγώ τι να κάνω; Έφυγα και εγώ, έριξα μια τελευταία ματιά στην πόλη πήρα το ποδήλατο στον ώμο και ροβόλησα τον κατήφορο. Στα τελειώματα της κατηφόρας είδα την γριά που φώναξε τον Γκρουπο να κάθεται σε ένα παγκάκι και παρατηρούσε τον σκύλο της που σκορπούσε κάτουρα δεξιά και αριστερά, είδε και μένα, κόλλησε η γριά. Δεν είναι και λίγο να βλέπει πρωί πρώι ένα τύπο με ποδήλατο στον ώμο να ξεπροβάλει ανάμεσα από τα πεύκα. Εκτός από το ποδήλατο είχα και το δερμάτινο , από κάτω φόρμα παλιά και σταράκια παπούτσια (το εσώρουχο δεν σας ενδιαφέρει). Πλησιάζω προς την γριά που ακόμα με κοιτάει περίεργα, σταματάω μπροστά της και ανεβαίνω στον ποδήλατο, πάω να φύγω αλλά κάτι με ρωτάει «Εδώ μένετε;» νιεχ, με πέρασε για άστεγο, «Ορίστε;» της λέω, «Ρώτησα αν μένετε εδώ..» τι να της πω; «Ναι εδώ μένω» απαντάω σχεδόν αδιάφορα, «Κρίμα, νέο παιδί δεν έχεις που να μείνεις… δεν έχεις δουλεία;» «Έχω» της λέω « Τι δουλεία κάνεις;» μου λέει «Δημόσιος υπάλληλος» της απαντάω και φεύγω.
Ο κατήφορος είναι πιο εύκολος και πιο απολαυστικός, θα μπορούσε να είναι και αλληγορική αυτή πρόταση για τον ηθικό κατήφορο αλλά δεν είναι, αυτό είναι άλλο θέμα που δεν έχει σχέση με την ποδηλασία. Έχω πάρει τον κατήφορο λοιπόν και αφήνομαι στη δύναμη τις βαρύτητας να οδηγήσει εμένα και το όχημά μου κάτω, στον πάτο. Στα μισά της κατηφόρας σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να βγω από την άσφαλτο, στρίβω δεξιά, βγαίνω από την άσφαλτο και κατεβαίνω σε χωματόδρομο, συνεχίζω την κατηφόρα σε ανώμαλο έδαφος, συνιστώ σε όποιον δεν είναι καλός ποδηλάτης να μην το κάνει αυτό για κανένα λόγο. Λίγο παρακάτω βλέπω έναν Φιλιπινέζο με τέσσερα σκυλάκια κανίς, Κολωνακιώτης Φιλιπινέζος, ένα από αυτά τα κοπρόσκυλα ορμάει καταπάνω μου, ο Φιλιπινέζος το φωνάζει «Ντάστυ! Έλα εδώ!» Ουάου! Και ο σκύλος και ο Φιλιπινέζος ξέρουν ελληνικά! Ο σκύλος υπακούει, γυρνάει πίσω, σταματάει, κατουράει ,τρέχει. Ντάστυ; Δηλαδή σκονάκι; Λόγο μεγέθους δεν είναι άκυρο το όνομα, αλλά για οποιοδήποτε άλλο λόγο είναι. Άκου εκεί Ντάστυ… δηλαδή όπως είναι μικρό αυτό όταν το δαγκώνουν οι άλλοι σκύλοι τι λέει ο Φιλιπινεζος στο αφεντικό του; Another one bites the dust; Συνεχίζω την κατηφόρα και για να μην τα πολυλογώ άλλο με τα σκυλιά ακούω διάφορα ονόματα, Φλου! Ανούβις! Τσίου! Μπρίκο! Νεσαμπουλιάτα! (φεύγα νεσαμπουλιάτα ψαροκάικα..νιεχ.) Γκίκο! Ντούκι! Κατσίκα! Μουστάρδα! Και ότι άλλο άσχετο όνομα μπορεί να φανταστεί κανείς, πιστεύω ότι η διαστροφή του ανθρώπου φαίνεται στο πως ονοματίζει τα σκυλιά του.
