Μπλε Πλανήτης

Δεν μπορούσα να μην αναφέρω τον στοίχο του Ελύτη για το γαλάζιο της χώρας μας

Θεέ μου πόσο μπλε ξόδεψες για να μην σε βλέπουμε

Ξεκινάω να γράφω χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου, είναι τελείως άδειο, μόνο ένας γαλάζιος ουρανός υπάρχει αυτή την στιγμή στο μυαλό μου. Θα άξιζε άραγε να χαλάσω αυτή την εικόνα για να γράψω κάτι;

Ένας γαλάζιος ουρανός, μόνο αυτό βλέπω, είμαι ξαπλωμένος στο γρασίδι και κοιτάω πάνω, ευτυχώς έχει ωραία μέρα σήμερα, δεν έχει καθόλου σύννεφα, δεν είναι εύκολο να κοιτάς τον ουρανό έτσι για πολύ ώρα, τα μάτια δεν μπορούν να εστιάσουν και πονάνε, σφίγγω λίγο τα μάτια και συνεχίζω να κοιτώ, με το χέρι μου χαϊδεύω το χορτάρι δίπλα μου, τα φύλα του σπάνε και αναδύεται ένα άρωμα πρασινάδας, λίγο πράσινο μπαίνει στο μυαλό μου.   Κοιτώ το γαλάζιο πάνω μου και μου έρχεται μια εικόνα, ένας ζωγράφος κρατάει ένα πινέλο, στην άκρη του πινέλου μια σταγόνα έντονο μπλε προσπαθεί να κρατηθεί με όλες της τις δυνάμεις, δεν τα καταφέρνει, πέφτει σε ένα κουβά με διαλυτικό και απλώνεται, σε λίγο όλο το διαλυτικό γίνεται γαλάζιο,  αυτό το γαλάζιο έριξε ο ζωγράφος πάνω σε έναν λευκό καμβά και έγινε ο ουρανός που βλέπω τώρα.  Η σταγόνα απλώθηκε όπως το λάδι στο νερό στο ξεμάτιασμα,  «να της πάρω μια χάντρα θαλασσιά, να μην την πιάνει το μάτι» σκέφτηκα.  Αυτή η μπλε σταγόνα που έπεσε μέσα στον κουβά θα μπορούσε να ήταν μια λέξη, μια λέξη που αν έπεφτε στις άχρωμες μέρες μου και θα απλωνόταν και θα τις έδινε χρώμα, στην αρχή ανοιχτό, πολύ ανοιχτό είναι πολλές οι μέρες, και αν έπεφταν κι άλλες θα γινόταν όλο και πιο κλειστό, αν ξόδευε πολύ μπλε ίσως κάποια μέρα να  γινόταν όλα σαν το καθαρό φωτεινό ουρανό. Συνεχίζω να σπάω φυλλαράκια από χορτάρι με το χέρι μου.  Παίρνω το βλέμμα μου από τον ουρανό, κοιτάω κάτω, δίπλα μου, το χέρι της, έχει ένα χαμομήλι ανάμεσα στα δάχτυλά της και  το σπάει, το κίτρινο του χαμομηλιού απλώνεται στα δάχτυλά της , τα άσπρα του φύλλα μικρά κομμάτια καμβά που κιτρινίζουν και τσαλακώνονται, μυρίζει χαμομήλι,  γυρνάω μπρούμυτα, ακουμπάω τους αγκώνες μου κάτω και την κοιτώ απο ψηλά. Τα μάτια της λάμπουν κάτω από τον καθαρό ουρανό,  όπως ο ουρανός προήρθε από μια σταγόνα μπλε που απλώθηκε, τα μάτια της είναι δυο σταγόνες χρώμα μελί που δεν απλώθηκαν.   Αν μπορούσε όλο το  γαλάζιο του ουρανού να συγκεντρωθεί και να γίνει μια σταγόνα πόσο όμορφη θα ήταν αυτή η σταγόνα; Τόσο όμορφα είναι τα μάτια της, αλλά σε άλλο χρώμα.

Γυρνάει και με βλέπει. Παίρνω το βλέμμα μου χαλαρά και κοιτάω μπροστά.

-Τι σκέφτεσαι; Με ρωτάει

-Τίποτα. Της απαντώ

Με ακούμπησε στο μπράτσο με τις άκρες των δαχτύλων της που είχαν ακόμα γύρη από το χαμομήλι και συνέχισε να κοιτά τον ουρανό,  την ξανακοίταξα, με κοίταξε πάλι για λίγο και μου χαμογέλασε.

Μια σταγόνα μπλε έπεσε στο άχρωμο διαλυτικό που μοιάζει με τις μέρες μου

-Τελικά είναι ωραία εδώ. Μου είπε

-Ναι, πολύ ωραία. Της απάντησα