Θηλυκός Βούδας

Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες, μόλις είχε φτάσει ο συρμός, πολύς κόσμος έβγαινε και πόλυς περίμενε να μπει. Μπήκα μέσα στο βαγόνι και μετά από μένα μπήκε μια χοντρή κυρία με αφανέ μαλλί. Μας στρίμωξε όλους και δυσφορούσε με την κατάσταση που επικρατούσε, αν και σε ένα μεγάλο βαθμό την είχε προκαλέσει αυτή. Μπροστά και δεξιά μου καθόταν μια κοπέλα, αρκέτα όμορφη και συνεσταλμένη, την κοίταξα κάποια στιγμή στα μάτια, και ακούστηκε ο διαπεραστικός προειδοποιητικός ήχος που κάμει το βαγόνι πριν κλείσουν οι πόρτες. Και τώρα τα πραγματα ήταν καλύτερα γιατι μπορούσα να κοιτώ την κοπέλα στο τζάμι της πόρτας όπου καθρεπτίζονταν, και δεν την κοιτούσα μόνο στα μάτια… Με το που ξεκίνησε ο συρμός η χοντρή κυρία παραπάτησε και μου πάτησε το πόδι, αλλά αντι να μου ζητήσει συγνώμη, γύρισε και μου έιπε << σε παρακαλώ νεαρέ, κάνε πιο κει>>, κανονικά έπρεπε να την ευχαριστήσω για το νεαρέ αλλά δεν το κανα, ούτε είπα και τίποτα, απλά από μέσα μου έβραζα από οργή. Σκέφτηκα να κάνω ότι φταρνίζομαι, και φαντάστηκα το αφανέ μαλλί της μετά το φτάρνισμα και όλες του τις απολήξεις από την μια μεριά να είναι σαν πανκ ροκ κοκοράς και από την άλλη όπως είναι τώρα. Ηλίθιες κολόγριες αυτό θα ήταν η εκδήκισή μου για όλες τις γριές που όταν ήμουν μικρός και έβαζα ζελέ στο μαλλί μου λέγαν << τι έπαθε το μαλλί Aougare; Στο γλειψε η γέλαδα;>> έτσι και εγώ τις λέω για τις κολολάκ που βάζουν << τι έγινε κολόγρια; Σε φταρνίσκε ο Aougaros;>> επίσης σκέφτηκα ότι αν φταρνιζόμουν αρκετά δυνατά θα μπορούσαν να τις φύγουν όλα τα μαλιά και να πέφτουν σαν κομφετί και η χοντρή κυρία θα έμοιαζε σαν θηλυκός Βούδας. Μετά από λίγο ξανά η κυρία <<δεν σου είπα να κάνεις πιο κει;>> Πάλι δεν απάντησα, αλλά είχα ήδη ένα ελαφρό χαμόγελο εξαιτίας των προηγούμενων σκέψεων και έτσι φάνηκε σαν να αδιαφορούσα ειρωνικά.

Κοίταξα πάνω από την πόρτα οπού υπάρχει ένα σχεδιάγραμμα με τους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ στη σειρά, και παρατήρησα ότι δεν υπήρχε κανένας, μα κανένας σταθμός με όνομα γυναίκας Άγιου, υπήρχε Άγιος Δημήτριος, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Ελευθέριος, αλλά καμιά γυναίκα. Και από προσωπική πείρα μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος τον προβλημάτων στα μέσα μαζικής μεταφοράς τα προκαλούν γυναίκες σαν και αυτή. Aπορώ πως δεν έχουν κάνει ακόμα φασαρία οι φεμινίστριες για την απουσία τέτοιων σταθμών.

Η κόρνα χτύπησε πάλι και ακούστηκε η ανακοίνωση ότι φτάνουμε στο σταθμό Μέγαρο Μουσικής. Κόσμος έσπρωχνε την χοντρή για να μπει και να βγει. Γύρισε και με κοίταξε πάλι η χοντρή με εχθρικό βλέμμα. Νοσηρές σκέψεις άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Έπρεπε να ήσουν στη Σαλονίκη μωρή,τη φαντάζομαι το μέτρο της Σαλονίκης, όλοι οι χοντροί μέσα να τρώνε μπουγάτσες, και να πέφτουν οι τα τυριά κάτω, όλοι οι χοντροί μπούλιδες με τα τριχωτά χέρια και τις χρυσές αλυσίδες να πιάνονται στις τρίχες τους μεταξύ τους, και να μαλώνουν, άσε που όταν θα κάθονται θα είναι με ανοιχτά τα πόδια και δε θα χωράνε, και οι γκόμενες με τα τακούνια, και θα τρώνε σουβλάκια και γύρους μέσα στο μετρό.

Κατάλαβα ότι η κοπέλα με κοιτούσε, και για να την κάνω να γελάσει σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και με την μύτη μου φυσούσα τα μαλλιά της χοντρής κυρίας, ριψοκινδυνεύοντας μια ακραία αντίδραση από την χοντρή κυρία. Έπιασε το κόλπο, η κοπέλα γέλασε, έσκυψε για να κρύψει το γέλιο της, και μετά κοιτούσε έξω γελώντας. Ευχήθηκα να μπει κανα πρεζάκι, και να κολλήσει διπλά στη χοντρή. Και έτσι φτάσαμε στο σταθμό του Ευαγγελισμού, πάλι η σπαστική κόρνα. Και σαν έπιασε η ευχή μου ένα πρεζάκι μπήκε στη διπλανή πόρτα. Και με το που μπήκε άρχισε το ποίημα, όλοι κάναν μια κίνηση αποστροφής. <<Καλημέρα, με λένε Μπάμπη...>> απο τη Θεσσαλονίκη θα ναι σκέφτηκα, << είμαι απο την Θεσσαλονίκη, και μόλις αποφυλακίστηκα,>> νάτο, αν ήταν απο Αθήνα θα τον λέγαν Χάρη, << δεν είμαι ζητιάνος αλλά......>>

Και έτσι με το ποίημα, φτάσαμε στο Σύνταγμα. Βγήκε η χοντρή κυρία, βγήκε η κοπέλα, προσπάθησα και γω να βγω,αλλά ήταν δύσκολο γιατί σπρώχναν αυτοί που θέλανε να μπούνε, μετά από πολύ προσπάθεια και πολλά τσικ, νιεχ, ωχ, κατάφερα, ναι κατάφερα να βγω.