Βγαίνω από τον λόφο, προχωράω προς Κολωνάκι, η ώρα κοντεύει 9:00, κοιτώ το ρολόι μου, όχι εκεί, εδώ, τώρα που γράφω, πρέπει να τελειώσω σε λίγο, οπότε πηδάμε τα 30 χιλιόμετρα βόλτας που έκανα με διάφορα σκηνικά και επιστρέφω στους Αμπελόκηπους. Πρέπει να πάω στον Κωτσόβολο να πάρω το καινούριο μου κινητό. Για να πάω εκεί πρέπει να περάσω από την υπόγεια διάβαση της Κηφισίας στο ύψος του Γηροκομείου, κατεβαίνω και βρίσκομαι ακριβώς από κάτω από τον δρόμο, πάντα όταν βρίσκομαι εκεί χτυπάω την κόρνα του ποδηλάτου, ντριν ντριν, έχει πλάκα ο αντίλαλος μέσα στον κλειστό χώρο, στρίβω δεξιά και παίρνω την ράμπα για να βγω έξω από τα έγκατα της γης που τα γαργαλούσα με το κουδουνάκι, οκ, μην μουντζώνεις… με το φτάνω στο τέλος της ράμπας τι λές να έγινε; Τι άλλο; Γριά… σταματάω στην λίγο πριν την τέλος γιατί υπάρχουν οι απαγορευτικές ράμπες που δεν επιτρέπουν μηχανές να περνάνε, τις γριές γιατί της επιτρέπουν; Όπως είμαι σταματημένος και περιμένω να κατέβει ένα ζευγάρι και μια γρια ακουμπάω το χέρι μου στον τοίχο, η κοπέλα από το ζευγάρι με ευχαριστει με ένα νέυμα που τους περίμενα να περάσουν και ανταποδίδω ανάλογα. Η γριά έρχεται και σταματάει δίπλά μου
-Νεαρέ, το ξέρεις ότι αυτό που κάνεις είναι παράνομο;
-Τι κάνω; της λέω
-Κανονικά απαγορεύονται τα ποδήλατα εδώ! Μου λέει με νεύρο!
-Τα ποδήλατα δεν απαγορεύονται, τι μηχανάκια απαγορεύονται
-Μωρ τι μας λες…. Θες να στο αποδείξω;
-Με ποιον τρόπο;
-Θα φωνάξω το εκατό!
-Την αστυνομία εννοείται;
-Με κοροϊδεύεις κιόλας; Δεν φτάνει που μπορεί να σκοτώσεις καναν άνθρωπο πουλάς και πνεύμα
-Εντάξει, λάθος μου που περάσω από εδώ να φύγω τώρα
-Α, τώρα θες να φύγεις; Να φύγεις! και να μην σε ξαναδώ εδώ!
Εκείνη ακριβώς την στιγμή πέρασε από δίπλα μας ένα άλλο ζευγάρι (τι γίνεται ρε παιδιά όλο ζευγαράκια βλέπω, παρεμπιπτόντως η κοπέλα είχε πολύ ωραίο…. στυλ) ο τύπος με κοίταξε και γέλασε λίγο μ αυτά που τραβούσα με την γριά και συνέχισαν προς τα πάνω. Εδώ πρέπει να πω ότι η γριά ήταν φουλ στο χρυσό, κολιέ, δαχτυλίδια, βραχιόλια, δόντια……
-οκ, της λέω και προχωράω
-Να μην σε ξαναδώ! Το άκουσες!
