Το γεφύρι της Άρτας

40 μάστορες και 60 μαθητάδες χτίζαν της Άρτας το γεφύρι, ολημερίς το χτίζαν το βράδυ γκρεμιζόταν. Πρέπει να θυσιάσουμε μια γυναίκα, είπε ο πρωτομάστορας. Τη δικιά μου! Τη δικιά μου! φωνάζαν όλοι. Σκάστε μαλάκες! εγώ είμαι το αφεντικό! Η δικιά μου θα θυσιαστεί! Φώναξε ένα πουλάκι και και του είπε: Πάνε πες τη γυναίκα μου να ρθεί, αλλά πες της αργά να ντυθεί αργά να ρθει. Έτσι και έγινε, αλλά είπε η γυναίκα: Ο άχρηστος! τι να θέλει πάλι; Να πάει να χεστεί που θα μου πει εμένα να ντυθώ αργά και να πάω αργά! Και ντύθηκε γρήγορα, πέρασε με δυσκολία τον κώλο της από την πόρτα και κίνησε για το εργοτάξιο. Να θυσιάσουμε και της δικές μας! φωνάζαν οι εργάτες, δεν γίνεται, θα στουπώσει με την δικιά μου, απάντησε ο πρωτομάστορας. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε απο μακρυά να ρχεται φουριόζα η γυναίκα του πρωτομάστορα. Νεκρική σιωπή στο εργοτάξιο μέχρι να φτάσει. Τι θες ρε άχρηστε; Γιατί με φώναξες; του είπε η γυναίκα χωρίς να τον καλημερίσει. Αγάπη μου, έλα λιγο, έπεσε το δαχτυλίδι μου στα θεμέλια της γέφυρας, και δεν κάνει να το πάρω εγώ, πρέπει εσύ να μου το δώσεις. Τι λες ρε αχαήρευτε που θα κατέβω εγώ εκεί, για τίποτα δεν είσαι ικανός! Οι εργάτες με δυσκολία κρατούσαν τα γέλια τους, όλο το εργοτάξιο πάλοταν απο την προσπάθεια των των εργατών να μην γελάσουν, αν που και που έφευγε και ένα γελάκι απο την μύτη, αλλά γενικά όλοι είχαν σφιχτά τα χείλη και κοιτούσαν κάτω. Μα γυναίκα, σε παρακαλώ...μη με γελοιοποιείς... αφου το ξέρω έχεις μεγάλη καρδιά κατα βάθος, αφου το ξέρω οτι θα μου κάνεις αυτή τη χάρη... Η γυναίκα θύμωσε ακόμα περισσότερο και του είπε: Τι θες να πεις έχω μεγάλη καρδία; υπονοείς οτι είμαι χοντρή; -Όχι, εγώ δεν.... -Σκάσε! είπε γυναίκα και του ριξε ένα χαστούκι. Οι εργάτες δεν άντεξαν άλλο, ξέσπασαν στα γέλια, όχι απλά γελούσαν, είχαν πέσει κάτω και κρατούσαν τα στομάχια τους και γελούσαν δυνατά και έδειχναν προς το μέρος του ζευγαριού, και προσπαθούσαν να επαναλάβουν τον διάλογο ανάμεσα σε γέλια και ρουφώντας τα σάλια τους, τι υ,υ,υ,υπονοείς οτι είμαι χο...χαχαχαχαχχαχαχ χο....χχαχααχα ντρη! Η γυναίκα όμως δεν έδωσε σημασία και συνέχιζε να ρίχνει σφαλιάρες στον πρωτομάστορα. Βλάκα! Ηλίθιε , μ'έφερες έδω για να γελάσετε! Όχι μη! έλεγε ο πρωτομάστορας και έκανε προς τα πίσω τρώγοντας τις σφαλιάρες, μέχρι που έφτασε στην άκρη των θεμελίων, και αποφεύγοντας μια σφαλιάρα στρίβοντας το κορμί του προς τα δεξιά, είδε το χέρι της γυναίκας του να περνάει απο μπροστά του και το άρπαξε και το έσπρωξε μπροστά ρίχνοντας ταυτοχρόνως το σώμα του προς την αντίθετη μεριά, κι έτσι βρέθηκε αυτός πεσμένος μπρούμυτα και η γυναίκα με το κεφάλι κάτω μέσα στα θεμέλια. Οι εργάτες συνειδητοποιώντας τι έγινε σηκώθηκαν όλοι γρήγορα και ρίχαν χώμα μέσα στη γέφυρα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε καλυφτεί το σώμα της γυναίκας. Τρελοί πανηγυρισμοί ακολούθησαν μετά απο αυτήν την επιτυχία. Το γεφύρι τελικά στέριωσε, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν το γεφύρι στέριωσε λόγω του πνεύματος της γυναίκας, ή λόγω του ότι ο πρωτομάστορας πέταξε ότι τον καταπίεζε στην ζωή του και πλέον μπορούσε να αποδώσει περισσότερο....