Πανηγύρι Στο Χωριό Εν Συντομία

Στο πανηγύρι του χωριού μαζεύονται όλοι. Περισσότερο πλάκα έχουν οι παππούδες. Θυμάμαι πριν από χρόνια έξω από την εκκλησία είχε ένα ταψί με λουκουμάδες και πηγαίναν οι παππούδες να πάρουν λουκουμάδες και εκτός απ ότι τους πιάναν όλους για να διαλέξουν τον καλύτερο (!!!!!!!!!) τον τρώγανε σκύβοντας πάνω από το ταψί για να μην πέσουν οι άχνες κάτω. Ο παππούς ο Μιχάλης ή Μιχάλτς ζηλεύει παθολογικά την γυναίκα του που είναι 80 χρονών και με το που βλέπει έναν νεαρό 65 χρόνων να της παίρνει χρόνια πολλά αρχίζει και ωρύεται στα σκαλιά της εκκλησίας << Αλήτη! Κοπρόσκυλο! Τα γκομενιλίκια όξω από την εκκλησία! >> Όλοι γυρνάμε και βλέπουμε τον παππού Μιχάλη να κινείται απειλητικά προς τον νεαρό και μερικοί τον κρατάνε για να μην πλακώσει τον άλλο με την μαγκούρα.

Ο Κατάσκοπος είναι ένας άλλος γραφικός παππούς του χωριού (όλοι γραφικοί είναι) που όλη του την ζωή φοράει φοράει ένα στρατιωτικό καπέλο στο κεφάλι πρωί τε και βράδυ. Πάντα έχει το βλέμμα του παρατηρητή και νομίζει ότι όλοι τον παρακολουθούν και τους παρακολουθεί όλους. Και έτσι λοιπόν μια φορά τον χρόνο βλέπουμε το κεφάλι του χωρίς το καπέλο. Με τα χρόνια το κεφάλι του είναι μαύρο εκτός από την φαλάκρα που είναι κάτασπρη σαν το γάλα. Ακόμα και μες την εκκλησία το βλέμμα του είναι γεμάτο υποψία.



Ο παπάς του χωριού σχετικά αμόρφωτος έχει κολλήσει με μια φράση με το ''ως εκ τούτου'' και σ όποια πρόταση και αν λέει πάντα κολλάει και ένα ως εκ τούτου << Σήμερα είναι της Παναγίας και ως εκ τούτου το βράδυ θα έχουμε πανηγύρι στο καφενείο του Λακη στην πλατεία>> << Παρακαλούνται οι κύριοι νταλικέριδες να μην αφήνουν της νταλίκες έξω από την εκκλησία γιατί τρέχουν λάδια και τα πατάει ο κόσμος και ως εκ τούτου γεμίζει λάδια το πάτωμα της εκκλησίας>> Μια χρονιά σε μια θεολογική παράκρουση προσπάθησε να παρηγορήσει του πιστούς που έχουν χάσει κάποιους δικούς τους λέγοντας στο κήρυγμα << Οι ψυχές... ε, τι είναι οι ψυχές.... ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό κάνουν ένα πουφ και χάνονται>> Εντάξει οι περισσότεροι γελάσαμε, αλλά άντε να πείσεις τη γριά ότι ο μπάρμπα Κώστος δεν έκανε πουφ και χάθηκε....


Το πέρυσι το βράδυ είχα περάσει για λίγο από το καφενείο, χόρευαν κλαρίνα έξω από μαγαζί και τα φώτα είχαν κάνει όλους τους μπαρμπάδες να ιρδώσουν και ακόμα περισσότερο στις φαλάκρες τους. Καθώς περνούσα δίπλα από τον κύκλο του χωρού τελείωσε το τραγούδι και σταμάτησε ο χορός για λίγο, με το που με βλέπει ένας θείος μου με φωνάζει να χορέψω, προσπάθησα να το αποφύγω ευγενικά, αλλά δεν δεχόταν κουβέντα, σκούπισε την φαλάκρα του με το μαντίλι και μου το έδωσε να το πιάσω για να χορέψω, προσπάθησα να το αποφύγω και αυτό, αλλά δεν μπόρεσα, έπιασε το χέρι μου και το έβαλε στο υγρό του μαντιλάκι και άρχισαν τα όργανα. Μέτα την πρώτη λαβή που ένιωσα όλο το μαντίλι στην χούφτα μου, το κρατούσα με τις άκρες των δακτύλων μου. Δεν θυμάμαι πόση ώρα με χορέψανε, αλλά θυμάμαι την αηδία του μαντιλιού και το ότι αναγκάστηκα να το κρατάω με τα ακροδάχτυλα και δεν ήξερα και να χορεύω και ως εκ τούτου έγινα για ακόμα μια φορά ρεζίλι. Μακάρι να έκανα ένα πουφ και να χανόμουν

Στο μεριά των γυναικών μέσα στην εκκλησία έχουμε άλλα. Κάθε γριά έχει μια θέση για την πάτρυ της, που πολλές φορές πάει και κληρονομικά ποτέ και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να πιάσεις την θέση της γριάς. Στο πανγκύρ που έρχονται και ξένοι πολλές φορές χωρίς να το ξέρει κάποια γυναίκα πιάνει την θέση γριάς που δεν έχει έρθει ακόμα, οπότε οι άλλες γειτόνισσες της λένε << Όχι εκεί! Εκεί κάθεται η τάδε>> πάει παραδίπλα η ξένη... << όχι εκεί! κάθεται η παρατάδε! >> και κάνει βόλτες η ξένη στην εκκλησία μέχρι να το πάρει απόφαση να καθίσει... όρθια. Μια φίλη μου που στέκεται δίπλα στην γιαγιά της όρθια (περιμένει να πεθάνει η γιαγιά να της πάρει την θέση) παραπονιέται ότι η γιαγιά η Μίτσινα σιγοντάρει τς ψαλμοδίες με την μύτη δυνατά, οπότε ακούει ένα συνεχόμενο μμμμμμμμ μμμμμμ μμμμμμμ , και επίσης η γιαγιά η Σωτήραινα που κάθεται μπροστά της έχει ένα παλτό που βρωμάει και δεν μπορεί να σταθεί καθόλου κοντά της, αλλά το υπομένει.

Ότι και αν είναι, είναι το πανηγύρι του χωριού, και είναι όμορφο, γιατί είναι αγνό και διαχρονικό. Είναι η μέρα που βγαίνουν όλοι, ακόμα και ο μπαρμπα Νίκος που προπονείται για το Big Brother και κλείνεται τρίμηνα στο σπίτι του. Οι γραφικότητες υπάρχουν πάντα και είναι αυτές που το κάνουν όμορφο... που ως εκ τούοτου το κάνουν ελληνικό

Χρόνια πολλά στην Μαρία