Hell's Kitchen

Μετά από μια ιντερνετική διάλεξη έχω πειστεί να μαγειρέψω, τι κι αν είχα δυο χρόνια να πλησιάσω στην κουζίνα… δεν έχει σημασία, είχα όλες της χρήσιμες πλην τίμιες συμβουλές να φτιάξω αυγοφέτες! Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, παίρνω ένα λίτρο λάδι, ψωμάκια του τοστ και μια που τα βρήκα στον δρόμο πήρα και μια λάμπα, ένα σκουπόξυλο, ένα λουρί για σκύλο, έναν νυχοκόπτη, ένα βάζο ταχίνι (τι στο διάολο είναι αυτό ακόμα δεν ξέρω) και ένα δίσκο για να σερβίρω καφέ στους εκάστοτε φιλοξενούμενους , αργότερα έμαθα ότι αυτός ο δίσκος είναι ταψί. Τέλος πάνων , μπαίνω στο σπίτι και αρχίζω τον Γολγοθά του μαρτυρικού μαγειρέματος, κοιτάω την συνταγή, σπάζουμε δύο αυγά… μαλάκα που είναι τα αυγά; Φτου! Ξανά στο σούπερ μάρκετ, παίρνουμε μια εξάδα αυγά, ένα στυλό Pilot, ένα μπολ παγωτό Νιρβάνα μπισκότο, βερνίκι Camel για τα παπούτσια και επιστροφή στο σπίτι. Και ξεκινάμε, σπάζουμε τα αυγά και τα χτυπάμε, χωρίς τα τσόφλια μέσα, μετά από πολύ χτύπημα ρίχνουμε μέσα ένα ψωμάκι του τοστ, και μέχρι να ζεσταθεί το λάδι τρώμε και μερικά στα όρθια, έχω βάλει το τηγάνι στο μάτι με λίγο λάδι και περιμένω. Κοιτάω το λαμπάκι της κουζίνας: αναμμένο, οκ, γιατί την προηγούμενη φορά περίμενα χωρίς να έχω ανάψει το μάτι. Ενώ περιμένω ανάβω τσιγάρο, και κοιτάω την επιφάνια του λαδιού για να δω πότε θα βράσει, τίποτα, πλησιάζω το χέρι πάνω από το τηγάνι να αισθανθώ την θερμοκρασία, τίποτα, δε γαμιέται λέω, θα περιμένω, όλοι μου λένε ότι στο μαγείρεμα χρειάζεται υπομονή. Στο διπλανό μάτι απ αυτό που είχα το τηγάνι είχα πάνω τον βραστήρα με λίγο νερό μέσα, και όπως καπνίζω βαθειά σκεπτόμενος το αν υπάρχει θεός, ζωή μετά το θάνατο, φαντάσματα κτλ κτλ… βλέπω το νερό στον βραστήρα να κοχλάζει και μια περίεργη μυρωδιά, κοιτάω το φωτάκι του βραστήρα: σβηστό! Κοιτάω την μπρίζα του βραστήρα: Εκτός! Μαλάκα, λέω μέσα μου, φαντάσματα! Και αρπάζω τον βραστήρα και τον σηκώνω από το μάτι, η βάση του βραστήρα έχει κολλήσει στο μάτι και όπως το τραβώ μοιάζει με τσίχλα που έχει κολλήσει στο παπούτσι. Το μάτι τώρα είναι γεμάτο με άσπρο πλαστικό που βράζει και βγάζει αυτόν πυκνό άσπρο καπνό. Όπως κατάλαβε ο καθένας έχω ανάψει λάθος μάτι και έχω φέρει την καταστροφή του κόσμου. Τραβάω το φις από το πολύμπριζο, ανάβω τον αποροφητήρα, ναι έχω και απ αυτό, βγαίνω στην πόρτα και κοιτάω το τοπίο της φρίκης: ο βραστήρας πεταμένος στο πάτωμα, στο μάτι της κουζίνας το πλαστικό ακόμα έβραζε και δημιουργούσε μεγάλες μωβ φουσκάλες , τα ρούχα που είχα απλώσει στην απλώστρα δίπλα στην κουζίνα πριν ξεκινήσω το μαγείρεμα προφανώς αχρηστεύτηκαν , οι γείτονες από πάνω φωνάζανε: βοήθεια φωτιά, το τσιγάρο ακόμα στο τασάκι να καίει και τα χτυπημένα αυγά να περιμένουν κάποιον ικανό να τους δώσει αξία στην σύντομη αυτή τους παρουσία πάνω στην μικρή μας γη, κάποιον που να μπορέσει να τα καταστιστεί κατάλληλα προς βρώση. Προφανώς δεν ήμουν εγώ αυτός, όλες οι καλές μου προθέσεις ακυρώθηκαν από την ανικανότητα μου να ανάψω τα σωστό μάτι, όλα εις μάτην ….. και όχι στο σωστό μάτι….




