Μέρες και μέρες
Περπατούσα ξυπόλυτος
Ανάμεσα σε πτώματα
Ελπίδες ξεχασμένες
Ζωές διαβρωμένες
Μάτωσαν τα πέλματα μου
Κόκκινη η διαδρομή μου
Μέρες και μέρες
Περπατούσα ανάμεσα από στάχυα
Τα χάιδευα με τις άκρες των δάχτυλων μου
Μάτωσαν τα δάχτυλα μου
Μια κόκκινη ρήγα πάνω στους αγρούς
Χρόνια και χρόνια
Περπατώ στις μέρες
Χαϊδεύω το κέντρο της μοναξιάς μου
Αγγίζω την άκρη της χαράς
Αλλά μόνο την άκρη
Μάτωσε η ψυχή μου
Κόκκινα τα όνειρα
Όπως το αίμα στους αγρούς
Το χρώμα που απαγορεύει
Όπως στο δρόμο κόκκινες πατημασιές
Κάποιου που πέρασε, παρατήρησε
Μα δεν τον παρατήρησε κάνεις
Μάτωσε η ψύχη μου
Μα η αιμορραγία
Δεν ήταν αρκετή να με λυτρώσει
Σχημάτισε μια κόκκινη λιμνούλα στα πόδια μου
Και γω σαν περήφανος βλάκας
Στεκόμουν όρθιος στο κέντρο της
Γονάτισα
Ακούμπησα τούς αγκώνες μου μέσα στη λιμνούλα
Βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στη λιμνούλα
…..αφού η αιμορραγία
Δεν μπόρεσε να με σκοτώσει
Ευχήθηκα να μπορούσε να με πνίξει
Απέτυχα
Αλλά όταν σήκωσα το κεφάλι μου
τουλάχιστον
Το πρόσωπο μου
Είχε
Την εμφάνιση που του άξιζε
Βουτηγμένο στα αίματα….
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Στα τέσσερα
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Τι κοινό μπορεί να έχουν εικοσιπέντε φωτογραφίες, μια τυρόπιτα, ένας καφές, ένας τρυποκάρυδος, ένας ψαράς, ένα άδειο καρότσι σ...
-
Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης. Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις. Δυο βδομάδες μετά από αυτό το Σάββα...
-
Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ Περπατούσα στην πλατεία του μετρό στην Πανόρμου, το περπάτημα μου είχε ξεσηκώσει τα περιστέρια και πετούσαν μπροστά μου, έμοια...
1 σχόλιο:
Κάλιο να σ' έπνιγε το τόσο αίμα.
Όχι εσένα προσωπικά, και μένα και άλλους... όλους εκείνους που πληγώνονται, ματώνουν και παρόλα αυτά συνεχίζουν με ανοιχτές πληγές να πορεύονται... με την ελπίδα (εδώ με έπιασαν τα γέλια) να βρουν κάποιον να τους βοηθήσει να κλείσουν τις πληγές....
Δημοσίευση σχολίου