Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

So Fucking Blood

Μέρες και μέρες
Περπατούσα ξυπόλυτος
Ανάμεσα σε πτώματα
Ελπίδες ξεχασμένες
Ζωές διαβρωμένες
Μάτωσαν τα πέλματα μου
Κόκκινη η διαδρομή μου
Μέρες και μέρες
Περπατούσα ανάμεσα από στάχυα
Τα χάιδευα με τις άκρες των δάχτυλων μου
Μάτωσαν τα δάχτυλα μου
Μια κόκκινη ρήγα πάνω στους αγρούς
Χρόνια και χρόνια
Περπατώ στις μέρες
Χαϊδεύω το κέντρο της μοναξιάς μου
Αγγίζω την άκρη της χαράς
Αλλά μόνο την άκρη
Μάτωσε η ψυχή μου
Κόκκινα τα όνειρα
Όπως το αίμα στους αγρούς
Το χρώμα που απαγορεύει
Όπως στο δρόμο κόκκινες πατημασιές
Κάποιου που πέρασε, παρατήρησε
Μα δεν τον παρατήρησε κάνεις
Μάτωσε η ψύχη μου
Μα η αιμορραγία
Δεν ήταν αρκετή να με λυτρώσει
Σχημάτισε μια κόκκινη λιμνούλα στα πόδια μου
Και γω σαν περήφανος βλάκας
Στεκόμουν όρθιος στο κέντρο της
Γονάτισα
Ακούμπησα τούς αγκώνες μου μέσα στη λιμνούλα
Βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στη λιμνούλα
…..αφού η αιμορραγία
Δεν μπόρεσε να με σκοτώσει
Ευχήθηκα να μπορούσε να με πνίξει
Απέτυχα
Αλλά όταν σήκωσα το κεφάλι μου
τουλάχιστον
Το πρόσωπο μου
Είχε
Την εμφάνιση που του άξιζε
Βουτηγμένο στα αίματα….

1 σχόλιο:

Prisoned Soul είπε...

Κάλιο να σ' έπνιγε το τόσο αίμα.
Όχι εσένα προσωπικά, και μένα και άλλους... όλους εκείνους που πληγώνονται, ματώνουν και παρόλα αυτά συνεχίζουν με ανοιχτές πληγές να πορεύονται... με την ελπίδα (εδώ με έπιασαν τα γέλια) να βρουν κάποιον να τους βοηθήσει να κλείσουν τις πληγές....

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...