Μετά από δυο μέρες, αφού έχω καθαρίσει τα καμένα από το μάτι της κουζίνας, έχω ετοιμαστεί να βάλω πλυντήριο. Έχω πειστεί ότι δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω την κουζίνα, οπότε έγινε το σημείο όπου θα ακουμπάω οτιδήποτε δεν χωράει στον πάγκο, κι έτσι πάνω στην κουζίνα έχω το τάπερ του Τόλη, που μου έδωσε φαγητό εκείνη την τραγική μέρα , την ημέρα όπου δυο αυγά πήγαν χαμένα μέσα στη χαοτική λήθη του χρόνου, και έμειναν οι ψυχές τους μετέωρες και απελπισμένες γιατί χαραμίστηκαν για το τίποτα, είχα το τάπερ λοιπόν και ένα μπουκαλάκι με μισή coca cola. Και στο άλλο μάτι τα κλειδιά του σπιτιού και ένα τιρμπουσόν . Βάζω τα ρούχα στο πλυντήριο , βάζω απορρυπαντικό, ανοίγω τον διακόπτη αλλά τίποτα…. Κοιτάω το πολύμπριζο, δεν ήταν στην πρίζα, το βάζω λοιπόν, βλέπω ότι ξεκινάει το πλυντήριο και πηγαίνω για μπάνιο. Αναζωογονητικό και δροσερό, ότι καλύτερο για να ξεκινήσεις την μέρα σου, με το που τελειώνω , αντιλαμβάνομαι μια μυρωδιά, βλέπω από την πόρτα της κουζίνας να βγαίνουν πυκνιοί καπνιοί που σκεπάζουν την πολεμόχαρη φυλιή , όχι ρε μαλάκα, λέω, έκαψα το πλυντήριο (μη ρωτάς πως, με μένα όλα είναι πιθανά), τρέχω μες την κουζίνα με την πετσέτα τυλιγμένη στη μέση σαν πολεμιστής Maori , ακούω το πλυντήριο να δουλεύει κανονικά, αναμμένο όμως ήταν και το μάτι της κουζίνας, και είχε λιώσει το τάπερ, και είχε λειώσει και το κοκακολαμπούκαλο και βρομούσε αφόρητα, το μόνο που έκανα ήταν να βγάλω το πολύμπριζο απ την πρίζα . Τι είχε γίνει λοιπόν, την προηγούμενη φορά που έβγαλα το φις δεν είχα σβήσει το μάτι και τώρα που το ξανάβαλα δούλεψε η κουζίνα κανονικά, αποτέλεσμα: καταστροφή, ξανά, γαμώτο! Έχω όμως μια απάντηση που δεν την έχει κανένας άλλος, ναι είμαι ο μοναδικός που το ξέρει και θα το μοιραστώ με όλο τον κόσμο : Το καμένο τάπερ βρωμάει χειρότερα από τον καμένο βραστήρα! Οαού!



Όπως λένε και μερικοί: μόνο σε σένα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Δεν διαφωνώ καθόλου, προσπαθώ όμως να βρω και τι φταίει…. Μήπως με εκδικήθηκαν τα αυγά που τα κατέστρεψα και τα έριξα αδίκως στον Καιάδα των χαμένων ελπίδων των αθώων ψυχών; Μήπως κάποιος ήθελε πάρα πολύ να με βασανίσει και όλο το σύμπαν συνωμότησε για να μου συμβεί αυτό; Μήπως η παλιά κουζίνα ένιωθε άσχημα που είχα πάνω της τον καινούριο βραστήρα και το καινούριο τάπερ και τα απόθεσε από πάνω της βίαια χωρίς να υπολογίσει τι ψυχικό τραύμα θα μου δημιουργήσει; Μήπως η κοπέλα μου μιλούσα στο internet δεν μου έδωσε αρκετά σαφής εντολές; Δεν ξέρω, κάποιος φταίει, και δεν μπορώ να βρω ποιος, πάντα έτσι γίνεται στην ζωή μου, πάντα κάτι μου συμβαίνει και ψάχνω να βρω ποιος φταίει, δεν τον βρίσκω ποτέ τον φταίχτη, όχι για να εκδικηθώ, όχι, όχι γι αυτό, θέλω μόνο να βρω τον φταίχτη να τον ρωτήσω τι πήγε στραβά, ποιο ήταν το λάθος , να μου πει , και να δω αν μπορώ να το διορθώσω ώστε να βρω ένα τρόπο να αποφύγω το να μου ξανασυμβεί , είναι και αυτός ένας τρόπος να γίνω λίγο καλύτερος, μα δεν τον βρίσκω ποτέ τον φταίχτη,…..
ο αιώνιος φταίχτης που κρύβεται και δεν μας αφήνει να γίνουμε καλύτεροι….