Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Η μνήμη του χρόνου

Ο καιρός περνάει
Τα χρόνια μένουν πίσω
Κι όλα αλλάζουν
Οι μνήμες όμως μένουν εκεί
Πάντα εκεί
Αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας
Ούτε ο χρόνος μας ρωτάει αν θα περάσει
Ούτε οι μνήμες αν θα μείνουν
Για τα μόνα πράγματα που δεν μετανιώνουμε ποτέ είναι οι αμαρτίες
Για όσα μετανιώνουμε είναι για τα όσα δεν τολμήσαμε να κάνουμε
Οι αμαρτίες είναι αυτές που επιβεβαιώνουν ότι κάποτε υπήρξαμε νέοι και τολμηροί
Κι όσο ο καιρός περνάει τόσο λιγοστεύουν οι ευκαιρίες για λάθη
Κι ότι δεν κάναμε πληγή που καίει
Τις αμαρτίες πάντα βρίσκουμε τρόπο και τις δικαιολογούμε
Τις απουσίες ποτέ
Και ο καιρός περνάει
Και δεν είναι ότι μεγαλώνουμε εμείς, αλλά το ότι μεγαλώνουν οι άλλοι
Και δεν είναι ότι μεγαλώνουν οι άλλοι, αλλά το ότι δεν μεγαλώνουμε εμείς
Ποιοι εμείς;
Όλοι οι τρελοί ονειρόπολοι
Όλοι οι ασυμβίβαστοι
Όλοι όσοι θέλουμε περισσότερα
Όλοι εμείς που δεν κάνουμε πρόγραμμα για την ζωή, αλλά όνειρα
Είμαστε λίγοι ναι,
Αλλά έστω και αυτοί οι λίγοι μπορούμε να κάνουμε κάτι
Μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο
Μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω
Να διορθώσουμε ο ένας του άλλου τα κενά
Πάλι όνειρα κάνεις, θα μου πεις...
Πάλι, θα σου πω

2 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Μη σταματήσεις ποτέ να κάνεις όνειρα καλέ μου, ιδιαίτερα όταν τα όνειρά σου απαρτίζονται και από πολλούς άλλους, ομοίους σου.
Και είναι όνειρα που σφίζουν από ζωή...

Έσπερος είπε...

Ζεις όταν δεν ονειρεύεσαι; Όχι, απλά υπάρχεις χωρίς κανένα νόημα και σκοπό. Ο σημερινός κόσμος είναι νεκρός επειδή ακριβώς δεν ονειρεύεται. Αν σταματούσαμε όλοι να ονειρευόμασταν τότε ποιος θα έμενε να τον αναστήσει; Να πάνε να πνιγούν όσοι θέλουν να μας απογυμνώσουν από τα όνειρά μας! Ονειροπόλοι για πάντα!

Να περνάς πάντα καλά φίλε Aougare, με δύναμη!!! Την καλησπέρα μου!

Στα τέσσερα

Η μέρα ήταν Σάββατο , τα στήθη της μικρά και αυτή επίσης.  Τη λέγανε Αθηνά, τίποτα άλλο μη ρωτήσεις.  Δυο βδομάδες  μετά από αυτό το Σάββα...