Στιγμές Μέρες Χρόνια

ποτέ δεν κοιτάς τον ουρανό
χωρίς φεγγάρι
σε φοβίζει το σκοτάδι και το χάος
θες τη σιγουριά του φεγγαριού και του φωτός
κι όμως δεν μπορείς να απαντήσεις
γιατί πάντα φιλάς με κλειστά τα μάτια
όλοι ζουμε στο σκοτάδι
και ζητάμε μια στιγμή χαράς
σαν το χώμα που τρώει άπληστα
τη σάρκα των νεκρών
έτσι και η ζωη καταβροχθίζει αχόρταγα
την αθωότητά μας
και μας αφήνει κάθε μέρα
με έναν λιγότερο λόγο να ερωτευθούμε
με έναν μεγαλύτερο φόβο να μην ερωτευθούμε
και με μια αδιαφορία για το ποιοι μας αγαπάνε
οι μέρες μας τρώνε λίγο λίγο
και τα χρόνια μας ξερνάνε
και μας αφήνουν κουρασμένους ζητιάνους
της ευτυχίας
μας μαθαίνουν όμως τη λύση
μας φορτώνουν με εμπειρία
μας δείχνουν την έξοδο απο
την δυστυχία
αλλα έρχεται ο φόβος
και θολώνει τη λύση
κλείνει την πόρτα της εξόδου
και μένουμε μόνοι
στο δωμάτιο της μοναξιάς
και του χαμού και
το μόνο που μας μένει
είναι να κοιτάζουμε
από την κλειδαρότρυπα
την ευτυχία