Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Τρύπιες κάλτσες

Μέσα στην εγκατάλειψη άφησα και τον εαυτό μου και άφησα και τα νύχια των ποδιών μου άκοπα. Κι έτσι μεγάλωσαν τα νύχια μου, ειδικά τα νύχια στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου είχαν γίνει τερατώδη. Οι χειμερινές κάλτσες μου νόμιζα ότι θα άντεχαν, αλλά έκανα λάθος, μια τρύπα άνοιξε σε κάθε μια κάλτσα εκεί που είναι το μεγάλο δάχτυλο και εξείχαν το νύχια. Για να μήν καταστρέψω και τα παπούτσια άλλαξα θέση στις κάλτσες, έβαλα αυτή που φορούσα στο αριστερό πόδι στο δεξί και αντίστοιχα έκανα και με την άλλη. Μέσα σε λίγες μέρες όμως τρύπησαν πάλι. Οπότε τώρα κάθε κάλτσα είχε δύο τρύπες. Τις έβγαλα και τις άφησα στο πάτωμα, σαν δύο μπαλάκια, με τις τρύπες προς τα πάνω. Περνώντας μετα από λίγο κοίταξα προς το μέρος τους και μου φάνηκε σαν να είδα δυο προσωπάκια. Ήταν οι κάλτσες με τις τρύπες να μοιάζουν με μάτια που με κοιτούσαν μελαγχολικά. Δυο μισόκλειστα μάτια σε κάθε προσωπάκι-κάλτσα έτοιμα να κλάψουν. Κοιτούσαν προς τα πάνω, με κοιτούσαν μέσα στα μάτια, μοιραζόμασταν την ίδια μελαγχολία, ακίνητες, αμίλητες, θλιβερές. Τα μάτια τους ήταν κενά, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μπορούσα να δω μέσα τους, έμεινα στο βλέμμα τους, βλέμμα που ικετεύει, βλέμμα απελπισίας. Τι θέλετε; μου ήρθε να ρωτήσω. Δεν ήταν ότι τις είχα κουράσει από πολυχρησία, τις είχα τραυματίσει από κακομεταχείριση. Αλλά τους έδωσα μορφή, μα γιατί με κοιτάτε έτσι; δεν φταίω. Δεν φταίω! σήκωσα τα μάτια να αποφύγω το θλιβερό τους βλέμμα, και η μάτια μου έπεσε στην πρίζα στον τοίχο. Και σύ με κοιτάς;Τι θες; Μπήκα στο δωμάτιό μου και αερόθερμο είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τι; του φωνάζω απότομα. Ο νυχοκόπτης μέσα στην ντουλάπα χαμογελούσε, το στυλό πάνω στο τραπέζι μου δείχνε την πόρτα, και η πόρτα είχε ένα χερούλι σαν αηδιαστικό σαλιγκάρι, σιχαινόμουν και δεν ήθελα να το πιάσω, αλλά πίεσα τον εαυτό μου και την άνοιξα. Μόλις βγήκα από την πολυκατοικία ο ήλιος μου ρίξε μια σφαλιάρα στο πρόσωπο που σχεδόν με τύφλωσε. Μόλις άρχισα να συνέρχομαι και να κοιτάω γύρω μου συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν ήταν ακίνητο, ε, και αυτό ήταν κάπως καλύτερο...

7 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Αν κοιτάξεις πιο προσεχτικά και τα καλστο-πρόσωπα, την πρίζα, το αερόθερμο,
και εκείνα κινούνται...
Μετά από λίγο θα ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους, θα σου μιλάνε, φτάνει να κάτσεις να τα ακούσεις.
Μην τα προσπεράσεις γιατί κι εκείνα όπως ο νυχοκόπτης θα χαμογελάσουν, και χαιρέκακα θα σε γελάσουν...

Nicotine είπε...

Μπορεί όμως να τρομάξει κανείς απο τι έχουν να του πουν, και το φυγόπονο του χαρακτήρα να υπερισχύσει και για να χαθεί η ευκαιρία να μάθεις ή να παραδεχθείς μια αλήθεια που μπορεί να είναι σκληρή, αλλά με κατάλληλη επεξεργασία να είναι και ένας δρόμος προς τη σωτηρία

Έσπερος είπε...

Μια Νύχτα κοίταξα στο σκοτάδι
Νόμιζα πως είδα δυο μάτια λαμπερά
Τα κοίταξα στην ευθεία
Με κοίταξαν κι εκείνα
Πέτρωσα και πέτρωσαν
Κι από τότε κάθε που σκοτεινιάζει
Κοιτιώμαστε σαν να μιλάμε...

Ο καθένας μπορεί να δώσει ζωή σε ο,τιδήποτε γύρω του. Το θέμα είναι πως σαν ανακαλύψει ότι μπορεί, να το κάνει σαν αξίζει και το έχει ανάγκη...γιατί όντως πολλές φορές πονάει...

Την καλησπέρα μου Agouare!

Nicotine είπε...

Καλησπέρα Έσπερε
Με χαρά μου οφείλω να ομολογήσω ότι το σχόλιο ήταν καλύτερο από το ίδιο το post.
Thanks for reanding

Έσπερος είπε...

Ε καλά, νομίζω τα παραλές λίγο! Μην υποτιμάς το post σου! Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ!

Να έχεις μια όμορφη Νύχτα Aougare!

mr.alobar είπε...

ωραια τα post φιλε,μπορει να μην σχολιαζω,ομως τα διαβαζω...

efhbos είπε...

ΧΑΧΑ..Ποτε δεν ειχα σκεφτει οτι η ζωη θα μπορουσε να ειναι ετσι..!!Ωραια εκδοχη παντος!
Καλως σε βρηκα!

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...