Δεν απάντησα, αλλά το παιδί που είχε περάσει πριν φώναξε ένα Ια! και η γριά νόμιζε ότι το φώναξα εγώ και άρχισε να βρίζει «Ια και στα μούτρα σου γάιδαρε! Ανάγωγε! Τώρα θα φωνάξω την αστυνομία!» Έχω απομακρυνθεί και δεν βλέπω πλέον την γριά αλλά ακούω την φωνή της σαν μέσα από το πηγάδι και θυμήθηκα ένα παλιό τραγουδάκι από μια σειρά
Μέσα στο σκοτάδι υπάρχει ένα φως
Μια ελπίδα λάμπει σαν χρυσός
Ω Κλαρίτα, Κλαρίτα;
Αυτό τραγούδι έχει μεγάλη ιστορία, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία
9 σχόλια:
χμ!Τώρα τι να σχολιάσω τη βόλτα σου σούπερ να μπορείς να εκτονώνεσαι με την ποδηλασία.
Κάποτε είχα ένα Γκριφόν-κανίς και το'λεγα Ράστυ=σκουριασμένος μα ήταν πολύ βαριεστημένος με το ζόρι νόμιζες κουνιόταν.Ακούνε μού'χαν πει στο (Ρ)και του'χα βρεί αυτό.
Με τις γριές βρίσκω ένα κώλυμα να'χεις :)
Και αυτό πάλι ότι τις κοιτάς στα δόντια ανατριχιαστικό:))
Χάρηκα που έλειψες τόσο λίγο
Καλό ΣΒΚ να'χεις!
Ρε φίλε! Ώστε ήρθες λοιπόν και κεφάτος μάλιστα. Πολύ χαίρομαι. Χαίρομαι που βλέπω και την zoyzoy από πάνω. Η ροή της γραφής σου, το χιούμορ, τα ενδιάμεσα φιλοσοφικά σχόλια είναι θαυμάσια.
Βλέπω δε ότι με τις γριές δεν τα πας και πάρα πολύ καλά χα χα χα Νομίζω είχα διαβάσει και μια παλιότερη ιστορία σου.
Ώστε λοιπόν επέστρεψες Δημήτριος ε; Αντε δουλειά. ΜΟυ χρωστάς εξηγηση για το aougaros!!!!
Η βόλτα με ποδήλατο απλά σπέρνει. Άρχοντας είσαι.
Όσο γαι τις γριές δεν υπάρχεις ρε φίλε με τις απαντήσεις σου. Χαχαχχαχα
Το καλό σο άφησα για το τέλος. Με φούντωσες με τη εισγωγή...Έχω βάλει και ακούω Ride The Lightning
Μετά λέω να ρίξω και λίγο από Muster of Puppets έτσι για το καλό και για κλείσιμο Slayer στη διαπασόν. Λες να μου στείλουν την Ελένη Λουκά να με ξορκίσει;
Πάρε και ένα έπος http://www.youtube.com/watch?v=lsAgU5cwiQs
zoyzoy
Εδώ και δύο μήνες έχω πάρει ποδήλατο και την έχω καταβρεί, είναι πραγματική εκτόνωση.
Δεν έχω κόλλημα με τις γριές, αυτές έχουν κόλλημα με μένα!
Και να είναι καλά που έχουν κόλλημα γιατί αλλιώς τι θα έγραφα;
Να περνάς τέλεια!
Φιλιά
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Ήρθα λοιπόν, γρηγορότερα απ ότι είχα σκοπό....
Να κανονίσουμε καμιά μέρα να πάμε βόλτα με τα ποδήλατα να δεις τι περνάω!
Εσύ μου χρωστάς ένα σχόλιο για τέλος του νεκροθάφτη.
Όσο για το aougaros στο πω προσεχώς σε καινούρια σειρά.
Gaurakos
Τι να πω για τους Gamma Ray; Απλά respect!
Στην επόμενη βόλτα που θα γράψω θα παίζει dream theater!
Thanks φίλε
Χαίρομαι που έλειψες λίγο, εγώ βέβαια μάλλον άργησα να έρθω αλλά όπως πάντα ήρθα.
