Ω....Το Καημένο Το Χρυσοψαράκι

Τηλέφωνο από φίλη Ευαγγελία
-Άσε σου χω άσχημα μαντάτα…
-Τι έγινε; της απαντάω τρομαγμένος
-Ψόφησε ο Αντώνης (το χρυσόψαρο)
-Όχι ρε πούστη μου!


Τι αξία έχει χρυσόψαρο; Πέρασε όλη του την ζωή μες την γυάλα, μια σύντομη μικρή ζωούλα ασήμαντη, μια επαναλαμβανόμενη μνήμη τριών δευτερολέπτων. Μπορεί να μοιάζει τόσο ασήμαντη η παρουσία του και η απώλεια του, τόσο ασήμαντη όσο ένα τυχαίο βλέμμα στο δρόμο, όσο ένα τραγούδι που το άκουσες μόνο μια φορά και το ξέχασες , αλλά μήπως όλα αυτά τα μικρά πράγματα αν τα θυμηθείς δεν σου φέρνουν κάποια ευδαιμονία; Το χρυσόψαρο πέρασε την ζωή του κάνοντας γύρους μες την γυάλα (όχι γύρους με πίτα, είπαμε σουρεαλισμός αλλά αυτό πάει πολύ…) και έμοιαζε με πουλί που έκανε γύρους στον τρούλο της εκκλησίας ψάχνοντας να βρει διέξοδο, που μου θυμίζει τον άνθρωπο που όλο γυρίζει γύρω από την αγάπη, που λέει και το τραγούδι, ψάχνοντας να βρει είσοδο. Και έτσι το μικρό χρυσοψαράκι ψόφησε, και άφησε την γυάλα του κενή για λίγο, μπορείς να παίξεις τώρα με την γυάλα του, μπορείς να βάλεις και ποντικάκια μέσα να χορεύουν, όταν λείπει το ψαράκι χορεύουν τα ποντίκια, ή μπορείς και να την κάνεις γλάστρα και να σπείρεις τον βασιλικό που θα γίνω στο παραθύρι σου.



Όπως και να χει όλοι ψαράκια είμαστε, όλοι μας ζούμε τις μικρές μνήμες μας, τις στιγμές που μας αρέσει να λέμε όλοι, μόνο που εμείς μπορούμε να τις ενώσουμε και να διαλέξουμε ποιες απ αυτές θα κρατήσουμε. Και όταν λείπουμε η χανόμαστε παίρνουν την ζωή μας και τα πράγματα μας και τα κάνουν ότι θέλουν. Ψαράκια υπάρχουν πολλά, και όλα είναι ίδια, και φίλους έχουμε πολλούς, αν τους δεχτούμε όπως είναι ο καθένας είναι αναντικατάστατος, αν όμως τους φέρουμε στα μέτρα μας και δεχτούμε μόνο τα κομμάτια τους που μας συμφέρουν τότε ο κάθε φίλος που μας αφήνει ή τον διώχνουμε είναι και ένα ψαράκι που ψοφάει. Θυμάμαι όταν δούλευα στο pet shop κάθε πρωί που πήγαινα η πρώτη μου δουλεία ήταν να αδειάσω το ενυδρείο από τα ψόφια χρυσόψαρα, και αυτά που έβγαζα τα έδινα ως τροφή στον baby κροκόδειλο που είχαμε. Για τα άλλα τα ψαράκια αυτό ήταν κάτι σαν ταινία τρόμου, την οποία όμως την ξεχνούσαν αμέσως. Πολλές φορές ερχόταν κάνα παιδάκι και μου ζητούσε ένα συγκριμένο ψάρι, άντε να πιάσεις εσύ τώρα με την απόχη το συγκεκριμένο χρυσόψαρο ανάμεσα σε άλλα εκατό ολόιδια, έπιανα κανένα στην τύχη και του έλεγα του μικρού <<έλα πάρτο>> << όχι δεν σου ζήτησα αυτό! Αυτό θέλω!>> και έδειχνε μες την γυάλα, αι βγάλε άκρη τώρα…..

Υπάρχουν και ήχοι τρόμου, που ευτυχώς τα ψάρια δεν ακούνε, γιατί ο Αντωνάκης (το χρυσόψαρο) ζώντας στο σπίτι της φίλης Ευαγγελίας , όπα…. μισό λεπτό, αναθεωρώ, ο Αντώνης ΔΕΝ ήταν κουφός, άκουγε , και δυστυχώς άκουσε τα τραγούδια του Βέρτη και του Κιάμου, νιεχ, που κατά καιρούς βάζει η φίλη Ευαγγελία και αυτοκτόνησε….

Την είπα την κακία μου, δεν κρατήθηκα…

Καλό ταξίδι Αντωνάκη, σου εύχομαι εκεί που θα πας να είσαι σε έναν ωκεανό καταγάλανο και να έχεις φούσκες με ανθρώπους και να τους ταΐζεις μπρόκολα


Στην Θεσσαλονίκη την ψαροτροφή την λένε ψαρομπουγάτσα;
Κρυο………………………