Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Μπλε Πλανήτης


Δεν μπορούσα να μην αναφέρω τον στοίχο του Ελύτη για το γαλάζιο της χώρας μας

Θεέ μου πόσο μπλε ξόδεψες για να μην σε βλέπουμε

Ξεκινάω να γράφω χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου, είναι τελείως άδειο, μόνο ένας γαλάζιος ουρανός υπάρχει αυτή την στιγμή στο μυαλό μου. Θα άξιζε άραγε να χαλάσω αυτή την εικόνα για να γράψω κάτι;

Ένας γαλάζιος ουρανός, μόνο αυτό βλέπω, είμαι ξαπλωμένος στο γρασίδι και κοιτάω πάνω, ευτυχώς έχει ωραία μέρα σήμερα, δεν έχει καθόλου σύννεφα, δεν είναι εύκολο να κοιτάς τον ουρανό έτσι για πολύ ώρα, τα μάτια δεν μπορούν να εστιάσουν και πονάνε, σφίγγω λίγο τα μάτια και συνεχίζω να κοιτώ, με το χέρι μου χαϊδεύω το χορτάρι δίπλα μου, τα φύλα του σπάνε και αναδύεται ένα άρωμα πρασινάδας, λίγο πράσινο μπαίνει στο μυαλό μου.   Κοιτώ το γαλάζιο πάνω μου και μου έρχεται μια εικόνα, ένας ζωγράφος κρατάει ένα πινέλο, στην άκρη του πινέλου μια σταγόνα έντονο μπλε προσπαθεί να κρατηθεί με όλες της τις δυνάμεις, δεν τα καταφέρνει, πέφτει σε ένα κουβά με διαλυτικό και απλώνεται, σε λίγο όλο το διαλυτικό γίνεται γαλάζιο,  αυτό το γαλάζιο έριξε ο ζωγράφος πάνω σε έναν λευκό καμβά και έγινε ο ουρανός που βλέπω τώρα.  Η σταγόνα απλώθηκε όπως το λάδι στο νερό στο ξεμάτιασμα,  «να της πάρω μια χάντρα θαλασσιά, να μην την πιάνει το μάτι» σκέφτηκα.  Αυτή η μπλε σταγόνα που έπεσε μέσα στον κουβά θα μπορούσε να ήταν μια λέξη, μια λέξη που αν έπεφτε στις άχρωμες μέρες μου και θα απλωνόταν και θα τις έδινε χρώμα, στην αρχή ανοιχτό, πολύ ανοιχτό είναι πολλές οι μέρες, και αν έπεφταν κι άλλες θα γινόταν όλο και πιο κλειστό, αν ξόδευε πολύ μπλε ίσως κάποια μέρα να  γινόταν όλα σαν το καθαρό φωτεινό ουρανό. Συνεχίζω να σπάω φυλλαράκια από χορτάρι με το χέρι μου.  Παίρνω το βλέμμα μου από τον ουρανό, κοιτάω κάτω, δίπλα μου, το χέρι της, έχει ένα χαμομήλι ανάμεσα στα δάχτυλά της και  το σπάει, το κίτρινο του χαμομηλιού απλώνεται στα δάχτυλά της , τα άσπρα του φύλλα μικρά κομμάτια καμβά που κιτρινίζουν και τσαλακώνονται, μυρίζει χαμομήλι,  γυρνάω μπρούμυτα, ακουμπάω τους αγκώνες μου κάτω και την κοιτώ απο ψηλά. Τα μάτια της λάμπουν κάτω από τον καθαρό ουρανό,  όπως ο ουρανός προήρθε από μια σταγόνα μπλε που απλώθηκε, τα μάτια της είναι δυο σταγόνες χρώμα μελί που δεν απλώθηκαν.   Αν μπορούσε όλο το  γαλάζιο του ουρανού να συγκεντρωθεί και να γίνει μια σταγόνα πόσο όμορφη θα ήταν αυτή η σταγόνα; Τόσο όμορφα είναι τα μάτια της, αλλά σε άλλο χρώμα.
Γυρνάει και με βλέπει. Παίρνω το βλέμμα μου χαλαρά και κοιτάω μπροστά.
-Τι σκέφτεσαι; Με ρωτάει
-Τίποτα. Της απαντώ
Με ακούμπησε στο μπράτσο με τις άκρες των δαχτύλων της που είχαν ακόμα γύρη από το χαμομήλι και συνέχισε να κοιτά τον ουρανό,  την ξανακοίταξα, με κοίταξε πάλι για λίγο και μου χαμογέλασε.
Μια σταγόνα μπλε έπεσε στο άχρωμο διαλυτικό που μοιάζει με τις μέρες μου
-Τελικά είναι ωραία εδώ. Μου είπε
-Ναι, πολύ ωραία. Της απάντησα



5 σχόλια:

zoyzoy είπε...

Πολύ γλυκό και ρομαντικό!
Είναι υπέροχη η επαφή με την φύση μαζί με τ'αγαπημένο σου πρόσωπο σε μαγεύει!!

Prisoned Soul είπε...

Πολύ όμορφο πράγματι...
και γλυκό περισσότερο από καθετί.
Εκείνη η σιωπή ανάμεσα σε πρόσωπα που νιώθουν πολλά, εκείνη η σιωπή που δεν έχει σκέψεις άλλες, παράταιρες, έχει στιγμές ζωής, στιγμές αγάπης, στιγμές που δεν χρειάζονται λόγια, μόνο ένας ζωγράφος να δώσει χρώμα, και ένας συγγραφέας σαν κι εσένα να δώσει πνοή με τις σκέψεις του, τις λέξεις του...

Φιλιά

Έσπερος είπε...

Συγνώμη αν χαλάω το κλίμα στην Zoyzoy και την Sweet truth, ίσως και σε 'σένα φίλε Aougare, αλλά πραγματικά το είναι μου δεν μου επιτρέπει να μην ρωτήσω. Το χαμομήλι ήταν ποτισμένο με γαλάζια δάκρυα;

Να έχεις μια όμορφη μέρα!

Nicotine είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Nicotine είπε...

Έσπερος

Καλημέρα φίλε.
Σίγουρα δεν μας χαλάς το κλίμα
Πρόσθεσες ακόμα μια όμορφη εικόνα στο κείμενο και σε ευχαριστώ για αυτό

Sweet truth!

Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι
Πολλές φορές με κάνεις να βλέπω πράγματα στα κείμενα μου που δεν τα είχα σκεφτεί.
Σου λέω τις περισσότερες φορές απλά γράφω, δεν σκέφτομαι τι και πως να το γράψω.
Φιλιά

zoyzoy
Έτσι όπως το λες είναι...
Μαγεία

Φιλιά

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...