Αμάν με τις γριές δεν είναι όλες έτσι, η γιαγιά μου τουλάχιστον δεν είναι! :)
Μακάρι να ήξερα ποδήλατο... μην κοροϊδεύεις δεν είχα και δεν έμαθα, λογικό δεν είναι;!
Για την ώρα εκτονώνομαι στο γρήγορο περπάτημα, με τα ακουστικά στα αυτιά, κάτι σε Charon για να μην το παρακάνουμε και POD... και πηγαίνω...
Σκυλάκι θέλω αλλά δεν έχω ιδέα πως θα το ονομάσω...!
Φιλάκια!!!
Επειδή και εγώ έχω θέμα μέ την συνδεσή μου δεν μπορώ να το βάλω με αυτήν.
Μόλις αποκασταθεί λοιπόν... Στην επόμενη εκπομπή http://gaurakos.listen2myradio.com/ θα σε ενημερώσω να έρθεις να ακούσουμε καμιά μεταλιά.
http://www.youtube.com/watch?v=FjV8SHjHvHk
Xaxaxaxaxaxaxaxα Αχαχαχαχαχαχαχα
αχ, να σαι καλά ρε aougare, καινούρι συκώτι μου κάνεις.
Καλά ρε απροσάρμοστε, μια βόλτα φυσιολογική δεν μπορείς να κάνεις; Ξέρεις, του τύπου "πήγα, έκανα την βόλτα μου, πέρασα καλά, δεν ασχολήθηκα με όλους τους παραδιπλανούς";
Παρεμπιπτόντως, τα άκυρα ονόματα είναι αυτά που πάνε στα σκυλιά. Το δικό μου το λένε (πατσα)Βούρι. Αφού είναι σαν ξεμαλλιασμένη σφουγγαρίστρα. Πώς να το πω δλδ το κανίς; Δία, Κρόνο ή Ηρακλή;;;
Όσο για τις γριές, τις τραβάει το ευγενικό παρουσιαστικό σου. Εγώ που είμαι αγριόφατσα καμία δεν μου μιλάει. Μόνο που ξαναθυμάμαι τις γριές- νίντζα ψοφάω στο γέλιο!! χαχαχαχαχα
ΗΩΣ
Ηώ μου το φυσιολογικό είναι μια άγνωστη λέξη για μένα, ή μπορεί και να τα βλέπω εγώ όλα περίεργα.
Όσο για το σκυλί, και έμενα όταν ΄μουν μικρός, με μέγεθος όσο έχει το σκυλί σου τώρα Ηρακλή με είπανε, δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα;
Φιλιά
Sweet truth!
Δεν ξέρεις ποδήλατο!!!!!!!!!!!!!!!
Θα το πω στη γιαγιά σου και θα προκύψει νέα ιστορία. Πίστεψε με κάθε συνάντησή με γιαγιά όσο καλή και είναι, καταλήγει σε aougaroιστορία.
Φιλιά
θα σχολιασω μονο αυτο που ειπες για το σωμα και την ψυχη.
Δεν ξερω αν η λεξη βιος βγηκε απο την λεξη βια η το αντιστροφο,αλλα το οτι η ψυχη ειναι φυλακισμενη μεσα στο σωμα,ειναι η πιο βασικη διδασκαλια των Γνωστικων.Δεν ειναι τυχαιο,αφου ο βασικος κορμος της διδασκαλιας τους δημιουργηθηκε στην Αλεξανδρια με την συμβολη και των Νεοπλατονικων φιλοσοφων.
ο Φιλιπ Ντικ ελεγε οτι το ιδιο συμβαινει και με τον ανθρωπο,οτι ζουμε σε μια μαυρη φυλακη χωρις να το ξερουμε,μηπως το ποδηλατο σου ειναι το κλειδι για το κελι;
Δημοσίευση σχολίου